Ο Χριστός, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης μάς παρέδωσε τα φρικτά μυστήρια, με την προστακτική υπόδειξη «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν». Επομένως δεν χωράει φιλοσοφία του στυλ «μένω στο σπίτι μου και προσεύχομαι και προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος». Αυτή δεν είναι παρά μια θεολογία ιδιωτικού τύπου, ξένη προς το εκκλησιαστικό γεγονός. Ο άνθρωπος που έτσι ζει αυτο-αφορίζεται, δηλαδή βγαίνει εκτός ορίων. Γνωρίζουμε όμως όλοι ότι έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία. Ο Χριστός τόνισε κατηγορηματικά ότι αυτός που δεν θα φάει το σώμα Του και δεν θα πιεί το αίμα Του δεν έχει ζωή μέσα του. Γι᾽ αυτό και οι Πατέρες μας ονομάζουν τη θεία Κοινωνία «φάρμακο ἀθανασίας». Τρώγοντας και πίνοντας τον Θεό μας θεοποιούμαστε κατά χάρη.
Είναι μια δωρεά και ένα χάρισμα που δεν απόλαυσαν ούτε οι επιφανέστεροι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης. Εκεί ο άσαρκος Λόγος φανερωνόταν, τους παρηγορούσε, τους φώτιζε, τους μιλούσε, τους έθαλπε και παρηγορούσε· έλειπε όμως ο τόπος σύναξης. Κάνοντας στους έσχατους καιρούς είσοδο στον κόσμο ο Υιός και Λόγος του Θεού συνάζει τα πλήθη, όπως «ἡ ὂρνις τά ἑαυτῆς νοσσία», στο σώμα Του. Μέσα στην Εκκλησία, όχι απλώς πλησιάζουμε, αγκαλιάζουμε και φιλούμε τον Χριστό, αλλά σύμφωνα με τον ιεό Χρυσόστομο βάζουμε τα δόντια μας στο Σώμα Του και πίνουμε το Αίμα Του (Μητρ. Γόρτυνος Ιερεμίας).
(Από τη Φωνή Κυρίου 2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου