Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Κρόνιο: «Τι να κάνω με τη λήθη που αιχμαλωτίζει τον νου μου και δεν μ’ αφήνει να αντιλαμβάνομαι, έως ότου με πλησιάσει στην αμαρτία;». Του απαντά ο Γέροντας: «Όταν πήραν την κιβωτό οι αλλόφυλοι, εξαιτίας της κακής συμπεριφοράς των Ισραηλιτών, την έσυραν, ώσπου την έφεραν στον οίκο του Δαγών, του θεού τους».

Έπεσε τότε με το πρόσωπο στη γη ο αδελφός και είπε: «Τι σημαίνει αυτό;». Και ο Γέροντας αποκρίθηκε: «Εάν οι αλλόφυλοι της ψυχής προλάβουν να αιχμαλωτίσουν τον νου του ανθρώπου από αφορμές που δίνει ο ίδιος, τον σέρνουν κατά τον ίδιο τρόπο, έως ότου τον φέρουν πάνω στο αόρατο πάθος. Σ’ εκείνο το σημείο ακριβώς, αν κάνει στροφή ο νους και ζητήσει τον Θεό ενθυμούμενος μάλιστα την αιώνια κρίση, ευθύς το πάθος πέφτει και εξαφανίζεται. Έχει γραφεί άλλωστε ότι, «εάν απομακρυνθείς από τον δρόμο σου και στενάξεις μετανοώντας, τότε μόνο θα σωθείς και θα καταλάβεις σε τι κατάπτωση βρισκόσουν».

Μέγα Γεροντικόν.