ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (Α΄ ΟΙΚΟΥΜ. ΣΥΝΟΔΟΥ)

του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης.

        «Αὓτη ἐστίν ἡ αἰώνιος ζωή, ἳνα γινώσκωσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν».

            Όλοι οι άνθρωποι, ολόκληρης της οικουμένης πίστευαν και πιστεύουν στην αιώνια ζωή. Η πίστη αυτή για την αιώνια ζωή είναι έμφυτη και ανεξάλειπτη. Και όσοι ακόμα θέλουν να φαίνονται άπιστοι δεν μπορούν να διώξουν από μέσα τους αυτή την αλήθεια. Πιστεύουν στην αιώνια ζωή χωρίς να το θέλουν. Πιστεύουν σ’ αυτήν, αλλά δεν γνωρίζουν ποια είναι. Δεν μπορούν με τη φτωχή τους διάνοια να σχηματίσουν σαφή γνώση γι’ αυτήν.

            Ήρθε όμως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και μαζί με τις άλλες ύψιστες αλήθειες που δίδαξε, φανέρωσε και για την αιώνια ζωή μέχρι του σημείου που μπορεί να καταλάβει ο άνθρωπος με τον πεπερασμένο νου του. «Αὓτη ἐστίν, είπε, ἡ αἰώνιος ζωή, ἳνα γινώσκωσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν».

            Αιώνια δηλαδή ζωή δεν είναι η απλή παράταση της ζωής, η άνευ τέλους ύπαρξη του ανθρώπου. Είναι η βαθύτερη και τελειότερη γνώση του απειροτέλειου Θεού. Και αυτή η γνώση δεν είναι μια θεωρητική πληροφορία του νου, ένας απλώς γνωσιολογικός πλούτος, μια ψυχρή ενέργεια της διάνοιας, αλλά είναι συμμετοχή στη ζωή και τη δόξα του Θεού. Είναι η βαθειά εν αγάπη επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, η μετάδοση από τον Θεό στον άνθρωπο και η απόλαυση από τον άνθρωπο της θείας μακαριότητος. Η γνώση αυτή είναι προσωπική πείρα και συμμετοχή στη θεία τελειότητα, η οποία γεμίζει τον άνθρωπο από απερίγραπτο θαυμασμό και χαρά.

            Ως αγαπητά παιδιά του Θεού και αδελφοί του Ιησού Χριστού θα συμμετέχουμε ως κληρονόμοι στην δόξα και μακαριότητα του Πατρός μας. Ο Απόστολος Παύλος, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, μάς διαβεβαιώνει ότι εφ’ όσον είμαστε τέκνα του Θεού θα είμαστε και κληρονόμοι· «κληρονόμοι μέν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δέ Χριστοῦ»[1].

            Ο Χριστός ένδοξος θα βρίσκεται «ἐκ δεξιῶν τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης» κι εμείς πρωτότοκοι μαζί με τον πρωτότοκο αδελφό και Κύριό μας, συμμέτοχοι της θείας δόξας Του. «Καί ἐκκλησία πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων»[2]. Αυτό το αίτημα απεύθυνε προς τον Πατέρα ο Κύριος την νύκτα της Μ. Πέμπτης, κατά την αρχιερατική προσευχή Του. «Πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι θέλω, ἳνα ὃπου εἰμί ἐγώ, κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἳνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν, ἣν δέδωκάς μοι»[3].

            Αυτή την δόξα δεν θα την βλέπουν μόνο οι πιστοί αλλά θα την απολαμβάνουν ως δική τους. Θα την οικειοποιηθούν. Διότι «ὃμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὃτι ὀψόμεθα αὐτόν καθώς ἐστι»[4]. Άλλωστε και μόνο η θέα του προσώπου του Κυρίου θα είναι κάτι το αφάνταστα χαρμόσυνο. Θα χορτάσουν, ή μάλλον δεν θα χορταίνουν οι πιστοί να αντικρίζουν το ασύλληπτο θέαμα της δόξας του Κυρίου. Την προσφορά αυτή της μελλοντικής δόξας στους πιστούς ο Κύριος την θεωρεί τετελεσμένο γεγονός, γι’ αυτό και αναφέρει προς τον Πατέρα Του· «τήν δόξαν, ἣν δέδωκάς μοι, δέδωκα αὐτοῖς»[5].

            Βλέποντας οι πιστοί την δόξα του Υιού θα βλέπουν συγχρόνως και θα απολαμβάνουν και την δόξα του Πατρός, εφ’ όσον ο Υιός και ο Πατήρ «ἓν εἰσι» και ακόμα «ὁ ἑωρακώς τόν υἱόν ἑώρακε καί τόν πατέρα»[6]. Θα απολαμβάνουν οι πιστοί και συνεχώς θα γεύονται, κατά κάποιο τρόπο, με τις πνευματικές τους αισθήσεις και θα αποκτούν γλυκιά πείρα των απείρων τελειοτήτων του Θεού. «Πανήγυριν πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων ἐν μυριάσιν ἀγγέλων», ονομάζει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος την δόξα αυτή και μακαριότητα των πιστών[7].

            Εκεί στη βασιλεία των ουρανών, επίσης, την οποία παρομοιάζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ως ολόφωτη, χρυσή, αδαμαντοστόλιστη και μαργαριτοποίκιλτη πόλη με μεγαλόπρεπα τείχη και θαυμαστές πύλες, με τον Κύριο της δόξης, εκεί δεν θα υπάρχει πόνος, καμία θλίψη, καμία αφορμή στενοχώριας. Διότι «ἐξαλείψει ἀπό τῶν δικαίων ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν· καί ὁ θάνατος οὐκ ἒσται ἒτι, οὒτε πένθος, οὒτε κραυγή, οὒτε πόνος οὐκ ἒσται ἒτι, τά πρῶτα ἀπῆλθον»[8].

            Εκεί δεν θα υπάρχει κρύο και ζέστη, πείνα και γυμνότητα, ασθένεια και ταλαιπωρία, γηρατειά και θάνατος, καθημερινή μέριμνα, αβεβαιότητα για το αύριο, φόβος για το μέλλον. Διότι «πάντα ἐκποδών γίνεται τά τῆς φθορᾶς, τῆς ἀφθάρτου δόξης κρατούσης πανταχοῦ». Εκεί δεν θα υπάρχουν ενοχλητικές καιρικές καταστάσεις, ούτε τυφώνες και τρικυμίες, ούτε θύελλες και κατακλυσμοί. Ούτε επιδημίες και σεισμοί, ούτε ομίχλη και σκοτάδι. Άγνωστοι θα είναι οποιαδήποτε «ὀδύνη, λύπη καί στεναγμός». Δεν θα υπάρχουν κατηφείς και σκυθρωπές μορφές, οργισμένα και σκοτισμένα πρόσωπα, κακόβουλες διάνοιες γεμάτες μνησικακία, φλογισμένες καρδιές τυραννημένες από πάθη, ψυχές συγκλονισμένες από τύψεις και πικρές αναμνήσεις. «Ἐκεῖ ἒσται ὁδός καθαρά, καί ὁδός ἁγία κληθήσεται, καί οὐ μή παρέλθῃ ἐκεῖ ἀκάθαρτος… Οὐκ ἒσται ἐκεῖ λέων, οὐδέ τῶν πονηρῶν θηρίων οὐ μή ἀναβῇ ἐπ’ αὐτήν, οὐδέ μή εὑρεθῇ ἐκεῖ· ἀλλά πορεύσονται ἐν αὐτῇ λελυτρωμένοι καί συνηγμένοι διά Κύριον»[9].

            Εκεί είναι οι νέοι περίλαμπροι ουρανοί και η καινούργια γη, όπου μόνιμα πλέον κατοικεί η δικαιοσύνη και κάθε αρετή[10]. Εκεί υπάρχει η αναμαρτησία και η αθωότητα, η αγνότητα και η αγιότητα, η αγάπη και η ενότητα, η ομόνοια και η ειρήνη, η μακαριότητα και η δόξα. Εκεί, λέει ο ιερός Χρυσόστομος «τά πάντα ἐν εἰρήνῃ καί εὐφροσύνῃ καί χαρᾷ ἒσται· πάντα εὒδια καί γαληνά, πάντα ἡμέρα καί λαμπρότης καί φῶς».

Εκεί άγγελοι και άνθρωποι γεμάτοι με ιερό ενθουσιασμό θα υμνολογούν τον δωρεοδότη Θεό, ψάλλοντες· «ἀλληλούϊα…Χαίρωμεν καί ἀγαλλιώμεθα καί δῶμεν τήν δόξαν αὐτῷ»[11]. Τα αγαθά της βασιλείας των ουρανών, που θα κληρονομήσουν όσοι πορεύθηκαν στη ζωή τους με βάση του ευαγγέλιο του Χριστού, είναι ασύλληπτα, αφάνταστα, απερίγραπτα.

            Και όλα αυτά είναι βέβαια πραγματικότητα. Μάς το διαβεβαιώνει πάλι ο θεόπνευστος Ευαγγελιστής Ιωάννης, στο βιβλίο της Αποκαλύψεως. Γράφει: «Οὗτοι οἱ λόγοι πιστοί καί ἀληθινοί· καί Κύριος ὁ Θεός τῶν πνευμάτων τῶν προφητῶν ἀπέστειλε τόν ἂγγελον αὐτοῦ δεῖξαι τοῖς δούλοις αὐτοῦ ἃ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει…. Μάκαριοι οἱ ποιοῦντες τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ»[12]. Αμήν.      

---

[1] Ρωμ. η΄ 17.

[2] Εβγρ. ιβ΄ 23.

[3] Ιωάν. ιζ΄ 24.

[4] Α΄ Ιωάν. γ΄ 2.

[5] Ιωάν. ιζ΄ 22, 24.

[6] Ιωάν. ιδ΄ 9.

[7] Εβρ.  ιβ΄ 22,23.

[8] Αποκ. κα΄ 4.

[9] Ησ. λε΄ 8-10.

[10] Β΄ Πέτρ. γ΄ 13.

[11] Αποκ. θ΄ 6-7.

[12] Αποκ. κβ΄ 6-14.