«Η Παναγία, είχε και την εξωτερική και την εσωτερική ομορφιά. Όποιος την έβλεπε, αλλοιωνόταν. Εκείνη η πνευματική απαλάδα που σκορπούσε, θεράπευε ψυχές! Με την εσωτερική της ομορφιά και την δύναμη της Χάριτος, τί ιεραποστολή έκανε!
Αλλά και κάθε άνθρωπος, αν εργασθεί πνευματικά και σμιλέψει τον χαρακτήρα του, χαριτώνεται και ομορφαίνει η ψυχή του! Μετά, τον “προδίδει" η θεία Χάρις. Βλέπεις, η αρετή δεν κρύβεται, όσο και να θέλει κανείς να την κρύψει, όπως ο ήλιος δεν κρύβεται με το κόσκινο, γιατί περνούν αρκετές ακτίνες από τις τρυπούλες του.
Όποιος έχει την πνευματική ομορφιά που δίνει η αρετή, λάμπει από την θεία Χάρη. Γιατί, όσο αποκτάει ο άνθρωπος αρετές, θεώνεται, και επόμενο είναι να ακτινοβολεί και να "προδίδεται" από την θεία Χάρη. Έτσι φανερώνεται στους ανθρώπους, χωρίς να το θέλει και χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνει, και δοξάζεται ο Θεός.
Η αποτοξίνωση από τα πάθη και το λαμπικάρισμα της ψυχής διακρίνονται και στην σάρκα, η οποία λαμπικάρεται και αυτή, γιατί το λαμπικάρισμα ξεκινάει από την καρδιά. Η καρδιά μεταδίδει με την κυκλοφορία του αίματος την πνευματικότητά της και στην σάρκα, κι έτσι αγιάζεται όλος ο άνθρωπος...».
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924—1994)
[Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου: «Λόγοι Ε' — Πάθη και Αρετές», ενότητα 2η, σελ. 161–162, Α' έκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης, Δεκέμβριος 2006.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου