ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

       «Ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τό πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἂνεμος».

        Φοβερή η τρικυμία. Σφοδρός και αντίθετος ο άνεμος. Μεγάλα και ορμητικά τα κύματα. Συνεχώς η θάλασσα φούσκωνε και ολοένα σήκωνε αγριότερα κύματα. Το σκοτάδι είχε απλωθεί παντού και έκανε περισσότερο δύσκολη τη θέση των Μαθητών. Το πλοίο τους στη μέση της θάλασσας, το κτυπούσαν άγρια τα κύματα και ο άνεμος. Οι Μαθητές βασανιζόταν σκληρά. Ούτε μπροστά μπορούσαν να προχωρήσουν ούτε πίσω τολμούσαν να γυρίσουν. Αν και θαλασσινοί από την παιδική τους ηλικία, βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση. Μέχρι τη στιγμή που ο Κύριος περπατώντας πάνω στα αγριεμένα κύματα έφθασε κοντά τους και αφού κράτησε από το χέρι τον καταποντιζόμενο Πέτρο ανέβηκε στο πλοίο. Και τότε έγινε το θαύμα. «Ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τό πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἂνεμος». Η θύελλα σταμάτησε, τα κύματα έσβησαν και έγινε γαλήνη.

       Κάθε θαύμα του Κυρίου παρουσιάζει πολλές απόψεις, περιέχει πολλά διδάγματα, άλλα φανερά, άλλα υπονοούμενα. Οι Πατέρες της Εκκλησίας διαβλέπουν στο θαύμα του κατευνασμού της τρικυμίας και μια συμβολική σημασία, μια υποδηλούμενη παντοδύναμη ενέργεια του Πανάγαθου Θεού στο να καταπαύει τις τρικυμίες του βίου, να γαληνεύει την πορεία της ζωής και να σώζει τους πιστούς που κινδυνεύουν.

     Οι Απόστολοι θα αντιμετώπιζαν μεγάλες δυσκολίες στο έργο τους. Η ζωή τους θα βρισκόταν συνεχώς σε κίνδυνο. Η αποστολή τους στα έθνη για την διάδοση του Ευαγγελίου θα έμοιαζε με ταξίδι σε τρικυμισμένη θάλασσα. Ομοεθνείς και αλλοεθνείς, άρχοντες και όχλοι θα ξεσηκωνόταν με μανία εναντίον τους. Σαν αλλεπάλληλα ορμητικά κύματα θα έμοιαζαν οι επιθέσεις τους. Βοή μαινόμενης θάλασσας θα ήταν οι κραυγές εναντίον τους. Κι όλα αυτά τους τα προείπε ο Κύριος. «Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, εἶπε, καί ὑμᾶς διώξουσιν» . Οι πονηροί άρχοντες του Ισραήλ, οι διεφθαρμένοι αρχιερείς, οι μοχθηροί σύνεδροι έτρεφαν άσβεστο μίσος κατά του Χριστού. Όχι γιατί ο Κύριος τους είχε αδικήσει σε κάτι, αλλά γιατί δεν μπορούσαν να ανεχθούν την απαστράπτουσα αρετή του. Ήταν γι’ αυτούς φωτιά που τους έκαιε. Και η εκδήλωση του μίσους τους κορυφώθηκε όταν ξεσήκωσαν τον όχλο, σαν τρικυμισμένη θάλασσα εναντίον του κατά την ημέρα της σταυρώσεως.

       Τι το παράδοξο, λοιπόν, ότι και οι Απόστολοι και οι δια μέσου των αιώνων πιστοί, οι αληθινοί εργάτες του Ευαγγελίου και ολόκληρη η Εκκλησία θα συναντούσαν τέτοιες τρικυμίες αρχόντων και όχλου; Το μίσος, ο φθόνος, ο έλεγχος της συνειδήσεως προκαλούν αναταραχή μέσα στην καρδιά του αμετανόητου αμαρτωλού. Αυτό το μίσος τον εξεγείρει και εναντίον των ανθρώπων του Θεού. Οι Μαθητές εν μέσω αυτών των τρικυμιών δεν έπρεπε να δειλιάσουν. Το θάρρος έπρεπε να είναι ακατάβλητο. Διότι κοντά τους, πρόμαχος τους και ακατανίκητος προστάτης θα ήταν ο Χριστός. Όπως τους είχε σώσει από τις τρικυμίες της θάλασσας, έτσι θα τους έσωζε και από τις τρικυμίες των ανθρώπων. Τους το υποσχέθηκε ο ίδιος. «Θαρσεῖτε, τούς εἶπε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» . Και όπως Εκείνος νίκησε και αναδείχθηκε θριαμβευτής, έτσι θα χάριζε, όπως και χάρισε, νίκες και θριάμβους στους Μαθητές.

       Και το θαύμα επαναλαμβάνεται. Οι σφοδρές τρικυμίες δια μέσου των αιώνων ξεσηκώνονται εναντίον των πιστών, απειλούν να τους καταποντίσουν στην θάλασσα του ανθρώπινου μίσους, να τους εξαφανίσουν από την γη. Αλλά δεν το κατορθώνουν. Ασύστατες κατηγορίες εκτοξεύονται κατά των ανθρώπων του Θεού. Ελεεινές συκοφαντίες χαλκεύονται και με πολλή πανουργία διαδίδονται. Συστηματικές προσπάθειες και ενέργειες γίνονται κατά του δικαίου, για να σπιλώσουν την υπόληψή του, να κλονίσουν το κύρος του, να υπονομεύσουν την θέση του, να τον παραμερίσουν και αν είναι δυνατόν να τον εξοντώσουν.

     Ο δίκαιος κατηγορείται ως άδικος, ο ανιδιοτελής ως φίλαυτος, ο γνήσιος χριστιανός ως υποκριτής, ο άδολος εργάτης του Ευαγγελίου ως πολέμιος της Εκκλησίας του Χριστού. Οι Φαρισαίοι της κάθε εποχής συνασπίζονται σε συνωμοσίες εναντίον των ανθρώπων του Θεού. Μπορεί να τους οδηγήσουν και σε δικαστήρια. Μπορεί να τους διώξουν από τις θέσεις τους. Μπορεί να τους βλάψουν και οικονομικά. Τα πάντα μηχανεύονται εναντίον τους.

      Οι πιστοί όμως μένουν ήρεμοι μπροστά σ’ αυτή την μαινόμενη θάλασσα των πονηρών ανθρώπων. Λυπούνται μόνο για την τρομερή κατάπτωση των εχθρών του Χριστού. Μένουν ακλόνητα στερεωμένοι στην πίστη του Χριστού, στην ορθόδοξο Εκκλησία. Επαναλαμβάνουν μαζί με τον Προφήτη Δαυίδ, τον θεόπνευστο λόγο: «Ὁ Θεός ἡμῶν καταφυγή καί δύναμις, βοηθός ἐν θλίψεσι ταῖς εὑρούσαις ἡμᾶς σφόδρα. Διά τοῦτο οὐ φοβηθησόμεθα ἐν τῷ ταράσσεσθαι τήν γῆν καί μετατίθεσθαι ὂρη ἐν καρδίαις θαλασσῶν». Δεν φοβόμαστε έστω και αν αναταράσσονται και βουίζουν τα ύδατα των θαλασσών .

        Και όταν οργανώνονται μηχανορραφίες εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού και όταν φοβεροί διωγμοί μαίνονται εναντίον της, οι πιστοί μένουν ακλόνητοι, θαρραλέοι και άκαμπτοι. Επαναλαμβάνουν το του ιερού Χρυσοστόμου· «πολλά τά κύματα, φοβερά ἡ θαλασσοταραχή· ἀλλά δεν φοβούμεθα μήπως καταποντισθῶμεν. Διότι στεκόμεθα στερεοί ἐπάνω εἰς τόν βράχον τῆς Ἐκκλησίας. Ἂς μανιάζη ἡ θάλασσα· τόν βράχον τῆς Ἐκκλησίας δεν ἠμπορεῖ νά διαλύση. Ἂς ὑψώνωνται μεγάλα καί ἀπειλητικά τά κύματα, τό πλοῖον (ἡ Ἐκκλησία) τοῦ Ἰησοῦ δεν ἒχουν τήν δύναμιν νά καταποντίσουν. Ἡ Ἐκκλησία πολεμουμένη νικᾷ· ἐπιβουλευομένη περιγίνεται· ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα, ἀλλ’ οὐ καταπίπτει· κλυδωνίζεται, ἀλλ’ οὐ καταποντίζεται».

        Οι τρικυμίες της ζωής είναι αναπόφευκτες. Ο πόλεμος της απιστίας κατά της πίστης, της πονηρίας και της υποκρισίας εναντίον της αρετής και της ευσυνειδησίας συνεχίζεται και θα συνεχίζεται. Οι πιστοί όμως ας μη δειλιάσουν. Μαζί με τον Χριστό θα υπερνικήσουν τις τρικυμίες και θα απολαύσουν ικανοποιητικά στην παρούσα ζωή, μεγαλειώδη στη μέλλουσα, την γαλήνη, την ειρήνη και την χαρά που χαρίζει ο Αρχηγός της ειρήνης, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Αμήν.