«Οι άγιοι Απόστολοι, οι εργατικές μέλισσες του Χριστού, σκόρπισαν την πίστη, τον σπόρο του Θεού, σε όλο τον κόσμο»

Άγιος Νικόλαος Αχρίδος
Ποιος είναι εκείνος που σπέρνει σπόρο αγαθό σε χωράφι ακαλλιέργητο; Άνθρωπος λογικός δεν κάνει τέτοιο πράγμα.
Ο λογικός άνθρωπος ενεργεί σύμφωνα με τον λόγο του Θεού: πρώτα θα καθαρίσει το χωράφι από την ήρα και ύστερα θα σπείρει τον σπόρο τον αγαθό. Χωράφι, η ψυχή του ανθρώπου• ήρα, η πολυθεΐα, και σπόρος αγαθός, η πίστη στον ένα Θεό.
Σήμερα μας φαίνεται εντελώς φυσικό και κατανοητό το να πιστεύουμε στον ένα και μοναδικό Θεό, καθώς μοιάζει γελοίο και ανόητο το να πιστεύει κανείς στην πολυθεΐα. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Υπήρχαν καιροί, όπου σε ολόκληρο τον κόσμο μονάχα μερικοί άνθρωποι πίστευαν στον ένα Θεό και ύστερα ακολούθησε μια εποχή, όπου ένας ολόκληρος λαός πίστευε στον ένα Θεό. Όλοι οι υπόλοιποι πολυθεϊστές θεωρούσαν τους μονοθεϊστές, που είχαν μονάχα έναν Θεό, ότι υστερούσαν κατά πολύ.
Την πίστη στον ένα Θεό έπρεπε πρώτα να την παραλάβει κανείς από αξιόπιστο μάρτυρα και ύστερα να την σπείρει στις ψυχές των ανθρώπων σαν σε χωράφι. Ο πιο αξιόπιστος μάρτυρας, ο οποίος μαρτυρεί περί του ενός Θεού και εναντίον του πλήθους της πολυθεΐας είναι ο ίδιος ο Θεός, ο Ζων και Αληθινός.
Εκείνος μαρτύρησε Εαυτόν μέσω των αξίων δούλων Του λέγοντας: «Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εκ γης Αιγύπτου εξ οίκου δουλείας. Ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού» (Εξ. 20:2-3).
Ο Μόνος, Ζων και Αληθινός φανέρωσε Εαυτόν βαθμηδόν. Ανάμεσα στα χέρσα της πολυθεΐας έβρισκε κάποια χωραφάκια καθαρά και ξεχορταριασμένα και σ’ αυτά έσπερνε τον αγαθό σπόρο της πίστης. Ήταν αυτές οι ψυχές των μεμονωμένων δικαίων, οι οποίες χρησίμευσαν και ως έτοιμες λαμπάδες, τις οποίες άναψε Εκείνος για να φωτίζουν στο σκότος του πολυθεϊσμού: «και το φως εν τη σκοτία φαίνει και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν» (Ιω. 1:5). Ο Άβελ, ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Ιώβ, ο Ιωσήφ, ο Μωυσής, ο Ησαΐας, ο Δανιήλ: λαμπάδες του Θεού, που φώτιζαν μεμονωμένα.
Όμως, ο λαός του Θεού άρχισε να κλονίζεται στην πίστη και αυτή η ταλάντευση κράτησε για αιώνες, έτσι που υπήρχε ο κίνδυνος να σβήσει το φως μέσα στο σκοτάδι και να καεί η φλόγα σε στάχτη. Τότε, ο μόνος Ζων και Αληθινός, Εύσπλαχνος και Ελεήμων, βλέποντας αυτό τον κίνδυνο, έστειλε ανάμεσα στους ανθρώπους τον Υιό Του, τον Κύριο Ιησού Χριστό, για να διαλύσει το σκότος της πολυθεΐας, να ενισχύσει την ανθρώπινη καρδιά για την προς τα άνω πορεία, να σπείρει τον αγαθό σπόρο της πίστης στον ένα Θεό, τον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό. Οι εργατικές μέλισσες του Χριστού, οι άγιοι Απόστολοι, σκόρπισαν αυτή την πίστη, αυτόν τον σπόρο του Θεού, σε όλο τον κόσμο.
Στ’ αλήθεια, σαν μελίσσια του Θεού που κουβαλούν το μέλι, χωρίστηκαν οι Απόστολοι από τα Ιεροσόλυμα στα τέσσερα σημεία του κόσμου, σε λαούς και φυλές, και σαν με μέλι γλυκαίνουν τις ψυχές των ανθρώπων με το ευαγγέλιο περί του Μόνου, Ζώντος και Αληθινού.
Οι άγιοι Απόστολοι καθάρισαν τη γη από την ήρα των ειδώλων και το πλήθος της πολυθεΐας. Έτσι, στα καθαρισμένα χωράφια έσπειραν την ιερή πίστη στον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό. Ω, πόσο κοπιαστική και επικίνδυνη εργασία ήταν εκείνη! Ήταν η μεγαλύτερη σύγκρουση που μπορούμε να θυμηθούμε, η οποία στους ιεραποστόλους του μονοθεϊσμού κόστισε ιδρώτα και δάκρυα και πληγές και αίμα.
Οι άνθρωποι σχετικά δύσκολα μπορούσαν να αποχωριστούν τις νομιζόμενες θεότητές τους και δύσκολα αποδέχονταν την πίστη στον ένα Θεό. Συγχυσμένοι από το πλήθος των πραγμάτων και τις αντιτιθέμενες μεταξύ τους ενέργειες μέσα στο σύμπαν, θεωρούσαν πιθανότερη την ύπαρξη μιας πληθώρας θεοτήτων και όχι ενός και μόνου Θεού. Αιχμαλωτισμένοι στην απάτη νόμιζαν, όπως τα άπειρα παιδιά, ότι η δύναμη βρίσκεται στην πλειονότητα και θεωρούσαν ως πιθανότερο το ότι η πληθώρα των θεοτήτων έχει μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι ο ένας Θεός. Νόμιζαν ότι οι περισσότεροι θεοί μπορούσαν να τους προσφέρουν και περισσότερη βοήθεια απ’ ότι ο ένας Θεός.
Ο πολιτισμός εδώ δεν μπορούσε να βοηθήσει σε τίποτα. Οι πιο προηγμένοι λαοί έφτιαχναν τα είδωλά τους από πολυτιμότερα μέταλλα και με σχήματα περισσότερο κανονικά απ’ ότι οι άγριες φυλές, αλλά τα είδωλα παρέμεναν είδωλα και η δουλεία της ανθρώπινης ψυχής ήταν η ίδια. Όταν ο απόστολος Παύλος έφτασε στην πολιτισμένη Αθήνα «παρωξύνετο το πνεύμα αυτού εν αυτώ θεωρούντι κατείδωλον ούσαν την πόλιν» (Πραξ. 17:16). Το ίδιο και ο Ανδρέας στη Σαμάρεια, ο Ματθαίος στην Αίγυπτο, ο Βαρθολομαίος στην Ινδία. Είδωλα στις πλατείες, είδωλα στα δικαστήρια και τα στρατόπεδα, είδωλα στις εισόδους και μέσα στα σπίτια, είδωλα στα δωμάτια, είδωλα παντού. Κανένα κατάστιχο δεν μπορούσε να απαριθμήσει όλες τις θεότητες, τις οποίες προσκυνούσαν οι άνθρωποι και οι λαοί.
Όλα αυτά τα ειδωλολατρικά αγκάθια πλήγωναν και μάτωναν τους αγίους Αποστόλους. Εκείνοι όμως με αποφασιστικότητα τα θέριζαν, τα ξερίζωναν και τα καθάριζαν και στη θέση τους έσπερναν τον αγαθό σπόρο της πίστης στον ένα Θεό, τον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό. Αυτήν την τιτάνια προσπάθεια εκτελούσαν οι Απόστολοι με τον λόγο, τα θαύματα, την αγάπη και τη θυσία. Όπου αστοχούσαν με το ένα, επετύγχαναν με το άλλο. Όπου με τίποτε άλλο δεν μπορούσαν να κατορθώσουν κάτι, τότε το κατόρθωναν με το αίμα τους και τον θάνατο. Το μαρτυρικό τους αίμα κατέκαιε σαν άλλο ζωντανό πυρ τα είδωλα.
Ο Μόνος, Ζων και Αληθινός ευλογούσε το κήρυγμα των Αποστόλων Του και τον μόχθο τους, τα δάκρυα, τους στεναγμούς και τις θυσίες τους. Έτσι, ο σπόρος τους έφερε καρπούς αγαθούς και οι καρποί αυτοί συνίστανται σε τούτο, στο ότι σήμερα μοιάζει για τους ανθρώπους καθ’ όλα φυσικό και απλό το να πιστεύουν στον ένα Θεό, ενώ είναι γελοίο και ανόητο το να πιστεύει κανείς στην πολυθεΐα.
«Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού». Αυτή είναι η πρώτη μαρτυρία του Θεού περί του Εαυτού Του, η πρώτη αποκάλυψη περί Θεού προς τους επί της γης ανθρώπους από τον ίδιο τον Θεό και η πρώτη εντολή του Θεού: «Ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού», εντέλλεται ο Θεός, γιατί εάν αποκτήσεις και άλλους θεούς, θα επισύρεις πάνω σου διπλή την απώλεια. Πρώτα, θα πιστέψεις και σε θεούς ψεύτικους, ανύπαρκτους, επινοημένους, φανταστικούς. Ύστερα, θα μοιράσεις την ευλάβεια και την αγάπη –οι οποίες εξ ολοκλήρου ανήκουν σε Μένα τον Μόνον, Ζώντα και Αληθινό– και σε εκείνους τους ψεύτικους θεούς. Έτσι, θα αμαυρώσεις την πίστη και θα εξασθενήσεις τον φόβο και την αγάπη σου προς Εμένα. Τότε και εγώ, ως προσβεβλημένος και ταπεινωμένος, θα απομακρυνθώ από κοντά σου. Θα καταντήσεις έτσι άθεος, μολονότι θα νομίζεις πως έχεις πλούσια θεοσέβεια επειδή πιστεύεις σε πολλούς θεούς. Επειδή, πολυθεϊστής και αθεϊστής είναι στο τέλος το ίδιο πράγμα, αφού αμφότεροι είναι δίχως τον ένα Θεό, τον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό.
Η πίστη στον ένα Θεό, τον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό είναι η πίστη των ταπεινών και συνετών. Δεν είναι η πίστη των υπερηφάνων, τους οποίους η έπαρση καθιστά ασύνετους, ώστε να λατρεύουν τον εαυτό τους ή κάποιο κτίσμα παρά τον Κτίσαντα.
Όσο ταπεινός είναι ο άνθρωπος, άλλο τόσο είναι και συνετός• όσο υπερήφανος, άλλο τόσο ασύνετος. Στους ταπεινούς δίνει ο Θεός την φρόνηση για να γνωρίζουν και να κατανοούν, ενώ αντιτάσσεται στους υπερήφανους. Όσο οι ταπεινοί ταπεινώνονται ενώπιον του Κυρίου, τόσο περισσότερο Εκείνος τους πλουτίζει με φρόνηση. Η φρόνηση είναι φως, το οποίο οδηγεί στον Θεό, στον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό. Μακάριοι εκείνοι, οι οποίοι έχουν σύνεση και μπορούν να δουν την παροδικότητα του κόσμου τούτου και τη μηδαμινότητα του ανθρώπου. Μακάριοι εκείνοι, οι οποίοι νιώθουν ελάχιστοι και τιποτένιοι, γιατί ο Θεός θα τους ανυψώσει μέχρι την ύψιστη γνώση, τη γνώση της ύπαρξης και του μεγαλείου του Υψίστου Θεού.

Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου», τ. 29, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σελ. 181 (από το άρθρο: Η πίστη των «μορφωμένων» ανθρώπων)
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Ελεημοσύνη… Δίνεις λίγα και δέχεσαι πολλά

Πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι κατά την ελεημοσύνη, ώστε, δίνοντας λίγα, να αξιωθούμε να λάβουμε πολλά. Διότι, πες μου, πού υπάρχει ισότητα, όταν δίνεις ένα νόμισμα και δέχεσαι την συγχώρεση των αμαρτημάτων;
Όταν τρέφεις εκείνον, που πεινάει και αξιώνεσαι παρρησία την φοβερή εκείνη ημέρα και ακούς τους λόγους εκείνους που σε κάνουν άξιο της βασιλείας· «Πείνασα και μου δώσατε να φάω»; (Ματθ. 25,35).
Μήπως δεν μπορούσε αυτός, που σου έδωσε την τόση αφθονία του πλούτου, να θεραπεύσει και τη φτώχεια εκείνου; Αλλά γι’ αυτό αφήνει εκείνον να υποφέρει από την φτώχεια, ώστε και εκείνος να πάρει μεγάλο μισθό για την υπομονή και συ να έχεις για τον εαυτό σου την παρρησία από την ελεημοσύνη …Ας μη κάνουμε, λοιπόν, την ελεημοσύνη, αποβλέποντας μόνο σ’ εκείνον που δέχεται την ελεημοσύνη· αλλά σκεπτόμενοι ποιός οικειοποιείται αυτά που δίνονται στον φτωχό και υπόσχεται να εξοφλήσει αυτά, που δίνονται, στρέφοντας, έτσι, τη σκέψη μας προς εκείνον, να προσφέρουμε με κάθε προθυμία· και, όσο ακόμη είναι καιρός, ας σπείρουμε με αφθονία, ώστε και να θερίσουμε με αφθονία. Διότι λέγει: «Εκείνος που σπέρνει με φειδώ, με φει­δώ και θα θερίσει» (Β΄ Κορ. 9,6).
Ας δίνουμε, λοιπόν, τους καλούς αυτούς σπόρους με απλοχεριά, ώστε να θερίσουμε με αφθονία, όταν έλθει ο καιρός. Διότι τώρα είναι ο καιρός της σποράς, τον οποίο, παρακαλώ, να μην παραβλέψουμε, ώστε κατά την ημέρα της ανταποδόσεως, να θερίσουμε τους καρπούς όσων σπείραμε εδώ, και να αξιωθούμε της φιλανθρωπίας του Κυρίου. Διότι τίποτε, κανένα άλλο κατόρθωμά μας, δεν θα μπορέσει να σβήσει τόσο τη φωτιά των αμαρτιών μας, όπως η πλουσιοπάροχη ελεημοσύνη. Αυτή πετυχαίνει και την εξαφάνιση των αμαρτιών μας και μας χαρίζει παρρησία και μας προετοιμάζει για να απολαύσουμε εκείνα τα ανέκφραστα αγαθά ….

(Αγ. Ι. Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, ΛΔ’ ΕΠΕ 3,432-436)
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Άνοιξέ Του την πόρτα της καρδιάς σου, για να μπει

Επιθυμείς τη σωτηρία της ψυχής σου. Καλό έργο επιθυμείς.
Μολονότι η ψυχή μας είναι ό,τι πιό πολύτιμο έχουμε, η σωτηρία της είναι πολύ εύκολη. Γιατί ο μοναδικός Σωτήρας της είναι πανάγαθος, πάνσοφος και παντοδύναμος. Θέλει και μπορεί όλους να μας σώσει, φτάνει να το επιζητήσουμε. Επιζήτηση, επομένως, της σωτηρίας σημαίνει αναζήτηση του Χριστού. ‘Αλλά ο Χριστός είναι παντού, όπου είμαστε εμείς, όπου είσαι εσύ.
Ανοιξέ Του την πόρτα της καρδιάς σου, γιά νά μπεί. Του την άνοιξες; Μπήκε. Τόν βρήκες. Και μαζί Του βρήκες τη σωτηρία. Γιατί Εκείνος θα σου τα διδάξει όλα.

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, από το βιβλίο «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή», Ιεράς Μονής Παρακλήτου
πηγή: psihisangigmata
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Κάντε μια προσευχή και όλα θα γίνουν..

Η Ελπίδα σας στο Θεό! Έχουμε μεγάλο και σκληρό αγώνα, πρέπει να νικηθούν οι δαίμονες και πρέπει να νικήσει ο χριστιανισμός.
Να έχεις πίστη στο Θεό και να κάνεις προσευχή και ο Θεός θα βοηθήσει περισσότερο από δικηγόρους και περισσότερο από ανθρώπους.
Του κόσμου τους ανθρώπους να έχεις, άμα ο Θεός δεν θέλει, δεν γίνεται τίποτα. Όσα και να πούμε, χιλιάδες κηρύγματα να ακούσετε, αν δεν έρθει το άγιο Πνεύμα για να μας στερεώσει, να μας στηρίξει και να μας βοηθήσει, αν δεν έρθει η χάρις του Θεού, τίποτε δεν κάνουμε.
Γι’ αυτό λέει ο απόστολος Παύλος· «Αυτός δε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και ο Θεός και πατήρ ημών, ο αγαπήσας ημάς και δους παράκλησιν αιωνίαν και ελπίδα αγαθήν εν χάριτι, παρακαλέσαι υμών τάς καρδίας και στήριξαι υμάς εν παντί λόγω και έργω αγαθώ» (Β Θεσ. 2,16-17).
Σας τα είπα αυτά, λέει, και παρακαλώ το Θεό να σας στηρίξει, να σας δυναμώσει, να σας βοηθήσει για να μην πέσετε στην αμαρτία.
Πέτρος να είσαι, Παύλος να είσαι, ασκητής Αντώνιος να είσαι στα βουνά να πας, μην έχεις αυτοπεποίθηση. Να φοβάσαι τον εαυτό σου και να μην του έχεις εμπιστοσύνη. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας. Οι άλλοι δεν μπορούν τόσο να σε βλάψουν, όσο μπορείς να βλάψεις εσύ τον εαυτό σου, με τις βλακείες σου, με τις ανοησίες σου, με τα εγκλήματα σου, με τις απατεωνιές σου και με τα σφάλματά σου. Εσύ λοιπόν είσαι ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού σου.
Να μην έχουμε ποτέ εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αλλά να παρακαλούμε το Θεό για να μας στερεώσει στην πίστη. Γιατί αν έρθει κανένας διωγμός εδώ πέρα -και προφητεύω ότι θα έρθει-, θα γίνουν φοβερά πράγματα· τότε θα πέσει το κόσκινο το μεγάλο. Και θα είμεθα τότε ευτυχείς, αν μείνουν μέσα στην πόλη 100-200 Χριστιανοί.
Τους άλλους θα τους πάρει το ρεύμα. Θα τους σηκώσει ως άχυρο, που το φυσά το σηκώνει και το πετά ο άνεμος. Έτσι θα τους σηκώσει όλους αυτή η θύελλα του διαβόλου, αυτός ο άνεμος. Και θα μείνουν μόνο τα βράχια. Όσοι είναι σταθεροί, μόνο αυτοί θα μείνουν κοντά στο Θεό. Τους άλλους θα τους πάρει το ρεύμα του ποταμού και θα τους καταστρέψει και θα τους διαλύσει.
Η Προσευχή πανίσχυρο όπλο
Τι πρέπει να κάνουμε, ευρισκόμενοι σ’ αυτό τον αιώνα, σ’ αυτή τη γη, για να μείνουμε με το Χριστό; Ιδού τι μας συμβουλεύει ο απόστολος Παύλος. Ένα όπλο πανίσχυρο, που πρέπει πάντοτε να έχουμε μαζί μας οι Χριστιανοί, είναι η προσευχή. Να μην είμαστε άοπλοι σ’ αυτή την σκληρά μάχη.
«Το λοιπόν προσεύχεσθε, αδελφοί, περί ημών» (Β Θεσ. 3,1). Σ’ αυτά τα χρόνια που ζούμε, σας παρακαλώ πολύ, λέει ο απόστολος, προσεύχεσθε για μένα. Ένας Παύλος παρακαλούσε τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης να προσεύχονται γι’ αυτόν! Το σκεφτήκατε αυτό; Αν ο Παύλος είχε ανάγκη από τις προσευχές των Χριστιανών, πόσο μάλλον εμείς;
Αλλά εμείς αυτή την προσευχή, που είναι όπλο ισχυρό – πανίσχυρο για όλες μας τις ανάγκες, υλικές και πνευματικές, την αμελούμε.
Έχουμε μεγάλο και σκληρό αγώνα. Πρέπει να νικηθούν οι δαίμονες. Και πρέπει να νικήσει ο χριστιανισμός. Βοηθήστε και εσείς οι Χριστιανοί. Και σήμερα, αν δεν έχουν επιτυχία οι επίσκοποι και οι ιεροκήρυκες, αιτία είναι ότι δεν προσεύχονται γι’ αυτούς οι Χριστιανοί.
Αν πίσω από κάθε επίσκοπο, πίσω από κάθε κήρυκα του ευαγγελίου, υπήρχαν δέκα άνθρωποι να προσεύχονται, για να τους δυναμώνει ο Θεός και να τους φωτίζει, θαύματα θα γίνονταν. Τώρα εμείς είμαστε θεομπαίκτες. Βλέπεις τον κήρυκα του ευαγγελίου να ανεβαίνει στον άμβωνα; Παρακάλεσε το Θεό να τον φωτίσει, για να πει πέντε λόγια σωστά. Βλέπεις τον ιερέα; Παρακάλεσε το Θεό να τον δυναμώσει στον σκληρό αυτό αγώνα που έχουμε.
Κάντε προσευχή και θα δείτε θαύματα
Το πρωί που σηκώνεστε κάνετε προσευχή; Διαβάζετε Γραφή; Ψάλλετε το Θεό; Προσευχή, παιδιά· «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α Θεσ. 5,17).
Θα δούμε θαύματα – θα δείτε θαύματα, παιδιά, στη ζωή σας. Τώρα στα γηρατειά μου, κάθομαι καμιά φορά και θυμούμαι τα θαύματα που έκανε ο Θεός στη ζωή μου και δακρύζω.
Θαύματα· μικρό παιδί πως εσώθηκα! Είχαμε ένα κήπο μικρό εκεί στο σπιτάκι και ήταν τότε τα πηγάδια ανοιχτά. Και εγώ μικρός ήμουν πολύ ζωηρός. Ξαφνικά, εκεί που έτρεχα, γλιστρώ και πέφτω κάτω στο στόμιο του πηγαδιού. Το σώμα μου το μισό σχεδόν κοιτούσε μέσα στο πηγάδι, ευτυχώς η ισορροπία του σώματος μου ήταν προς τα έξω. Λίγο τι και θα έπεφτα μέσα. Αφού έβλεπα σαν καθρέπτη το νερό. Μόλις κατόρθωσα και γλίτωσα. Αν έπεφτα μέσα, θα είχα πνιγεί. Κάποια προσευχή με έσωσε.
Έχω κι άλλες πολλές περιπτώσεις, μεγάλες. Βλέπει ο άνθρωπος θαύματα στην προσευχή. Λοιπόν έτσι να κάνετε και εσείς και ο Κύριος θα σας σώσει και από σωματικούς κινδύνους και από πνευματικούς κινδύνους· μεγάλα και θαυμαστά θα ποιήσει ο Κύριος. Μεγάλα εν Χριστώ. Όχι εμείς οι μικροί και ανάξιοι, αλλά η δύναμη του Κυρίου, «η Θεία χάρις η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλειπόντα αναπληρούσα» (ακολ. χειροτ.).
Ο Θεός θα δώσει τη χάρη, όταν υπάρχει ταπείνωση, αγάπη, συναίσθηση ότι είμεθα ένα μηδενικό. Και τα μηδενικά αξιοποιούνται. Διαβάστε το βιβλίο «Ακολούθει μοι». Εκεί στο τέλος γράφει· Τα μηδενικά αξιοποιούνται, όταν υπάρχει μπροστά η μονάδα.
Αν έχεις ένα μηδενικό, γίνεται δέκα· αν έχεις δύο μηδενικά, γίνεται εκατό· αν έχεις τρία μηδενικά γίνεται χίλια… Η συναίσθηση της μηδαμινότητος μας όταν έχουμε μπροστά τον Ένα. «Έν τω Θεώ ποιήσομεν δύναμιν» (Ψαλμ. 59,14). Θα τα δούμε αυτά. Δεν είναι μύθος ο χριστιανισμός, αλλά είναι μία πραγματικότης την οποία την αισθανόμεθα και καθένας Χριστιανός είναι ένας μικρός Χριστός. Διαβάστε το βιβλίο που συνέστησα και στους ιερείς «Η ζωή Του ζωή μου».
Λοιπόν είμεθα σύμφωνοι; Πνευματικοί άνθρωποι να είστε, να προσεύχεστε και για μας και για την Εκκλησία ολόκληρον. Άντε στο καλό, στην ευχή του Χριστού· και δεν πειράζει, παιδάκι μου, θα τραβήξομε εμείς το δρόμο μας.
Ο Χριστός «Λοιδορούμενος ούκ αντελοιδόρει» (Α΄ Πετρ. 2,23) και οι απόστολοι έλεγαν «λοιδορούμενοι ευλογούμεν» (Α ΄ Κορ. 4,12).

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Ο Μόνος που δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ είναι ο Θεός

-Ο σύγχρονος άνθρωπος, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, πίστεψε πολύ στις δικές του δυνάμεις και στην «σοφία» που απέκτησε και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την σταδιακή απομάκρυνσή του από τον Θεό.
Πίστεψε σε ανθρώπινα λόγια και ανθρώπινες υποσχέσεις και σε έναν υλικό παράδεισο που θα μπορούσε να του καλύψει τις ανάγκες που ο ίδιος επιζητούσε. Άφησε τον Θεό στην άκρη και στήριξε τις ελπίδες του σε ένα σύστημα, που του υποσχέθηκε ότι μπορεί να του καλύψει όποια ανάγκη έχει και ένα λαμπρό μέλλον χωρίς προβλήματα.
Μα φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και βλέπουμε όλες αυτές τις ανθρώπινες υποσχέσεις να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Ο κόσμος ιδιαίτερα εδώ στην χώρα μας, αλλά σίγουρα και στον υπόλοιπο κόσμο, είναι απογοητευμένος στην πλειοψηφία του και έχει χάσει την ελπίδα του, απέναντι σε όλο αυτό το σαθρό και στηριγμένο σε γυάλινα πόδια σύστημα που του υποσχόταν ένα καλύτερο μέλλον.
Η ελπίδα προς το σημερινό σύστημα έχει χαθεί από τον κόσμο και τη κοινωνία, που βλέπει τα προβλήματά της μέρα με την μέρα να αυξάνονται. Κατάλαβε ο κόσμος σε μεγάλο βαθμό ότι ανθρωπίνως πλέον δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο. Προδόθηκε, εξαπατήθηκε και απογοητεύθηκε. Κάποιους βέβαια ο εγωισμός τους δεν τους αφήνει να σκεφτούν καθαρά και συνεχίζουν να στηρίζουν τις ελπίδες τους σε αυτό το σαθρό σύστημα. Ίσως λόγω προσωπικών συμφερόντων ή μιας νοοτροπίας που δεν αλλάζει εύκολα..
Αφήσαμε τον Θεό και γι’ αυτό οδηγηθήκαμε στη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση. Μα ο Θεός είναι πάντα δίπλα μας και μας περιμένει. Περιμένει τη μετάνοιά μας και την επιστροφή μας, όπως έγινε με τον άσωτο υιό στην πολύ ωραία παραβολή του Ευαγγελίου.
Οι όποιες ελπίδες σε ανθρώπους και μόνο, κάποια στιγμή θα σε απογοητεύσουν και θα καταρρεύσουν – ο Μόνος που δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ είναι ο Θεός. 
Ο Θεός είναι πάντα δίπλα μας, αρκεί να τον ζητήσουμε και να τον φωνάξουμε – είναι η μόνη Ελπίδα που δεν πρόκειται να σε προδώσει ποτέ. Και όπως έλεγε και ο Όσιος Παϊσιος: «Η ελπίδα και η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια».

Σ.Κ.
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Οι ένδεκα, από τους δώδεκα, είχαν θάνατο μαρτυρικό. Έδωσαν τη ζωή τους για την πίστη τους, υπέγραψαν το κήρυγμά τους με το αίμα τους

Συγκινητικό είναι ότι οι ένδεκα, από τους δώδεκα, είχαν θάνατο μαρτυρικό.
Έδωσαν τη ζωή τους για την πίστη τους, υπέγραψαν το κήρυγμά τους με το αίμα τους.
Σύμφωνα με τον Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, οι Δώδεκα Απόστολοι ολοκλήρωσαν την αποστολή τους ως εξής:
• Οι Πρωτοκορυφαίοι Πέτρος και Παύλος μαρτύρησαν στη Ρώμη, ο πρώτος με σταυρικό θάνατο, με την κεφαλή του προς τη γη, και ο δεύτερος με αποκεφαλισμό.
• Ο Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος μαρτύρησε στην Πάτρα, με σταυρικό θάνατο, σε σταυρό με σχήμα Χ.
• Ο Άγιος Ιάκωβος, ο αδελφός του αγίου Ιωάννου, θανατώθηκε, πρώτος από όλους τους Αποστόλους, από τον Ηρώδη τον Αγρίππα με αποκεφαλισμό στα Ιεροσόλυμα.
• Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής εξορίσθηκε στην Πάτμο και τελικά πέθανε στην Έφεσο.
• Ο Άγιος Φίλιππος σταυρώθηκε στην Ιεράπολη της Συρίας.
• Ο Άγιος Θωμάς τρυπήθηκε με ακόντια και λόγχες στη χώρα των Ινδών και παρέδωσε εκεί την ψυχή του.
• Ο Άγιος Βαρθολομαίος σταυρώθηκε στην Ουρβανούπολη της Ινδίας.
• Ο Άγιος Ματθαίος μαρτύρησε διά λιθοβολισμού και πυρός στην Ιεράπολη της Συρίας.
• Ο Άγιος Ιάκωβος ο του Αλφαίου κρεμάστηκε σε Σταυρό.
• Ο Άγιος Σίμων ο Ζηλωτής και Κανανίτης παρέδωσε το πνεύμα του καρφωμένος σ’ ένα σταυρό στη Μαυριτανία της Αφρικής.
• Ο Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος θανατώθηκε με τόξα στη Μεσοποταμία κρεμασμένος σ’ ένα δέντρο.
• Ο Άγιος Ματθίας παρέδωσε την ψυχή του με φρικτά βασανιστήρια στην Αιθιοπία.
Εαν από τους πρώτους Αποστολικούς χρόνους ο Απ. Παύλος μιλαει για ψευδαπόστολους οι οποίοι κηρύττουν τον Χριστό όχι από αγάπη αλλά από ιδιοτελής σκοπούς.
Σήμερα που είναι το αληθινό κριτήριο για την συνέχεια του Αποστολικού έργου της πρώτης Εκκλησίας; 
Που αλλού; Παραμόνο στο μαρτυρικό τους τέλος, το οποίο πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους αυτούς που συνεχίζουν το έργο των Αποστόλων.
Γιατί όμως είχαν μαρτυρικό τέλος; Γιατί δεν άρεσαν στον κόσμο τούτο, αλλά μόνο στον Χριστό – δια τούτο μισεί υμάς ο κόσμος (Κατ. Ιωάννη 15.18)

romfea.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com/

ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Η εορτή των «πρωταποστόλων» Πέτρου και Παύλου αλλά και των άλλων μαθητών του Κυρίου προ(σ)καλεί σε ορθή αυτοσυνειδησία της πίστεώς μας και μας δίνει το γνήσιο παράδειγμα ώστε να «ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν τοῦ Κυρίου». Διότι βεβαίως αυτό έκαναν και όλοι οι απόστολοι: περιπατούσαν «ἐν Κυρίῳ».
Ο άγιος υμνογράφος μάλιστα στην προσπάθειά του να μας υποδείξει τον δρόμο των αποστόλων και πώς κινήθηκαν στον κόσμο ως  απεσταλμένοι του Χριστού σημειώνει κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό, το οποίο αποτελεί παρακαταθήκη και για εμάς που θέλουμε να βρισκόμαστε στη δική τους πορεία: Ποιο ήταν το όπλο που χρησιμοποίησαν μέσα στον εχθρικό γι’ αυτούς κόσμο που βρέθηκαν. Διότι είναι δεδομένο – το είδαμε στη ζωή του ίδιου του Κυρίου Ιησού – ότι ο κόσμος ο πεσμένος στην αμαρτία εναντιώνεται σε κάθε τι που δεν είναι της δικής του «γραμμής» και της δικής του «οσμής», συνεπώς κάθε τι που δεν εκφράζει το αμαρτωλό φρόνημά του το θεωρεί ξένο σώμα και προσπαθεί να το αποβάλει. Δυστυχώς αυτή είναι η τραγωδία του κόσμου: να δέχεται την ευεργεσία της χάρης του Θεού και να ανταποδίδει την κακότητα και τη σταύρωση!
Λοιπόν, στην γ΄ ωδή του κανόνα για τους κορυφαίους των αποστόλων αναφέρει: «Γυμνούς καί ἀόπλους εἰς τά ἔθνη ἀπέστειλας σοῦ τούς Μαθητάς, ἀνθ’ ὅπλων σοῦ τό ὄνομα βαστάζοντας τό ἅγιον∙ καί τόν τῆς πλάνης πόλεμον, Χριστέ, τῇ πίστει διέλυσαν» (Χριστέ, απέστειλες τους μαθητές σου  στα ειδωλολατρικά έθνη γυμνούς και άοπλους, έχοντας σαν όπλο τους το άγιο όνομά σου. Και με την πίστη τους σ’ αυτό διέλυσαν τον πόλεμο της πλάνης).
Οι απόστολοι πίστεψαν και ακολούθησαν τον Ιησού Χριστό, Αυτόν που απεκαλύφθη ως ο ενανθρωπήσας Θεός. Η Βασιλεία του Θεού που έφερε δεν είχε εγκόσμιο χαρακτήρα (αυτή ήταν και η απάντηση του Κυρίου στον Πιλάτο που του έθεσε παρόμοιο ερώτημα: «ἡ Βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»), γι’ αυτό και τα όπλα των αποστόλων ήταν μόνον πνευματικά: η πίστη στο άγιο όνομα του Χριστού. Ο κόσμος τούς αντιμετώπισε με τον δικό του τρόπο, χρησιμοποιώντας δηλαδή ό,τι βίαιο και εχθρικό είχε κατασκευάσει για τους αντιπάλους του, εκείνοι δε στάθηκαν άοπλοι και εντελώς ανυπεράσπιστοι μπροστά στα όπλα αυτά. Γι’ αυτό και γεύτηκαν βεβαίως το φυσικό και αυτονόητο που επέτρεψε και επιτρέπει συνήθως ο Θεός: τα βασανιστήρια και τον θάνατο.
 Κι εδώ βεβαίως διαπιστώνεται το παράδοξο της ύπαρξης του χριστιανού στον κόσμο: δεν εναντιώνεται στον αντίπαλο, δεν παίρνει κι αυτός όπλα να του αντιπαρατεθεί, αλλά κατά το παράδειγμα του αρχηγού της πίστεως «ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἄγεται καί ὡς ἀμνός ἄμωμος ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτόν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει  τό στόμα αὐτοῦ». Μία διαφορετική στάση θα σήμαινε αλλοίωση του φρονήματος του Χριστού, ο Οποίος είχε προειδοποιήσει τους μαθητές Του: «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν». Στον κόσμο τούτο με άλλα λόγια ο θεωρούμενος νικητής είναι πάντα ο εχθρός της πίστεως – αυτός που οδηγεί στον σταυρό και τον θάνατο!
Αλλ’ ακριβώς στο σημείο αυτό αναδύεται πια η άλλη λογική που διέπει τη χριστιανική πίστη: κινητοποιείται η παντοδυναμία του Θεού που λειτουργεί «ανάποδα» προς τη λογική του κόσμου. Εκεί που ο κόσμος θεωρεί ότι νίκησε, εκεί πια επέρχεται η πλήρης και ολοσχερής διάλυσή του. Ό,τι συνέβη και με τον Σταυρό του Κυρίου: «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῶ κόσμῳ»∙ «Θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον». Ο Σταυρός δηλαδή έφερε την Ανάσταση και οι δυνάμεις του σκότους, ο ίδιος ο θάνατος και ο παμπόνηρος διάβολος, καταργήθηκαν. Ο Θεός δεν «δουλεύει» κατά τα ανθρώπινα αμαρτωλά πρότυπα – δεν θα ήταν ο Θεός μας! Κι αυτό θα πει ότι τελικώς η παντοδυναμία που φέρνει τα πάνω κάτω είναι η ταπείνωση και η αγάπη, αυτή που προσωρινά φαίνεται ότι είναι η χαμένη.
Λοιπόν, για να επανέλθουμε στο τροπάριο: οι μαθητές του Κυρίου χωρίς όπλα, γυμνοί, εκτεθειμένοι σε κάθε κακότητα του αμαρτωλού φρονήματος του κόσμου, βρέθηκαν στο τέλος νικητές. Γιατί είχαν στα χέρια τους το ισχυρότερο όπλο που υπάρχει στον κόσμο, αόρατο και «αδύναμο» για τους πολλούς: το παντοδύναμο όνομα του Χριστού. Το δικό Του όνομα είναι «τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα», μπροστά στο οποίο κλίνουν γόνυ τα επουράνια, τα επίγεια και τα καταχθόνια, όλες οι σκοτεινές δυνάμεις του κόσμου. Ψελλίζει κανείς το «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ» και τρέμουν τα σύμπαντα. Γιατί στο όνομα αυτό περικλείεται η ενέργεια του Τριαδικού Θεού, του Δημιουργού Παντοκράτορος Θεού, Αυτού δηλαδή από τον Οποίον έχουν προέλθει τα πάντα, διακρατούνται τα πάντα, κατευθύνονται προς Αυτόν τα πάντα. Κι είναι το όπλο του ονόματος του Χριστού, που ο Ίδιος έβαλε στα χέρια των μαθητών Του, καθώς τους το έδωσε και ως εντολή. «Ἔως ἄρτι οὐκ ἠτήσασθε οὐδέν ἐν τῷ ὀνόματί μου. Αἰτεῖτε καί λήψεσθε, ἵνα ἡ χαρά ὑμῶν ᾖ πεπληρωμένη» (Μέχρι τώρα δεν ζητήσατε τίποτε εξ ονόματός μου. Ζητείτε και θα πάρετε, για να είναι η χαρά σας πλήρης και ολοκληρωμένη).
Το όνομα του Χριστού: το παντοδύναμο όπλο μας στον κόσμο τούτο. Αρκεί να το επικαλούμαστε όπως και οι απόστολοι και οι άγιοί μας: με πίστη στην προσωπική παντοδύναμη και πανταχού παρουσία Του∙ με θερμή αγάπη προς την ποθητή μορφή Του.

http://pgdorbas.blogspot.com/

Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν δώδεκα ἀποστόλων ἀποτελεῖ ἀντανάκλαση τῆς μεγάλης χθεσινῆς ἑορτῆς τῶν πανευφήμων καί πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, προεκτείνει δηλαδή τήν τιμή πού ἀποδίδει ἡ ᾽Εκκλησία μας στούς μεγάλους αὐτούς ἀποστόλους: κατά τήν ὑμνολογία, στόν μέν Πέτρο τήν τιμή τοῦ  προεξάρχοντος τοῦ κύκλου τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, στόν δέ Παῦλο τήν τιμή  τοῦ κοπιάσαντος ὑπέρ πάντας ἄλλους στό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου σέ ὅλα τά ἔθνη. Συμβαίνει κάτι παρόμοιο μέ ὅ,τι διαπιστώνουμε στίς μεγάλες ἑορτές τῆς ᾽Εκκλησίας: μετά ἀπό ἕνα σπουδαῖο γεγονός, τήν ἑπομένη τιμᾶται τό πρωταγωνιστοῦν πρόσωπο. ᾽Αντιστοίχως λοιπόν σήμερα: μετά τήν ἑορτή τῶν πρωτοθρόνων λεγομένων ἀποστόλων ἑορτάζουμε συνολικά ἐκείνους πού εἶχαν τήν ἴδια ἰδιότητα μέ αὐτούς, τήν ἰδιότητα καί τό χάρισμα τοῦ ἀποστόλου.
Ἡ σύναξη τῶν ἀποστόλων, πέραν τοῦ ὅτι δίνει τήν ἀφορμή γιά νά δεῖ κανείς τήν κατά Χριστόν βιοτή καί τό ἔργο καθενός ἀπό αὐτούς, θέτει τόν προβληματισμό τῆς ἀποστολικότητας τῆς ᾽Εκκλησίας, τί σημαίνει δηλαδή ὅτι ἡ ᾽Εκκλησία εἶναι ἀποστολική, ὅπως τό ὁμολογοῦμε διαρκῶς στό σύμβολο τῆς πίστεως:  πιστεύουμε ῾εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν ᾽Εκκλησίαν᾽. Ἡ ᾽Εκκλησία μας λοιπόν εἶναι ἀποστολική, διότι θεμελιώνεται ῾ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων᾽. Βασικός θεμέλιος λίθος, βασικό ἀγκωνάρι εἶναι ὁ ᾽Ιησοῦς Χριστός - ὁ Ἱδρυτής καί ἡ Κεφαλή τῆς ᾽Εκκλησίας - ὑπόλοιποι θεμέλιοι λίθοι, κατά τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι οἱ ἀπόστολοί Του. ᾽Εκεῖνοι κλήθηκαν ἀπό τόν Χριστό καί ἔλαβαν τήν ἐντολή νά εἶναι οἱ μάρτυρές Του, ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς, νά φανερώνουν δηλαδή τή ζωή Του καί νά συνδέουν μέσω αὐτῶν τούς ἀνθρώπους μέ τόν Χριστό καί διά τοῦ Χριστοῦ ἐν Πνεύματι ἁγίῳ μέ τόν Θεόν Πατέρα. ῾Ὅ ἀκηκόαμεν, ὅ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὅ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς,… ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν, ἵνα καί ὑμεῖς κοινωνίαν ἔχητε μεθ᾽ ἡμῶν. Καί ἡ κοινωνία δέ ἡ ἡμετέρα μετά τοῦ πατρός καί μετά τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ᾽ (Α´᾽Ιωάν. 1, 1-3).
῎Ετσι κανείς δέν μπορεῖ νά ἔχει σχέση μέ τόν Χριστό ἔξω ἀπό τήν κοινωνία μέ τούς ἀποστόλους, πού σημαίνει δέν μπορεῖ κανείς νά ζεῖ τόν Θεό ἔξω ἀπό τήν ᾽Εκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ἀποστολική. Κάθε διαφορετική ἐκτός ᾽Εκκλησίας σχέση μέ τόν Θεό - διότι ῾τό Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ᾽ - συνιστᾶ ἁπλῶς δρόμο, πού ὁδηγεῖ τόν καλοπροαίρετο ἄνθρωπο μέσα στήν ᾽Εκκλησία καί ὄχι κατευθεῖαν στόν Θεό. ῎Ας θυμηθοῦμε ἐν προκειμένω τόν ἅγιο Κορνήλιο: μπορεῖ οἱ προσευχές του νά ἀνέβαιναν ὡς θυμίαμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅπως σημειώνουν οἱ Πράξεις τῶν ᾽Αποστόλων, ᾽Εκεῖνος ὅμως ἔστειλε τόν ἀπόστολο Πέτρο, προκειμένου νά τόν κατηχήσει καί νά τόν βαπτίσει, ὥστε ὡς μέλος τῆς ᾽Εκκλησίας νά ἔχει ζωντανή καί ἐνεργή σχέση μαζί Του. 
Μέ βάση τά παραπάνω: ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ τελειώνει μέ τόν θάνατο καί τοῦ τελευταίου τῶν ἀποστόλων, συνεπῶς ἡ ἀποκάλυψη δέν συνεχίζεται, ἐνῶ  κοινωνία μέ τούς ἀποστόλους  στό χῶρο τῆς ᾽Εκκλησίας σημαίνει  1) ὑπακοή σέ ὅ,τι ἐκεῖνοι δίδαξαν γιά τόν Χριστό, ὅτι δηλαδή εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός πού ἦρθε πρός σωτηρία τοῦ κόσμου, 2) μίμηση, ὅσον τό δυνατόν σέ ἐμᾶς, τῆς θεοφιλοῦς ζωῆς τους: νά ἀκολουθοῦμε δηλαδή τά δικά τους χνάρια ζωῆς, τά ὁποῖα ῾πατᾶνε᾽ πάνω στά χνάρια τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ.

http://pgdorbas.blogspot.com/

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

Ἡ Σύναξις τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων τῶν δώδεκα
Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα    4:9-16
Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς Ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσίν· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα, ἕως ἄρτι. Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾽ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ. ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾽ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ ᾽Ιησοῦ διὰ τοῦ Εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)
9 Κάθε ἄλλο ὅμως παρά βασιλεία ἀπολαμβάνουμε ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι. Διότι νομίζω ὅτι ὁ Θεός ἐμᾶς τούς Ἀποστόλους μᾶς παρουσίασε δημόσια καί στά μάτια ὅλων ὡς τελευταίους, ὡς καταδίκους πού πρόκειται νά θανατωθοῦν. Διότι γίναμε θέαμα σ’ ὅλο τόν κόσμο, καί στούς ἀγγέλους καί στούς ἀνθρώπους. Καί ἀπό τή μιά μᾶς θαυμάζουν οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη μᾶς περιφρονοῦν καί μᾶς χλευάζουν οἱ ἄλλοι.
10 Ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι θεωρούμαστε ἀπό τούς ἀπίστους ἠλίθιοι καί ἀνόητοι γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ· ἐσεῖς ὅμως εἶστε συνετοί ἐν Χριστῷ. Ἐμεῖς εἴμαστε ἀσθενεῖς καί καταδιωκόμαστε ἀπό τούς ἀνθρώπους· ἐσεῖς ὅμως εἶστε ἰσχυροί, διότι δέν σᾶς βρῆκε κάποιος πειρασμός. Ἐσεῖς εἶστε ἔνδοξοι, ἐμεῖς ὅμως εἴμαστε ἄτιμοι καί περιφρονημένοι.
11 Μέχρι τήν ὥρα αὐτή πού σᾶς γράφω, καί πεινοῦμε καί ὑποφέρουμε ἀπό δίψα στίς περιοδεῖες μας, καί δέν ἔχουμε ἀρκετά ροῦχα, ὅταν στή μέση τῶν ταξιδιῶν μας μᾶς πιάνει ξαφνικά ὁ χειμώνας· καί δεχόμαστε χτυπήματα καί κακομεταχειρίσεις, καί δέν παραμένουμε μόνιμα πουθενά, ἀλλά διαρκῶς φεύγουμε ἐδῶ κι ἐκεῖ.
12 Καί κοπιάζουμε δουλεύοντας μέ τά ἴδια μας τά χέρια. Τήν ὥρα πού μᾶς βρίζουν ἐκεῖνοι πού ἀπιστοῦν στό Εὐαγγέλιο καί μᾶς περιγελοῦν, ἐμεῖς εὐχόμαστε τό καλό τους. Ἐνῶ μᾶς καταδιώκουν, δείχνουμε ἀνοχή στούς διῶκτες μας.  
13 Ἐνῶ μᾶς δυσφημοῦν καί μᾶς συκοφαντοῦν, ἀπαντοῦμε μέ λόγια γλυκά καί παρηγορητικά. Σάν καθάρματα καί σκουπίδια τοῦ κόσμου γίναμε, ἀποβράσματα ἀκάθαρτα τῆς κοινωνίας στά μάτια ὅλων μέχρι τή στιγμή αὐτή.
14 Δέν θέλω μ’ αὐτά πού σᾶς γράφω νά σᾶς ντροπιάσω, ἀλλά σάν παιδιά μου ἀγαπητά σᾶς συμβουλεύω.
15 Ναί. Σᾶς συμβουλεύω μέ πατρική λαχτάρα καί στοργή. Διότι, ἐάν ἔχετε πάρα πολλούς παιδαγωγούς καί διδασκάλους ἐν Χριστῷ, δέν ἔχετε ὅμως πολλούς πατέρες. Ἕναν καί μόνο πνευματικό πατέρα ἔχετε, ἐμένα. Διότι ἐγώ μέ τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου σᾶς γέννησα πνευματικά, μέ τή χάρη πού μοῦ ἔδωσε ἡ κοινωνία καί ἡ σχέση μου μέ τόν Χριστό. 
16 Ἀφοῦ λοιπόν εἶμαι πατέρας σας, σᾶς παρακαλῶ  νά γίνεστε μιμητές μου.

(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ “Ο ΣΩΤΗΡ”»)

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Αγάπη αληθινή έχει εκείνος, που δεν ανέχεται να ακούει υπονοούμενα, ούτε φανερές κατηγορίες κατά του πλησίον. Εκείνος που απόκτησε την αγάπη, υπομένει ατάραχα τα λυπηρά και οδυνηρά που του προξενούν οι εχθροί του. 

~ Όσιος Θαλάσσιος 

Όποιος μπορεί να κρατήσει αυτόν τον λόγο, του αρκεί για να σωθεί…

~ Είπε κάποιος Γέροντας:
Άνθρωπέ μου, για σένα γεννήθηκε ο Χριστός, γι’ αυτό ήρθε ο Υιός του Θεού, για να σωθείς εσύ.
Και έγινε παιδί, και μεγάλωσε ως άνθρωπος, ενώ ήταν Θεός.
Κάποια φορά έκανε τον αναγνώστη, πήρε το ιερό βιβλίο μες στη συναγωγή και διάβασε:
«Το Πνεύμα του Κυρίου είναι και μένει σε μένα, γιατί μ’ αυτό με έχρισε».
Άλλη φορά ως υποδιάκονος έκαμε φραγγέλιο από σχοινί και τους έβγαλε όλους έξω από το ιερό και τα πρόβατα και τα βόδια και όλα τ’ άλλα.
Άλλοτε πάλι ως διάκονος, ζώστηκε την πετσέτα και έπλυνε τα πόδια των μαθητών του, δίνοντας εντολή να πλένουν κι αυτοί τα πόδια των αδελφών τους, ως Ιερέας, κάθισε ανάμεσα στους ιερείς και δίδασκε τον λαό.
Κι άλλη φορά ως επίσκοπος, πήρε άρτο, τον ευλόγησε και τον έδωσε στους μαθητές του.
Μαστιγώθηκε εξαιτίας σου και συ γι αυτόν δεν σηκώνεις ούτε μια προσβολή, ενταφιάστηκε και αναστήθηκε ως Θεός.
Όλα για μας με τη σειρά, το ένα κατόπιν του άλλου τα υπέστη, για να μας σώσει.
Ας είμαστε λοιπόν νηφάλιοι, ας είμαστε άγρυπνοι, ας περνούμε τον καιρό μας προσευχόμενοι, ας κάνουμε όσα είναι ευάρεστα σ’ Αυτόν.
*****
Είπε κάποιος απ’ τους πατέρες:
Εάν δεν μισήσεις πρώτα, δεν μπορείς ν’ αγαπήσεις, εάν δηλαδή δεν μισήσεις την αμαρτία, δεν μπορείς να κάνεις το θέλημα του Θεού, όπως αναφέρεται στην αγία Γραφή, «Απόφυγε το κακό και πράξε το καλό».
Όμως και σ’ αυτή την περίπτωση η ψυχική διάθεση είναι εκείνη που μετράει πάντοτε.
Γιατί ο Αδάμ αν και ήταν μέσα στον παράδεισο, παρέβη την εντολή του Θεού, ενώ ο Ιώβ, αν και ήταν καθισμένος πάνω στην κοπριά, κράτησε την αυτοκυριαρχία του.
Λοιπόν το μόνο που ζητάει ο Θεός απ’ τον άνθρωπο είναι η καλή του διάθεση και να έχει πάντοτε τον φόβο του Θεού μέσα του.
*****
Έλεγε κάποιος από τους Γέροντες:
Ό,τι αποστρέφεσαι, μην το κάνεις στον άλλο.
Αποστρέφεσαι το να πει κάποιος λόγια εναντίον σου; Μην κακολογήσεις κι εσύ κάποιον.
Αποστρέφεσαι το να σε εξευτελίσει κάποιος ή να σε εξυβρίσει η να αρπάξει κάτι από τα υπάρχοντά σου ή ό,τι άλλο παρόμοιο μπορεί να συμβεί; Και εσύ ούτε ένα απ’ αυτά μην κάνεις σε άλλον.
Όποιος μπορεί να κρατήσει αυτόν τον λόγο, του αρκεί για να σωθεί.

Αποσπάσματα από το «Μέγα Γεροντικόν», τόμος α’, έκδοση Ιερό Ησυχαστήριο «Το Γενέσιον της Θεοτόκου» Πανόραμα Θεσσαλονίκης.
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Κάποτε ένας φωτισμένος Μοναχός έλεγε:

~ Κάποτε ένας φωτισμένος Μοναχός έλεγε:
Προσέξτε μη γκρινιάζετε.
Η γκρίνια κουράζει αυτούς που ζουν κοντά σας και δυσαρεστεί τον Θεό.
Αρχίζετε την ημέρα σας με προσευχή και με χαμόγελο!
Θυμηθείτε ότι αυτό έκαναν οι παλαιότεροι.
Στους καθρέπτες και στα προσόψιά τους γράφανε το «Καλήμερα» και το «Δόξα Σοι ο Θεός»!
Ξέρανε να ζήσουνε!
Μήπως δεν είχανε και τότε βάσανα, αρρώστιες και φτώχεια;
Κι όμως τα περνούσαν όλα με… ψυχική λεβεντιά!
Ήταν φτωχοί, αλλά αξιοπρεπείς, άρχοντες.
Είχαν συνεχώς στο στόμα τους και στην καρδιά τους το
«Έχει ο Θεός»…!
Γνώριζαν να προσεύχονται,
να καρτερούν
και να νικούν!
Ελέγαν!
«Και να θέλω δεν μπορώ να στενοχωρηθώ.
Όταν στενοχωριόμαστε είναι σαν να λέμε στον Θεό:
«Δεν συμφωνώ.
Δεν τα κάνεις καλά».
…..Ύστερα είναι κι αχαριστία…

πηγή: amfoterodexios
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Λίγα δευτερόλεπτα… (Πατήρ Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης)

1) Κάποτε, όλοι οι χωρικοί αποφάσισαν να προσευχηθούν για να βρέξει. Την ημέρα της προσευχής, όλοι οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν, αλλά μόνον ένα αγόρι ήρθε με μια ομπρέλα. Αυτό είναι ΠΙΣΤΗ.
2) Όταν πετάμε τα μωρά στον αέρα, γελούν, επειδή ξέρουν, ότι θα τα πιάσουμε. Αυτό είναι ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.
3) Κάθε βράδυ, πέφτουμε για ύπνο, χωρίς καμία βεβαιότητα, ότι, το επόμενο πρωϊ, θα είμαστε ζωντανοί, όμως εξακολουθούμε, να βάζουμε ξυπνητήρια, για να ξυπνήσουμε. Αυτό είναι ΕΛΠΙΔΑ.
4) Σχεδιάζουμε μεγάλα πράγματα, για το αύριο, παρά την μηδενική γνώση, που έχουμε, για το μέλλον. Αυτό είναι ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ.
5) Βλέπουμε τον κόσμο να υποφέρει, αλλά, συνεχίζουμε να παντρευόμαστε και να γεννάμε παιδιά. Αυτό είναι ΑΓΑΠΗ.
6) Στο πουκάμισο ενός υπερήλικα, ήταν γραμμένη η πρόταση: «Δεν είμαι 80 ετών. Είμαι ένα γλυκούλικο παιδάκι 16 ετών, με 64 χρόνια εμπειρίας». Αυτή είναι ΣΤΑΣΗ (Νοοτροπία).
Να έχετε μια ευτυχισμένη ημέρα και ζήστε την ζωή σας, όπως οι έξι ιστορίες. Όταν ήμουν παιδί, θεωρούσα, ότι η ώρα του μεσημεριανού υπνάκου ήταν τιμωρία. Τώρα, είναι σαν μίνι – διακοπές
«ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΠΑΝΙΑ ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ … ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΤΑ ΒΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΤΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΜΕ!»

Πατήρ Αθανάσιος Σιμωνοπετριτης
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Άγιος Παΐσιος: Της πνευματικής ζωής τα μυστικά

Αν καταλάβει κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του.
Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνει την ψυχή.
Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν.Αλλιώς είναι βάσανο” ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.
Εξαρτάται από το πως αντιμετωπίζει κανείς τις δοκιμασίες. Όσοι δεν έχουν καλή διάθεση, βρίζουν τον Θεό, όταν τους βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες. «Γιατί να το πάθω εγώ αυτό; Λένε. Να, ο άλλος έχει τόσα καλά! Θεός είναι αυτός;» Δεν λένε «ήμαρτον», αλλά βασανίζονται.
Ενώ οι φιλότιμοι λένε: «Δόξα τω Θεώ! Αυτή η δοκιμασία με έφερε κοντά στον Θεό. Ο Θεός για το καλό μου το έκανε». Και ενώ μπορεί πρώτα να μην πατούσαν καθόλου στην εκκλησία, μετά αρχίζουν να εκκλησιάζονται, να εξομολογούνται, να κοινωνούν.
Πολλές φορές μάλιστα ο Θεός τους πολύ σκληρούς τους φέρνει κάποια στιγμή με μια δοκιμασία σε τέτοιο φιλότιμο, που μόνοι τους παίρνουν μεγάλη στροφή και εξιλεώνονται με τον πόνο που νιώθουν για όσα έκαναν.

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Ο Θεός ήθελε να σε κατευθύνει σωστά… αλλά εσύ επέλεξες να ακολούθησες την δική σου «χαλασμένη» πυξίδα!

Υπάρχουν περιπτώσεις που αυτό που λέμε: «έτσι ήθελε ο Θεός»…δεν είναι τίποτα άλλο παρά συγκάλυψη των δικών μας λανθασμένων επιλογών και ατελειών.
Διότι η «θεία επέμβαση» πραγματοποιείται με πάρα πολλούς τρόπους…
Όμως ο δικός μας εγωισμός και οι δικοί μας λογισμοί…διαστρεφουν την παρουσία του Θεού στη ζωή μας, την συκοφαντούν και την απορρίπτουν…με αποτέλεσμα να υποτασσόμαστε στο δικό μας θέλημα, που συνήθως απόγνωση και πόνο προσφέρει.
Με απλά λόγια… έρχεται ο Θεός και σου απλώνει το χέρι Του κι εσύ το αρνεισαι.
Σου προσφέρει… λύση, κι εσύ… αδιαφορείς.
Στο τέλος οδεύεις τον δρόμο της επιλογής σου και πέφτεις σε… «αδιέξοδο».
Και λες ….: Έτσι ήθελε ο Θεός…
Εμμμ… κάνεις λάθος…!!!
Ο Θεός ήθελε να σε κατευθύνει σωστά… αλλά εσύ επέλεξες να ακολούθησες την δική σου «χαλασμένη» πυξίδα!!!

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Γιατί οι πατέρες επέμεναν ότι το ορθό δόγμα φέρνει και το ορθό ήθος;

  Γιατί εάν ο άνθρωπος δεν έχει σωστή σχέση με το Θεό, δεν μπορεί να έχει σωστές σχέσεις και με τους άλλους ανθρώπους γύρω του.
Εάν δε βιώσει αυτήν την ουσία της αγάπης του Κυρίου προς τον άνθρωπο, εάν δεν καταλάβει ότι: η αγάπη προς τον άνθρωπο τελειούται μέσα στη θυσία για τον άλλο άνθρωπο!
 Εάν δεν καταλαβει και εάν δεν ζήσει την ελευθερία που του δίνει αυτή η τελεία αγάπη κι ότι αυτός που αγαπά τέλεια, δεν μπορεί να φοβάται τον άλλο άνθρωπο! Δεν μπορεί να βλέπει τον άλλο σαν κίνδυνό του.
 Ή να βλέπει ότι απειλείται από τον άλλο ή να αισθάνεται ότι γίνεται υποχείριό του ή ότι ο άλλος τον εκμεταλλεύεται..
 Αυτές οι εκφράσεις που ακούμε κάθε μέρα ακόμα και μέσα στο χώρο της οικογένειας, να αισθάνεται ο ένας προς τον άλλο ότι "με εκμεταλλεύεται", "με χρησιμοποιεί", "με επιβουλεύεται", δεν είναι τίποτα άλλο παρά συμπτώματα ότι δεν έχουμε αυτήν την τέλεια αγάπη.
Δεν καταλάβαμε ότι η τελεία αγάπη είναι να δώσεις τον εαυτό σου υπέρ του άλλου ανθρώπου!
Όπως ο Κύριος έπραξε και έδωσε τον εαυτόν Του υπέρ όλου του κόσμου.

π.Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού
https://proskynitis.blogspot.com/

Περί των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

Υπό ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Ο Απόστολος Πέτρος
Ο κορυφαίος αυτός Απόστολος του Χριστού ήταν Ιουδαίος και ονομαζόταν Σίμων. Γεννήθηκε στην μικρή και άσημη πόλη τη Βησθαϊδά. Ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωνάς. Έζησε σε αφάνταστη φτώχεια και στερήσεις.
Όμως μεγάλωσε σε περιβάλλον ευσέβειας. Οι γονείς του ανήκαν στους λιγοστούς πιστούς ευσεβείς Ιουδαίους της εποχής τους, οι οποίοι περίμεναν εναγώνια τον Μεσσία και την μεσσιανική εποχή κατά την οποία θα τερματίζονταν η κακοδαιμονία της ανθρωπότητας. Αυτή την πίστη και την ευσέβεια μετέδωσαν στα παιδιά τους.
Γράμματα έμαθε ελάχιστα, προφανώς γνώριζε μόνο γραφή και ανάγνωση. Αδελφός του υπήρξε ο πρωτόκλητος Ανδρέας.
Μετά το θάνατο του πατέρα του ο Πέτρος νυμφεύτηκε την κόρη του Αριστοβούλου, ανεψιά του Αποστόλου Βαρνάβα, σε αντίθεση με τον Ανδρέα, ο οποίος δεν νυμφεύτηκε ποτέ. Έκαμε δύο παιδιά, ένα γιο και μια κόρη, των οποίων αγνοούμε τα ονόματα. Αγνοούμε επίσης και το όνομα της συζύγου του.
Εγκαταστάθηκε στο σπίτι του πεθερού του στην Καπερναούμ και ασκούσε μαζί με τον αδελφό του Ανδρέα, το επάγγελμα του ψαρά στην παρακείμενη λίμνη της Γεννησαρέτ.
Μετά την σύλληψη του Ιωάννου του Βαπτιστού, ο Κύριος πήγε στα μέρη της Γαλιλαίας, στις περιοχές γύρω από την μαγευτική λίμνη, για να κηρύξει το ευαγγέλιο της σωτηρίας του κόσμου.
Εκεί συνάντησε τους περισσότερους από τους μαθητές του, ψαράδες το επάγγελμα, τους οποίους κάλεσε να γίνουν στο εξής «αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. 4,20), συνεργοί Του στο έργο της σωτηρίας του κόσμου.
Ο ενθουσιώδης και ευσεβής Πέτρος πέταξε τα δίχτυα από τους πρώτους και Τον ακολούθησε πιστά. Λόγω του δυναμικού χαρακτήρα του και της ιδιαίτερης αφοσίωσής του στον Κύριο αξιώθηκε να έχει το προβάδισμα έναντι των άλλων αποστόλων και να ομιλεί συχνά εκ μέρους αυτών.
Ομολόγησε πρώτος ότι ο Χριστός είναι «ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. 16:17). Ο Κύριος εξετίμησε αυτή την ομολογία, και τον διαβεβαίωσε πως πάνω σε αυτή την ομολογία πίστεως «οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν» (Ματθ. 16,18).
Ακολούθησε το Χριστό πιστά σε όλη την τριετή δράση Του. Την ώρα της σύλληψής Του αντέδρασε βίαια. Τον ακολούθησε επίσης γεμάτος αγωνία και θλίψη στο ανίερο δικαστήριο του ιουδαϊκού ιερατείου, παρ’ όλο ότι σε μια στιγμή αδυναμίας και φόβου Τον αρνήθηκε, έστω και λεκτικά και γι’ αυτό μετάνιωσε πικρά και έκλεγε σε όλη του τη ζωή (Ματθ. 26,75).
Αξιώθηκε να δει από τους πρώτους το κενό μνημείο και να διαπιστώσει την Ανάσταση του Χριστού. Το συγκλονιστικό αυτό το γεγονός τον μεταμόρφωσε κυριολεκτικά. Το φλογερό του κήρυγμα την ημέρα της Πεντηκοστής έκαμε  να πιστέψουν τρεις χιλιάδες ψυχές, να βαπτιστούν και να ιδρυθεί έτσι η ιστορική επίγεια Εκκλησία του Χριστού.
Κατόπιν η ζωή και η δράση του υπήρξε θαυμαστή. Κήρυξε με ζήλο και θάρρος στην Παλαιστίνη και εδραίωσε την Εκκλησία. ’πειρα επίσης θαύματα έκανε για τη δόξα του Χριστού.
Για την όλη δράση του διώχτηκε σκληρά από τους ομοφύλους του. Κατόπιν πήγε στη Αντιόχεια και ίδρυσε εκεί την τοπική Εκκλησία, μια από τις σημαντικότερες πρωτοχριστιανικές κοινότητες.
Ύστερα περιόδευσε την Γαλατία, την Καππαδοκία, την Βιθυνία, τον Πόντο, την Ελλάδα. Υπάρχουν πληροφορίες ότι έμεινε για πολύ στην Κόρινθο, κηρύττοντας και νουθετώντας.
Στην ορθόδοξη παράδοσή μας δεν υπάρχουν πληροφορίες για το τέλος του μεγάλου αυτού Αποστόλου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι γέρος και κατάκοπος βρήκε μαρτυρικό θάνατο στην Αντιόχεια.
Υπάρχει βέβαια και η παράδοση Ρωμαιοκαθολικών περί μεταβάσεως του Πέτρου στη Ρώμη. Την παράδοση αυτή πολλοί ορθόδοξοι μελετητές την αμφισβητούν, διότι στηρίζεται σε μεταγενέστερα ψευδεπίγραφα κείμενα, τις λεγόμενες «Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις», τις οποίες εφεύραν οι παπικοί προκειμένου να στηρίξει το παπικό πρωτείο εξουσίας σε ολόκληρη την Εκκλησία.
Σύμφωνα με αυτή την παράδοση ο Πέτρος κατέληξε στην πολυάριθμη πρωτεύουσα της απέραντης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την Ρώμη. Ίδρυσε την τοπική εκκλησία και έγινε ο πρώτος επίσκοπός της.
Κήρυττε νυχθημερόν στη μεγάλη πόλη και κατόρθωσε να μεταστρέψει πλήθος κατοίκων στον Χριστιανισμό.
Την ίδια εποχή βρισκόταν στη Ρώμη και ο διαβόητος Σίμων ο μάγος, γνωστός από τις Πράξεις των Αποστόλων (κεφ. 8:9). Εκεί με τις διάφορες μαγγανείες και τα μαγικά κόλπα προκαλούσε τον θαυμασμό του πλήθους και γι’ αυτό απέκτησε πολλούς οπαδούς.
Όμως βρήκε μπροστά του τον αληθινό άνθρωπο του Θεού, τον Απόστολο Πέτρο, ο οποίος με σειρά θαυμάτων ξεσκέπασε τον απατεώνα μάγο, τον απέδειξε ως συνεργό των δαιμόνων και φανέρωσε την ανίκητη δύναμη του αληθινού Θεού.
Στα χρόνια εκείνα βασίλευε στη Ρώμη ο παράφρονας Νέρων, ένας από τους πιο μισητούς και αιμοδιψείς δικτάτορες της ιστορίας. Προκειμένου να αποποιηθεί από το προσωπικό του έγκλημα για την πυρπόληση της Ρώμης, το απέδωσε στους Χριστιανούς. Για να γίνει πιστευτός, κήρυξε σκληρό διωγμό κατά της νέας πίστεως. Χιλιάδες Χριστιανοί συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε φρικτά μαρτύρια και στο θάνατο.
Ο Πέτρος, ένα από τα κορυφαία μέλη της Εκκλησίας που παρεπιδημούσε στη Ρώμη, έγινε ο κυριότερος στόχος των διωκτών. Γι’ αυτό και έκρινε σκόπιμο να φύγει κρυφά από την πόλη και να γλιτώσει. Καθώς βάδιζε βιαστικά την περίφημη Απία οδό είδε μπροστά του τον Κύριο, ο Οποίος τον ρώτησε «Quo Vadis?» δηλαδή «πού πηγαίνεις;».
Τότε ο ένθερμος Απόστολος κατάλαβε πως η φυγή του αυτή ισοδυναμούσε με νέα άρνηση του Χριστού. Γι’ αυτό με δάκρυα στα μάτια γύρισε πίσω και συνελήφθη και καταδικάστηκε σε σταυρικό θάνατο. Όταν οδηγήθηκε στο μαρτύριο παρακάλεσε τους δημίους του να τον σταυρώσουν ανάποδα, με το κεφάλι προς τα κάτω, διότι όπως είπε δεν θεωρούσε τον εαυτό άξιο να σταυρωθεί σαν τον αγαπημένο Δάσκαλο και Θεό του!
Έτσι παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Χριστό, το δε αγιασμένο λείψανό του το περιμάζεψαν οι πιστοί και το έθαψαν σε τόπο έξω από την πόλη. Η σεπτή του μνήμη εορτάζεται στις 29 Ιουνίου, μαζί με τον κορυφαίο απόστολο Παύλο.
Ο Απόστολος Πέτρος έγραψε δύο Καθολικές Επιστολές. Αυτές, η μεν πρώτη απευθύνονταν στους Χριστιανούς του Πόντου, της Γαλατίας, της Καππαδοκίας, της Ασίας και της Βιθυνίας, η δε δεύτερη σε όλους τους Χριστιανούς. Μέσα από αυτές προσπαθεί να στηρίξει τους πιστούς στις θλίψεις που υφίστανται εξ’ αιτίας της πίστη των στον Ιησού Χριστό.
 Ο Απόστολος Παύλος
Ο μέγας Απόστολος των Εθνών Παύλος δεν ανήκε στη χορεία των δώδεκα Αποστόλων. Δε γνώρισε τον Κύριο όσο ζούσε στη γη, αλλά αποκαλύφτηκε κατόπιν σε αυτόν και κλήθηκε να γίνει απόστολός Του, όντας αυτός πολέμιος της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία μας χαρακτήρισε τον Απόστολο Παύλο ως τον «Πρώτον μετά τον Ένα», δηλαδή τον σημαντικότερο άνδρα επί γης μετά τον Χριστό και ως το «πολύτιμο σκεύος Χριστού». Δίκαια, διότι ο μέγας αυτός Απόστολος προσέφερε στην Εκκλησία του Χριστού τις πιο ανεκτίμητες υπηρεσίες της ιστορίας Της! Αυτός είναι ο ουσιαστικός θεμελιωτής Της στα έθνη, ως τα πέρατα της οικουμένης!
Τις πληροφορίες για τον βίο και το έργο του μεγάλου Αποστόλου αντλούμε από το βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» και από τις Επιστολές του, αλλά και από άλλες αρχαιότατες εξωβιβλικές μαρτυρίες. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα εξής χωρία: Πραξ.9,1-29, 22,3-21,26,9-20, Γαλ.1,13-24, A΄Κορ.15,8, Εφ.3,8, Φιλιπ.3,12, κλπ. Το ιεραποστολικό του έργο περιγράφεται στα κεφάλαια 13ο  28ο του βιβλίου των «Πράξεων των Αποστόλων».
Γεννήθηκε γύρω στο 15 μ.Χ. στην Ταρσό της Κιλικίας από Iουδαίους γονείς, οι οποίοι κατάγονταν από την φυλή του Βενιαμίν. Ονομαζόταν Σαούλ ή Σαύλος και επίσης είχε και το ρωμαϊκό όνομα Παύλος. Οι εύποροι γονείς του έδωσαν στον φιλομαθή γιο τους υψηλή παιδεία. Επίσης το αξιόλογο ελληνιστικό πνευματικό κλίμα της Ταρσού επέδρασαν θετικά στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Τόσο ο πατέρας του όσο και ο Παύλος ανήκε στην αίρεση των Φαρισαίων. Αυτό σημαίνει ότι από μικρός είχε καλλιεργήσει στην ανήσυχη ψυχή του θέρμη και ζήλο για την πίστη του.
Γύρω στο 34 μ.Χ. βρέθηκε στην Ιερουσαλήμ να σπουδάζει κοντά στον ονομαστό νομοδιδάσκαλο Γαμαλιήλ (Πράξ.22,3). Ο νεαρός φαρισαίος μαθητής έδειξε ιδιαίτερο ζήλο για τη διάσωση της θρησκείας του. Τον συναντούμε συμμέτοχο στον λιθοβολισμό του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου (Πραξ.7,54) και λίγο αργότερα φανατισμένο διώκτη των Χριστιανών.
Διαβάζουμε στο ιερό κείμενο: «Σαύλος ελυμαίνετο την εκκλησίαν κατά τους οίκους εισπορευόμενος, σύρων τε άνδρας και γυναίκας παρεδίδου εις φυλακήν» (Πραξ.8,3). Εξαιτίας του υπέρμετρου μάλιστα ζήλου του και του μίσους κατά των πιστών του Ιησού, ζήτησε από τον αρχιερέα να τεθεί επικεφαλής αποσπάσματος, το οποίο θα βάδιζε προς τη Δαμασκό, προκειμένου να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εκεί Ιουδαίους που είχαν γίνει Χριστιανοί και να τους σύρει δεμένους στην Ιερουσαλήμ  (Πράξ. 9,1).
Όμως καθ᾽ οδόν έγινε το μεγάλο θαύμα. Ο διώκτης Παύλος είδε ένα εκτυφλωτικό φως, το οποίο τον έριξε από το άλογο και τον τύφλωσε. Ταυτόχρονα άκουσε μια φωνή να του λέγει: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;». Ο τρομοκρατημένος Παύλος ρώτησε: «Τις ει, Κύριε;» και απάντησε: «Εγώ ειμι Ιησούς ον συ διώκεις΄ αλλά ανάστηθι και είσελθε εις την πόλιν, και λαληθήσεται σοι τι σε δει ποιείν» (Παρξ.9,4-6).
Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός συντάραξε κυριολεκτικά τον Παύλο, μετανόησε και αφού μπήκε στην πόλη συναντήθηκε με τον επί κεφαλής της Εκκλησίας Ανανία, ο οποίος τον θεράπευσε από την τύφλωση, τον κατήχησε και τον βάπτισε. Το γεγονός αυτό έγινε χρονολογικά πιθανότατα το 36 μ.Χ.
Από τότε ο Παύλος έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Ύστερα από μια επιμελή προετοιμασία ανέλαβε να εκχριστιανίσει τους εθνικούς, δηλαδή τους μη Ιουδαίους.
Με συνοδεία άξιων συνεργατών, όπως του Βαρνάβα και του Μάρκου ως ένα σημείο, ο Παύλος ξεκίνησε το 48 μ.Χ. την πρώτη μεγάλη αποστολική περιοδεία του, η οποία περιγράφεται λεπτομερώς στα 13ο και 14ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Πρώτος σταθμός τους ήταν η Σαλαμίνα και ύστερα η Πάφος της Κύπρου, όπου κήρυξαν και ίδρυσαν εκκλησίες. Κατόπιν διάβηκαν στην Μικρά Ασία και περιόδευσαν στις πόλεις Πέργη της Παμφυλίας, στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στο Ικόνιο, τα Λύστρα, την Δέρβη και αλλού. Παρ᾽ όλες τις δυσκολίες που συνάντησαν και τις διώξεις που υπέστησαν, το κήρυγμά τους σημείωσε επιτυχία.
Σε όλες τις πόλεις ίδρυσαν τοπικές εκκλησίες. Μέσω της Αττάλειας επέστρεψαν στην Αντιόχεια, όπου «συναγαγόντες την εκκλησίαν ανήγγειλαν όσα εποίησεν ο Θεός μετ᾽ αυτών και ότι ήνοιξε τοις έθνεσι θύραν πίστεως» (Πραξ.14:27).
Στη συνέχεια έλαβε μέρος στην Σύνοδο της Ιερουσαλήμ (48 μ.Χ.), η οποία έλυσε σοβαρά θέματα ιεραποστολής (Πράξ. 15ο κεφ.). Σε αυτή ο Παύλος έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Κατόρθωσε να πείσει ότι η αποστολή του Ιουδαϊσμού τελείωσε και πως η χάρη του Θεού έρχεται σε κάθε άνθρωπο, που συντάσσεται με το Χριστό.
Ύστερα με συνεργάτη του τον Σίλα αναχώρησε για την δεύτερη αποστολική περιοδεία του, η οποία περιγράφεται στα 16ο, 17ο και 18ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Μέσω της Συρίας και Κιλικίας περιόδευσε τις πόλεις της Ασίας Δέρβη και Λύστρα.
 Εκεί συνάντησε τον ευσεβή και ένθερμο νέο Τιμόθεο, το οποίο πήρε και αυτόν μαζί του. Διάβηκαν την Φρυγία, την Γαλατία, έφτασαν στην Μυσία και κατόπιν στην Τρωάδα. Κατόπιν οράματος πέρασαν στην Μακεδονία και ίδρυσαν εκκλησίες στους Φιλίππους, την Θεσσαλονίκη, την Βέροια, την Αθήνα και την Κόρινθο, στην οποία έμειναν περίπου ενάμισι χρόνο στο σπίτι του Ακύλα και της Πρισκίλας.
Με το τέλος και της δεύτερης περιοδείας ο Παύλος έφτασε στην Έφεσο και από εκεί μέσω Καισάρειας στην Ιερουσαλήμ. Κατόπιν επέστρεψε στην Αντιόχεια για ανάπαυση.
Σύντομα ανέλαβε να επιτελέσει και την Τρίτη αποστολική περιοδεία του. Περιγράφεται στα 19ο και 20ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Επισκέφτηκε την Γαλατία, την Φρυγία και κατέληξε στην Έφεσο, όπου έμεινε τρία χρόνια διδάσκοντας και στηρίζοντας την εκκλησία της μεγάλης ασιατικής αυτής πόλεως. Μετά ήλθε στην Τρωάδα, πέρασε ξανά στους Φιλίππους, στην Θεσσαλονίκη, στην Βέροια, ίσως στην Ήπειρο και τερμάτισε στην Κόρινθο, όπου έμεινε τρεις μήνες.
Μέσω Τρωάδος, Μιλήτου και Καισάρειας έφτασε και πάλι στην Ιερουσαλήμ. Εκεί συνελήφθη ως ταραχοποιός και οδηγήθηκε σε δίκη (Πράξ. 21ο κεφ.). Ως ρωμαίος πολίτης (Ρωμ. 11,1) απαίτησε να δικαστεί στο αυτοκρατορικό δικαστήριο της Ρώμης.
Γι᾽ αυτό αναχώρησε δέσμιος ακτοπλοϊκώς για την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Κοντά στη νήσο Μελίτη ναυάγησε το πλοίο και βγήκαν στην ξηρά όπου κήρυξε και ίδρυσε και εκεί εκκλησία.
Τελικά έφθασε στη Ρώμη, όπου ύστερα από δύο χρόνια σχετικού περιορισμού δικάστηκε και αθωώθηκε (Πράξ. 27ο και 28ο κεφ.). Στο σημείο αυτό τελειώνει και το ιερό βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων».
Από την Ρώμη έπλευσε στην Κρήτη, όπου αφήκε επίσκοπο τον εκλεκτό και πιστό συνεργάτη του Τίτο, ανέβηκε στην Κόρινθο, στην Μακεδονία και επισκέφτηκε πιθανότατα την Νικόπολη της Ηπείρου το Φθινόπωρο του 66 μ.Χ., όπου και παραχείμασε (Τιτ. 3,12). Μετά πέρασε και πάλι στην Ασία, όπου αφήκε τον αγαπητό του συνοδό Τιμόθεο, αφού τον κατέστησε επίσκοπο στην Έφεσο.
Η τέταρτη και τελευταία περιοδεία του μεγάλου αποστόλου τερματίστηκε στην Δύση. Έφτασε σύμφωνα με μαρτυρία του αγίου Κλήμεντα Ρώμης στις εσχατιές της Δύσης, στην Ισπανία. Κατόπιν κατάκοπος και τσακισμένος από τις κακουχίες κατέληξε στην Ρώμη. Κατάλαβε το τέλος του και έγραψε στον αγαπημένο του μαθητή Τιμόθεο: «εγώ ήδη σπένδομαι και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε» (Β΄ Τιμ. 4,6-8).
Οι διωγμοί κατά των Χριστιανών, που είχε κηρύξει ο παράφρονας Νέρων βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Ο Παύλος κατέστη ο κύριος στόχος των ειδωλολατρών δημίων. Έτσι γύρω στο 67 μ.Χ. συνελήφθη και αποκεφαλίσθηκε, σφραγίζοντας έτσι το τιτάνιο ιεραποστολικό του έργο με το μαρτύριό του.
Ο μεγάλος αυτός Απόστολος μας άφησε και δεκατέσσερις επιστολές, οι οποίες κατέχουν σπουδαία θέση στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Αυτές είναι: 1) Η προς Ρωμαίους, 2) προς Κορινθίους Α΄, 3) προς Κορινθίους Β΄, 4) προς Γαλάτας, 5) προς Εφεσίους, 6) προς Φιλιππησίους, 7) προς Κολασσαείς, 8) προς Θεσσαλονικείς Α΄, 9) προς Θεσσαλονικείς Β΄, 10) προς Τιμόθεον Α΄, 11) προς Τιμόθεον Β΄, 12) προς Τίτον, 13) προς Φιλήμονα και 14) προς Εβραίους.
Η σεπτή του μνήμη εορτάζεται ομού με του άλλου κορυφαίου αποστόλου Πέτρου στις 29 Ιουνίου.

http://www.nyxthimeron.com/

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

Τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων καί Πρωτοκορυφαίων Πέτρου καί Παύλου
Πρὸς Κορινθίους Β’ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα   11:21–33, 12:1-9
Ἀδελφοί, ἐν ᾧ δ᾽ ἄν τις τολμᾷ, ἐν ἀφροσύνῃ λέγω, τολμῶ κἀγώ. Ἑβραῖοί εἰσι; Κἀγώ. ᾽Ισραηλῖταί εἰσι; Κἀγώ΄ σπέρμα ᾽Αβραάμ εἰσι; Κἀγώ΄ διάκονοι Χριστοῦ εἰσι; παραφρονῶν λαλῶ, ὑπὲρ ἐγώ· ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν θανάτοις πολλάκις· ὑπὸ ᾽Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐῤῥαβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθήμερον ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις΄ ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι· χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾽ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν. Τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; Εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τὰ τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι. Ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. Ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ. Καυχᾶσθαι δεῖ· οὐ συμφέρει με, ἐλεύσομαι δὲ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου. Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων -εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν- ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. Καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον -εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν- ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄῤῥητα ῥήματα ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι. Ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. Ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων, ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ, ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι. Ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ᾽ ἐμοῦ· καὶ εἴρηκέν μοι΄ ᾽Αρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμις ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. Ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾽ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)
21 Μέ ντροπή μου τό λέω, σάν νά ὑπήρξαμε ἐμεῖς ἀσθενεῖς καί νά μήν μπορούσαμε νά σᾶς κάνουμε ὅ,τι σᾶς ἔκαναν ἐκεῖνοι. Μάθετε ὅμως ὅτι γιά ὁτιδήποτε κι ἄν τολμᾶ νά καυχηθεῖ κανείς – κάνω τρέλα πού τό λέω – τολμῶ κι ἐγώ νά καυχηθῶ.
22 Γιά ποιό προτέρημα καί προσόν καυχῶνται; Καυχῶνται ὅτι εἶναι Ἑβραῖοι; Κι ἐγώ εἶμαι Ἑβραῖος καί μιλῶ τήν ἀραμαϊκή γλώσσα. Καυχῶνται ὅτι εἶναι Ἰσραηλίτες; Εἶμαι κι ἐγώ ἀπόγονος τοῦ Ἰσραήλ. Καυχῶνται ὅτι εἶναι ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ; Κι ἐγώ εἶμαι.  
23 Καυχῶνται ὅτι εἶναι διάκονοι Χριστοῦ; Κι ἄν παραδεχθοῦμε ὅτι εἶναι – μιλῶ σάν τρελός ‒ ἐγώ εἶμαι παραπάνω ἀπ’ αὐτούς διάκονος τοῦ Χριστοῦ. Ὑποβλήθηκα σέ κόπους περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι θά περίμενε κανείς. Δέχθηκα στό σῶμα μου χτυπήματα καί πληγές ὑπερβολικές. Ρίχθηκα σέ φυλακές περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον. Διέτρεξα πολλές φορές κινδύνους νά θανατωθῶ.
24 Ἀπ’ τούς Ἰουδαίους πέντε φορές μαστιγώθηκα μέ τριανταεννιά μαστιγώσεις.
25 Τρεῖς φορές μέ ράβδισαν, μία μέ λιθοβόλησαν, τρεῖς φορές ναυάγησα, ἕνα μερόνυχτο ἔμεινα στό ἀνοιχτό πέλαγος καί μ’ ἔδερναν τά ἄγρια κύματα.
26 Ὑπηρέτησα τόν Κύριο πολλές φορές μέ ὁδοιπορίες. Κινδύνευσα μέσα σέ πλημμυρισμένα ποτάμια τόν χειμώνα, κινδύνευσα ἀπό ληστές πού παραμόνευαν στά μέρη τῶν περιοδειῶν μου. Κινδύνευσα ἀπό τό δικό μου ἰουδαϊκό γένος, στό ὁποῖο ἔγινα μισητός ἐπειδή κήρυττα τή σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων μόνο διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ· κινδύνευσα ἀπό ἐθνικούς καί εἰδωλολάτρες. Πέρασα κινδύνους μέσα σέ πόλεις, κινδύνους σέ ἔρημους τόπους, κινδύνους μέσα σέ θάλασσες πού διέσχιζα ταξιδεύοντας γιά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Κινδύνευσα ἀπό ἀνθρώπους πού ἦταν ψευδάδελφοι καί ἔφεραν ὑποκριτικά τό ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ.
27 Ὑπηρέτησα τόν Κύριο μέ κόπο καί μόχθο, μέ ἀγρυπνίες πολλές φορές, μέ πείνα καί δίψα, ὅταν ἀπομονωνόμουν σέ μακρινές ὁδοιπορίες, μέ νηστεῖες πολλές φορές, μέ ψύχος καί γυμνότητα, ὅταν μέ θερινά ροῦχα μ’ ἔπιανε αἰφνιδιαστικά ὁ χειμώνας. 
28 Ἐκτός ἀπό τά ἄλλα πού παρέλειψα, μέ στενοχωροῦσε καί ἡ καθημερινή πίεση καί ἐπίθεση τῶν διωκτῶν μου ἀλλά καί ἡ ἀγωνιώδης φροντίδα μου γιά ὅλες τίς Ἐκκλησίες.
29 Ποιός ἀπό τούς Χριστιανούς ἀσθενεῖ πνευματικά ἤ καί σωματικά, καί δέν ἀσθενῶ κι ἐγώ μαζί του; Ποιός σκοντάφτει καί πέφτει στήν ἁμαρτία, καί δέν καίγομαι κι ἐγώ στό καμίνι τῆς θλίψεως καί τῆς ντροπῆς;
30 Ἐάν παραστεῖ ἀνάγκη νά καυχηθῶ, θά καυχηθῶ γιά τούς διωγμούς καί τούς πειρασμούς μου.
31 Θά σᾶς πῶ πράγματα πού ἴσως σᾶς φανοῦν ἀπίστευτα. Ἀλλά ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι εὐλογημένος στούς αἰῶνες, γνωρίζει ὅτι δέν λέω ψέματα.
32 Στή Δαμασκό ὁ διοικητής πού εἶχε διορισθεῖ ἀπό τόν βασιλιά Ἀρέτα φρουροῦσε τήν πόλη τῶν Δαμασκηνῶν, ἐπειδή ἤθελε νά μέ συλλάβει.
33 Κι ἀπό κάποιο παράθυρο μέ κατέβασαν κάτω μέσα σέ δικτυωτό καλάθι, μέσα ἀπό κάποιο ἄνοιγμα τοῦ τείχους τῆς πόλεως, καί ξέφυγα ἀπό τά χέρια του.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΒ
Νά σᾶς μιλήσω λοιπόν καί γιά ἄλλους διωγμούς μου, δέν μέ συμφέρει νά καυχιέμαι. Σταματῶ λοιπόν γι’ αὐτό νά μιλῶ γιά τούς διωγμούς καί τούς ἄλλους κόπους μου. Θά ἀναφερθῶ ὅμως σέ ὀπτασίες καί ἀποκαλύψεις πού μοῦ χάρισε ὁ Κύριος.
2 Γνωρίζω ἕναν ἄνθρωπο πού βρίσκεται σέ στενή σχέση καί ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός πρίν ἀπό δεκατέσσερα χρόνια ἁρπάχθηκε καί ἀνυψώθηκε μέχρι τόν τρίτο οὐρανό, ὅπου διαμένουν οἱ ἀγγελικές δυνάμεις. Δέν γνωρίζω ὅμως ἐάν ἦταν μέ τό σῶμα του τήν ὥρα ἐκείνη ἤ ἦταν σέ ἔκσταση, ἔξω ἀπό τό σῶμα του. Ὁ Θεός ξέρει.
3 Καί γνωρίζω ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός (εἴτε μέ τό σῶμα του, εἴτε ἔξω ἀπ’ τό σῶμα του, μόνο μέ τήν ψυχή του, δέν γνωρίζω, ὁ Θεός γνωρίζει)
4 ἁρπάχθηκε καί μεταφέρθηκε στόν Παράδεισο κι ἄκουσε λόγια πού κανένας ἄνθρωπος δέν ἔχει τή δύναμη νά τά πεῖ, κι οὔτε ἐπιτρέπεται νά τά ξεστομίσει λόγῳ τῆς ἱερότητός τους. 
5 Γιά τόν ἄνθρωπο αὐτόν θά καυχηθῶ. Δέν εἶναι ὁ συνηθισμένος Παῦλος αὐτός, ἀλλά ἄλλος Παῦλος, στόν ὁποῖο ὁ Κύριος ἔδωσε πολλές χάριτες. Γιά τόν ἑαυτό μου ὅμως δέν θά καυχηθῶ παρά μόνο γιά τίς θλίψεις καί τούς πειρασμούς μου, ὅπου φανερώνεται ἡ ἀσθένειά μου, ἀλλά καί ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ πού δέν μ’ ἀφήνει νά καταρρεύσω.
6 Μόνο γιά τίς ἀσθένειές μου αὐτές θά καυχηθῶ κι ὄχι γιά τίς ἐπιτυχίες καί τή δράση μου. Διότι ἐάν θελήσω καί γι’ αὐτά νά καυχηθῶ, δέν θά εἶμαι ἄμυαλος καί ἀνόητος, ἐπειδή θά πῶ τήν ἀλήθεια. Δυσκολεύομαι ὅμως νά καυχηθῶ, γιά νά μή μοῦ λογαριάσει κανείς τίποτε περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο πού βλέπει ἤ ἀκούει ἀπό μένα.
7 Καί ἐξαιτίας τῶν πολλῶν καί μεγάλων ἀποκαλύψεων ἐπέτρεψε ὁ Θεός καί μοῦ δόθηκε ἀγκαθωτό ξύλο στό σῶμα, ἀρρώστια ἀθεράπευτη, ἄγγελος τοῦ σατανᾶ, γιά νά μέ χτυπᾶ στό πρόσωπο καί νά μέ ταλαιπωρεῖ, γιά νά μήν ὑπερηφανεύομαι.
8 Γιά τόν πειρασμό αὐτό τρεῖς φορές παρακάλεσα τόν Κύριο νά μοῦ τόν ἀπομακρύνει.
9 Ἀλλά ὁ Κύριος μοῦ εἶπε: Σοῦ εἶναι ἀρκετή ἡ χάρις πού σοῦ δίνω. Διότι ἡ δύναμή μου ἀναδεικνύεται τέλεια, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀσθενής καί μέ τήν ἐνίσχυσή μου κατορθώνει μεγάλα καί θαυμαστά. Μέ πολύ μεγάλη εὐχαρίστηση λοιπόν θά καυχιέμαι περισσότερο στίς ἀσθένειές μου, γιά νά κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

 (Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ¨Ο ΣΩΤΗΡ¨»)

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η αγανάκτηση δεν είναι αμαρτία και είναι ένα σπουδαιό στοιχείο, για την άμυνα κατά του κακού, αλλά και για την διατήρηση του αγαθού. Πώς θα διατηρήσουμε το αγαθό, εάν δεν αγανακτήσουμε εναντίον του κακού; Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε, είναι το κίνητρο της αγανακτήσεως, το 5 οποίο πρέπει να είναι αγαθό, διαφορετικά καθιστούμε την αγανάκτησή μας εφάμαρτη. 

~ π. Αθανάσιος Μυτιληναίος ~ 

Ἐμφανίσεις ἁγίων Ἀγγέλων. "Κάνε ὑπομονή, ὅπως κάνω κι ἐγώ μέ σένα!"

Μέσα στήν Ἁγία Γραφή, ἀναφέρονται πολλές ἐμφανίσεις ἁγίων Ἀγγέλων:
Στήν Παλαιά Διαθήκη χαρακτηριστικές εἶναι οἱ περιπτώσειςτοῦ Ἀρχαγγέλου Ραφαήλ πού ἐμφανίστηκε στόν Τωβία (Τωβ. Ε΄:4-12, 22) καί τοῦ Ἀγγέλου πού ἐμφανίστηκε στούς τρεῖς Παῖδες » ἐν τῇ καμίνῳ».
Στήν Καινή Διαθήκη συναντοῦμε περισσότερες Ἀγγελοφάνειες: ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ ἐμφανίζεται στό Ζαχαρία (Λουκ. Α΄: 8-22) κι ἀργότερα στή Θεοτόκο κατά τόν Εὐαγγελισμό (Λουκ. Α΄: 26-38), στρατιά ἁγίων Ἀγγέλων τό βράδυ τῆς Γεννήσεως στούς βοσκούς, Ἄγγελος ἐνισχύει τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό κατά τήν ἀγωνιώδη προσευχή Του στή Γεσθημανῆ, Ἄγγελο συναντοῦν οἱ Μυροφόρες στόν Τάφο τοῦ Κυρίου μετά τήν Ἀνάστασή Του, Ἄγγελος παραστέκει στόν Ἀπόστολο Πέτρο ὅταν φυλακιζεται, καί τόν ἐλευθερώνει κ.ἄ.
Πολλές φορές ὅμως καί πιστοί Χριστιανοί μέ καθαρή καρδιά, ἔστω κι ἄν εἶναι ταλαιπωρημένοι ἀπό ἀνθρώπινες πτώσεις, ἔχουν ἀξιωθεῖ νά δοῦν κάποια Ἀγγελοφάνεια στή ζωή τους, εἴτε σέ ὅραμα, εἴτε σέ ὄνειρο. Δέν εἶναι παιδικό παραμύθι ἡ ὕπαρξη ἑνός ἁγίου Ἀγγέλου πού προστατεύει καί συμπαραστέκεται σέ κάθε Χριστιανό βαπτισμένο στό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ὁ φύλακας Ἄγγελος πού δίνεται κατά τό Βάπτισμα κι ἀκολουθεῖ τόν ἄνθρωπο σέ ὅλη του τήν ζωή μέχρι τό θάνατό του καί μέχρι νά παρουσιάσει τήν ψυχή του ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Θεοῦ.
Οἱ καλοί μας ἅγιοι φίλοι! Πολλές φορές ὅμως τούς πικραίνουμε, ὅταν βλέπουν πώς κάνουμε τά ἀντίθετα ἀπ᾿ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί κινδυνεύει ἔτσι ἡ σωτηρία μας…
Παρακάτω θά ἀναφερθοῦν μερικές ἀπ᾿ τίς πολλές ἐμφανίσεις Ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ πού ἔχουν συμβεῖ στήν ἐποχή μας.
«Κάνε ὑπομονή, ὅπως κάνω κι ἐγώ μέ σένα!»
Μιά γερόντισσα, ἁγία ψυχούλα, ζοῦσε στόν Πειραιᾶ μόνη της. Τό μοναχοπαίδι της ἀκολούθησε τό δρόμο τοῦ Μοναχισμοῦ· ἀφιερώθηκε στό Θεό! 
Ἐκείνη δέχτηκε τό γεγονός δοξάζοντας τό Θεό γιά τήν τιμή πού ἔκανε στό παιδί της καί στήν ἴδια, παρ᾿ ὅλο πού ἀπόμεινε μόνη της. Ἐπιπλέον δέν εἶχε καί καλή ὑγεία· εἶχε ἄσθμα, πού πολύ τή βασάνιζε καί πολλές φορές ἔφθανε κοντά στό θάνατο.
Μ᾿ αὐτόν τόν ἀγῶνα πέρασαν ἀρκετά χρόνια. Κάποτε ὁ Θεός, βραβεύοντας τήν πίστη καί τήν ἀφοσίωσή της σ᾿ Ἐκεῖνον, παραχώρησε κι ἀνοίξανε πρός στιγμήν τά μάτια τῆς ψυχῆς της κι ἀξιώθηκε νά δεῖ τόν Ἄγγελο φύλακα τῆς ψυχῆς της! Ἡ φωτεινότητα καί ἡ θεία γλυκύτητά του γέμισαν μέ ὑπερκόσμια χαρά τήν εὐλαβέστατη γερόντισσα. Τώρα εἶχε δεῖ μέ τά μάτια της ὅτι στήν πραγματικότητα ποτέ δέν ἦταν μόνη. Ἔτσι, προσευχόταν πλέον μέ μεγαλύτερη πίστη καί θερμότητα.
Ὅμως, ἡ ἀσθένεια σύν τῷ χρόνῳ θέριευε. Καί κάποτε, σάν ἀδύναμος ἄνθρωπος, λύγισε, χύνοντας πολλά δάκρυα μέσα στόν πόνο της! Τότε, στή δύσκολη αὐτή στιγμή, ξαναφάνηκε χαμογελαστός ὁ Ἅγιος Ἄγγελός της, ἔτοιμος νά τήν ἐνισχύσει.
Ἡ γριούλα ὅμως τόν πρόφτασε καί τοῦ εἶπε μέ πόνο:
– Ἅγιε μου Ἄγγελε, παρακάλεσε καί σύ τόν Κύριο νά μέ πάρει! Δέν ἀντέχω πλέον!
Καί ἐκεῖνος τῆς ἀπάντησε στοργικά, ἀλλά σταθερά:
– Πρέπει, γερόντισσα, νά κάνεις λίγη ὑπομονή ἀκόμη.
Ἐπειδή ὅμως ἐκείνη δυσκολευόταν νά τό δεχτεῖ, πρόσθεσε:
– Κι ἐγώ κάνω ὑπομονή τόσα χρόνια καί κάθομαι κοντά σου, καί στεροῦμαι τή χαρά τοῦ Οὐρανοῦ! Κάνε καί σύ λίγο ἀκόμη!
Ὅταν ἄκουσε αὐτά τά λόγια του, ἐκείνη συγκλονίστηκε κι εἶπε μέσα ἀπ᾿ τήν ψυχή της:
– Γενηθήτω τό θέλημα τοῦ Κυρίου!
Ὁ Ἅγιος Ἄγγελος τότε, ἔπαψε νά φαίνεται, ἀλλά ἡ ἐμφάνιση καί τά λόγια του ἄφησαν στή γριούλα μιά ἀπέραντη γαλήνη καί μιά θεία παρηγοριά. (Αὐτό τό γεγονός τό ἐμπιστεύτηκε στό Μοναχό γιό της, ὅταν κατέβηκε μιά φορά ἀπ᾿ τό Ἅγιο Ὅρος γιά νά τήν ἐπισκεφτεῖ).
Ἀλήθεια, πόσο μεγάλη ἀγάπη ἔχουν καί οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι γιά τόν ἄνθρωπο! Ἄλλωστε, τό ἔχει πεῖ κι ὁ Κύριος, πώς ὅταν μετανοεῖ ἕνας ἁμαρτωλός ἄνθρωπος καί μπαίνει στό δρόμο τῆς σωτηρίας, χαρά γίνεται στόν Οὐρανο, καί ἀπ᾿ τούς Ἁγίους, καί ἀπ᾿ τούς Ἀγγέλους…

Ἀπό τό βιβλίο: «Μηνύματα ἀπό τόν Οὐρανό»
http://inpantanassis.blogspot.com/

Ο ερημίτης παπά-Τύχων

Από την πολύωρη ορθοστασία, τα πόδια του ήταν πάντα πρησμένα.
Νήστευε πολύ. Ένα ψωμί μπορεί να το έτρωγε και σε ένα μήνα. Είπε κάποια μέρα στους δύο μοναχούς να μαζέψουν κούμαρα και να τα βράσουν στην κατσαρόλα. Όταν είδε το κόκκινο ζουμί, τους είπε άλλη φορά να μην ξανακάνουν κούμαρα, γιατί έχουν πολύ αίμα.
Αγαπούσε πολύ τη μελέτη. Διάβαζε δυο-τρεις ώρες και γλυκαινόταν. Έλεγε: "Τι γλυκός που είναι ο αββάς Ισαάκ!". Είχε διαβάσει δυο-τρεις φορές τα Άπαντα του αγίου Χρυσοστόμου.
Όλη τη νύχτα δεν εκοιμάτο σχεδόν καθόλου. Μόλις νύχτωνε καλούσε τους πατέρες στην Εκκλησία χτυπώντας τον τοίχο. Μέχρι προ του Μεσονυκτίου έκαναν προσευχή στο Εκκλησάκι και έψαλλε ο ίδιος.
Τους έλεγε να κάθονται σε κάποιες στιγμές, ύστερα πάλι όρθιοι. Εύχονταν για τους ευεργέτες και για όσους τους βοηθούσαν, και ύστερα πήγαιναν στα κελιά τους. Έλεγε στα καλογέρια του: 
"Έχει ευλογία να κάνετε όσες μετάνοιες θέλετε, και αν μπορείτε να αγρυπνήσετε όλη τη νύχτα".
Έλεγε ο παπα-Τύχων ότι μέσα στα Μοναστήρια υπάρχουν αγωνιστές και προχωρημένοι πατέρες. Ένας από αυτούς είναι στου Καρακάλλου (παπα-Ματθαίος), ένας στων Ιβήρων (παπα-Θανάσης, ο οποίος και εξομολογείτο στον παπα-Τύχωνα), και ένας στου Εσφιγμένου (παπα-Θανάσης).
Έλεγε ο Γέροντας: "Μετά από τρία χρόνια παραμονή στο Κοινόβιο, ο μοναχός είναι για πόλεμο" (πνευματικό).
"Οι καλές συνήθειες είναι αρετές και οι κακές είναι πάθη".
"Ο καλόγερος να μην έχει σχέση με τα ζώα, γιατί αυτά του παίρνουν το νου και την καρδιά. Διότι, αντί να δώσει την αγάπη του στο Θεό, μοιράζεται στα ζώα". Ανέφερε ότι ο άγιος Βασίλειος απαγορεύει στο μοναχό που θα χαϊδέψει γάτα ή σκύλο, να κοινωνήσει.
"Η ευχή το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με είναι σιτάρι καθαρό. Ο καλός υποτακτικός μπορεί να αποκτήσει την ευχή".
"Με τη μελέτη της Αγίας Γραφής, αν δεν προσέξει κανείς, μπορεί να πλανηθεί, όπως ο Ωριγένης".
"Καλύτερα τρεις μετάνοιες με ταπείνωση, παρά χίλιες με υψηλοφροσύνη".
"Μόνο η ταπείνωση θα μας σώσει. Ταπεινόφρονες πραγματικούς πολύ λίγους θα βρεις. Πρέπει να τους ψάξεις με το κερί". 
Τόσο αγάπησε την ταπείνωση που γύρισε ολόκληρο το Άγιον Όρος ψάχνοντας να βρει ταπεινό άνθρωπο. Επιτέλους βρήκε στου Εσφιγμένου ένα γεροντάκι που είχε ενδυθεί σαν διπλοΐδα την αληθινή και τελεία ταπείνωση. Υπήρχαν βέβαια και πολλοί άλλοι αλλά ήταν κρυμμένοι στα μάτια των πολλών.
Καλούσαν τον παπα-Τύχωνα στου Εσφιγμένου για να εξομολογεί τα καλογέρια. Τότε ήταν πάνω από εξήντα πατέρες. Είχε ευλάβεια στον άγιο Αντώνιο το Ρώσο και λειτουργούσε στο σπήλαιο που έζησε ο όσιος Αντώνιος Περτσέσκαγια. Έπειτα επέστρεφε στο Κελί του με τα πόδια, και μάλιστα βάδιζε πολύ γρήγορα.
Είχε φιλία και πολλές σχέσεις με τον άγιο Σιλουανό του Ρωσικού, ο οποίος μετά την κοίμησή του παρουσιάσθηκε στον παπα-Τύχωνα και συνομίλησαν.
Καρυώτης Γέρων μαρτυρεί: "Ο παπα-Τύχων ήταν πολύ απλός και ζούσε σ' ένα δικό του κόσμο. Ήταν βιαστής πολύ και παρόλο που νήστευε ήταν σωματώδης. Όταν ερχόταν στο Κελί μας και τον βάζαμε να φάει, έτρωγε μόνο δυο κουταλιές για ευλογία. Τώρα δεν έχει κανέναν σαν αυτόν, μην ψάχνετε".
Κάποια μέρα είπε στα καλογέρια του, όταν πεθάνει, να μην τον ξεθάψουν. Ο ένας σκέφθηκε: "Θα τον βγάλω και θα πω ευλόγησον". Ο παπα-Τύχων διάβασε το λογισμό του και του είπε: "Δεν έχει ευλογία". Και μέχρι σήμερα το τίμιο λείψανό του παραμένει θαμμένο αναμένοντας την κοινήν Ανάστασιν.
Εκοιμήθη στις 10 Σεπτεμβρίου του 1968 αφού είδε σε όραμα την Παναγία μαζί με τον άγιο Σέργιο και τον άγιο Σεραφείμ, και του προείπαν ότι θα περάσει η εορτή του Γενεθλίου της Θεοτόκου και θα τον πάρουν.
Κοντά του ήταν ο υποτακτικός του γέροντας Παΐσιος που τον γηροκόμησε, τον έθαψε και τον διαδέχθηκε στο Καλύβι. Μετά έγραψε τον βίον του παπα-Τύχωνα που του παρουσιάστηκε μετά την κοίμησή του.
Την ευχή του να έχουμε. Αμήν. 

Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση 
Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον "Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος", σελ. 110-118
http://inpantanassis.blogspot.com/

Δεν σπάζουν το τσόφλι

Όσοι αναπαύονται μέσα στον υλικό κόσμο και δεν ανησυχούν για την σωτηρία της ψυχής τους, μοιάζουν με τα ανόητα πουλάκια που δεν θορυβούν μέσα στο αυγό, για να σπάσουν το τσόφλι, να βγουν έξω να χαρούν τον ήλιο -το ουράνιο πέταγμα στην Παραδεισένια ζωή-, αλλά παραμένουν ακίνητα και πεθαίνουν μέσα στο τσόφλι του αυγού.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
http://inpantanassis.blogspot.com/