ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ἱεροκήρυκος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης

      «Θάρσει θύγατερ».

     Κυριακή Ζ΄ Λουκά, η σημερινή Κυριακή, όπως ονομάζεται στη γλώσσα της Εκκλησίας μας. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ο ιατρός, μας διηγείται δύο θαύματα του Κυρίου, σε δύο διαφορετικά πρόσωπα. Το πρώτο είναι της αιμορροούσας γυναίκας και το δεύτερο η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου. 

        Ας σταθούμε όμως στο θάρρος της αιμορροούσας γυναίκας. Η γυναίκα αυτή αν και είχε περάσει 12 χρόνια βασανιζόμενη από την αρρώστια, είχε θάρρος. Ένα θάρρος που της το ενέπνεε η πίστη της στον Χριστό. Και μόνο το γεγονός ότι στην ασφυκτική εκείνη κοσμοσυρροή, χωρίς να χάσει το θάρρος της, από την αντιμετώπιση του πλήθους, κατόρθωσε να πλησιάσει το Χριστό, μαρτυρεί το θάρρος της. Είχε βαθιά πίστη μέσα της ότι αν έστω άγγιζε απλά το ένδυμα του Χριστού θα θεραπευόταν η ρύσις του αίματος.  

        Η πίστη αυτή της έδωσε το θάρρος, να αδιαφορήσει για τις απωθήσεις και τους παραγκωνισμούς των άλλων και να φθάσει στο σκοπό της. Η φυσική όμως συστολή, που κοσμεί τις γυναίκες την εμπόδισε να ομολογήσει δημόσια το θαύμα, να διακηρύξει με όλη την δύναμη την ευεργεσία. Ο Κύριος όμως για να διδάξει, όχι μόνο την γυναίκα αυτή αλλά και όλους εμάς, ότι προκειμένου για το καλό δεν πρέπει να μας λείπει το θάρρος, της είπε: «θάρσει θύγατερ».

      Τον σωστό χριστιανό πρέπει πάντοτε να τον χαρακτηρίζει το συνετό θάρρος, το σύμφωνο με το θέλημα του Θεού· το θάρρος που απορρέει από τηην θερμή πίστη προς τον Χριστό. Το θάρρος είναι απαραίτητη προϋπόθεση και αναγκαίο εφόδιο για τον καλό αγώνα της ζωής. Αποτελεί δύναμη και εγγύηση της νίκης. Δεν υποσχέθηκε, βέβαια, ο Χριστός ακύμαντη ζωή, χωρίς δυσκολίες και εμπόδια.         Αντίθετα προείπε στους μαθητές του διωγμούς και κατατρεγμούς, ύβρεις από τους ανθρώπους και συκοφαντίες, μαστιγώσεις και φυλακίσεις. Οι άνθρωποι, τους είπε: «παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς συνέδρια, καί ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· καί ἐπί ἡγεμόνας καί βασιλεῖς… Παραδώσει δέ ἀδελφός ἀδελφόν εἰς θάνατον καί πατήρ τέκνον, καί ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπί γονεῖς καί θανατώσουσιν αὐτούς. Καί ἒσεσθε μιούμενοι ὑπό πάντων διά τό ὂνομά μου» .

       Κι αυτά τα είπε ο Κύριος όχι για να τους αποθαρρύνει ούτε για να τους απογοητεύσει, αλλά αντίθετα για να τους προπαρασκευάσει ψυχολογικά, για τους εξοπλίσει με το θάρρος της πίστεως, για να τους αναδείξει ηρωικούς και ακατάβλητους αγωνιστές. Γι’ αυτό στην διάρκεια του Μυστικού Δείπνου είπε: «θαρσεῖτε· ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» . Οπλισθείτε με θάρρος και ηρωισμό. Αναλάβετε τον αγώνα με ανδρεία. Και θα νικήσετε όλους τους πολεμίους μέσα στον κόσμο· θα ξεπεράσετε τις δυσκολίες· θα συντρίψετε τα όποια εμπόδια.

      Και όλα αυτά έγιναν. Κάθε φύσεως εμπόδια και δυσκολίες, διωγμούς και φυλακίσεις, δαρμούς και μαρτύρια συνάντησαν κατά το διάστημα της ζωής τους οι Απόστολοι. Με πολύ ζωηρά λόγια τα περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του· «ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις· ὑπό Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρά μίαν ἒλαβον, τρίς ἐρραβδίσθην, ἃπαξ ἐλιθάσθην, τρίς ἐναυάγησα, νυχθημερόν ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις ληστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· ἐν κόπῳ καί μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καί δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καί γυμνότητι» . Δεν έχασαν όμως το θάρρος τους. Αντίθετα τα εμπόδια γιγάντωσαν το θάρρος τους, χαλύβδωναν την ανδρεία τους και προχωρούσαν από νίκη σε νίκη. Αυτό το θάρρος και αυτή την θεία δύναμη διακήρυττε ο Απόστολος Παύλος όταν έλεγε· «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» . Και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης· «αὓτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» .

       Αυτό το θάρρος της πίστεως, αυτή η ανδρεία στον αγώνα του καλού χρειάζεται και σε μας. Εμείς, βέβαια, δεν θα αντιμετωπίσουμε τρομερούς κινδύνους, αδιήγητες στερήσεις και ταλαιπωρίες όπως οι Απόστολοι στο ιεραποστολικό του έργο. Αλλά, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες και πειρασμούς, παραμερισμούς και διωγμούς στο δρόμο της ζωής μας για ένα και μόνο λόγο. Ποιος είναι αυτός; Ότι θέλουμε και αγωνιζόμαστε να ζήσουμε ως πραγματικοί χριστιανοί. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος του Θεού, αυτός που θέλει να ζήσει ως αληθινός χριστιανός, εξ αιτίας ακριβώς αυτής της ζωής του, στα μάτια των ασεβών είναι «βαρύς καί βλεπόμενος». Και μόνο η παρουσία του αποτελεί έλεγχο για όλους αυτούς. Γι’ αυτό τον βλέπουν με δυσφορία. Τον μισούν ενώ αυτός τους αγαπά. Τον καταδιώκουν ενώ αυτός τους ευεργετεί . Μέσα ακόμη και στο σπίτι του το ίδιο, από τα μέλη της οικογένειάς του, από συγγενείς και γνωστούς, μπορεί να συναντήσει δυσκολίες και πόλεμο ο πιστός χριστιανός. Χιλιάδες τέτοια παραδείγματα υπάρχουν αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά γύρω του.

     «Ὁ κόσμος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται»  μάς λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Και είναι φυσικό να μην ανέχεται τον αγαθό. Θα ακούσει ειρωνείες, όταν προσφέρει το λόγο του Θεού και όταν απολογείται για την πίστη του. Θα ακούσει επικρίσεις από συναδέλφους του, γιατί είναι συνεπής στα καθήκοντά του· διαβολές γιατί στην εργασία του είναι έντιμος· αχαριστία από αυτούς που έχει ευεργετήσει. Ο πιστός χριστιανός, ο αγαθός άνθρωπος του Θεού θα προσφέρει με έργα και με λόγια το καλό, κι εκείνοι θα του προσφέρουν πικρά ποτήρια.

     Πως, λοιπόν, θα αντέξει σ’ αυτή την γενική καταφορά; Πως θα ανταπεξέλθει σε τόσους πειρασμούς; Μόνο με το θάρρος της πίστεως. Μόνο με την πανοπλία, την οποία, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, προσφέρει ο Χριστός μας. Η ζωντανή και ενεργή πίστη στον Χριστό, η θερμή προσευχή, η μελέτη του λόγου του Θεού, η συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας μας, η επικοινωνία με άλλους πιστούς, ιδιαίτερα πνευματικούς ανθρώπους θα είναι γι’ αυτόν πηγές θάρρους και ακατανίκητης δύναμης. Θα αισθάνεται κοντά του τον Κύριο, θα τον ακούει να λέει «θάρσει, τέκνον». Και πάνω στα πράγματα θα δει, μεγάλες και θαυμαστές νίκες και «θά ἐξέλθη νικῶν».

     Μεγάλο, πολύ μεγάλο προσόν το θάρρος της πίστεως στη ζωή μας. Πολύτιμο και ακατανίκητο εφόδιο στον καλό αγώνα. Δύναμη νίκης και θριάμβου. Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, φιλότιμα να το αποκτήσουμε. Αμήν.