του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης
«Πᾶς ὃστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἒμπροσθεν
τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἒμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».
Ο Κύριος είχε μιλήσει προηγουμένως
για τους διωγμούς στους Μαθητές του. Τους είχε πει, ότι στο μεγάλο έργο τους ως
Αποστόλων και Διδασκάλων της οικουμένης θα συναντούσαν δυσκολίες και θα
αντιμετώπιζαν κινδύνους. Πονηροί άνθρωποι, αμετανόητοι στην κακία τους θα
ξεσηκώνονταν εναντίον τους. Θα τους καταδιώξουν, θα τους υποβάλλουν σε
βασανιστήρια, θα τους εκτελέσουν με μαρτυρικό θάνατο. Αλλά ας μη δειλιάσουν. Ας
μη καμφθούν. Ας μη κλείσουν το στόμα τους. Ενώπιον πάντων ας ομολογήσουν την
πίστη τους στον Χριστό. Η αμοιβή τους θα είναι ανυπολόγιστος. Διότι, είπε ο
Κύριος, «πᾶς ὃστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἒμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν
αὐτῷ ἒμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».
Σπουδαία αυτή η διαβεβαίωση του
Κυρίου. Η καρδιά των Μαθητών πλημμύρισε από χαρά όταν άκουσαν αυτή την
υπόσχεση. Την ώρα εκείνη πήραν σταθερή πλέον την απόφαση να τον ομολογούν
παντού και πάντοτε ως Θεό και Σωτήρα τους. Και η απόφασή τους αυτή χαλυβδώθηκε,
έμεινε ισόβια άκαμπτη και ακλόνητη μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.
Ενώπιον αρχόντων και βασιλέων, ενώπιον βασανιστών και δημίων, άτρομοι και
θαρραλέοι κήρυτταν Χριστό και καλούσαν σε σωτηρία κι αυτούς ακόμη τους διώκτες
τους.
Διώκτες όμως και εχθροί της πίστεως
και των πιστών δεν υπήρχαν μόνο τότε. Υπήρξαν και αργότερα, υπάρχουν και σήμερα
και σε κάθε εποχή. Οι πιστοί θα είναι οι διωκόμενοι, αν και αθώοι. Θα είναι
μισούμενοι, αν και φορείς και κήρυκες της αληθινής αγάπης. Θα είναι οι
αδικούμενοι, αν και αυτοί θα κηρύττουν δικαιοσύνη και θα προσφέρουν προς όλους
έργα αγαθότητας και καλοσύνης. Θα κατηγορούνται και θα συκοφαντούνται, αν και η
ζωή τους θα είναι λαμπρή όπως το φως και καθαρή όπως το κρύσταλλο. Ακριβώς αυτή
η καθαρότητα της ζωής τους και οι ευγενείς αρχές τις οποίες θα εκπροσωπούν, θα
ερεθίζουν τους κακούς ανθρώπους.
Κι όλοι αυτοί θα οργανωθούν σε
συμμορίες και θα λένε μεταξύ τους: Η ζωή του δικαίου δεν είναι ίδια με την δική
μας ζωή. Οι δρόμοι και οι τρόποι της ζωής του είναι διαφορετικοί. Ο άνθρωπος
αυτός είναι βαρύς και ανυπόφορος και μόνο που τον βλέπουμε. Αφού, λοιπόν, δεν
μπορούμε να τον κάνουμε όμοιο μ’ εμάς, ας τον καταδιώξουμε. «Θα τον υβρίσουμε,
θα τον υποβάλλουμε σε βασανιστήρια. Θα τον καταδικάσουμε και θα τον εκτελέσουμε
με εξευτελιστικό και σκληρό θάνατο»[1].
Και σήμερα μερικοί άνθρωποι την ίδια
τακτική εφαρμόζουν εναντίον των πιστών χριστιανών, εναντίον αυτών που ομολογούν
με τα έργα και με τα λόγια τους την ακλόνητη πίστη στον Κύριο· εναντίον αυτών
που εργάζονται και κοπιάζουν και υποβάλλονται σε θυσίες για την διάδοση του
θείου θελήματος, για την επέκταση της βασιλείας του Χριστού μεταξύ μεγάλων και
μικρών. Θέλουν να τους εμποδίσουν στο θείο έργο της ιεράς ομολογίας τους. Γι’
αυτό τους εμπαίζουν και τους ειρωνεύονται. Τους χαρακτηρίζουν καθυστερημένους
και στενοκέφαλους. Τους συκοφαντούν ως υποκριτές και δόλιους. Προχωρούν ακόμη
περισσότερο. Τους καταδιώκουν, τους βλάπτουν οικονομικά, καταπατούν το δίκιο
τους, τους παραμερίζουν από θέσεις και προαγωγές. Τους καταδικάζουν σε
φυλακίσεις, σε εξορίες, σε σκληρό θάνατο, όπως συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες
με την απαγωγή δύο Ιεραρχών από την Συρία, του Ορθοδόξου Ιεράρχου του
Πατριαρχείου Αντιοχείας Χαλεπίου κ. Παύλου και του Κόπτου Ιεράρχου, οι οποίοι
βρίσκονται κρατούμενοι από μουσουλμάνους και κανείς μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει
την τύχη τους. Η ζωή τους έχει αφεθεί στα χέρια του Θεού.
Αλλά ο αληθινά πιστός μένει απτόητος
και σταθερός. «Ὁ μέντοι στερεός θεμέλιος τοῦ Θεοῦ ἓστηκεν»[2] όπως
γράφει ο Απόστολος Παύλος στον μαθητή του Τιμόθεο. Η καρδιά του πλημμυρίζει από
αγάπη προς τον Χριστό και προς αυτούς ακόμη τους διώκτες του. Ολόψυχα ποθεί και
παρακαλεί τον Θεό και κάνει ο ίδιος ότι μπορεί για την σωτηρία εκείνων.
Ομολογεί με θάρρος Χριστού, όχι μόνο για να φανεί πιστός και ευγνώμων προς τον
Σωτήρα του αλλά και για να προσελκύσει στην πίστη και εκείνους. Και δεν είναι
τα γεγονότα κατά τα οποία διώκτες και βασανιστές και δήμιοι θαύμασαν τον
ηρωισμό, το θάρρος και την αφοβία προ του μαρτυρίου, το λαμπρό και
συγκλονιστικό παράδειγμα των ομολογητών της πίστεως. Συγκινήθηκαν, συνήλθαν,
φωτίστηκαν, άνοιξαν την καρδιά τους στο έργο της θείας χάριτος, πίστευσαν στον
Χριστό και έγιναν και αυτοί κήρυκες και ομολογητές της πίστεως. Αυτή η θαυμαστή
μεταβολή είναι η νίκη του Χριστού δια μέσου της θαρραλέας ομολογίας των πιστών.
Ας προσθέσουμε σ’ αυτά και το
γεγονός ότι πολυάριθμοι άλλοι χριστιανοί ενισχύονται στον δρόμο του καθήκοντος,
όταν βλέπουν ή πληροφορούνται την ακλόνητη ομολογία των ηρωικών αυτών αγωνιστών
της πίστεως. Αυτά τα γεγονότα και προπαντός η συναίσθηση ότι με την ομολογία
τους ευαρεστούν οι πιστοί τον Χριστό, τους γεμίζει χαρά και βαθιά ηθική
ικανοποίηση. Χαίρονται διότι τους αξιώνει ο Θεός να γίνουν ομολογητές της
πίστεως.
Αυτή όμως η χαρά είναι πολύ μικρή,
είναι ελάχιστη προκαταβολή, μπροστά στην απερίγραπτη χαρά και ευφροσύνη, την
οποία θα απολαύσουν κατά την Δευτέρα παρουσία του Κυρίου. Τότε ενώπιον του Θεού
και Πατρός, ενώπιον του Αγίου Πνεύματος, ενώπιον των αγγέλων και αρχαγγέλων,
ενώπιον του ανθρωπίνου γένους, ενώπιον και αυτών ακόμη των διωκτών θα
ομολογήσει και θα διακηρύξει ο Χριστός ότι αυτοί είναι αληθινοί μαθητές του, οι
οποίοι άτρομοι και θαρραλέοι ομολόγησαν την πίστη τους. Θα τους βραβεύσει
ενώπιον όλων, θα τους ονομάσει ευλογημένους του Πατρός στην ανεκλάλητη
μακαριότητα της βασιλείας των ουρανών.
Πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό κάθε
φορά που μάς παρέχει την ευκαιρία να ομολογήσουμε την πίστη μας. Διότι μια
τέτοια ομολογία είναι για μας τιμή και δόξα. Είναι βραβείο και στεφάνι στην
βασιλεία του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου