Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης: Το έλεος και η ευσπλαχνία του Θεού αλλάζει τις διαθέσεις του κόσμου

Το έλεος και η ευσπλαχνία του Θεού αλλάζει τις διαθέσεις του κόσμου.
Σήμερα η κατάσταση της σήψεως είναι χειρότερη από αυτή της εποχής των Σοδόμων.
Ο βόρβορος της αμαρτίας υπερχείλισε και πλημμύρισε τον κόσμο. Λυπούμαι για την απώλεια τόσου πλήθους ψυχών.
Ο φιλάνθρωπος Κύριος γι’ αυτό ήλθε στη γη, για να ανεβάσει το αμαρτωλό πλάσμα Του στον ουρανό.
Μας έδωσε την χάρη και πήρε την αμαρτωλή σάρκα μας και την καθάρισε και την αγίασε και την θέωσε.
Έβαλε τον άνθρωπο να καθίσει στα δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης Του.
Πώς εμείς μπορούμε να απολογηθούμε για την αχαριστία που δείχνουμε στην τόση Του ευσπλαχνία;

Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης
https://www.askitikon.eu/

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το ν’ αγαπάς τον Θεό με όλο το νου και την καρδιά

Μερικοί σκέφτονται πως ο Κύριος γεννήθηκε και έπαθε από αγάπη για τον άνθρωπο, επειδή όμως δεν βρίσκουν μέσα τους αυτή την αγάπη, διαλογίζονται πώς αυτό έγινε κάποτε παλιά και πέρασε.
Όταν όμως η ψυχή μας γνωρίσει την αγάπη του Θεού, τότε αισθάνεται καθαρά πως ο Κύριος είναι ο Πατέρας μας, ο Γνησιότατος, ο Πλησιέστατος, ο πιό Αγαπημένος, ο Αγαθότατος και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το ν’ αγαπάς τον Θεό με όλο το νου και την καρδιά και τον πλησίον σαν τον εαυτό σου.
Κι όταν πια εγκατασταθεί μέσα μας αυτή η αγάπη, τότε όλα χαροποιούν την ψυχή!

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
https://www.askitikon.eu/

Όταν ο διάβολος ρώτησε τρείς μοναχούς τι θα άλλαζαν από το παρελθόν..

~ Μιά μέρα, ό διάβολος εμφανίστηκε σέ τρείς μοναχούς καί ρώτησε τόν καθένα ξεχωριστά τί θά άλλαζαν από τό παρελθόν.
Διάβολος: «Αν σού έδινα τή δύναμη νά αλλάξεις κάτι στό παρελθόν σου, τί θά άλλαζες;»
Ό πρώτος μοναχός απάντησε γρήγορα μέ μεγάλο αποστολικό ζήλο:
-Δέν θά σάς επέτρεπα νά αφήσετε τόν Αδάμ καί τήν Εύα νά πέσουν στήν αμαρτία, γιά νά μήν απομακρυνθεί ή ανθρωπότητα από Τόν Θεό.
Ό δεύτερος μοναχός, πού είχε καρδιά γεμάτη έλεος, απάντησε:
– Θά σέ εμπόδιζα νά απομακρυνθείς από Τόν Θεό πού θά σέ καταδίκαζε γιά πάντα.
Ό τρίτος μοναχός ήταν ό πιό απλός από τούς τρεις. Αντί νά απαντήσει στόν διάβολο, έπεσε στά γόνατα, σταυρώθηκε καί προσευχήθηκε:
– Κύριε, λύτρωσε με από τόν πειρασμό τού τί θά μπορούσε νά ήταν καί τί δέν ήταν.
Τότε ό διάβολος έβγαλε μιά διαπεραστική κραυγή καί, στριφογυρίζοντας από τόν πόνο, εξαφανίστηκε.
Έκπληκτοι οί άλλοι δύο ρώτησαν τόν αδερφό τους:
– Αδελφέ, γιατί απάντησες έτσι;
Ό μοναχός εξήγησε:
– Καταρχάς, δέν πρέπει ποτέ νά κάνουμε διάλογο μέ τόν εχθρό. 
 Δεύτερον: κανείς στόν κόσμο δέν έχει τή δύναμη νά αλλάξει τό παρελθόν. 
Τρίτον, ό διάβολος δέν ενδιαφέρεται καθόλου νά μάς βοηθήσει, αλλά νά μάς φυλακίσει στό παρελθόν γιά νά παραμελήσουμε τό παρόν.
Γιατί; Γιατί τό παρόν είναι ή μόνη στιγμή πού μπορούμε, μέ τή χάρη Τού Θεού, νά συνεργαστούμε μαζί Του. Ή στρατηγική τού διαβόλου, αυτή πού φυλακίζει περισσότερο τούς ανθρώπους καί τούς εμποδίζει νά ζήσουν τό παρόν σέ ενότητα μέ Τόν Θεό, είναι αυτή πού «θά μπορούσε νά είχε συμβεί καί δέν έγινε».
Άς αφήσουμε τό παρελθόν στά χέρια τού Ελέους Τού Θεού καί άς αφήσουμε τό μέλλον στά χέρια τής Πρόνοιας Του. Τό παρόν είναι στά χέρια μας μαζί μέ τό χέρι Τού Θεού».

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Θαυμαστός καινούργιος κόσμος

Του π. Δημητρίου Μπόκου
Συνεορταζόταν το πάλαι η εορτή των Χριστουγέννων με την εορτή των Θεοφανείων. Και στις δυο εορτές υπάρχει κοινό θέμα, κοινός σκοπός: Μια πρωτόγνωρη θεοφάνεια. Η φανέρωση του Θεού επί της γης. Με τον δικό της τρόπο η καθεμιά αναδεικνύει το ασύλληπτο μυστήριο, «το πάντων καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον» (αγ. Ιω. Δαμασκηνός). Δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει πιο πρωτοφανές, πιο σπουδαίο γεγονός από την κάθοδο του Θεού στον κόσμο, την ενσάρκωση, την εμφάνιση και τη συναναστροφή του με τους ανθρώπους. Τί μεγαλύτερο θα μπορούσε να υπάρξει απ’ το να γίνει ο Θεός άνθρωπος;
Φέτος οι δυο εορτές συναντώνται ξανά. Η Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν είναι ταυτόχρονα και Κυριακή προ των Φώτων. Από τη μια ψάλλονται οι ύμνοι της Γέννησης, για να αποδοθεί (να ολοκληρωθεί και να κλείσει) ο εορτασμός των Χριστουγέννων, από την άλλη προαναγγέλλονται τα Θεοφάνεια. Ο Πρόδρομος, κηρύσσοντας στην έρημο του Ιορδάνου, «όπου εξεπορεύετο πάσα η Ιουδαία χώρα και οι Ιεροσολυμίται, και εβαπτίζοντο πάντες εν τω Ιορδάνη υπ’ αυτού», προέλεγε ότι πίσω του ερχόταν κάποιος πολύ ισχυρότερός του. Τόσο μεγάλος, που αυτός, ο Πρόδρομος, δεν ήταν άξιος ούτε να σκύψει για να του λύσει τα κορδόνια των υποδημάτων του.
Αυτός ο μέγας και ισχυρός «βαπτίσει υμάς εν Πνεύματι Αγίω». Ήρθε για να αναπλάσει με την πνοή του Αγίου Πνεύματος τον παλαιό κόσμο. Να τον αναχωνεύσει μέσα στο «καταναλίσκον» την αμαρτία «πυρ» της Θείας Χάριτος, να φτιάξει από αυτόν έναν θαυμαστό καινούργιο κόσμο. Όχι σαν αυτόν που ονειρεύεται ο επηρμένος απ’ την τεχνολογία του άνθρωπος της νέας εποχής. Ο κόσμος του Θεού είναι μια καινούργια κτίση, αναγεννημένη εκ των έσω. Ανέτειλε εκ της Παρθένου ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης Χριστός, για να γίνει φως σε έναν κόσμο γεμάτο σκοτάδι. «Εν χώρα και σκιά θανάτου». Και μας καλεί να γίνουμε μέρος του δικού του κόσμου, αφήνοντας το ψέμα και μετέχοντας στην αλήθεια. Αλλά αληθινοί άνθρωποι γινόμαστε εκ των έσω. Με τον αδιάλειπτο αγώνα κατά της ρίζας όλων των παθών, του επάρατου εγωκεντρισμού.
Μετέχουν λοιπόν στη ζωή του Χριστού, μόνο όσοι νεκρώνουν τη σάρκα τους, τον σαρκικό άνθρωπο, με τα πάθη και τις αδυναμίες του. Αυτοί αποκαθηλώνουν τον εαυτό τους, βάζουν σε δεύτερο πλάνο τις δικές τους επιδιώξεις, τη δική τους ευχαρίστηση. Σε πρώτο έχουν πάντα τον συνάνθρωπο, αρχίζοντας από τον πλησιέστερο, τον σύντροφό τους. Είναι οι όντως ταπεινοί. Ζουν για τον άλλον πρώτα, μετά για τον εαυτό τους. Γίνονται «εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι», αλληλοσυγχωρούμενοι, όπως ο Θεός συγχωρεί εμάς διά του Χριστού (Γαλ. 5, 24. Εφ. 4, 32). 
Η «καινή κτίσις», ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος του Θεού είναι εδώ. Είμαστε μέσα; 

http://www.nyxthimeron.com/

Είναι παρηγοριά να είσαι χριστιανός μέσα στον χρόνο

 Κάθε που πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου η σκέψη μας πηγαίνει προς τα εμπρός. Θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι, ότι τα όσα έχουμε πετύχει θα τα κρατήσουμε, στα όσα δυσκολευτήκαμε θα βρούμε απαντήσεις, οι άλλοι θα είναι δίπλα μας και όχι απέναντί μας και θα έχουμε υγεία και χαρά. Γεμάτο το ευχολόγιο των ιθυνόντων. Διαφημίσεις και μηνύματα παντού, τόσο τετριμμένα που κανείς δεν τα δίνει σημασία. Απλά πρέπει να μπούνε για να μην κατηγορηθούν οι αμελήσαντες ότι δεν νοιάζονται για τη γνώμη των άλλων.
  Κάθε που πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου πονάνε τα τραύματα του χτες. Κατανοούμε ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, πως ό,τι ζήσαμε δεν γιατρεύεται από τον χρόνο, ούτε μπορούμε να το ξαναζήσουμε, αν δεν ήταν κάτι καλό. Κι όμως. Ο λογισμός μάς ταλαιπωρεί, καθώς θα θέλαμε η ζωή μας να εξαρτάται από εμάς, τα γεγονότα να τα διαμορφώνουμε καθώς επιθυμούμε. Έτσι, η αλλαγή του χρόνου συχνά φέρνει μια μελαγχολία. Ο κόσμος προσπαθεί να την ξεπεράσει με γιορτές, εκδηλώσεις, ρεβεγιόν, νυχτερινή διασκέδαση. Τα προγράμματα των τηλεοπτικών καναλιών την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, πανομοιότυπα, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο, το μαρτυρούν. Να ξεδώσουμε. Αυτός είναι ο τρόπος. Να ξεχαστούμε.
  Υπάρχει κι ένας δρόμος λίγο διαφορετικός. Είναι το να συλλογιστούμε τι σημαίνει να είσαι χριστιανός μέσα στον χρόνο. Να μπορείς να δεις τη δωρεά του, καθώς μέσα σ’ αυτόν ζούμε και υπάρχουμε ως πρόσωπα, και σε δύο άλλες διαστάσεις.
 
  Η μία είναι η λειτουργική. Ο χρόνος είναι για μας «καιρός», ευκαιρία, ώρα, στιγμή να ζήσουμε τη ζωή μας με δοξολογία προς τον Θεό. Να Τον ευχαριστήσουμε που έγινε άνθρωπος για μας. Που μας δίδαξε και μας διδάσκει την αγάπη. Που δεν αφήνει τον θάνατο να μας καταπιεί. Κι αυτό το βιώνουμε ιδιαιτέρως κατά τη στιγμή της θείας λειτουργίας. Είναι πολύ ευλογημένη η ώρα αυτή. Συναντιόμαστε μεταξύ μας, με τον Χριστό, με τους αγίους, με τον κόσμο που έφυγε, τον κόσμο που είναι αυτή τη στιγμή, τον κόσμο που θα έρθει. Προσφέρουμε τα δώρα μας, τον άρτο και τον οίνο, και λαμβάνουμε σώμα και αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. Και παίρνουμε κουράγιο, όχι για να σβήσει το χτες, αλλά για να προχωρήσουμε μ’ αυτό ως άνθρωποι τραυματισμένοι, αλλά και γιατρεμένοι, διότι με τον Χριστό καμιά πληγή δεν μπορεί να νικήσει την αγάπη.
  Η άλλη είναι η εσχατολογική. Ο χριστιανός ζει τον χρόνο ως προσδοκία. Περιμένουμε να συναντήσουμε τον Χριστό στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου μας. Στα πρόσωπα των οικείων μας, οι οποίοι δεν είναι πεδία ανταγωνισμού και εξουσίας, αλλά πρόσωπα αναφοράς, καθώς καλούμαστε αγαπώντας να ανοιχτούμε και στον κάθε άνθρωπο. Περιμένουμε όχι να περάσει ο χρόνος γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αλλά διότι κάθε στιγμή μάς φέρνει πιο κοντά στην ώρα που η φθορά, το κακό, η αμαρτία δεν θα μπορούν να νικήσουν την αγάπη τού να είμαστε μαζί με τον Χριστό για πάντα. Περιμένουμε ανάσταση νεκρών και ζωήν αιώνιον για τους δικούς μας που έφυγαν, αλλά και για μας, όταν θα έρθει η ώρα. Και ξέρουμε πως τίποτα δεν πάει χαμένο, ιδίως όταν αυτό είναι σφραγισμένο από την αγάπη, η οποία ουδέποτε εκπίπτει.
Είναι παρηγοριά να είσαι χριστιανός μέσα στον χρόνο. Παρηγοριά να ζεις τον χρόνο στην Εκκλησία.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 27 Δεκεμβρίου 2023
https://proskynitis.blogspot.com/

«Ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου»

  Οι άνθρωποι δεν έχουμε μάθει από καρδίας να αποδεχόμαστε προσταγές. Συνήθως θέλουμε εμείς να ελέγχουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας και θα προτιμούσαμε εμείς να είμαστε εκείνοι που προστάζουμε τους άλλους. Η προσταγή άλλωστε έχει την έννοια ότι ο προστάζων είναι ο κύριος και ο προσταζόμενος ο δούλος, ο υπηρέτης, ο υφιστάμενος. Οι περισσότεροι εργάζονται στη ζωή τους για να έρθει εκείνη η ώρα στην οποία να μπορούν να είναι όχι απλώς κύριοι του εαυτού τους, αλλά να αποδεικνύουν την εξουσία τους δίδοντας προστάγματα και σε άλλους. Και μετέρχονται ενίοτε οι άνθρωποι κάθε μέσο, προκειμένου να εξουσιάσουν. Ακόμη και το ψέμα.
Τα προστάγματα του Θεού
   Υπάρχουν όμως και τα προστάγματα του Θεού, τα οποία έχουν την μορφή της προτροπής, της ελεύθερης πρόσκλησης στον άνθρωπο να ακολουθήσει έναν δρόμο αγάπης, αλήθειας και κοινωνίας. Γιατί αυτή ήταν, είναι και θα είναι η οδός του Κυρίου (Μάρκ. 1, 3). Όχι η οδός της εξουσίας, η οποία αποσκοπεί στο να καθυποτάξει τον άνθρωπο, αλλά μία οδός καλοσύνης, η οποία αποσκοπεί στο να δώσει στον άνθρωπο αιωνιότητα. Τα προστάγματα του Θεού αποσκοπούν στην σύνδεση και κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού.
   Ο Χριστός δεν μας εξουσιάζει, αλλά μας αγιάζει. Δεν περιφρονεί την ελευθερία μας, αλλά την αναδεικνύει. Μας καλεί σε έναν δρόμο φωτός και αγάπης. Και είναι η κοινωνία μαζί του στην Εκκλησία, διότι αυτή διασώζει τον δρόμο του, η εγγύηση και η ασφάλεια για όλους μας, εφόσον θελήσουμε να τον ακολουθήσουμε. Γι’ αυτό και οι όποιες προσταγές Του, είναι παροτρύνσεις αγάπης. Μας δείχνουν ότι υπάρχει το φως, αρκεί να το αναζητούμε και να ελπίζουμε σ’ αυτό. Και γνωρίζει να μας περιμένει. Ακόμη κι αν τον αρνούμαστε στη ζωή μας, εκείνος μας δίδει όλες τις ευκαιρίες μέχρι το τέλος, να επιστρέψουμε σε εκείνον. Αρκεί η καρδιά μας να είναι καλοπροαίρετη.
Οδός αποστολής
  Καλούμαστε λοιπόν να βαδίσουμε την οδό του Κυρίου. Είναι μία οδός καλοσύνης, σε έναν κόσμο γεμάτο σκληρότητα, αντιπαραθέσεις, κακία, αμαρτία. Είναι μία οδός που θέλει χρόνο για να την βαδίσουμε και όχι αποτελέσματα «εδώ και τώρα», δεν υπόσχεται δόξα και αναγνώριση, αλλά υπομονή και αγιότητα, σταυρό και ανάσταση. Είναι μία οδός αγάπης, η οποία στρέφεται προς τον πλησίον και ζητά και εκείνος να ζήσει την χαρά και το φως.
  Ζούμε σε μία εποχή από την οποία απουσιάζει η αίσθηση της αποστολής να ετοιμάσουμε την οδό του Κυρίου. Αυτή την είχαν οι προφήτες στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης, με κορυφαίο εκφραστή τους τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Μόνο που για να ετοιμάσουν την οδό του Κυρίου δεν αρκούνταν στους λόγους, στον ζήλο, στην έμπνευση, στην διδαχή της αλήθειας. Έκαναν αυτά πράξη και με τα έργα τους. 
Την ασκητικότητα και την λιτότητα στην διατροφή τους. 
Την απόσυρσή τους στην έρημο, δηλαδή στην προσευχή και στην αναζήτηση του Θεού. 
Το θάρρος τους και την αποφασιστικότητά τους να διακηρύξουν την αλήθεια, ακόμη και με τίμημα το μαρτύριό τους. 
Αυτή την αποστολή την κληροδότησαν σε όλους εμάς τους χριστιανούς, οι οποίοι μετέχουμε στο προφητικό αξίωμα του Κυρίου μας, δηλαδή στην ευθύνη για διδαχή του θελήματος του Θεού σε όλους. Και αυτό το θέλημα βαπτίζει στο φως τον άνθρωπο, αγιάζει το πρόσωπο και το σύνολο και γίνεται αφετηρία ενός άλλου ήθους: αυτού της καλοσύνης, της αγάπης και της αλήθειας, της υπομονής και της αγιότητας.
Προσταγή ελπίδας
Η προσταγή «ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου» είναι μία προτροπή ελπίδας. Υπάρχει αυτή η οδός. Και είμαστε κεκλημένοι όλοι να αγωνιστούμε να την ετοιμάσουμε. Πρώτα στις καρδιές μας και στη συνέχεια στη ζωή όλων. Και ο ισχυρότερος όλων μας (Μαρκ. 1, 7) θα δώσει το φως και τον αγιασμό του και σε μας και στον κόσμο μας.

Γραπτό κήρυγμα της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Κερκύρας -ΚΥΡΙΑΚΗ 31 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023
https://proskynitis.blogspot.com/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

Κυριακή μετά τή γέν­νηση τοῦ Χριστοῦ σή­μερα, ἀδελφοί μου, καί ἡ Ἐκκλησία μας μνη­μονεύει πρόσωπα ἱερά πού συνδέονται μέ τό θε­αν­δρικό πρόσωπο τοῦ δι᾽ ἡμᾶς νηπιάσα­ν­τος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί μέ τό μέγα θαῦ­μα τῆς θείας ἀγά­πης καί τῆς θείας οἰκο­νομίας τό ὁποῖο ἑορτά­σαμε πρό ὀλίγων ἡμε­ρῶν. Καί ἔχοντας ἤδη μνημονεύσει κατά τή δευτέρα ἡμέρα τῶν Χρι­­­στουγέννων τό κατ᾽ ἐξοχήν πρόσωπο πού συνδέεται μέ τή γέν­νη­ση τοῦ Θεανθρώπου, τήν Ὑπεραγία Θεοτό­κο, ἡ Ἐκκλησία μας μνη­μονεύει σήμερα με­τα­ξύ ἄλλων καί τοῦ τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ, γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει τή ση­μασία καί τή συμ­με­το­­χή του στή σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτη­ρία μας καί γιά νά μᾶς δεί­­­ξει πόσο μεγάλη εἶ­ναι ἡ ἀγάπη καί ἡ μα­κρο­θυμία τοῦ Θεοῦ, ὥστε καί σέ αὐτό ἀκό­μη τό σχέδιο πού ἑτοί­μασε ὁ ἴδιος ἀπό αἰώ­νων, γιά νά μᾶς ἀπο­κα­ταστήσει στή θέση πού εἴχαμε κοντά του καί ἀπό τήν ὁποία ἐκπέσα­με λόγω τῆς παρακοῆς μας, μᾶς θέλει συνερ­γούς καί συμμετόχους του.
Ποιό εἶναι ὅμως αὐτό τό σχέδιο τῆς σωτηρίας μας στό ὁποῖο μᾶς κά­νει ὁ Θεός μετόχους καί γιατί δέν θά μπο­ροῦ­σε μέ μία καί μό­νη ἐντολή νά δια­γρά­ψει ὁ Θεός τίς ἁμαρτίες μας καί νά μᾶς ἐπα­να­φέρει στόν πα­­ρά­δεισο;
Ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τόν παράδεισο δέν ἦταν, ἀδελφοί μου, ἐπι­λογή τοῦ Θεοῦ, ἦταν ἐπι­­λογή τῶν πρωτο­πλά­­­στων πού ἀγνόη­σαν τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ὄχι ἐπειδή ἦταν δύ­σκολο νά τήν τηρήσουν, ἀλλά ἐπειδή δελεάσθη­καν ἀπό τήν πρόταση τοῦ διαβόλου νά ὑπερ­κε­­ράσουν τόν Θεό.
Ὁ Θεός εἶχε δώσει τήν ἐντολή ὄχι ἐπειδή φο­βό­ταν τή γνώση πού θά ἀποκτοῦσαν οἱ πρωτό­πλα­στοι τρώγοντας ἀπό τόν καρπό τοῦ δέν­δρου τῆς γνώσεως, ἀλ­λά ἐπειδή ἤθελε νά τούς ἀσκήσει στήν ὑπα­κοή, ἡ ὁποία εἶ­ναι ὁ ἀσφα­λής δρό­μος γιά νά προ­σ­εγ­γίσει ὁ ἄνθρω­πος τόν Θεό.
Γι᾽ αὐτό καί δέν ἐπέ­λε­ξε ὁ Θεός κάποιον ἄλ­λο τρόπο ἤ κάποιον ἄλλο δρόμο γιά τή σω­τηρία τοῦ ἀνθρω­πίνου γέ­νους, ὅπως θά μπο­ροῦσε νά εἶχε κάνει, ἀλλά τόν δρόμο τῆς ὑπα­κοῆς, τῆς ὑπα­κοῆς πού κάνει ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός «γενόμε­νος», μέ τήν ἐναν­θρώ­πησή του, «ὑπήκοος μέχρι θα­νά­­­του, θανάτου δέ σταυ­ροῦ», ἀλλά καί τῆς ὑπα­κοῆς πού κάνουν τά πρόσωπα ἐκεῖνα πού ἐπι­λέ­γει ὁ Θεός νά δια­κονήσουν στό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας.
Κύριος συνεργός τοῦ Θε­οῦ στήν ἐκπλήρωση τοῦ σχεδίου του εἶναι, βε­­βαί­­ως, ἡ Παναγία μας, ἡ ὁποία κάνει ἀπό­λυτη καί πλήρη ὑπα­κοή σέ ὅλη τή δια­δι­κα­σία καί ἐξέλιξη τοῦ σχε­δίου τῆς θείας οἰκο­νομίας.
Ἀνάλογη ὅμως ὑπα­κοή κάνει καί ὁ μνή­στωρ Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος τα­πεινά καί διακριτικά ἀποδέχεται τήν ἐπι­λο­γή τοῦ Θεοῦ νά δια­κο­νήσει ὡς προ­στά­της τῆς Παναγίας τό μυ­στή­­­ριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ. Ὑπακούει ἀπό τήν πρώτη στιγμή, χωρίς νά ζητεῖ διευκρι­νί­σεις, χωρίς νά διατυ­πώ­νει ἀντιρρήσεις, χω­ρίς νά ζητᾶ ἀν­ταλ­λάγ­μα­τα, καί ἀξιώνεται δι᾽ αὐτῆς τῆς ὑπακοῆς νά ζήσει ἀπό κοντά τό θαῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, νά ζήσει δίπλα στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί νά δεῖ τό ζωντανό πα­­ράδειγμα τῆς ὑπα­κο­ῆς τοῦ Θεανθρώπου στό δη­μιούργημά του, ὅταν ὁ Χριστός ὡς παι­δί θά μεγαλώνει στήν οἰ­κία τοῦ δικαίου Ἰω­σήφ καί τῆς Πανα­γίας Μη­τέρας του «ὑπο­τασ­σόμενος αὐ­τοῖς», ὅπως γρά­φει ὁ ἱερός εὐαγ­γε­λιστής.
Μνημονεύοντας καί τι­­μώντας σήμερα ἡ Ἐκ­κλησία μας τόν Ἰωσήφ  τόν μνήστορα, μνημο­νεύει καί τῆς ὑπακοῆς του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί καλεῖ καί ὅ­λους ἐμᾶς, πού τόν τι­μοῦμε, νά ἀκο­λουθή­σουμε τό παρά­δειγμά του, τό πα­ρά­δειγ­μα τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέσω τῆς ὁ­ποίας θά μπο­ρέσουμε καί ἐμεῖς μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά ἐπιτύ­χου­με τή σωτηρία μας.
 
 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
https://imverias.blogspot.com/

Αγία Μελάνη η Ρωμαία

Του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου – Καθηγητού 
Η Ρώμη, όσο διατηρούσε την αγία ορθόδοξη πίστη, ανάδειξε πάμπολλους αγίους, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι λαμπρύνουν την Εκκλησία του Χριστού. Μια από αυτές τις άγιες μορφές είναι και η αγία Μελάνη, ο οποία αποτελεί λαμπρό παράδειγμα πιστής χριστιανής και αγνότητας.
     Γεννήθηκε στη Ρώμη το έτος 338 από γονείς πλουσίους και ευγενείς, τους οποίους διέκρινε η βαθειά πίστη τους στο Θεό. Η γέννηση της Μελάνιας τους γέμισε χαρά. Από μικρή έδειξε ασυνήθιστη ωριμότητα και σύνεση. Οι ευσεβείς γονείς της της ενέπνευσαν την ευσέβεια και της εδραίωσαν την πίστη στο Θεό.
     Όταν έγινε δεκατεσσάρων ετών, αποφάσισαν να την παντρέψουν με ένα δεκαεπτάχρονο νέο τον Απελλιανό, γόνο ευγενούς οικογένειας. Ας μην μας ξενίζει η μικρή της ηλικία, στα χρόνια εκείνα δεν ήταν σπάνιο να παντρεύουν τα παιδιά τους σε μικρή ηλικία. Την πάντρεψαν, διότι προσδοκούσαν να αποκτήσουν διάδοχο, ο οποίος θα κληρονομούσε και θα διαχειρίζονταν την μεγάλη περιουσία τους. Αλλά η Μελάνη δεν ήθελε να παντρευτεί, διότι ποθούσε την μοναχική ζωή. Όμως, υπέκυψε στη θέληση των γονιών της και δέχτηκε το γάμο.
     Μετά το γάμο της παρακάλεσε τον σύζυγό της Απελλιανό να διατηρήσει την παρθενία της, να ζήσουν με αγνότητα, σαν αδέλφια, χαρίζοντάς του όλα τα πλούτη της, αλλά εκείνος δεν δέχτηκε, διότι ήθελε διάδοχο και έτσι απέκτησαν ένα χαριτωμένο κορίτσι. Παρ’ όλα αυτά η Μελάνη ζούσε ασκητική ζωή, με αδιάλειπτη προσευχή, εγκράτεια νηστεία και ελεημοσύνη. Με το πέρασμα του χρόνου αποκτούσε όλο και περισσότερες αρετές. 
      Η Μελάνη έμεινε και πάλι έγκυος και παρ’ όλη την προχωρημένη εγκυμοσύνη της συμμετείχε σε αγρυπνία προς τιμήν του αγίου Λαυρεντίου. Σιμά το πρωί αισθάνθηκε τους πόνους της γέννας. Όμως το αγόρι που περίμενε ο Απελλιανός γεννήθηκε νεκρό και ύστερα από καιρό αρρώστησε και το κορίτσι τους και πέθανε. Αφάνταστη λύπη ένοιωσε το νεαρό ζευγάρι. Το διπλό αυτό κτύπημα το θεώρησαν ως σημάδι να ξεκινήσουν πλέον πνευματική ζωή. Έτσι αποφάσισαν να φύγουν από τη Ρώμη και να πάνε να ζήσουν σε ένα ήσυχο και ήρεμο τόπο, με προσευχή και ελεημοσύνη. Σκορπούσαν αφειδώς τα πλούτη τους σε έργα φιλανθρωπίας. 
      Όμως ο μισόκαλος διάβολος, ο οποίος μισεί θανάσιμα το έργο του Θεού, ενέβαλε πειρασμό στον αδελφό του Απελλιανού, τον Σεβήρο, να αρπάξει με δόλο την περιουσία του αδελφού του. Αφού απήγαγε τους δούλους του Απελλιανού, τους ανάγκασε να ψευδομαρτυρήσουν, βεβαιώνοντας ότι η περιουσία του αδελφού του ανήκε σ’ αυτόν. 
     Το ιερό ζευγάρι αντιμετώπισε με ψυχραιμία και πραότητα αυτή τη δοκιμασία και συνέχιζε το πνευματικό τους αγώνα. Όμως η έλλειψη πόρων τους στέρησε τη δυνατότητα της φιλανθρωπίας. Ο Θεός είχε άλλα σχέδια. Το γεγονός αυτό έφτασε ως το παλάτι και η βασίλισσα Βερίνα τους κάλεσε για να λύσει το πρόβλημα. Η Μελάνη παρουσιάστηκε στην βασίλισσα με σεμνότητα, την οποία εκτίμησε εκείνη. Εξέτασε την υπόθεση και τους δικαίωσε, αποδίδοντάς τους ένα μεγάλο μέρος από την περιουσία τους. Μετά από αυτό, η Μελάνη και ο Απελλιανός περιόδευσαν σε διάφορα μέρη, όπως τη Σικελία, την Ισπανία, την Βρετανία και αλλού, ευεργετώντας τους ενδεείς.
     Αλλά ο διάβολος ετοίμασε νέα πίκρα γι’ αυτούς. Όταν έφυγαν από τη Ρώμη, ο εκεί φιλάργυρος και άρπαγας έπαρχος, τους κατάσχεσε κι άρπαξε την εναπομείνασα περιουσία τους. Το ιερό ζευγάρι αντιμετώπισε και πάλι με καρτερία και ανεξικακία τη νέα δοκιμασία. Όμως δεν άργησε να ξεσπάσει σ’ αυτόν η θεία δικαιοσύνη. Δεν πρόλαβε να χαρεί το προϊόν της αρπαγής του, διότι ο λαός σε κάποια στάση εναντίον του και την εισβολή βαρβάρων δολοφονήθηκε! 
     Τώρα χωρίς χρήματα ταξίδευαν για την Καρχηδόνα της Βορείου Αφρικής. Όμως αδίστακτοι πειρατές κατέλαβαν το πλοίο και το οδήγησαν σε κάποιο νησί, όπου κρατούσαν αθώους, ζητώντας λύτρα. Το ευσεβές ζευγάρι έδωσαν ό, τι τους είχε απομείνει και απελευθέρωσαν πολλούς κρατουμένους. Τελικά κατέληξαν στην πόλη Θαγαστή, όπου εγκαταστάθηκαν και έκτισαν δύο ονομαστά μοναστήρια, ένα ανδρικό και ένα γυναικείο, όπου οι δυο τους δημιούργησαν αντίστοιχες αδελφότητες, ζώντας ασκητική ζωή και προκόβοντας πνευματικά. 
      Η Μελάνη ασκούσε το διακόνημα της ταχυγραφίας και καλλιγραφίας, αντιγράφοντας πατερικά συγγράμματα. Αυτό τη βοήθησε να εντρυφήσει και να εμβαθύνει περισσότερο στην ορθόδοξη διδασκαλία. Παράλληλά διάβαζε με πάθος τις άγιες Γραφές. Ως συνεπής πνευματική καθοδηγήτρια δίδασκε στις μοναχές την χριστιανική πίστη και τις καθοδηγούσε στον πνευματικό αγώνα τους. Η ίδια ζούσε ως επίγειος άγγελος. Η φήμη της έφτασε μακριά, ως και τη Ρώμη, όπου η μητέρα της πληροφορήθηκε με χαρά και αγαλλίαση τις πνευματικές προόδους της κόρης της. Γι’ αυτό αποφάσισε να πάει να μονάσει μαζί της. Έτσι μητέρα και κόρη ζούσαν στο κοινόβιο πια σαν αδελφές. 
     Ύστερα από επτά χρόνια αποφάσισε με τη μητέρα της να μεταβούν στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσουν τα άγια χώματα που πάτησε ο Χριστός και τα ιερά σεβάσματα των Αγίων Τόπων. Συγκλονίστηκε όταν προσκύνησε τον Πανάγιο Τάφο, όπου της άρεσε να μένει ώρες, ημέρες, ολόκληρες γονατισμένη να προσεύχεται. Στο όρος των Ελαιών έκτισε, με τα λιγοστά της χρήματά της  ένα μικρό κελί για τη μητέρα της.  Κατόπιν ταξίδεψε στην Αλεξάνδρεια, για να γνωρίσει πνευματικούς και αγίους ανθρώπους. Μετά από λίγο καιρό επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα και έμεινε με τη μητέρα της στο Όρος των Ελαιών, συναντώντας μόνο τον Απελλιανό και μια ανηψιά της. Η σχέση της με τον Απελλιανό ήταν πλέον αδελφική, θεωρούσε ο ένας τον άλλο ως αδελφό και όχι ως σύζυγο.
      Μετά από δεκατέσσερα χρόνια κοιμήθηκε η μητέρα της. Η Μελάνη, με την άσκησή της έφτασε σε μεγάλο ύψος αγιότητας. Η φήμη της διαδόθηκε παντού και έτσι έτρεχαν κοντά της πολλές νέες, άλλες ευσεβείς και άλλες ασεβείς να μονάσουν υπό τη δική της καθοδήγηση. Η ίδια αρνιόταν να δεχτεί τη θέση της ηγουμένης από ταπείνωση. 
    Μετά από καιρό κοιμήθηκε και ο Απελλιανός. Η Μελάνη αποφάσισε να κτίσει ανδρικό μοναστήρι στη μνήμη του. Δεν είχε χρήματα, αλλά αυτά βρέθηκαν, τα κατέβαλε κάποιος πλούσιος άρχοντας της περιοχής.
     Στη Ρώμη είχε αναδειχτεί έπαρχος κάποιος θείος της, ο Βολοσιανός, ο οποίος βρισκόταν για υπηρεσιακούς λόγους στην Κωνσταντινούπολη. Κάλεσε τη Μελάνη στη Βασιλεύουσα για να τη γνωρίσει με την αυτοκράτειρα Ευδοκία. Η πρωτεύουσα συνταράσσονταν από την αίρεση του Νεστορίου. Εκεί η Μελάνη έδωσε μεγάλους αγώνες για την Ορθοδοξία. Αφού κόπασε η αίρεση αποφάσισε να γυρίσει ξανά στους Αγίους Τόπους, να πεθάνει στην Αγία Γη. Ανοικοδόμησε και άλλο μοναστήρι, με χρήματα που της δώρισε η Ευδοκία.
     Μετά από καιρό προείδε το θάνατό της. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων. Ζήτησε από τις μοναχές να την οδηγήσουν στη Βηθλεέμ, όπου προσκύνησε τον τόπο που γεννήθηκε ο Χριστός, μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων και κοιμήθηκε ειρηνικά. Ήταν ημέρα Κυριακή, 31 Δεκεμβρίου. Πλήθος κληρικών και απλών πιστών παρακολούθησαν την εξόδιο ακολουθία της, με επικεφαλής τον Επίσκοπο Ελευρουπόλεως. Η μνήμη της τιμάται στις 31 Δεκεμβρίου. 

http://www.nyxthimeron.com/

Το Αποστολικό και Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής

† Κυριακῇ 31 Δεκεμβρίου 2023 (μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Μάρκον

Κεφ. α' : 1-8

Ἀρχὴ τοῦ Εὐαγγελίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ· ὡς γέγραπται ἐν τοῖς Προφήταις· ᾿Ιδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν Ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου. Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ· ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ. Ἐγένετο ᾿Ιωάννης βαπτίζων ἐν τῇ ἐρήμῳ, καὶ κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Καὶ ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν πᾶσα ἡ ᾿Ιουδαία χώρα καὶ οἱ ῾Ιεροσολυμῖται· καὶ ἐβαπτίζοντο πάντες ἐν τῷ ᾿Ιορδάνῃ ποταμῷ ὑπ᾿ αὐτοῦ, ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν. Ἦν δὲ ὁ ᾿Ιωάννης ἐνδεδυμένος τρίχας καμήλου, καὶ ζώνην δερματίνην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ, καὶ ἐσθίων ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον. Καὶ ἐκήρυσσε λέγων· ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς κύψας λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ. Ἐγὼ μὲν ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι· αὐτὸς δὲ βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ. 

Ὁ Ἀπόστολος

Πρὸς Τιμόθεον Ἐπιστολῆς Παύλου τό Ἀνάγνωσμα

Κεφ. δ' : 5-8

Τέκνον Τιμόθεε, νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον. Ἐγὼ γὰρ ἤδη σπένδομαι, καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε. Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Αν ο Θεός μας κρίνει κατά τα έργα μας χαθήκαμε. Μια φορά ήρθε σ’ εμένα να εξομολογηθεί ένας μεγαλόσχημος μοναχός και μου είπε:
-Πάτερ, απελπίστηκα. Δεν βλέπω στον εαυτό μου καμία αλλαγή προς το καλύτερο. Και πήρα και το μεγάλο αγγελικό σχήμα.
Και ξέρω ότι ο Θεός θα ελέγξει λεπτομερώς ποιος ήταν πραγματικός μοναχός και ποιος μόνο φορέας του σχήματος. Πώς να διορθωθώ; Πως να είμαι νεκρός για την αμαρτία; Αισθάνομαι μεγάλη αδυναμία.
-Έχεις δίκιο, του είπα. Αν ο Θεός μας κρίνει κατά τα έργα μας χαθήκαμε, επειδή δεν έχουμε τίποτα να του παρουσιάσουμε.
-Υπάρχει άραγε κάποια ελπίδα σωτηρίας;
-Σίγουρα υπάρχει. Να κάνεις όσο πιο συχνά την προσευχή σου και αφέσου στα χέρια του Θεού.
-Ποιο όμως το όφελος της προσευχής, εάν δεν συμμετέχει ο νους και η καρδιά;
-Υπάρχει τεράστιο όφελος. Η προσευχή έχει πιο πολλά σκαλοπάτια. Από την απλή εκφώνηση των λέξεων της προσευχής μέχρι τη θαυματουργική προσευχή. Ακόμη και αν βρισκόμαστε στο χαμηλότερο σκαλοπάτι της προσευχής, ακόμη και τότε μας είναι χρήσιμη και σωτήρια. Οι ραδιουργίες του εχθρού απομακρύνονται από τον άνθρωπο που προσεύχεται.

Άγιος Βαρσανούφιος της Όπτινας

Δεν υπάρχει πιο κρύο πράγμα από τον χριστιανό που δεν σώζει άλλους.

Άγιος Ιωάννης o Χρυσόστομος

«Δεν υπάρχει πιο κρύο πράγμα από τον χριστιανό που δεν σώζει άλλους.
   Δεν μπορείς εδώ να επικαλεσθείς την φτώχια, διότι θα σε κατηγορήσει η χήρα που κατέβαλε τα δύο λεπτά… 
  Δεν μπορείς να επικαλεστείς την ταπεινή σου καταγωγή, διότι και οι απόστολοι ήταν άσημοι και κατάγονταν από ασήμους.
   Δεν μπορείς να προβάλεις την αγραμματοσύνη σου κι εκείνοι ήταν αγράμματοι.
Ακόμη κι αν είσαι δούλος, κι αν είσαι δραπέτης, θα μπορέσεις να εκπληρώσεις το καθήκον σου, διότι και ο Ονήσιμος τέτοιος ήταν. Κοίταξε όμως που τον καλεί και σε τι υψηλό αξίωμα τον ανεβάζει ο απόστολος «ίνα κοινωνή μοι», λέγει, «εν τοις δεσμοίς μου». Δεν μπορείς να προφασισθείς την ασθένεια, διότι και ο Τιμόθεος τέτοιος ήταν, είχε «πυκνάς ασθενείας»…
  Δεν βλέπετε τα δένδρα τα άκαρπα πως είναι γερά, πως είναι ωραία, μεγάλα, λεία και ψηλά; Αλλά αν είχαμε κήπο, θα προτιμούσαμε να έχουμε ροδιές και ελιές καρποφόρες παρά αυτά, διότι αυτά είναι για την τέρψη και όχι για την ωφέλειά μας ελάχιστα ωφελούν. Τέτοιοι είναι οι χριστιανοί που φροντίζουν μόνο για τα δικά τους, η μάλλον ούτε τέτοιοι, διότι αυτοί είναι για την φωτιά, ενώ τα καλλωπιστικά δένδρα χρησιμοποιούνται και για την οικοδόμηση και για την ασφάλεια των ιδιοκτητών.
  Τέτοιες ήταν και οι πέντε παρθένες, αγνές βέβαια και κόσμιες και σώφρονες, αλλά σε κανέναν χρήσιμες, γι’ αυτό και κατακαίονται. Τέτοιοι είναι αυτοί που δεν έθρεψαν τον Χριστό. Πρόσεξε ότι κανείς απ’ αυτούς δεν κατηγορείται για προσωπικά του αμαρτήματα δεν κατηγορείται ότι πόρνευσε ούτε ότι επιόρκησε, καθόλου, αλλά ότι δεν υπήρξε χρήσιμος στον άλλο… Πως είναι χριστιανός τέτοιος άνθρωπος;
  Πες μου, αν το προζύμι που ανακατεύεται με το αλεύρι δεν μεταβάλλει στη δική του φύση όλο το φύραμα, είναι προζύμι; Και αλήθεια, το μύρο που δεν γεμίζει ευωδιά εκείνους που πλησιάζουν θα το ονομάζαμε μύρο;
Μην πεις μου είναι αδύνατο να παρακινήσω άλλους.
  Αν πράγματι είσαι Χριστιανός, αδύνατο είναι το να μη συμβαίνει αυτό. Όπως αυτά που βλέπουμε στη φύση είναι αναντίρρητα, έτσι και τούτο διότι στη φύση του Χριστιανού βρίσκεται το πράγμα. Μην υβρίζεις τον Θεό. Αν πεις ότι δεν μπορεί να φωτίζει ο ήλιος, τον ύβρισες αν πεις ότι ο Χριστιανός δεν μπορεί να ωφελεί, ύβρισες τον Θεό και τον είπες ψεύτη. 
  Διότι είναι ευκολότερο να μη θερμαίνει και να μη χύνει φως ο ήλιος, παρά να μη φωτίζει ο χριστιανός είναι ευκολότερο να γίνει σκοτάδι το φως, παρά να συμβεί αυτό. Μη λες, λοιπόν, είναι αδύνατο, διότι αδύνατο είναι το αντίθετο. Μην υβρίζεις, λοιπόν, τον Θεό.
 Αν ρυθμίσουμε σωστά τη ζωή μας, οπωσδήποτε θα συμβούν κι εκείνα και θα ακολουθήσουν σαν κάτι το φυσικό. Δεν είναι δυνατόν να μείνει κρυφό το φως του Χριστιανού δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί μια τόσο φωτεινή λαμπάδα. Ας μην αμελούμε, λοιπόν!»

https://proskynitis.blogspot.com/

Τον Χριστό όμως ο κόσμος Τον σταύρωσε επειδή δεν έκανε πολιτική με την αλήθεια.

Ο Κύριος είναι λαμπρότερος από τον ήλιο και καθαρότερος από το κρύσταλλο, γι’ αυτό και μέσα Του δε χωρούσε υποκρισία.

  Ο κόσμος δεν καρφώνει στον σταυρό εκείνον που συμφιλιώνει την αλήθεια με το ψέμα, το φως με το σκοτάδι και το καλό με το κακό.

 Τον Χριστό όμως ο κόσμος Τον σταύρωσε επειδή δεν εξίσωσε, δεν ανακάτωσε, δεν έκανε πολιτική με την αλήθεια.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

https://proskynitis.blogspot.com/

«Η Θεία Λειτουργία και τα Τίμια Δώρα θα δίνουν στους χριστιανούς τη δύναμη για να υπομείνουν την πείνα και θα τους διαφυλάσσουν από κάθε κακό»

Γέροντας Ιουστίνος Πίρβου
Αναφερόμενος ο Γέροντας στη σύγχρονη ζωή είπε: «Σήμερα, οι άνθρωποι ζουν για το φαίνεσθαι και είναι τόσο δειλοί, ώστε δεν θέλουν ούτε καν ν΄ αναζητήσουν την Αλήθεια, πόσο δε μάλλον να υπερασπιστούν το Όνομά Του.
Είμαστε αποδυναμωμένοι, εξουθενωμένοι και σκανδαλισμένοι απ’ αυτόν τον κόσμο, που ενδιαφέρεται για το πώς να κομματιάσει τις ζωές μας και τα έθνη μας. Υπάρχει μια συνεχής τάση για θρυμματισμό και διάβρωση του πνευματικού, του Ορθόδοξου »είναι» μας. Το κλειδί είναι η διατήρηση της πίστης μας, παρ’ όλες τις κακουχίες και τα δεινά».
Πρόσθεσε ακόμη: «Δεν είναι εύκολο να ζεις στις μέρες μας. Αν όμως ο Κύριος επέτρεψε να υποφέρουμε στην εποχή μας, οφείλουμε να υπακούσουμε και να δεχθούμε ευχαρίστως όλα όσα μας συμβαίνουν, ως προερχόμενα από το χέρι του θεού κι όχι του εχθρού. Είναι πιο δύσκολα τώρα, διότι συνηθίσαμε στις ανέσεις, στην τηλεόραση, την τρυφηλή ζωή και τις διάφορες ελευθερίες. Λοιπόν, αγαπημένοι μου, το επιζήμιο αποτέλεσμα αυτών των ελευθεριών μόλις τώρα φαίνεται: οι δυνάμεις της ψυχής μας έχουν ατονήσει. Ο νους είναι βεβαρημένος και το σώμα εξασθενημένο απ’ τις δηλητηριώδεις τροφές, που μας ταΐζουν αυτοί που μας κυβερνούν· και δεν είμαστε συνηθισμένοι στο να διεξάγουμε οποιονδήποτε πόλεμο, είτε πνευματικός είτε σωματικός είναι αυτός. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, μην ψάχνετε για λύσεις! Αγαπητοί μου, δεν υπάρχουν ανθρώπινες λύσεις. Η λύση είναι να πεθαίνεις για τον Χριστό».
Κατανοούσε ότι όλη η ζωή μας, ως χριστιανών, χρειάζεται να είναι ένα συνεχές μαρτύριο του αμαρτωλού εαυτού μας και μια προετοιμασία για μαρτυρικό θάνατο – χρειάζεται ν’ αποκτήσουμε την αγνότητα της καρδιάς ενός παιδιού και να έχουμε μεγάλη ανδρεία σε καιρούς διωγμού.
Ο πατήρ Ιουστίνος προσπαθούσε να εμπνεύσει τους ανθρώπους να προετοιμαστούν πνευματικά για οποιαδήποτε ζωή τους επιφυλάσσεται:
«Σε καιρούς διωγμών οι χριστιανοί πρέπει να συνάζονται γύρω από τους ιερείς…. Η Θεία Λειτουργία και τα Τίμια Δώρα θα δίνουν στους χριστιανούς τη δύναμη για να υπομείνουν την πείνα και θα τους διαφυλάσσουν από κάθε κακό, κάτω από τη σκέπη και την προστασία της Υπεραγίας Θεοτόκου. Επίσης, είναι ανάγκη να λένε την Ευχή στον Ιησού και να προσεύχονται στην Παναγία, λέγοντας: Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς! ή τη Υπερμάχω Στρατηγώ … Οι σύντομες αυτές προσευχές μας έσωσαν μέσα στη φυλακή κι έτσι μπορέσαμε ν’ αντέξουμε τον διωγμό του κομμουνιστικού καθεστώτος, χωρίς να υποταχθούμε στο κόκκινο θηρίο.
Όμως αυτά είναι για τους χλιαρούς χριστιανούς, διότι οι ένθερμοι είναι πάντοτε έτοιμοι – δεν περιμένουν τον καιρό του διωγμού ή του πολέμου για να επιμεληθούν τα της ψυχής τους! Για τον αληθινό χριστιανό δεν έχει σημασία πότε θα έλθει ένας πόλεμος ή ένας διωγμός. Ο αληθινός χριστιανός είναι πάντα έτοιμος, προετοιμασμένος με αναμμένη τη λαμπάδα της ψυχής του, για να συναντήσει τον Ουράνιο Νυμφίο. Ο γνήσιος χριστιανός δεν ζει με φόβο και αγωνία για το πότε θα ξεσπάσει ένας πόλεμος ή πότε θα πέσει μια βόμβα στο κεφάλι του. Αναζητεί τρόπους να θυσιάζεται περισσότερο για τον πλησίον του και για τον θεό. Ο αληθινός χριστιανός αναζητεί μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών και δεν φοβάται τίποτε στην εφήμερη τούτη ζωή. Γι’ αυτόν, η λύπη είναι χαρά και ο Σταυρός είναι ανάσταση.
Ούτως ή άλλως, η ζωή μας είναι στα χέρια του θεού και μόνον Εκείνος γνωρίζει το τέλος του ανθρώπου. Επομένως, ας μην φοβόμαστε όταν ακούμε για πολέμους και άλλα φοβερά γεγονότα, διότι όλα αυτά πρέπει να συμβούν, όπως είπε ο Σωτήρας μας (πβ. Ματθ. 24,6 και Μαρκ. 13,7). Φόβο θα έπρεπε να έχουμε για το γεγονός ότι οι ψυχές μας δεν είναι έτοιμες να συναντήσουν τον Χριστό».

Από το βιβλίο: «Ζωή Θυσιαζόμενης Αγάπης» Γέρων Ιουστίνος Πίρβου-Εκδόσεις ΑΘΩΣ
πηγή: yiorgosthalassis.blogspot.com
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΑΝΥΣΙΑ Η ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

«Η αγία έζησε επί της βασιλείας του Μαξιμιανού. Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και οι γονείς της που ήταν ευσεβείς και πιστοί στον Χριστό, είχαν αρκετή περιουσία. Όταν αυτοί έφυγαν από τη ζωή, η αγία ζούσε μόνη της, ευαρεστώντας τον Θεό με τον βίο και τις πράξεις της. Κάποια φορά που πήγαινε στην Εκκλησία κατά τη συνήθειά της, την σταμάτησε ένας ειδωλολάτρης στρατιώτης, ο οποίος την τραβούσε με τη βία στους βωμούς των ειδώλων  και την προέτρεπε να προσφέρει θυσίες στους δαίμονες. Επειδή όμως η Ανυσία ομολογούσε την πίστη της στον Χριστό, τότε ο στρατιώτης εξοργίστηκε (διότι η αγία μάρτυς φύσηξε και έφτυσε στο πρόσωπό του) και με το ξίφος του διεπέρασε την πλευρά της. Έτσι η αξιοσέβαστη μάρτυς δέχτηκε το μακάριο τέλος».
Η πόλη  της Θεσσαλονίκης καυχάται όχι μόνον για τον πολιούχο της, μεγαλομάρτυρα και μυροβλήτη άγιο Δημήτριο, όχι μόνον για τον δεύτερο πολιούχο της μεγάλο Πατέρα και Οικουμενικό Διδάσκαλο άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, αλλά και για την αγία μάρτυρα Ανυσία, της οποίας το σεπτό λείψανο αναπαύεται στον ναό του αγίου Δημητρίου. Κατά τον άγιο Θεοφάνη μάλιστα τον υμνογράφο, η μεν Θεσσαλονίκη καυχάται για τα σπάργανα και τους άθλους της αγίας, η δε θριαμβεύουσα Εκκλησία έχει το πνεύμα της και χαίρεται γι’ αυτό, που σημαίνει ότι η αγία Ανυσία αποτελεί πηγή χαράς για ολόκληρη την Εκκλησία, και την επί γης και την εν ουρανοίς. «Η πόλη των Θεσσαλονικέων, μάρτυς παρθένε, καυχιέται για τα σπάργανά σου και τους άθλους σου. Η Εκκλησία δε των πρωτοτόκων κατέχει με χαρά το θεϊκό πνεύμα σου».
Αιτία βεβαίως για την καθολική αυτή χαρά της Εκκλησίας είναι το γεγονός ότι η αγία με το μαρτύριό της φανέρωσε «τον εγκάρδιον έρωτά» της προς τον Χριστό, τόσο που η έμπνευση του αγίου υμνογράφου την βάζει στη θέση της γυναίκας που προσήγγισε τον Χριστό λίγο πριν από το πάθος Του και εξέφρασε την αγάπη της προς Εκείνον  με το μύρο που έχυσε στα πόδια Του, σπογγίζοντάς Τα με τους πλοκάμους της κεφαλής της. Κι ενώ το γεγονός της Καινής Διαθήκης ενέπνευσε την αγία υμνογράφο Κασσιανή (με το γνωστό μεγαλοφυές άσμα της του όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης, ψαλλόμενο το εσπέρας της Μεγάλης Τρίτης), το ίδιο γίνεται πρότυπο για ανάλογη έμπνευση του αγίου Θεοφάνη, αλλά σε σχέση με την αγία Ανυσία. «Φανερώνοντας τον έρωτα που είχες μέσα στην καρδιά σου, ένδοξε μάρτυς, κατάβρεχες από την κατάνυξή σου με δάκρυα τη γη και σκούπιζες με τις τρίχες της κεφαλής σου τα πόδια του Χριστού».
Η ένσταση βεβαίως εν προκειμένω είναι προφανής. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε ένα ιστορικό γεγονός: είναι η γυναίκα που προσήλθε στον Χριστό και προέβη στο ξέσπασμα της καρδιάς της. Στην περίπτωση όμως της αγίας Ανυσίας; Πώς αγκάλιαζε και σκούπιζε τα πόδια του Χριστού; Ο υμνογράφος μας δεν μας αφήνει μετέωρους. Η αγία Ανυσία μπόρεσε και άντεξε τα μαρτύριά της, βρήκε το κουράγιο να ομολογήσει την πίστη της, έστω και με απώλεια της ζωής της, γιατί η αγάπη της προς τον Χριστό την έκανε με νοερό τρόπο να Τον έχει παρόντα μπροστά της και με τη διάνοιά της να αγγίζει τα ίχνη των ποδών Του. «Σπόγγιζες τα πόδια του Χριστού, εννοώντας Τον και βλέποντάς Τον σαν να ήταν παρών, Αυτός τον Οποίο πόθησες. Και αγγίζοντας τα ίχνη των ποδών Του με τη διάνοιά σου, λάμπρυνες την ψυχή σου με θειότατες θεωρίες». Με άλλα λόγια, η αγία την ώρα του μαρτυρίου της, με τη χάρη του Χριστού, βρισκόταν σε κατάσταση θεοπτίας. Ο Χριστός της έδινε τη δύναμη να Τον βλέπει και να Τον εναγκαλίζεται, όπως παρομοίως είχε δώσει τη χάρη και σε άλλους μάρτυρες, όπως μεταξύ άλλων και στην αγία Ερμιόνη. Η θεωρία του Χριστού την ώρα του μαρτυρίου ή της ετοιμασίας προς αυτό είναι κάτι που το διαπιστώνουμε συχνά στα συναξάρια των μαρτύρων της πίστεώς μας.
Και βεβαίως ο άγιος υμνογράφος «εκμεταλλεύεται», όπως όλοι οι υμνογράφοι, τον τρόπο που άφησε την τελευταία της πνοή: την διά ξίφους διαπέραση της πλευράς της. Αμέσως ο νους του αγίου Θεοφάνη πηγαίνει στη λογχευμένη πλευρά του Κυρίου, συνεπώς συσχετίζει το μαρτύριο της αγίας με το πάθος Του: «Ακολουθώντας τα ίχνη Σου που φέρουν τη ζωή, πληγώνεται με λόγχη την πλευρά της η αγία». Ο υμνογράφος δηλαδή σαν να μας λέει, ότι όποιος αγαπά τον Χριστό και θέλει να Τον ακολουθεί κατά πόδας – «επακολουθών τοις ίχνεσιν Αυτού» κατά τον απόστολο Πέτρο – δέχεται τη χάρη και να πάθει υπέρ Χριστού με τον ίδιο τρόπο που έπαθε Εκείνος. Τα πάθη του Χριστού γίνονται πάθη και του πιστού, δείγμα της πλημμύρας της χάρης του Χριστού στον πιστό. Ακολουθία του Χριστού και μαρτύριο υπέρ Αυτού τελικώς είναι έννοιες ταυτόσημες.

https://pgdorbas.blogspot.com/

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Α' Ϛ´ 11 - 16
11 Σὺ δέ, ὦ ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ταῦτα φεῦγε· δίωκε δὲ δικαιοσύνην, εὐσέβειαν, πίστιν, ἀγάπην, ὑπομονήν, πρᾳότητα. 12 ἀγωνίζου τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως· ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰς ἣν ἐκλήθης καὶ ὡμολόγησας τὴν καλὴν ὁμολογίαν ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων. 13 Παραγγέλλω σοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τοῦ ζωοποιοῦντος τὰ πάντα καὶ Χριστοῦ Ἰησοῦ τοῦ μαρτυρήσαντος ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου τὴν καλὴν ὁμολογίαν, 14 τηρῆσαί σε τὴν ἐντολὴν ἄσπιλον, ἀνεπίληπτον μέχρι τῆς ἐπιφανείας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, 15 ἣν καιροῖς ἰδίοις δείξει ὁ μακάριος καὶ μόνος δυνάστης, ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύριος τῶν κυριευόντων, 16 ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται· ᾧ τιμὴ καὶ κράτος αἰώνιον· ἀμήν.

Νεοελληνική απόδοση:
Σὺ ὅμως, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, φεῦγε μακρὰν ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐλαττώματα καὶ πάθη, ἐπιδίωκε δὲ τὴν δικαιοσύνην, τὴν εὐσέβειαν, τὴν πίστιν, τὴν ἀγάπην, τὴν ὑπομονήν, τὴν πραότητα. 12 Ἀγωνίζου τὸν καλὸν ἀγῶνα, εἰς τὸν ὁποῖον μᾶς καλεῖ ἡ πίστις. Πιάσε καλὰ καὶ κράτησε σφικτὰ τὴν αἰώνιον ζωήν, διὰ τὴν κληρονομίαν τῆς ὁποίας καὶ ἐκλήθης ἀπὸ τὸν Θεόν καὶ ὠμολόγησες πρὸ τοῦ βαπτίσματός σου τὴν καλὴν ὁμολογίαν ἐμπρὸς εἰς πολλοὺς μάρτυρας. 13 Παραγγέλλω εἰς σὲ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μεταδίδει ζωὴν εἰς ὅλα, καὶ ἐνώπιον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἐμπρὸς εἰς τὸν Πόντιον Πιλᾶτον ἐμαρτύρησετὴν καλὴν ὁμολογίαν, ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, 14 νὰ διατηρήσῃς σὺ τὴν ἐντολὴν καὶ τὰς ὑποχρεώσεις, ποὺ ἀνέλαβες εἰς τὸ βάπτισμα καὶ τὴν χειροτονίαν σου, καθαρὰν ἀπὸ κάθε μολυσμόν, ἀνωτέραν ἀπὸ κάθε κατηγορίαν μέχρι τῆς ἡμέρας, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ ἐπιφανῇ ἐνδόξως ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. 15 Τὴν ἔνδοξον δὲ ταύτην ἐπιφάνειαν τοῦ Κυρίου εἰς καιρούς, τοὺς ὁποίους ὁ Θεὸς ὥρισε καὶ γνωρίζει, θὰ δείξῃ ὁ μακάριος καὶ ὁ μόνος ἐξουσιαστής, ὁ βασιλεὺς αὐτῶν ποὺ βασιλεύουν ἐπὶ γῆς καὶ ὁ κύριος αὐτῶν ποὺ κυριαρχοῦν ἐπὶ γῆς, 16 ὁ ὁποῖος μόνος ἔχει ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του ζωὴν ἀθάνατον καὶ ἀΐδιον, ὁ ὁποῖος κατοικεῖ εἰς φῶς, εἰς τὸ ὁποῖον δὲν ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ πλησιάσῃ, τὸν ὁποῖον δὲν εἶδε κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, οὔτε δύναται νὰ τὸν ἴδῃ· εἰς τὸν ὁποῖον ἀνήκει τιμὴ καὶ κράτος παντοτινὸν καὶ αἰώνιον. Ἀμήν.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 Ή νίκη τού Σωτήρος είναι μοναδική. Χωρίς αύτόν κανείς δέν ήμπορει νά έπιτύχει νά νικήση τόν εχθρό. Νά έχεις μέσα σου Τόν Χριστό καί μή φοβάσαι όταν οί δυνάμεις τοϋ κακοΰ σέ περικυκλώνουν καί ό κατακλυ­σμός είναι μπροστά σου. Υπάρχει κάποιος πού είναι μαζί σου καί άναχαιτίζει τό χάος, σέ βοηθεΐ στήν πνευ­ματική σου πρόοδο καί θά σοϋ δώση τό φωτοστέφανο τής δόξης! 

 Όσιος Αρσένιος Μπόκα

Εκείνος που αγάπησε πραγματικά τον Κύριον…

Εκείνος που αγάπησε πραγματικά τον Κύριον και επεζήτησε αληθινά να κερδήση την μέλλουσα βασιλεία, εκείνος πού απέκτησε πραγματικό πόνο για τα αμαρτήματά του και ζωντανή ενθύμησι της κολάσεως και της αιωνίου κρίσεως, εκείνος που ξύπνησε αληθινά μέσα του τον φόβο του θανάτου του, δεν θα αγαπήση πλέον ούτε θα ενδιαφερθή ούτε θα μεριμνήση καθόλου για χρήματα ή για κτήματα ή για επίγειο δόξα ή για φίλους ή για αδελφούς ή για τίποτε το γήϊνο.
Αλλά αφού αποτινάξη από επάνω του και μισήση κάθε επαφή και κάθε φροντίδα για όλα αυτά, επί πλέον δε και πρίν απ΄όλα αφού μισήση και την ίδια την σάρκα του, ακολουθεί τον Χριστόν γυμνός και αμέριμνος και ακούραστος, ατενίζοντας πάντοτε στον ουρανό και αναμένοντας την έξ ύψους βοήθεια, καθώς το είπε ένας Άγιος:
«Εκολλήθη η ψυχή μου οπίσω σου» (Ψαλμ. ξβ΄9).

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος
https://www.askitikon.eu/

Γέροντα, γιατί, ενώ ζητώ κάτι με πίστη, δεν το δίνει ο Θεός;

Πιστεύεις, ζητάς, αλλά, αν δεν έχεις ταπείνωση ή έχεις προδιάθεση υπερηφάνειας, γι’ αυτό δεν δίνει ο Θεός.

Μπορεί να έχει κανείς πίστη όχι μόνο σαν ένα «κόκκο σινάπεως» αλλά σαν ένα κιλό σινάπι.

Εάν όμως δεν έχει και ανάλογη ταπείνωση, δεν ενεργεί ο Θεός, γιατί δεν θα τον ωφελήσει.

Όταν υπάρχει υπερηφάνεια, δεν ενεργεί η πίστη.

-Να αισθάνεσαι ότι είσαι μικρό παιδί και ο Θεός Πατέρας σου.

Άρχισε τότε να του γυρεύεις.

Αν του γυρέψεις και τίποτε χαζά πράγματα, μη στεναχωρηθείς, δε θυμώνει.

Αυτός κοιτάει την καρδιά σου και θα σου δώσει ότι είναι καλύτερο για εσένα.

-Όσο πιο μακριά από το Θεό είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ στενοχωριέται και ταλαιπωρείται από διάφορα πράγματα.

Απλοποίησε την ζωή σου με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθείς από το άγχος και την αγωνία.

Ας απομακρύνουμε από το στόμα μας κοροϊδίες και βρισιές, και αισχρολογίες και κακολογίες, καθώς και την κακή συνήθεια των όρκων.

Αγ. Ίω. Χρυσόστομος

https://www.askitikon.eu/

Ότι το ξύλον της ζωής, εν τω σπηλαίω εξήνθησεν εκ της Παρθένου

Σε τροπάρια της εορτής των Χριστουγέννων γίνεται λόγος για το ότι ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του είναι το ξύλο της ζωής.

Χαρακτηριστικό είναι το προεόρτιο απολυτίκιο της εορτής των Χριστουγέννων, στο οποίο λέγονται τα εξής: «Ετοιμάζου Βηθλεέμ, ήνοικται πάσιν η Εδέμ, ευτρεπίζου Ευφραθά, ότι το ξύλον της ζωής, εν τω σπηλαίω εξήνθησεν εκ της Παρθένου, Παράδεισος και γαρ η εκείνης γαστήρ, εδείχθη νοητός εν ω το θείον φυτόν, εξ ου φαγόντες ζήσομεν ουχί δε ως ο Αδάμ τεθνηξόμεθα. Χριστός γεννάται, την πριν πεσούσαν αναστήσων εικόνα».

Στο τροπάριο αυτό αντιπαρατίθεται ο νέος Αδάμ, που είναι ο Χριστός, προς τον παλαιό Αδάμ.

Ο πρώτος Αδάμ έφαγε από το ξύλο, απώλεσε τον Παράδεισο και έτσι ασθένησε όλο το ανθρώπινο γένος από την είσοδο της φθοράς και του θανάτου, ενώ ο νέος Αδάμ που είναι ο Χριστός, το ξύλο της ζωής, δίνει την ζωή σε όσους θα ενωθούν μαζί Του.

Ο νέος Παράδεισος είναι η κοιλία της Θεοτόκου, καί, φυσικά, η Εκκλησία, το δε ξύλο της ζωής είναι ο Ίδιος ο Χριστός. Οι απόγονοι του Αδάμ μπορούν να γευθούν από αυτό το ξύλο και να απολαύσουν την αληθινή ζωή.

Θα πρέπη στην συνέχεια να κάνουμε λόγο για το τί ακριβώς ήταν αυτό το ξύλο της ζωής στον Παράδεισο και πώς ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του γίνεται ξύλο ζωής για τον άνθρωπο.

Η Παλαιά Διαθήκη μας διασώζει μερικά σημεία από την ευλογημένη ζωή των πρωτοπλάστων στον Παράδεισο. Ο Παράδεισος, κατά την διδασκαλία των αγίων Πατέρων, ήταν νοητός και αισθητός.

Νοητός, γιατί ήταν η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, αφού ο Αδάμ μετά την δημιουργία του βρισκόταν στον φωτισμό του νού και έπρεπε με την ενέργεια του Θεού και την δική του συνέργεια να φθάση στην θέωση. Ήταν και αισθητός, γιατί ήταν ένας ιδιαίτερος τόπος.

Μέσα στον Παράδεισο υπήρχαν πολλά δένδρα, αλλά δύο από αυτά διέφεραν από τα άλλα.

Το πρώτο ξύλο ήταν το ξύλο της γνώσεως για το οποίο ο Αδάμ έλαβε εντολή να μη

φάγη από αυτό. «Και ενετείλατο Κύριος ο Θεός τω Αδάμ λέγων, από παντός ξύλου του εν τω παραδείσω βρώσει φαγή, από δε του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ’ αυτού, ή δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε» (Γεν. β’, 16-17).

Το άλλο ξύλο ήταν το ξύλο της ζωής. Και όπως αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη, μετά την ανυπακοή του ανθρώπου και την βρώση του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, ο Θεός τον εξέβαλε από τον Παράδεισο «καί έταξε τα Χερουβίμ και την φλογίνην ρομφαίαν την στρεφομένην φυλάσσειν την οδόν του ξύλου της ζωής» (Γεν. γ’, 24).

Ο λόγος για τον οποίο εξέβαλε ο Θεός τον άνθρωπο από τον Παράδεισο μετά την παρακοή ήταν ότι δεν έπρεπε μετά την πτώση του να φάγη από το ξύλο της ζωής. «Και νυν μήποτε εκτείνη την χείρα αυτού και λάβη από του ξύλου της ζωής και φάγη και ζήσεται εις τον αιώνα» (Γεν. γ’, 22).

Επομένως, φαίνεται ότι στον Παράδεισο υπήρχαν δύο ξύλα με ιδιαίτερη σημασία και σκοπό, δηλαδή το ξύλο του γινώσκειν καλό και πονηρό, και το ξύλο της ζωής.

Από το ένα έφαγε και απέθανε και από το άλλο εμποδίστηκε να φάγη για να μη παραμείνη αιωνίως στην πτώση και το κακό. Οπότε, εδώ βλέπουμε την φιλανθρωπία του Θεού.

Εκδιώκει τον άνθρωπο από τον Παράδεισο, ώστε να μη παραμείνη αιώνιος στην θνητότητά του, αλλά να μετανοήση, και κυρίως στον κατάλληλο καιρό με την ενανθρώπηση του Υιού του Θεού να γευθή του ξύλου της ζωής και να υπερβή τον θάνατο και να εισέλθη πάλι μέσα στον Παράδεισο.

Έτσι, λοιπόν, η έξωση του ανθρώπου από τον Παράδεισο δεν ήταν τιμωρία του Θεού, αλλά έργο της αγάπης και φιλανθρωπίας Του.

Οι άγιοι Πατέρες, ερμηνεύοντας την Αγία Γραφή μέσα από την εκκλησιαστική ζωή και την προσωπική τους πείρα, μας παρέδωσαν υπέροχες αναλύσεις για τα δύο αυτά ξύλα.

Κατ’ αρχάς πρέπει να μνημονεύσουμε την ερμηνεία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου για το ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού.

Σε μια ομιλία του λέγει ότι το ξύλο αυτό ούτε φυτεύθηκε κακώς ούτε απαγορεύθηκε φθονερώς. Αυτό σημαίνει ότι τίποτε από ό,τι δημιούργησε ο Θεός δεν ήταν κακό, αλλά όλα καλά λίαν.

Η απαγόρευση να μη φάγη ο άνθρωπος από το δένδρο αυτό δεν προερχόταν από φθόνο για να μη φθάση ο άνθρωπος στην θέωση. Άλλωστε, το δένδρο αυτό ήταν η θεωρία του Θεού. «Θεωρία γαρ ήν το φυτόν».

Ο άνθρωπος θα έτρωγε στον κατάλληλο καιρό, αφού προηγουμένως θα γυμναζόταν πνευματικά, και αυτό θα συνιστούσε την θέωσή του.

Απηγόρευσε ο Θεός να φάγη από αυτό, γιατί ακόμη ήταν ατελής, δεν είχε προετοιμασθή κατάλληλα, όπως πολύ κακό προξενεί η τελεία και σκληρή τροφή σε αυτούς που ακόμη έχουν ανάγκη γάλακτος.

Το κακό ήταν ότι ο Αδάμ μετέλαβε του ξύλου της γνώσεως «ου κατά καιρόν, ουδ’ επιτηδείως». Και εφ’ όσον αστόχησε και έχασε την θεία Χάρη, δεν έπρεπε στην συνέχεια να φάγη από το ξύλο της ζωής για να μη στερεωθή και σταθεροποιηθή στην πτώση και τον θάνατο.

Η γεύση του ξύλου της ζωής ήταν «μεγάλη και υπεροχική», γι’ αυτό και ο Θεός πρόσταξε να το φυλάττουν όχι άγγελοι και αρχάγγελοι, ούτε αρχές, εξουσίες, δυνάμεις και κυριότητες, αλλά τα Χερουβίμ που ανήκουν στην πρώτη ιεραρχία των Αγγέλων.

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, έχοντας υπ’ όψη του την ερμηνεία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, τον οποίο θεωρούσε και πνευματικό του πατέρα, ακολουθεί την ίδια παράδοση.

Γράφει ότι το ξύλο της γνώσεως είναι απόπειρα, δοκιμή και γυμνάσιο στο να δοκιμασθή ο άνθρωπος στην υπακοή ή την ανυπακοή.

Ονομάσθηκε το δένδρο αυτό δένδρο γνώσεως του καλού και του κακού γιατί όσοι έτρωγαν από αυτό, τους έδινε γνωστική δύναμη της φύσεώς του, πράγμα το οποίο είναι καλό για τους τελείους και κακό για τους ατελείς και ακρατείς κατά την αίσθηση.

Το ξύλο της ζωής λέγεται έτσι γιατί έχει ενέργεια που παρέχει ζωή ή στους αξίους της ζωής ή σε αυτούς που δεν είναι υποδουλωμένοι στον θάνατο.

Από την ερμηνεία αυτή του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού φαίνεται ότι ο άνθρωπος έπρεπε να δοκιμασθή πριν φάγη το ξύλο της γνώσεως και στην συνέχεια να φάγη από το ξύλο της ζωής και να ζήση αιωνίως με τον Θεό.

Χωρίς άσκηση και προετοιμασία δεν είναι δυνατόν κανείς να αποκτήση την θέωση και την κοινωνία με τον Θεό.

Η αποτυχία του ανθρώπου να ακολουθήση την πορεία προς την θέωση, την οποία είχε χαράξει ο Θεός δεν ήταν τελείως καταστροφική για τον άνθρωπο, δηλαδή δεν συνετέλεσε αμετάκλητα στον αιώνιο αφανισμό του.

Αυτό που δεν πέτυχε με μια σχετική δοκιμασία στον Παράδεισο της Εδέμ, το πέτυχε ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του. Όμως τώρα ο άνθρωπος πέρασε μέσα από δεινή δοκιμασία, βαθύ πόνο και μεγάλη οδύνη. Δοκίμασε τί θα πη θάνατος, τί θα πη απομάκρυνση από τον Θεό.

Όποιος διαβάση τα γραπτά του οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου, θα διαπιστώση σε τί συνίστατο ο αδαμιαίος θρήνος.

Μόνον όποιος αξιώθηκε της μεγάλης θεωρίας του Θεού και στην συνέχεια την έχασε, μόνον αυτός μπορεί κάπως να αντιληφθή και να βιώση τον θρήνο του Αδάμ. Και σε αυτό το σημείο βλέπουμε την μεγάλη αξία του οσίου Σιλουανού.

Μέρα με την μέρα πείθομαι ακόμη περισσότερο ότι ο όσιος Σιλουανός έχει μια πολύ μεγάλη και καταπληκτική θεολογία.

Διαβάζοντας κανείς τα γραπτά του αισθάνεται την μεγάλη δύναμη και την πλούσια σοφία που έχουν. Ήταν πραγματικά θεολόγος, γιατί έζησε την αδαμιαία πτώση, τον αδαμιαίο θρήνο, αλλά και την ένωση με τον νέο Αδάμ, τον Χριστό.

Με την ενανθρώπησή Του ο Ίδιος ο Χριστός άνοιξε την πύλη του Παραδείσου. Δεν αφήνει απλώς τον άνθρωπο να εισέλθη σε αυτόν, αλλά το ίδιο το ξύλο της ζωής, που είναι ο Χριστός πορεύεται και κινείται προς τον άνθρωπο.

Τώρα η κοιλία της Θεοτόκου, όπου από την πρώτη στιγμή η θεία φύση προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και την θέωσε, είναι Παράδεισος. Και η Εκκλησία που είναι το ευλογημένο

Σώμα του Χριστού είναι ο αισθητός και νοητός Παράδεισος.

Όσοι ζουν μέσα στην Εκκλησία και είναι πραγματικά και ζωντανά μέλη του Σώματος του Χριστού μπορούν να γευθούν του ξύλου της ζωής, να υπερβούν τον θάνατο και να αποκτήσουν μια άλλη διάσταση υπάρξεως.

Γιατί, πραγματικά, έξω από τον Χριστό επικρατεί η σκιά και η χώρα του θανάτου.

Με την ένωση θείας και ανθρωπίνης φύσεως στο Πρόσωπο του Λόγου, γίνεται πιο σταθερή η πορεία προς την θέωση. Γι’ αυτό τώρα η σωτηρία δεν είναι θέμα υπακοής σε μια εντολή του Θεού, αλλά κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεάνθρωπο Χριστό.

Γι’ αυτό στην Εκκλησία δεν πρέπει να ζούμε απλώς συναισθηματικά, ούτε αποβλέπουμε απλώς στην ικανοποίηση των ατομικών και φιλανθρωπικών συναισθημάτων μας, αλλά ζούμε οντολογικά, ενωμένοι με τον Χριστό.

Η πορεία μας πρέπει να είναι πορεία υπερνικήσεως του θανάτου. Καί, φυσικά, αυτό επιτυγχάνεται μόνον με την γεύση του ξύλου της ζωής, που είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός.

Έτσι, λοιπόν, η ενανθρώπηση του Χριστού είναι ευρυτέρα μιας δικανικής λυτρώσεως και μιας εκφράσεως της εξωτερικής και συναισθηματικής αγάπης, είναι διόρθωση της πτωτικής πορείας, απόλαυση της προπτωτικής ζωής, και ακόμη περισσότερο συνέχιση κατά ασφαλέστερο τρόπο της πορείας προς την θέωση.

Είναι αυτό που λέγει ο Χριστός «εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν» (Ιω. ι’, 10). Αυτό το «περισσόν» είναι η θέωση του ανθρώπου.

https://www.askitikon.eu/

Μέσα σε όλη αυτήν την ιστορία (της Γεννήσεως) δεν υπάρχει ούτε ένα παράπονο

 Βλέπετε μέσα σε όλη αυτήν την ιστορία (της Γεννήσεως) δεν υπάρχει ούτε ένα παράπονο. Ούτε του Χριστού ούτε της Παναγίας ούτε του Ιωσήφ ούτε κανενός. Τον διώχνουν, φεύγει.
 Δεν θα μπορούσε ο Χριστός να μείνει εκεί και να μην πάθει τίποτα; Σίγουρα! 
Δεν θα μπορούσε να αρπάξει τον Ηρώδη, αφού ήταν Θεός, να ψοφήσει ο Ηρώδης να γλυτώσει ο κόσμος όλος; Θα γλύτωναν και τα καημένα τα παιδάκια τα άλλα. 
Ένα "έτσι" να του έκανε, τον έπαιρνε. Τίποτα από όλα αυτά! Τον καταδίωξαν, έφυγε. Θα μπορούσε να μείνει και να μην Τον δει κανένας, να Τον φυλάξουν οι άγγελοι. Ποιος θα Τον έβλεπε; Θεός ήταν τα πάντα μπορούσε να κάνει.
Αλλά βλέπετε ταπεινώθηκε. 
Όταν Τον έδιωξαν έφυγε. Πήγε κρύφτηκε, δεν αντιτάχθηκε. 
Δεν έκανε επίδειξη ισχύος να πει: 
"Εγώ θα μείνω εδώ! Δεν φοβάμαι τίποτα!" ας πούμε, όπως θα λέγαμε εμείς, κάτι παλικάρια που λένε: "χτύπα, στήθος μάρμαρο!".
 Τέτοιες παλικαριές δεν τις έκανε γιατί είναι σοβαρός ο Θεός, δεν κάνει αστεία όπως κάνουμε εμείς. 
Είναι καλό μέσα σε όλα αυτά που θα κάνουμε ας πιάσουμε και λίγο την Καινή Διαθήκη, το Ευαγγέλιο να διαβάσουμε σε μια ώρα ησυχίας αυτές τις περιγραφές της Γέννησης του Χριστού. 
Και ας κρίνουμε και λίγο τη ζωή μας. Πώς είναι η ζωή του Χριστού και πως είναι η δική μας ζωή. Πώς είναι η συμπεριφορά του Χριστού, ο λόγος Του, οι πράξεις Του, η ζωή Του ολόκληρη και πώς είναι η δική μας. 
Και νομίζω έτσι μπορούμε πραγματικά να ωφεληθούμε. Τουλάχιστον να ταπεινωθούμε. Να δούμε πόσο απέχουμε.. Και βλέποντας πόσο απέχουμε, μπορεί να προσευχηθούμε λίγο καλύτερα και λίγο θερμότερα και να παρακαλέσουμε το Θεό να μας ελεήσει και να έρθει να γεννηθεί στην καρδιά μας μέσα, όπως καταδέχτηκε να μπει σε εκείνο το σπήλαιο, το βρώμικο. 
Η δική μας η καρδιά είναι χειρότερη από ακάθαρτο σπήλαιο αφού μέσα φιλοξενούμε τόσα πάθη και τόσες αμαρτίες.

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού 
https://proskynitis.blogspot.com/

Ο Χριστιανισμός, είναι ένα πράγμα ταπεινό, αφανές, ήρεμο, που πρέπει να ψάξεις να το βρεις. Όπως ένα σπήλαιο ...

Μπροστά στο Σπήλαιο(Αρχιμ. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου)

  Ο Χριστιανισμός, είναι ένα πράγμα ταπεινό, αφανές, ήρεμο, που πρέπει να ψάξεις να το βρεις.Όπως ένα σπήλαιο ...
Όταν λέμε Χριστιανισμός, εννοούμε το μυστήριο της σαρκώσεως του Θεού. Αυτό είναι η ουσία και ο πυρήν και αυτό αξίζει να το ξανακοιτάξει ο σύγχρονος άνθρωπος.
Ο Χριστιανισμός, θα μπορούσε να πούμε, είναι δυνατόν να συμβολιστεί και να εκφραστεί με ένα σπήλαιο. Μοιάζει με ένα σπήλαιο. Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό; Ότι είναι ένα πράγμα μυστικό, δεν είναι ένα πράγμα που εντυπωσιάζει εκ πρώτης όψεως. Δεν είναι επιφανειακά σπουδαίο, όπως ένα μεγάλο εργοστάσιο, όπως ένα τεχνικό κατόρθωμα.
  Ο Χριστιανισμός, όπως πρωτοπαρουσιάστηκε και στις πραγματικές του ρίζες, είναι ένα πράγμα ταπεινό, αφανές, ήρεμο, που πρέπει να ψάξεις να το βρεις. Όπως ένα σπήλαιο, που είναι στην πλαγιά κάποιου βουνού, θέλει ανίχνευση, ειδικό ανιχνευτή να προσπελάσει τον δρομίσκο, που οδηγεί προς αυτό. Δεν κάνει θόρυβο από μακριά ένα σπήλαιο. Είναι ένα αφανές πράγμα. Θέλει κόπο και μόχθο για να πλησιάσεις και άμα φτάσεις κοντά, πρέπει να σκύψεις να μπεις μέσα.
Είναι κάτι που δεν ελκύει, τουλάχιστον εξωτερικά, ο γνήσιος Χριστιανισμός, όπως μας τον αποκαλύπτει το Ιερό Ευαγγέλιο. Μη κοιτάτε μεταγενεστέρως που έγιναν και λαμπρά οικοδομήματα του Χριστιανισμού, που έχουν και πολυτέλεια και τέχνη: αλλά η ουσία του είναι ή απλότης των Ποιμένων. Είναι η απλότης ενός κλαυθμυρίζοντος βρέφους. Είναι η πτώχεια μέσα στο αχούρι ενός στάβλου, μια απίστευτη και συγκλονιστική πτώχεια και αφάνεια, η οποία λες και είναι επίτηδες για να μην ελκύει, να μην εντυπωσιάζει.
  Θέλει ειδική προσέγγιση, ειδική προσπέλαση, δεν σου επιβάλλεται με σπουδαίες ρεκλάμες, με θριαμβολογίες, αλλά εάν το θέλεις, εάν το λέει η καρδιά σου, θα μπεις μέσα.
 Γι’ αυτό ο Γρηγόριος ο Θεολόγος στον πέμπτο θεολογικό λόγο του γράφει για κείνους που αποφασιστικά θέλησαν να εμβαθύνουν, ότι «είσω παρακύψαντες, το απόθετον κάλλος ιδείν ηξιώθησαν και τω φωτισμώ τής γνώσεως κατηυγάσθησαν».
Με άλλα λόγια πρέπει να σκύψω, να ταπεινωθώ, να απεκδυθώ τον πολύ μου ορθολογισμό, τις πολλές μου εσωτερικές σκουριές, όχι μόνον των αμαρτιών, αλλά εν γένει τον ορθολογιστικό τρόπο της σκέψεως, τον τρόπο ζωής που συνήθως θέλει την καλοζωία, την καλοπέραση, τον εγωισμό, όλα αυτά θα πρέπει να τα βγάλω, να τα αποκολλήσω από τον εαυτό μου σ’ αυτό το μονοπάτι, που λέγεται πραγματικός Χριστιανισμός, Ευαγγέλιο, Ιησούς. Και για να μπει κανείς μέσα σ’ αυτό το Σπήλαιο, απεκδυόμενος κάθε τι το δευτερεύον και ανάξιο λόγου, πρέπει να δει την ουσία.
  Ποια είναι η ουσία; Ο Θεός σαρκούται. Αυτό είναι η βάση του Χριστιανισμού, το κεντρικό νόημα, «ο Θεός έγινεν άνθρωπος, ίνα εμείς θεοποιηθώμεν».
 Μέσα λοιπόν εκεί, όταν κανείς αποφασίσει και κατορθώσει να προσπελάσει αυτή τη μυστική και αφανή οδό, που την κρύβουν πολλοί θάμνοι, θα δει το μυστήριο το κρυμμένο, όπως λέει ο θείος Παύλος «από των αιώνων και από των γενεών» (Προς Κολασσαείς, α’ 26). Αυτή είναι η κρυμμένη αλήθεια, ότι όντως ο Θεός εταπεινώθηκε πάρα πολύ από μία υπερβάλλουσα αγάπη. Έσκυψε και ήλθε πολύ κοντά μας. Έγινε πολύ δικός μας, πάρα πολύ μικρός, πάρα πολύ πτωχός, για να φέρει τη νέα κατάσταση της απλότητας, γνησιότητας, ειλικρινείας ενότητας των ψυχών των ανθρώπων.
  Και τότε μόνο φανερώνεται στους εκζητούντας και κρούοντας και ποθούντας και κλαίοντας για να βρουν την αλήθεια, να βρουν τον Θεό, με πόθο, με ζέση, με ικεσία. Σ’ αυτούς φανερούται το μυστήριο το αποκεκρυμμένο. Αυτοί μπορούν να μπουν στο σπήλαιο, οι άλλοι πολλές φορές οι πολλοί, μπορεί να είμαι κι εγώ μεταξύ αυτών, μένουμε μακριά. Κάνουμε τον Χριστιανό, φοράμε μια φόρμα Χριστιανική, παίρνουμε Χριστιανική, παίρνουμε μια εμφάνιση θρησκευτική και νομίζουμε ότι είμαστε οι εκπρόσωποι του Ευαγγελίου.
  Μπορεί εγώ να μην είμαι, μπορεί να είναι ο πιο απλός, ο πιο αφανής, που δεν έχει κανένα σήμα κατατεθέν θρησκευτικότητας. Αυτός είναι ο αληθινός Χριστιανός και εγώ που φορώ τα διάσημα του Χριστιανού να είμαι μηδέν. Επομένως, όπως ο ίδιος ο Κύριος τα είπε αυτά τα πράγματα και τα είπε ενίοτε με το μαστίγιο της καυστικής του γλώσσας, δεν είναι τα εξωτερικά στολίδια, τα διακοσμητικά στοιχεία που κάνουν τον Χριστιανό ή τον Χριστιανισμό.
  Είναι η εγκάρδια αποδοχή του Σπηλαίου. Είναι η προσπέλαση του και η διείσδυση στο βάθος, όπου αποκαλύπτεται το μεγάλο μυστήριο του Θεού. Επομένως η προσέγγιση στο σπήλαιο απαιτεί κυρίως γνησιότητα, απλότητα, ειλικρίνεια, εν αντιθέσει προς την αυτάρκεια του ανθρώπου, ο οποίος νομίζει ότι χωρίζει τα πράγματα και ότι απλώς του χρειάζεται και λίγος Χριστιανισμός, για συμπλήρωμά του. Αυτούς ο Ιησούς δεν τους θέλει κοντά του, διότι οδηγούνται προς μία νοοτροπία που λέγεται φαρισαϊκή, η οποία ως γνωστόν δεν είναι μόνο γνώρισμα των Φαρισαίων των πρώτων αιώνων, αλλά είναι γνώρισμα πολλών ανθρώπων διαφόρων εποχών.
  Είναι ένα μικρόβιο δυσδιάκριτο, το οποίο όμως ενδημεί στα θρησκευτικά περιβάλλοντα. Δεν μπορείς να εισέλθεις στο Σπήλαιο, στην ουσία δηλαδή του Χριστιανισμού, εάν έχεις μια αυτάρκεια, εάν δεν συγκλονίζεσαι, όπως εκείνα τα αμαρτωλά υποκείμενα συγκινήθηκανμπροστά στον Ιησού και πήγαν πιο κοντά του από τους αυτάρκεις τηρητάς του νόμου.
Σ’ αυτούς ο Ιησούς λέγει: «εσάς τι να σας κάνω, εσείς τα ξέρετε όλα, ετηρήσατε όλας τας εντολάς, δεν έχω τίποτα να σας προσφέρω!».
  Ενώ γι’ αυτούς που νοιώθουν πώς κάτι τους λείπει και κλαίνε και γονατίζουν ζητώντας την αλήθεια, τους λέει ο Ιησούς, για σας ήλθα εγώ στη γη. 
Λοιπόν δεν μπορεί κανείς να μένει στην αυτάρκεια της τυποποιημένης θρησκευτικότητας.
Δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει με την ξηρότητα ενός ψυχρού συντηρητισμού.
Δεν μπορεί να πλησιάσει με το σύστημα ενός κατά συνθήκη Χριστιανισμού, με μια συμβατικότητα τυποποιημένη και ψυχρή.
Δεν μπορεί να πλησιάσει, όταν τον Χριστιανισμό τον κάνει ένα διοικητικό σύστημα ή ένα θεωρητικό κατασκεύασμα, χωρίς τον πόθο και το άναμμα της καρδιάς, τη φλόγα και τον σπινθήρα της αλήθειας.
  Η προσέγγιση άρα στο Σπήλαιο γίνεται με μια γνησιότητα, αλλά και με μια αναζήτηση, με ένα άνοιγμα της ψυχής, που το Ευαγγέλιο το ονομάζει πίστη, εμπιστοσύνη και αφοσίωση βαθιά και συνεχή. Δεν αρκεί απλώς ότι έγινα Χριστιανός –ποτέ δεν έγινα Χριστιανός- γίνομαι συνεχώς, αδιαλείπτως, μέχρι την τελευταία στιγμή είμαι εν πορεία, εν ορειβασία. Όποιος έκλεισε το βιβλίο των λογαριασμών με την ψυχή του και με τον Ιησού, δεν, μπορεί να μπει στοΣπήλαιο. Λέει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης: «Η εύρεσις (του Θεού) εστίν αυτό το αεί ζητείν, ου γάρ άλλο εστί το ζητείν και άλλο το ευρίσκειν… Και τούτο εστίν όντως ιδείν τον Θεόν, το μηδέποτε της επιθυμίας κόρον ευρείν, αλλά χρή πάντοτε βλέποντα, δι’ ών εστί δυνατόν οράν, προς την του πλέον ιδείν επιθυμίαν εκκαίεσθαι» (7η ομιλία εις τον Εκκλησιαστήν).
  Ακόμη η είσοδος στο Σπήλαιο, δηλαδή στον πυρήνα του Χριστιανισμού, είναι μια πράξη όχι μόνο πίστεως και ανοίγματος και πόθου, αλλά είναι και μία πράξη ελευθερίας, πραγματικής ελευθερίας. Σήμερα, ο άνθρωπος κινείται μέσα σε μία δουλικότητα. Είναι αναγκασμένος, χωρίς να το θέλει, να κινείται από διάφορα κίνητρα. Ένα τέτοιο μεγάλο κίνητρο είναι πχ η διαφήμιση. Βομβαρδίζεται όλη μέρα από την ακροαματική οδό και από την οπτική οδό, από ποικίλα συνθήματα, και όποιο σύνθημα είναι ισχυρότερο και δελεαστικότερο τον εξαναγκάζει, τον εξαγοράζει. Ασκεί πάνω του μία πίεση.
  Έχει γίνει ένα πρόβλημα στη ζωή μας η προπαγάνδα, η ρεκλάμα, η βιτρίνα, όλων των ειδών τα πανό, τα οποία μας υποκινούν με μύριους τρόπους, από την εφημερίδα και το ραδιόφωνο και την τηλεόραση μέχρι και τους δρόμους κλπ, και μας δημιουργούν ένα σύστημα μέσα στο οποίο κινούμεθα ή μάλλον αγόμεθα και φερόμεθα. Οι διάφορες οικονομικές αξίες έχουν γίνει τα σύγχρονα είδωλα και μας τραβούν από την μύτη σαν νούμερα και οδηγούν τον άνθρωπο εκεί που θέλουν οι αόρατες δυνάμεις οι οικονομο-εμπορικο-τεχνικές, με την έντονη διαφημιστική προβολή τους. Δεν ομιλώ μόνο για τα διάφορα είδη καταναλώσεως, αλλά για κάθε πράγμα, είτε είναι πολιτικής φύσεως είτε άλλης ιδεολογίας, όλα τελικώς υπάγονται σ’ ένα πλέγμα διαφημιστικό, εμπορικό
 Αυτό λέγουν οι ψυχολόγοι, δημιουργεί ένα καθεστώς ανελευθερίας. Δεν μένει περιθώριο να διαλέξεις, εκεί θα πας, σ’ αυτό το κέντρο, σ’ αυτό το θέατρο, σ’ αυτή την εφημερίδα, σ’ αυτό το πολιτικό κόμμα, σ’ αυτό το κομμωτήριο και όυτω ξαθεξής. Έτσι κρίνουν τα πράγματα μερικοί ψυχολόγοι της συγχρόνου εκβιομηχανισμένης και εμπορικοποιημένης κοινωνίας μας (Vance Packard κα). Η ελευθερία μένει ένα πράγμα κάπως απλησίαστο. Πολλοί ομιλούν περί αυτής, αλλά σαν πραγματικότης είναι κάπως μακριά από τη ζωή μας, διότι τα πάντα είναι προδιαγεγραμμένα βάσει σχεδίων, που είναι μέσα σε γραφεία εμπορικά, διαφημιστικά και άλλων δημοσίων σχέσεων.
  Εδώ όμως υπάρχει και κάποιο Σπήλαιο, που λέγεται Χριστιανισμός ή λέγεται Σάρκωση του Θεού. Αυτό το Σπήλαιο δεν διαθέτει δημόσιες σχέσεις και εμπορική κίνηση. Δεν έχει ούτε προβολείς, ούτε μεγάφωνα, ούτε τίποτα άλλο. Η προβολή του είναι το αντίθετο απ’ ότι χρησιμοποιείται συνήθως για προβολή. Είναι η αφάνεια, είναι μια κατάσταση παραγκωνισμού. Άρα δεν σε σπρώχνει να πας προς τα κει. Σε αφήνει σε μια απόλυτη ελευθερία. Εάν όντως θέλεις, το αποφασίζεις, το λες με όλη την καρδιά σου να πας προς τα κει, προς τον αποδιωγμένο Ιησού, να αποδεχθείς το μήνυμά του, που δεν είναι πάντοτε της μόδας. Δεν λανσάρεται ως η τελευταία λέξη των σύγχρονων κοινωνιών.
 Είναι μια πράξη ηρωική. Λέγει ο Ρώσος φιλόσοφος Μπερδιάγεφ: «Μπροστά στο Σταυρό (παραθέτω από μνήμης) κρίνεται η ελευθερία μας. Εάν είσαι αποφασισμένος να ακολουθήσεις αυτό τον Εσταυρωμένο, τον παραπεταμένο από τας αρχάς και τας εξουσίας του κόσμου τούτου, γίνεσαι Χριστιανός. Δε θα πάρεις αμοιβή. Δε θα σε χειροκροτήσουν, γιατί πας στον πιο παραγκωνισμένο.
Ένας ηγέτης, που πάνω από ένα Σταυρό έχει το θάρρος να λέει: «Δεύτε προς με πάντες, καγώ αναπαύσω υμάς», τι είδους ηγέτης είναι αυτός; Χωρίς εξουσία, χωρίς μέσα διαφημίσεως κλπ. Γι’ αυτό κρίνεται η ελευθερία σου, εάν αποφασίσεις να πας κοντά Του παρ’ όλα αυτά. Τότε είσαι ψυχικά ελεύθερος. Δεν σε ωθεί κανένα κίνητρο δευτερεύον, κανένας εντυπωσιασμός, κανένα ύπουλο μέσο από εκείνα που χρησιμοποιούνται συνήθως για να μας τραβήξουν οπαδούς ή πελάτες ή για να δημιουργήσουν ρεύμα.
  Έτσι λοιπόν ακολουθεί κανείς στα σοβαρά τον Χριστιανισμό. Δεν εννοώ την τυπική θρησκευτικότητα που έχουμε όλοι μας, αλλά τη σοβαρή αντιμετώπιση για μια προσέγγιση της ουσίας της πίστεως. Αυτή είναι πράξη ελευθερίας. Όχι μόνο ειλικρίνειας και γνησιότητας, αλλά και πράξη ελευθέριας. Αυτό το πράγμα δεν είναι κάτι που είναι απλώς γραμμένο στοΕυαγγέλιο, όπως το εξηγούν οι μεγάλοι Απόστολοι Παύλος, Ιωάννης κλπ.
  Είναι ένα γεγονός, που το βλέπουμε βιούμενο στην ιστορία. Δεν είναι μία θεωρία σπουδαία, αν θέλετε. Αλλά είναι μία ζωή που ξεχύνεται. Είναι ένα ιστορικό γεγονός, το ότι το Σπήλαιο διά μέσου των αιώνων εβιώθη. Αν και αυτή βίωση στο βάθος είναι κρυμμένη. Μπορεί η ιστορία να μας αναφέρει μερικά εξωτερικά πράγματα σχετικά με τον Χριστιανισμό, αλλά, στην ουσία, η βίωση αυτού του μυστηρίου της πίστεως δεν φαίνεται και δεν μετριέται. Είναι το μεγάλο μυστικό των αιώνων.

Aπό το βιβλίο Μαθητεία στην Καινούρια Ζωή, Αρχιμ. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου , Εκδ. Χριστιανικής Φοιτητικής Ένωσης
https://proskynitis.blogspot.com/

Ήρθαν έτσι, Θεός και άνθρωπος, σε μυστική ένωση

Εκείνος πού έπλασε τον Αδάμ από παρθένα γη, Εκείνος πού από τον Αδάμ κατόπιν έκαμε γυναίκα, γεννήθηκε σήμερα από παρθένα κόρη πού νίκησε τη φύση, ξεπερνώντας το νόμο του γάμου.
Ο Αδάμ τότε, χωρίς να έχει γυναίκα, γυναίκα απόκτησε.
Η Παρθένος τώρα, χωρίς να έχει άνδρα, άνδρα γέννησε.
Και γιατί έγινε αυτό; Να γιατί:
Οι γυναίκες είχαν ένα παλαιό χρέος προς τους άνδρες, αφού από τον Αδάμ είχε βλαστήσει γυναίκα χωρίς τη μεσολάβηση άλλης γυναίκας. Για αυτό ή Παρθένος σήμερα, ξεπληρώνοντας στους άνδρες το χρέος της Εύας, γέννησε χωρίς άνδρα, δείχνοντας έτσι την ισοτιμία της φύσεως.
Σώος έμεινε ό Αδάμ μετά την αφαίρεση της πλευράς του.
Αδιάφθορη έμεινε κι ή Παρθένος μετά τη γέννηση του Βρέφους.
Άλλα πρόσεξε και κάτι ακόμα:
Δεν έπλασε ό Κύριος κάποιο άλλο σώμα για να εμφανιστεί στη γη. Πήρε το σώμα του ανθρώπου, για να μη φανεί ότι περιφρονεί την ύλη από την οποία δημιουργήθηκε ό Αδάμ. Ήρθαν έτσι, Θεός και άνθρωπος, σε μυστική ένωση.
Κι ό διάβολος, πού είχε υποδουλώσει τον άνθρωπο, τράπηκε σε φυγή.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
https://proskynitis.blogspot.com/

ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΤΩΝ ΥΠΟ ΗΡΩΔΟΥ ΑΝΑΙΡΕΘΕΝΤΩΝ

«Όταν ο βασιλιάς των Ιουδαίων Ηρώδης πρόσταξε τους μάγους να γυρίσουν πίσω και του αναφέρουν τα σχετικά με τον βασιλιά που γεννήθηκε, τον οποίο φανέρωνε ο αστέρας που ακολουθούσαν, προκειμένου τάχα μαζί με εκείνους να τον προσκυνήσει και αυτός, κι αφού ο άγγελος είπε στους μάγους να μη γυρίσουν στον Ηρώδη αλλά από άλλη οδό να αναχωρήσουν για τη χώρα τους, κάτι που το έκαναν, είδε λοιπόν ο Ηρώδης ότι εμπαίχθηκε από αυτούς και οργίστηκε πολύ. Κι αφού ερεύνησε ακριβώς για τον χρόνο του αστέρος που φάνηκε και έστειλε στρατιώτες, φόνευσε όλα τα παιδιά στη Βηθλεέμ και στα όριά της, από δύο χρονών και κάτω, γιατί σκέφτηκε ότι αν φονεύσει όλα τα παιδιά, οπωσδήποτε θα πεθάνει και ο μελλοντικός βασιλιάς και δεν θα καταστεί απειλή γι’ αυτόν. Ματαίως όμως κόπιασε ο παράφρων, διότι δεν γνώριζε ότι κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να εμποδίσει τη βουλή του Θεού. Οπότε στα μεν παιδιά προξένησε τη βασιλεία των Ουρανών, στον δε εαυτό του την αιώνια κόλαση».
Το κύριο πρόβλημα που θέτει η σημερινή ημέρα, της μνήμης των σφαγιασθέντων νηπίων από τον Ηρώδη, είναι η εξώφθαλμη αδικία που διαπράχθηκε τότε, γεγονός που οδηγεί στο πάντα επίκαιρο και ουδέποτε αποδεκτό από την ανθρώπινη λογική πρόβλημα της θεοδικίας: γιατί βρέφη και νήπια, πριν καν ξεκινήσουν τη ζωή τους, την έχασαν και μάλιστα με τέτοιο τραγικό τρόπο; Και πού βρίσκεται η δικαιοσύνη του Θεού; Πώς ανέχτηκε ο δίκαιος Θεός μία τέτοια αδικία; Δεν φαίνεται έτσι ότι ο Θεός απουσιάζει ή τέλος πάντων είναι κρυμμένος, ενώ παρουσιάζεται ως κυρίαρχος ο δαίμονας με τα όργανά του, τύπου Ηρώδη; Και με βάση τον προβληματισμό για ό,τι άδικο συνέβη τότε, η ανθρώπινη σκέψη ανοίγεται και σε όλη τη διαδρομή του ανθρωπίνου γένους, καταγράφοντας παρόμοια και σκληρότερα ίσως περιστατικά: εξανδραποδισμούς ολόκληρων λαών, πείνες, πολέμους, εξαθλίωση ανθρώπων, ανέχεια, ανεργία, φτώχεια. Σε όλα αυτά το κυρίαρχο ερώτημα είναι το γιατί; Και το πώς ο Θεός ανέχεται τέτοιες καταστάσεις;
Δεν είναι εύκολα ερωτήματα. Δεν μπορεί κανείς χρησιμοποιώντας την ανθρώπινη λογική να δώσει μία πειστική απάντηση. Πρόκειται για ένα μόνιμο αγκάθι στην ανθρώπινη σκέψη. Γι’ αυτό και το ερώτημα αυτό, το πρόβλημα της θεοδικίας, της δικαιοσύνης του Θεού μέσα σε έναν κόσμο απανθρωπίας και παραλογισμού, είναι ερώτημα που απασχόλησε από παλιά τον άνθρωπο και ασφαλώς θα τον απασχολεί πάντοτε. Την πρώτη από πλευράς θεολογικής αντιμετώπιση του προβλήματος έχουμε ήδη στην Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο του Ιώβ. Πάσχει ο Ιώβ, ο πιο δίκαιος άνθρωπος της εποχής του, και μάλιστα με τρόπο που δεν είναι εύκολο να ακούσει κανείς τα πάθια του, χωρίς να κινδυνεύει να κλονιστεί η ισορροπία του μυαλού του: πεθαίνουν με τρόπο τραγικό όλα τα παιδιά του, χάνει όλη την περιουσία του, γεμίζει ο ίδιος από παντός είδους μολυσματικές αρρώστιες και γι’ αυτό δεν μπορεί να σταθεί σε κατοικημένη περιοχή, η γυναίκα του τον κατηγορεί, οι φίλοι του τον αντιμετωπίζουν με σκληρότητα… Το «γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά, ενώ είμαι δίκαιος άνθρωπος;» φτάνει στα χείλη ακόμη και του ίδιου του Ιώβ, ο οποίος σε ό,τι του συνέβαινε έλεγε: «Ο Κύριος μου τα έδωσε, ο Κύριος μου τα πήρε. Ας είναι ευλογημένο το όνομά Του».
Η απάντηση έρχεται τελικά από τον ίδιο τον Θεό, ο Οποίος λέγοντας στον Ιώβ να μην πολυεξετάζει το γιατί, αλλά μόνο να έχει εμπιστοσύνη στην αγάπη Του, τον επιβραβεύει αποκαθιστώντας τον έτσι, ώστε  να βρίσκεται σε καλύτερη θέση από ό,τι ήταν πριν. Η απάντηση δηλαδή στο πρόβλημα της θεοδικίας δεν υπάρχει στους ανθρώπινους συλλογισμούς και την ανθρώπινη λογική. Η απάντηση δίνεται στο επίπεδο της πίστεως στον Θεό: έχε εμπιστοσύνη στην αγάπη μου, έστω κι αν δεν την καταλαβαίνεις. Αν κανείς δεν αναχθεί σ’ αυτό το επίπεδο, πάντοτε θα προσκρούει σε αδιέξοδο και στη διαπίστωση του παράλογου της ζωής. Κι αν μεν στην Παλαιά Διαθήκη  η απάντηση δόθηκε στον Ιώβ με αυτόν τον τρόπο, εκεί που έχουμε την πληρότητα της απαντήσεως είναι στην Καινή με τον ερχομό του Χριστού. Στο πρόσωπο του Χριστού, του ενσαρκωμένου Θεού, βλέπουμε ότι οι όποιες δοκιμασίες στη ζωή, οι όποιες θλίψεις, οι όποιες τραγικότητες, συνιστούν δρόμο ζωής που αν κανείς τα αντιμετωπίσει με πίστη και υπακοή στον Θεό, οδηγούν στη Βασιλεία του Θεού. Ο ίδιος ο ενανθρωπήσας Θεός είναι η απάντηση: η ζωή Του απαρχής μέχρι τέλος είναι ένα πάθος. Το πάθος του Χριστού δεν σχετίζεται μόνον με τον Σταυρό, αλλά με όλη τη ζωή Του. Κι απόδειξη η σημερινή ημέρα: μόλις γεννάται αντιμετωπίζει τον φονικό θυμό του παράφρονα Ηρώδη. Το ίδιο και στα μετέπειτα χρόνια Του. Ο Σταυρός Του είναι η αποκορύφωση του Πάθους Του. Και τι μας δείχνει; Ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος που εκβάλλει στη Βασιλεία του Θεού, στην Ανάσταση, εκτός από το πάθος της ζωής αυτής.
 Κι αυτό γιατί; Διότι δυστυχώς ο κόσμος αυτός ξέπεσε, λόγω της αμαρτίας του ανθρώπου. Ενώ απαρχής τα πράγματα ήταν διαφορετικά, διότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο, για να είναι μέτοχος της χαράς Του, ο άνθρωπος με την επανάσταση που κήρυξε κατά του Δημιουργού, με την εμμονή του στην ανυπακοή του προς Εκείνον, έφερε όλα τα δεινά στον κόσμο. Και ο ερχομός του Χριστού ήταν ακριβώς γι’ αυτό: να άρει την αμαρτία του κόσμου και τις συνέπειες της αμαρτίας αυτής, προκειμένου να αποκαταστήσει τον άνθρωπο. Ο κόσμος όμως αυτός πάντοτε θα είναι και θα παραμένει το πεδίο που θα αναμετράται η πίστη με την απιστία, με το δεδομένο ότι οι θλίψεις και οι δοκιμασίες της εδώ ζωής θα έχουν πάντοτε αντίκρισμα στη συνέχειά της, την άλλη ζωή. «Ουκ άξια τα παθήματα της παρούσης ζωής προς την μέλλουσαν εις ημάς αποκαλυφθήναι δόξαν» που σημειώνει ο απόστολος Παύλος. Αυτά που υφιστάμεθα στη ζωή αυτή, τις θλίψεις, τις δοκιμασίες, τους πόνους, δεν ισοφαρίζουν τη δόξα που θα μας αποκαλυφθεί στη μέλλουσα.
Στη λογική της πίστεως αυτής, με βάση την ίδια τη ζωή του Κυρίου, στοιχεί και η υμνογραφία της σημερινής εορτής. Τα νήπια που σφαγιάστηκαν, δεκατέσσερις χιλιάδες ή απλώς δεκατέσσερα – δεν έχει σημασία ο αριθμός, αν είναι πραγματικός ή συμβολικός – ναι μεν έχασαν τη ζωή τους πριν ακόμη την ξεκινήσουν, όμως την βρήκαν ολοκληρωμένη με τη χάρη του Θεού στους κόλπους του Αβραάμ. Ο Θεός θέλησε, κρίμασιν οις οίδεν Εκείνος, αυτά τα παιδάκια να είναι οι πρώτοι μάρτυρές Του στον κόσμο, η πρώτη προσφορά σ’ Αυτόν, γι’ αυτό και θεωρούνται άγιοι με μεγάλη δύναμη παρρησίας ενώπιόν Του. Είναι κατ’ ακρίβεια τα πρώτα νεόφυτα στελέχη της Εκκλησίας, που έθρεψαν με το παρθενικό και αγνό αίμα τους το δέντρο της Εκκλησίας («Εκ στελεχών νεοφύτων η του Χριστού Εκκλησία σήμερον, ώσπερ άνθη ευθαλή, δρεψαμένη αίματα τερπνώς, εφηδύνεται αυτοίς και ωραΐζεται», δηλαδή: Η Εκκλησία του Χριστού σήμερα, αφού μάζεψε με τερπνό τρόπο τα αίματα από νεόφυτα στελέχη, όπως κόβει κανείς ολοζώντανα άνθη, χαίρεται γι’ αυτά και ομορφαίνει)∙ είναι, όπως είπαμε, η πρώτη μυστική θυσία στον ενανθρωπήσαντα Θεό («Χορός θεόλεκτος βρεφών, εν σαρκί γεννηθέντι, προσηνέχθη τω Κτίστη, ως θυσία μυστική», δηλαδή: ο θείος χορός των βρεφών προσφέρθηκε στον  Δημιουργό που γεννήθηκε ως άνθρωπος, ως μυστική θυσία)∙ είναι οι καθαυτό νεομάρτυρες του Κυρίου («ως βότρυες Χριστώ προσήχθησαν, ει και μητρώων μαζών εσπάσθησαν, οι νεομάρτυρες, τον Ηρώδην πλήξαντες», δηλαδή: σαν σταφύλια προσφέρθηκαν στον Χριστό οι νεομάρτυρες, αν και αποσπάσθησαν βίαια από τα μητρικά στήθη, και έπληξαν τον Ηρώδη)∙ είναι τα νήπια εκείνα που με τον σφαγιασμό τους συμβασιλεύουν πια με τον Χριστό («υπέρ Αυτού γαρ σφαγέντα, συμβασιλεύουσι Τούτω»).
Η ανατροπή των ανθρωπίνων δεδομένων και της συμβατικής λογικής δεν έρχεται μόνον με την ενανθρώπηση του Θεού, αλλά και με ό,τι συνιστά τον περίγυρό της, και τότε, στα ίδια χρόνια με την επί γης παρουσία Του, και μετέπειτα σε όλους τους αιώνες. Η Εκκλησία και οι άγιοί της, με ό,τι υφίσταται στον κόσμο, θα διατρανώνει πάντοτε την άλλη λογική: μέσα από τα παθήματα του κόσμου τούτου θα αποκαλύπτει  την οδό που εκβάλλει στην πληρότητα της Βασιλείας του Θεού. «Διά πολλών θλίψεων δει υμάς εισελθείν εις την Βασιλείαν των Ουρανών».

https://pgdorbas.blogspot.com/2011/12/blog-post_29.html