ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

            «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἳνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἒργον».

            Μεγάλη η οδός μεταξύ Ιεροσολύμων και Σαμάρειας. Η πορεία κουραστική. Ο Κύριος, ως πτωχός που ήταν, δεν είχε στη διάθεσή του κάποιο μεταφορικό μέσο. Πεζοπορώντας με τους Μαθητές του κατέβηκε από την Ιερουσαλήμ στη Συχάρ. «Κεκοπιακώς» κάθισε δίπλα στο φρέαρ του Ιακώβ. Εκεί όμως τον περίμενε άλλος κόπος διαφορετικός αυτή τη φορά. Κόπος πνευματικής εργασίας. Για πολύ ώρα δίδαξε ύψιστες αλήθειες στη Σαμαρείτιδα γυναίκα, η οποία είχε πάει στο πηγάδι για να αντλήσει νερό. Και όταν αυτή γοητευμένη από την σωτήρια διδασκαλία του, έτρεξε στην πόλη να ειδοποιήσει τους κατοίκους της να έλθουν εκεί για να γνωρίσουν και ακούσουν τον Χριστό, οι Μαθητές είπαν στον Κύριο να φάει. Τότε εκείνος τους απάντησε· «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἳνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἒργον».

            Τροφή και τρυφή του, συνεχής φροντίδα και μέριμνά του, μοναδικός σκοπός της ζωής του ήταν να φέρει εις πέρας το έργο, για το οποίο τον απέστειλε ο Πατήρ στον κόσμο. Να διδάξει στους ανθρώπους το θείο θέλημα, να τους προσφέρει την αληθινή και βαθειά ικανοποιητική γνώση για το Θεό, για την ψυχή, για τη μέλλουσα ζωή. Να ανοίξει σ’ αυτούς τον δρόμο για τον ουρανό και να τους οδηγήσει, σαν αγαπημένους του αδελφούς, προς τον ουράνιο Πατέρα.

Έργο του ήταν να προσφέρει την ανεκτίμητη λυτρωτική θυσία πάνω στο ικρίωμα του Σταυρού, για να εξαλείψει τις αμαρτίες των ανθρώπων, να τους εξαγοράσει από την φρικτή οδύνη του αιωνίου θανάτου και να τους οδηγήσει, πρωτοπόρος αυτός, στην απερίγραπτη μακαριότητα της αιωνίου ζωής.

            Αυτό το έργο τον απασχολούσε πάντοτε. Αυτό σκεπτόταν, αυτό ποθούσε να φέρει εις πέρας. Αυτό είχε πάντοτε προ οφθαλμών του, όπου κι αν βρισκόταν, στις πόλεις, στα χωριά, στην έρημο, στη θάλασσα και όταν ακόμη τον επευφημούσαν τα πλήθη και όταν διωκόταν από τους εχθρούς του. Για το έργο του αυτό μιλούσε συχνά πυκνά στους Μαθητές του, έστω κι αν εκείνοι δεν ήταν σε θέση να τον καταλάβουν. Όταν αμέσως μετά την Μεταμόρφωση έκανε λόγο στους Μαθητές για τη σταύρωσή του και σε όσα άλλα μαρτύρια θα περνούσε, ο βαθιά συναισθηματικός Πέτρος συνταράχθηκε από πόνο και πάνω στην ορμή της αγάπης του είπε· «ἳλεώς σοι, Κύριε· οὐ μή ἒσται σοι τοῦτο». Ο Θεός να σε φυλάξει Κύριε. Ποτέ δεν πρέπει να συμβούν αυτά. Τότε ο Κύριος στράφηκε με ζωηρότητα προς τον Πέτρο και τον επέπληξε, «ὓπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ, εἶπε. Σκάνδαλόν μου εἶ, ὃτι οὐ φρονεῖς τά τοῦ Θεοῦ ἀλλά τά τῶν ἀνθρώπων». Προς τον ορμητικό Πέτρο πάλι εκεί στον κήπο της Γεσθημανή, κατά την ώρα της συλλήψεως του είπε: «τό ποτήριον ὃ δεδωκέ μοι ὁ πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό;»

            Την ολοκλήρωση του λυτρωτικού έργου του έχοντας προ των οφθαλμών του έλεγε στους Μαθητές του: «βάπτισμα δέ ἒχω βαπτισθῆναι, καί πῶς συνέχομαι ἓως οὗ τελεσθῇ». Εγώ έχω το σταυρικό μαρτύριο ενώπιον μου, το βάπτισμα του αίματος και κατέχομαι από τον πόθο και ανυπομονώ πότε να πραγματοποιηθεί και να απλωθεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο το πυρ και το φως της πίστεως. Ολόκληρη η ζωή του Κυρίου ήταν αφιερωμένη στο μεγάλο του έργο. Γι’ αυτό προσευχόταν στον Πατέρα. Αυτό προσέφερε στους ανθρώπους της εποχής του και προς τους ανθρώπους όλων των αιώνων. Γι’ αυτό δίδασκε τους Μαθητές του και τους έλεγε: «καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ, κἀγώ πέμπω ὑμᾶς».

            Η όλη, βεβαίως, ζωή του Κυρίου είναι υποδειγματική σε όλα, από την πιο μικρή λεπτομέρεια μέχρι της μεγαλύτερης θυσίας. Ιδιαίτερα όμως υποδειγματική και διδακτική είναι η αφοσίωση στο έργο του. Έτσι ακριβώς προβάλλεται ως το άριστο και άφθαστο παράδειγμα ο Κύριος, προς όλους όσοι έχουν αναλάβει έργο είτε στην Εκκλησία, είτε στην Πολιτεία, είτε στην κοινωνία. Ιδιαιτέρως όμως προβάλλεται ως παράδειγμα για τους εργάτες του Ευαγγελίου, μάλιστα τους κληρικούς.

            Οι κληρικοί όργανα της χάριτος, οικονόμοι των μυστηρίων του Χριστού, πνευματικοί ποιμένες των λογικών προβάτων, έχουν αναλάβει ιερό έργο σ’ αυτό τον κόσμο. Να οδηγήσουν τους ανθρώπους κοντά στον Χριστό, να τους ασφαλίσουν από τους λύκους στη μάνδρα της ποίμνης του, να τους μορφώσουν ως συνειδητά μέλη της Εκκλησία, να τους αναδείξουν άξιους πολίτες της Βασιλείας του Θεού. Έργο τους είναι να τους διαφωτίσουν πάνω στις μεγάλες αλήθειες της πίστεως, να τους χειραγωγήσουν στον ανηφορικό δρόμο της αρετής, να τους συμπαρασταθούν στις ανάγκες τους, να τους παρηγορήσουν στις θλίψεις τους, να τους στηρίξουν στις δύσκολες ώρες της αποκαρδίωσης.

            Αυτό πρέπει να κατέχει το νου και την καρδιά τους. Αυτό πρέπει να είναι το κύριο, το αποκλειστικό μέλημα της ζωής τους. Να το μελετούν, να το ερευνούν, να εξακριβώνουν κάθε φορά πως θα το κατορθώσουν κάτω από τις οποιεσδήποτε καταστάσεις. Πως θα το προσφέρουν στα παιδιά, στους έφηβους, στους φτωχούς, στους πλούσιους, στους μορφωμένους και αμόρφωτους. Αυτό πρέπει να είναι ο θησαυρός της καρδιάς τους, ώστε με χαρά και ευχαρίστηση, με ενδιαφέρον και δραστηριότητα, με υπομονή και επιμονή, με σύστημα και σύνεση να το επιτελούν.

            Να θεωρούν καύχημά τους και ιδιαίτερη τιμή εκ μέρους του Θεού, ότι επιλέχθηκαν για ένα τόσο μεγάλο έργο. Να πλημμυρίζουν από ηθική ικανοποίηση, όταν βλέπουν ότι οι προσπάθειες τους βρίσκουν ανταπόκριση στις καρδιές των ανθρώπων και έχουν ως καρπό τους τα έργα της αρετής. Αυτό όμως το έργο της διαπαιδαγώγησης και της μόρφωσης των ψυχών είναι καθήκον όχι μόνο των κληρικών αλλά και των γονέων, των εκπαιδευτικών και όλων όσοι έχουν την ευθύνη της αγωγής.

            Όλοι πρέπει να προσβλέπουν στο τέλειο παράδειγμα του Κυρίου και να θεωρούν τροφή και χαρά της ζωής τους το να επιτελούν με συναίσθηση της ευθύνης το έργο τους. Και καθένας ανάλογα με τη θέση που έχει να μπορεί να λέει: «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἳνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἒργον».