Πνευματική ζωή μέσα στον υλικό κόσμο (Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)

Τὸ νὰ κρατηθεῖς μακριὰ ἀπὸ τὸν κόσμο εἶναι, βέβαια, ἀδύνατο. Ἀρνήσου, ὅμως, ὅσο εἶναι δυνατό, νὰ μπεῖς στὸν κυκεώνα τῆς κοσμικῆς ζωῆς. Καὶ ὅταν, παρὰ τὴ θέλησή σου, σὲ κάποια περίπτωση ἀναγκαστεῖς νὰ μπεῖς, φέρσου σὰν νὰ μὴ βρίσκεσαι ἐκεῖ: Βλέπε δίχως νὰ βλέπεις καὶ ἄκου δίχως ν’ ἀκοῦς.
Τὰ μάτια σου, δηλαδή, ἂς ἀδιαφοροῦν γιὰ ὅ,τι βλέπουν, καὶ τ’ αὐτιά σου ἂς μὴ δίνουν σημασία σ’ ὅ,τι ἀκοῦνε. Φαινομενικὰ, νὰ συμπεριφέρεσαι ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι. Νὰ εἶσαι τίμια καὶ εἰλικρινής. Φύλαξε, ὅμως, τὴν καρδιά σου ἀπὸ συμπάθειες καὶ θέλγητρα.
Προσοχὴ προπάντων σὲ τοῦτο: Φύλαξε τὴν καρδιά σου! Ἔτσι θὰ βρίσκεσαι στὸν κόσμο μόνο σωματικά, ὄχι καὶ ψυχικά, ἐκπληρώνοντας τὴν ἀποστολικὴ παραγγελία: «…καὶ ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὰ ἐγκόσμια, ἂς ζοῦν σὰν νὰ μὴν ἀσχολοῦνται καθόλου μ’ αὐτά» (Α’ Κορ. 7:31).
Θὰ βρίσκεσαι, δηλαδή, σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν κόσμο καί, ὅποτε εἶναι ἀνάγκη, θὰ συμμετέχεις σὲ ἐκδηλώσεις τῆς κοσμικῆς ζωῆς. Ἐφόσον, ὅμως, κρατᾶς τὴν καρδιά σου σὲ ἀπόσταση, δὲν θὰ κάνεις κακὴ χρήση αὐτῆς τῆς ζωῆς.
Μ’ ἄλλα λόγια, δὲν θὰ συμμετέχεις στὴν κοσμικὴ ζωὴ ἐπειδὴ τὸ ἐπιθυμεῖς, ἀλλὰ μόνο ἐπειδὴ θὰ σὲ ὑποχρεώνουν κάποιες ἀναπόφευκτες περιστάσεις.
Μοῦ ἔγραψες ὅτι οἱ οἰκιακὲς ἀσχολίες ἀποσποῦν τὴ σκέψη σου ἀπὸ τὸν Θεό…
Ὑπάρχει κάποια μέθοδος, μὲ τὴν ὁποία μποροῦμε ὄχι μόνο νὰ ἀποτρέψουμε τὴ μαγνήτιση τοῦ νοῦ ἀπὸ τὰ αἰσθητὰ ἀντικείμενα, ἀλλὰ καὶ νὰ κατορθώσουμε τὴν ἀναγωγὴ του μέσω αὐτῶν τῶν ἀντικειμένων, στὸν Θεό…
Καθετὶ τὸ ὑλικὸ θὰ ἀποκαλύπτει στὸν νοῦ σου μία πνευματικὴ ἀλήθεια. Νὰ μερικὰ παραδείγματα:
Βλέπεις ἕναν λεκὲ σὲ λευκὸ φόρεμα καὶ λυπᾶσαι γι’ αὐτό. Συλλογίσου τότε πόση εἶναι ἡ λύπη τοῦ Κυρίου, τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ἁγίων, ὅταν βλέπουν τοὺς λεκέδες τῆς ἁμαρτίας στὶς ψυχές μας, ποὺ δημιουργήθηκαν ἄσπιλες, σύμφωνα μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἀνακαινίστηκαν στὴν κολυμβήθρα τοῦ Βαπτίσματος καὶ καθαρίστηκαν μὲ τὰ δάκρυα τῆς μετάνοιας.
Βλέπεις τὰ μικρὰ παιδιά, ὅταν οἱ γονεῖς τους τὰ ἀφήνουν μόνα, νὰ τρέχουν πέρα-δῶθε καὶ νὰ χαλᾶνε τὸν κόσμο. Σκέψου τότε, ὅτι κάπως ἔτσι κάνουν οἱ ψυχές μας, ὅταν ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ χάσουν τὸν φόβο Του.
Μυρίζεις ἕνα τριαντάφυλλο καὶ εὐφραίνεσαι· μυρίζεις, ἀπεναντίας, κάτι ἄλλο, ποὺ ἔχει δυσάρεστη ὀσμή, καὶ γυρίζεις ἀλλοῦ τὸ πρόσωπό σου μὲ ἀηδία. Σκέψου τότε, ὅτι κάθε ψυχὴ ἀναδίδει κάποιαν ὀσμή, ἡ ἀγαθὴ ψυχὴ εὐχάριστη καὶ ἡ ἐμπαθὴς ψυχὴ δυσάρεστη.
Οἱ ἄγγελοι καὶ οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, μερικὲς φορὲς ἀκόμα καὶ οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ, αἰσθάνονται αὐτὴν τὴν ὀσμή. Γιὰ τὶς εὔοσμες ψυχὲς χαίρονται, ἐνῶ γιὰ τὶς δύσοσμες λυποῦνται.
Ὁποιοδήποτε πράγμα ἢ γεγονὸς μπορεῖ νὰ γίνει ἀφορμὴ γιὰ πνευματικὲς σκέψεις, διαφορετικὲς σὲ κάθε ἄνθρωπο. Ὅλα ὅσα σὲ περιβάλλουν μποροῦν νὰ σοῦ χρησιμεύσουν γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό.
Ἄρχισε ἀπὸ τὸ σπίτι σου καὶ ξανακοίταξε μὲ πνευματικὸ βλέμμα τὸ καθετὶ ἐκεῖ μέσα –τοὺς τοίχους, τὴ στέγη, τὰ θεμέλια, τὰ παράθυρα, τὸν φοῦρνο, τὰ τραπέζια, τὶς καρέκλες, τοὺς καθρέφτες κλπ.
Συνέχισε μὲ τὰ πρόσωπα ποὺ ζοῦν ἢ ἔρχονται στὸ σπίτι σου –τοὺς γονεῖς σου, τὰ ἀδέλφια σου, τοὺς ὑπηρέτες, τοὺς ἐπισκέπτες.
Κάνε τὸ ἴδιο μὲ τὰ γεγονότα τῆς καθημερινῆς ζωῆς –τὸ πρωινὸ ξύπνημα, τὴν ἀνταλλαγὴ χαιρετισμῶν, τὸ γεῦμα, τὴ δουλειά, τὴν ἀναχώρηση, τὴν ἐπιστροφή, τὸ κολατσιό, τὴν ψυχαγωγία, τὸ τραγούδι, τὴν ἡμέρα, τὴ νύχτα, τὸν ὕπνο…
Ἔτσι, κάθε πράγμα καὶ κάθε γεγονὸς θὰ εἶναι γιὰ σένα κάτι σὰν ἱερὸ βιβλίο ἢ κεφάλαιο ἀπὸ ἱερὸ βιβλίο. Κάθε ἀντικείμενο, κάθε ἀσχολία, κάθε ἔργο θὰ σὲ κάνει νὰ σκέφτεσαι τὸν Θεό. Θὰ κινεῖσαι μέσα στὸν ὑλικὸ κόσμο σὰν σὲ κόσμο πνευματικό.
Ὅλα θὰ σοῦ μιλοῦν γιὰ τὸν Θεό.
Ὅλα θὰ κρατοῦν τὸν νοῦ σου προσηλωμένο σ’ Αὐτόν. Καὶ ἂν σ’ αὐτὴν τὴ μνήμη προσθέτεις κάθε φορὰ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ δέος μπροστὰ στὴν ἄπειρη μεγαλοσύνη Του, τότε τί ἄλλους δασκάλους καὶ συμβούλους χρειάζεσαι.

https://www.askitikon.eu/

“Σήμερα βρισκόμαστε σε δύσκολη ώρα εξαιτίας της αλαζονείας μας”

” …σήμερα βρισκόμαστε στη δύσκολη ώρα που βρισκόμαστε. Από την αλαζονεία μας. Από την πεποίθηση πως θα γίνουμε ευτυχισμένοι, αλλά χωρίς το Θεό. Πώς θα περάσουμε καλά στη ζωή μας, αλλά χωρίς την παρουσία του Θεού. Και εκείνος τραβήχτηκε διακριτικά, αφού δεν τον θέλαμε. Και εμείς δεν φτάσαμε στην ευτυχία, αλλά στην αποτυχία και στην χρεοκοπία.»
ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας:
«Είναι σημαντικό να ζήσουμε και να καταλάβουμε κατ’ αρχήν ότι, όταν λέμε Ορθοδοξία εννοούμε την Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν υπάρχει Ορθοδοξία έξω από την Εκκλησία! Η Ορθοδοξία δεν είναι μία ιδεολογία. Είναι η ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Γι’ αυτό Ορθόδοξος Χριστιανός είναι αυτός που μετέχει στη ζωή της. Αυτός που λειτουργείται, που εξομολογείται, που κοινωνεί. Υπάρχει Χριστιανός αβάπτιστος; Δεν υπάρχει. Άλλο τόσο δεν υπάρχει χριστιανός αλειτούργητος. Έτσι, λοιπόν, ζούμε και κοινωνούμε και μετέχουμε και ευλογούμεθα και αγιαζόμαστε», ανέφερε ο Μητροπολίτης Σιατίστης.
Ενώ πρόσθεσε: «Επειδή αυτά, όμως, τα ξεχάσαμε γι’ αυτό και αποτύχαμε στη ζωή μας. Γι’ αυτό και σήμερα βρισκόμαστε στη δύσκολη ώρα που βρισκόμαστε. Από την αλαζονεία μας. Από την πεποίθηση πως θα γίνουμε ευτυχισμένοι, αλλά χωρίς το Θεό. Πώς θα περάσουμε καλά στη ζωή μας, αλλά χωρίς την παρουσία του Θεού. Και εκείνος τραβήχτηκε διακριτικά, αφού δεν τον θέλαμε. Και εμείς δεν φτάσαμε στην ευτυχία, αλλά στην αποτυχία και στην χρεοκοπία.»
Αναφερόμενος στον άνθρωπο ο κ. Παύλος, υπογράμμισε ότι «ο άνθρωπος είναι ο κατ’ εικόνα Θεού δημιουργημένος. Είναι εικόνα του Θεού. Κι όμως, αυτόν τον άνθρωπο, στα χρόνια μας, τον περιφρονήσαμε. Εμείς πρώτοι. Τον εαυτό μας. Του αφαιρέσαμε την αξία του ότι, είναι Θεός κεκελευσμένος. Του αφαιρέσαμε και προσπαθούμε να του αφαιρέσουμε το μέτρο της αξίας. Αν ο άνθρωπος αξίζει, είναι για ένα και μόνο ότι, ο Θεός έγινε άνθρωπος για χάρη του. Και όσοι πολεμούν την πίστη, αυτό θέλουν: Να γκρεμίσουν τον άνθρωπο κι όχι τον Θεό. Και εμείς πολλές φορές αποδεχτήκαμε το γκρέμισμα και δεν καταλάβαμε ότι, πριονίζαμε το κλαδί που καθόμασταν.»
«Σήμερα τι βιώνουμε; Ότι δεν μας υπολογίζει κανείς σαν ανθρώπους. Δεν τους νοιάζει αν θα πεινάσουμε, αν θα φτωχύνουμε, αν τα παιδιά μας δεν θα ’χουν να φάνε, αν, αν, αν… Τι ζητούν; Να ευημερεί η οικονομία. Να ευημερούν οι αριθμοί. Αλλά, για ποιον είναι η οικονομία, αν δεν είναι για τον άνθρωπο; Έτσι, λοιπόν, στη εποχή μας βλέπουμε καλά και τα δύο. Και την αλήθεια και το ψέμα. Την αλήθεια, που την ξεχάσαμε και το ψέμα, που μας κατέστρεψε», πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Παύλος.
Εν συνεχεία ο δυναμικός Ιεράρχης, ανέφερε: «Είναι, λοιπόν, ανάγκη να ξαναβάλουμε τον άνθρωπο στη θέση του! Εμείς πρώτοι. Και δεύτερον να απαιτήσουμε το σεβασμό από τους άλλους. Να ξαναβάλουμε τον εαυτό μας εκεί που του ανήκει, ξαναγυρίζοντας στο Θεό και την αγάπη του. Τιμώντας πραγματικά τον εαυτό μας, γι’ αυτό που ο Θεός μας χάρισε. Και αγωνιζόμενοι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Ο άνθρωπος δεν είναι για το χώμα, αλλά είναι για την Βασιλεία του Θεού!»
Κλείνοντας ο Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος, τόνισε ότι σήμερα «κλειστήκαμε στον εαυτό μας. Στη βόλεψη μας και στην καλοπέρασή μας. Κάναμε την κοινωνία μας ακοινώνητη. Δεν νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Δεν μας νοιάζει η θλίψη, η δοκιμασία, ο πόνος, η φτώχεια του άλλου. Αν όμως νοιώσουμε ότι, ο καθένας έχει την ίδια τιμή με εμάς, και την εικόνα του Θεού, θα νοιαζόμαστε. Δεν θα αφήσουμε κανέναν να υποφέρει. Θα ’χουμε την έννοια και την αγάπη, για να σταθούμε δίπλα στον καθένα.»

πηγή: antexoume.wordpress.com
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Άγιος Πορφύριος: Τίποτε δεν είναι τυχαίο – Στενοχώρια και ασθένειες

– Να ξέρεις, παιδί μου, τίποτε δεν έγινε εική και ως έτυχε. Όλα έχουν τον σκοπό τους. Και τίποτα δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει αιτία.
Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δεν θέλει ο Θεός. Γι’ αυτό θα πρέπει να μη στενοχωριέσαι για ότι σου γίνεται. Έτσι αγιαζόμαστε.
Να! Εσύ στενοχωριέσαι με τα πρόσωπα του σπιτιού σου και βασανίζεσαι πότε με τη γυναίκα σου και πότε με τα παιδιά σου. Αυτά είναι όμως που σε κάνουν και ανεβαίνεις πνευματικά ψηλά…
Αν δεν ήσαν αυτοί, εσύ δεν θα προχωρούσες καθόλου. Σου τους έχει δώσει ο Θεός για σένα. Μα θα μου πεις -συνέχισε ο Γέροντας- είναι καλό να υποφέρουμε από τους αγαπημένους μας;
Ε! Έτσι το θέλει ο Θεός. Και εσύ είσαι ευαίσθητος πολύ, και από τη στενοχώρια σου, σου πονάει το στομάχι σου και η κοιλιά σου εκεί χαμηλά.
– Ναι, μα είναι κακό, Παππούλη, να είναι κάποιος ευαίσθητος;
– Ναι, είναι κακό να είναι κανείς πολύ ευαίσθητος σαν εσένα, γιατί με τη στενοχώρια δημιουργείς διάφορες σωματικές αρρώστιες. Δεν ξέρεις ακόμα ότι και όλες οι ψυχικές αρρώστιες είναι δαιμόνια;
– Όχι…
– Ε, μάθε το τώρα από μένα…

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Στα έργα του θα βρίσκεις πάντοτε μια γεύση της αιωνιότητας…

Στα έργα του θα βρίσκεις πάντοτε μια γεύση της αιωνιότητας:
“Τι είναι η βασιλεία του Θεού; Θεωρία του Θεού, δοξολογία και υμνωδία μαζί με τους αγγέλους”.
“Το Άγιο Πνεύμα αποκαλύπτεται, φωτίζει, ζωοποιεί, μάλλον είναι το ίδιο φως και ζωή. Καθιστά τους ανθρώπους ναούς, τους θεοποιεί και τους τελειοποιεί”.
”Μη θέλεις να με πείσεις με τα λόγια, αλλά με τα έργα. Μισώ τη διδασκαλία που είναι αντίθετη με τον τρόπο ζωής“.
«Καλύτερα να προσεύχεται ο άνθρωπος και να συνομιλεί με το Θεό, παρά ν’ αναπνέει· και αν μπορεί κανείς να πει και τούτο, πως πρέπει κανείς να μην κάνει τίποτε άλλο παρά τούτο μονάχα το έργο, δηλαδή να προσεύχεται. Είμαι κ’ εγώ από κείνους που επαινούν το θείο νόμο, που μας παραγγέλλει μέρα και νύχτα να μελετούμε, και βράδυ, πρωί και μεσημέρι να ψάλλουμε και να ευλογούμε τον Κύριο, κάθε στιγμή και ώρα. Ακόμη, μπορούμε να πούμε το λόγο του Μωυσέως: κι όταν κοιμόμαστε, κι όταν ξυπνούμε, κι όταν οδοιπορούμε ή κάνουμε οποιοδήποτε άλλο έργο, η μνήμη μας να βρίσκεται στον Καθαρό, με την προσευχή» (Κατά Ευνομιανών).
«Μεγίστη πράξις εστιν η απραξία» (Επιστ. 49).
«Ο πιστός φίλος είναι ισχυρά προστασία» (Σοφ. Σολ. ς´ 14-15) και βασίλειον οχυρωμένον. Ο πιστός φίλος είναι έμψυχος θησαυρός. Ο πιστός φίλος είναι πολυτιμότερος από χρυσάφι και από πολλούς πολυτίμους λίθους. Ο πιστός φίλος «ανεκλιπής θησαυρός εστιν» (Σ.Σολ.7,14), «φάρμακον ζωής, σκέπη κραταιά, ο δε ευρών αυτόν εύρε θησαυρόν, φίλου πιστού ουκ έστιν αντάλλαγμα» (Σ.Σειρ.6.14-16). Ο πιστός φίλος είναι κήπος περιφραγμένος και πηγή σφραγισμένη, τα οποία ανοίγουν πότε-πότε διά να τα επισκεφθή και να τα απολαύση κανείς. Ο πιστός φίλος είναι λιμάνι αναψυχής».
“Καλύτερα να νικιέται κάποιος όταν πρέπει, παρά να νικά με τρόπο αθέμιτο και επικίνδυνο”.
“Καθαρθήναι δεί πρώτον, είτα καθάραι∙ σοφισθήναι και ούτω σοφίσαι∙ γενέσθαι φως και φωτίσαι∙ εγγίσαι Θεώ και προσαγαγείν άλλους∙ αγιασθήναι και αγιάσαι, χειραγωγήσαι μετά χειρών, συμβουλεύσαι μετά συνέσεως”.(Λόγος 3,«Απολογητικός της εις Πόντον φυγής». 71. PG 35. 480 B)
«Είναι καλό να ακολουθείς το Χριστό, όταν εκείνος διώκεται», Λόγος εις τα Θεοφάνεια, είτουν γενέθλια του Σωτήρος

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Ο ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

«Ο μέγας Γρηγόριος ο Θεολόγος έζησε επί της βασιλείας του Ουάλεντα. Πατρίδα του επίγεια μεν ήταν η δεύτερη των Καππαδοκών, η Ναζιανζός, (γεννήθηκε περί το 329/30 μ.Χ.), ουράνια δε, η άνω Ιερουσαλήμ. Γονείς του, ευγενείς και δίκαιοι, ήταν ο Γρηγόριος και η Νόννα. Ο πατέρας του ανήκε για πολύ στην ιουδαιο-ειδωλολατρική αίρεση των Υψισταρίων, την οποία εγκατέλειψε με την επιμονή και τις προσευχές της ευσεβεστάτης γυναίκας του, έγινε μάλιστα και επίσκοπος της πόλεως της Ναζιανζού. Όταν ο υιός Γρηγόριος μεγάλωσε και έλαβε μόρφωση και παιδεία, όπως κανείς άλλος (ως γνωστόν σπούδασε στην Ναζιανζό, στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, όπου γνωρίστηκε με τον άγιο Βασίλειο, στην Καισάρεια της Παλαιστίνης, στην Αλεξάνδρεια και τέλος στην Αθήνα, όπου και δίδαξε  ρητορική) έγινε εξηγητής και διδάσκαλος της ζωής των περί αυτόν. Μεταξύ τούτων τιμά τον Μέγα Βασίλειο, τον πατέρα του Γρηγόριο, τον αδελφό του Καισάριο και την αδελφή του Γοργονία, με επιτάφιους λόγους. Γι’ αυτό και όσοι έγραψαν για τον ίδιο όχι από αλλού, αλλά από τους λόγους του πήραν τις αφορμές για όσα είπαν. Αυτό λοιπόν είναι ανάγκη μόνο να πούμε, ότι εάν έπρεπε να κατασκευαστεί μία εικόνα και στήλη στους ανθρώπους, η οποία να αποτελείται κατά μέρος από όλες τις αρετές, αυτό ήταν ο μέγας Γρηγόριος. Διότι αφού ξεπέρασε όλους τους εναρέτους ανθρώπους με τη λαμπρότητα της ζωής του, τόσο πολύ προχώρησε στη θεωρία, ώστε όλοι να ηττώνται από τη σοφία του, την αποτυπωμένη και στους λόγους και στα δόγματα. Γι’ αυτό και απέκτησε την επωνυμία «Θεολόγος». Έγινε μάλιστα και προεστώς της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως για δώδεκα έτη, μέχρι τη Δευτέρα Οικουμενική Σύνοδο (381 μ.Χ.). Ήταν δε κατά τον τύπο του σώματος, μέτριος στο ύψος, λίγο ωχρός και ευχάριστος στην όψη, με πλατιά μύτη και σε ευθεία γραμμή τα φρύδια. Ο ένας από τους δύο οφθαλμούς, ο δεξιός, ήταν πιο αυστηρός, από μία ουλή στα βλέφαρα. Τα γένεια του δεν ήταν πολύ μακριά, αλλά αρκετά πυκνά, ήταν φαλακρός, λευκότριχος, με τα άκρα της γενειάδας όμως γκριζωπά. Τελείται δε η σύναξή του στην αγιότατη μεγάλη Εκκλησία και στο Μαρτύριο της Αγίας Αναστασίας στα έμβολα του Δομνίκου, και στην Εκκλησία των Μεγάλων Αποστόλων, όπου ο φιλόχριστος και πανευσεβής βασιλιάς μας Κωνσταντίνος ο πορφυρογέννητος, αφού έφερε το τίμιο λείψανό του από τη Ναζιανζό της Καππαδοκίας, το κατέθεσε εκεί».
Και οι δύο υμνογράφοι του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο άγιος Θεοφάνης και ο άγιος Κοσμάς ο Μαϊουμά, κυριολεκτικά δεν φείδονται επαίνων και εγκωμίων, προκειμένου να τονίσουν την υψηλότατη κορυφή της θεολογίας, τον άγιο Γρηγόριο. Δεν είναι μόνο ότι τον χαρακτηρίζουν, εκφράζοντας τη συνολική θέση της Εκκλησίας μας, ως «Πατέρα Πατέρων και Ποιμένα Ποιμένων και δόξαν Πιστών και φωστήρα Ιερέων και οικουμένης το κλέος», αλλά ακόμη, επιμένοντας στη θεολογική συμβολή του, τον  ονομάζουν «Θεολόγον τον δεύτερον και μύστην της θείας ελλάμψεως», «τον δεύτερον Επιστήθιον, τον του Λόγου αυτόπτην, τοις δόγμασι γενόμενον» (αυτόν που έγινε με τα δόγματά του δεύτερος επιστήθιος φίλος του Χριστού, σαν τον Ιωάννη τον αυτόπτη του Λόγου),  «Τριαδικόν Θεολόγον», «Θεολογίας Θεολόγον» (ωδή γ΄) – είναι ο δεύτερος μετά τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο συνεπώς που τιμήθηκε από την Εκκλησία με τον τίτλο του Θεολόγου.  Ο άγιος Γρηγόριος υπήρξε πράγματι, μοναδικός αυτός, ο Θεολόγος της ίδιας της Θεολογίας. Κατά τον μακαριστό καθηγητή της Πατρολογίας Σ. Παπαδόπουλο «ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ναζιανζηνός, είναι ο επιφανέστερος, ο «άριστος» θεολόγος της Εκκλησίας μετά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη. Το θεολογικό του βάθος και η έντονη ποιητικότητα στο έργο του τον ύψωσαν σε πρότυπο μοναδικού κάλλους και λάμψεως». Γι’ αυτό για την Εκκλησία μας ο άγιος Γρηγόριος τελικώς είναι το δώρο του Θεού σ’ αυτήν την ίδια: «Ο Λόγος ο άναρχος…Σε, μάκαρ, τη Εκκλησία, οία Μητρί, λόγω και σοφία χαριτώσας σου τον νουν, δώρον χαρίζεται» (Ο άναρχος Θεός Λόγος, μακάριε, σε χαρίζει σαν δώρο στην Εκκλησία, σαν σε Μητέρα, αφού χαρίτωσε τον νου σου με λόγο και σοφία).
Παραξενεύει το γεγονός ότι και οι δύο υμνογράφοι στους κανόνες τους για τον άγιο Γρηγόριο δεν κάνουν καθόλου μνεία της σχέσεώς του για παράδειγμα με τον άλλο μεγάλο φωστήρα της Εκκλησίας, τον άγιο Βασίλειο - σε άλλη περίπτωση αυτό θα προβαλλόταν ως καίριο στοιχείο της μεγαλωσύνης ενός αγίου. Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι ότι έχουν μείνει έκθαμβοι μπρος στη θεολογική δεινότητα του αγίου Γρηγορίου, τον ιδιαίτερο φωτισμό που δέχτηκε από τον Θεό, ώστε ως θεόπτης να μπορεί να εκφράσει και την εμπειρία της θέας και της αλήθειας του Θεού. Είναι ίσως μία έμμεση αναφορά τους ότι εκείνος που είναι τόσο φίλος με τον ίδιο τον Κύριο, που διείσδυσε τόσο πολύ στα της Τριαδικής Θεότητος, δεν έχει ανάγκη άλλων «εξωτερικών» βοηθημάτων, για να κατανοηθεί η μεγαλωσύνη του. «Χωρητικός γενόμενος θείων απαυγασμάτων, ένα Θεόν εν τρισί προσώποις, κατεφώτισας ημάς σέβειν, Γρηγόριε» (Μπόρεσες και χώρεσες μέσα σου τους θείους φωτισμούς, γι’ αυτό και μας φώτισες έντονα, Γρηγόριε, ώστε να σεβόμαστε τον ένα Θεό σε τρία πρόσωπα). Η είσδυση του αγίου μέσα στο φως της τρισηλίου θεότητος, ώστε με τη λάμψη αυτής να φωτίζει και τους πιστούς, γίνεται αγαπημένο κεντρικό θέμα των ύμνων των κανόνων. Κι αυτό όχι τυχαία: ο ίδιος ο άγιος Γρηγόριος στον 28ο ιδιαιτέρως λόγο του μιλάει προσωπικά και εμπειρικά για ό,τι έπαθε: «Τι είναι αυτό που έπαθα, φίλοι και μύστες και συνεραστές της αλήθειας; Έτρεχα για να κατανοήσω τον Θεό και έτσι ανέβηκα στο όρος (την θεολογία) και πέρασα μέσα από τη νεφέλη και βρέθηκα μέσα…Όταν δε κοίταξα, μόλις και είδα τα οπίσθια του Θεού…και εκεί έσκυψα». Οι υμνογράφοι λοιπόν ακολουθώντας πιστά τα λόγια του ίδιου του αγίου επισημαίνουν την ίδια πραγματικότητα: «Τω της θεολογίας όρει προσέβης, τα θεία μυσταγωγούμενος, θεοφάντορ Γρηγόριε∙ και τον άδυτον υπελθών γνόφον, την θεοτύπωτον εδέξω νομοθεσίαν, ομοούσιον, εγγεγραμμένην Τριάδα» (Ανέβηκες στο όρος της θεολογίας, οδηγούμενος στη μύηση των θείων, θεοφάντορ Γρηγόριε. Κι αφού μπήκες μέσα στο μυστήριο του φωτός του Θεού, δέχτηκες την θεοτύπωτη νομοθεσία, γραμμένη ως ομοούσια Τριάδα).
Ο άγιος Γρηγόριος είχε συνεπώς την αίσθηση ότι κινείται σαν τον Μωυσή στην Παλαιά Διαθήκη. Όπως εκείνος πήρε τον γραπτό Νόμο του Θεού, τις δέκα εντολές στο όρος Σινά, έτσι κι ο ίδιος, κατά νοερό τρόπο, εν Πνεύματι, γίνεται ένας νέος Μωυσής, που φωτίζεται σαν σε νέο Σινά, για να γνωρίσει την αλήθεια της ομοουσίου Τριάδος, και αυτήν την αλήθεια έπειτα και να εξαγγείλει. Ο ύμνος του αγίου Θεοφάνους στην ε΄ ωδή είναι σαφέστατος και επ’ αυτού: «Γνωστώς συ τον Όντα, ως πάλαι Μωσής, καθοράν, Θεορρήμον, επόθησας∙ και τούτου τα οπίσθια, τη πέτρα σκεπασθείς, ιδείν κατηξιώθης, και πέλαγος της θείας εμυήθης ουσίας, ακαταλήπτως φανερούμενον» (Κατά τρόπο γνωστό πόθησες και συ, όπως παλιά ο Μωυσής, να δεις τον αιώνιο Θεό. Και αξιώθηκες να δεις τα «οπίσθια» αυτού, δηλαδή όχι την ουσία αλλά την ενέργειά Του, αφού είχες το κάλυμμα του Χριστού, που είναι η πέτρα, και μυήθηκες έτσι στο πέλαγος της θείας ουσίας, το οποίο φανερώνεται κατά τρόπο ακατάληπτο). Ο άγιος Γρηγόριος λοιπόν, δείχνοντας και την ουσία  της αληθινής θεολογίας, δηλαδή ότι πρόκειται περί εκφράσεως της αλήθειας του Θεού, την οποία όμως ζει εμπειρικά και θεοπτικά, ήταν μυημένος στα της Τριαδικής Θεότητος – «μύστης της τρισυποστάτου Μοναρχίας και Θεότητος της εν Τριάδι» - γι’ αυτό και δίδαξε «ίσον τω Πατρί τον Λόγον και το Πνεύμα αγαθότητι και βασιλεία, ουσιώδη και φυσικήν την ταυτότητα γινώσκων και την ένωσιν» (ίσον τον Λόγον και το άγιον Πνεύμα με τον Θεό Πατέρα, ως προς την αγαθότητα και τη βασιλική εξουσία, γνωρίζοντας ο άγιος ότι η ταυτότητα και η ένωση μεταξύ τους των θείων προσώπων είναι ουσιαστική και φυσική).
Ο τονισμός της ισότητας του αγίου Πνεύματος και του Υιού και Λόγου του Θεού με τον Θεό Πατέρα (κάτι που διατυπώθηκε επισήμως στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία συμπλήρωσε με πέντε ακόμη άρθρα τα επτά πρώτα  του Συμβόλου της Πίστεως, εξ ου και Σύμβολο Νικαίας (από την Α΄ Σύνοδο) – Κωνσταντινουπόλεως (από την Β΄ Σύνοδο) ονομάζεται) δεν ήταν βεβαίως μία αυθαιρεσία του αγίου Γρηγορίου. Φωτίστηκε όπως είπαμε από τον ίδιο τον Θεό, διείσδυσε στα της Θεότητας εν Πνεύματι, ακολουθώντας την ίδια την Αγία Γραφή και τους προγενεστέρους Πατέρες της Εκκλησίας, γι’ αυτό και ο ίδιος λέει ότι «σκεπάστηκε από την πέτρα, δηλαδή τον Χριστό». Με άλλα λόγια ο άγιος Γρηγόριος προέκτεινε ό,τι η Εκκλησία μέχρι εκείνη την ώρα είχε διατυπώσει, με την έννοια ότι γνώρισε πιο βαθιά, με φωτισμό Θεού, αυτό που  η Εκκλησία είχε διατυπώσει μέχρι την εποχή του. Και το γεγονός ότι η Εκκλησία αποδέχτηκε Συνοδικά αυτό που εκείνος κατεξοχήν εξήγγελλε, απέδειξε την αλήθεια της θεοπτίας και εμπειρίας του. Μη ξεχνάμε ότι τελικό κριτήριο για ό,τι μπορεί να διατυπώσει ακόμη και ένας μεγάλος άγιος είναι η ίδια η Εκκλησία, όταν μάλιστα αυτή εκφράζεται διά του στόματός της, της Οικουμενικής Συνόδου.
Ο άγιος Γρηγόριος βεβαίως αναφέρεται και στις προϋποθέσεις της Θεολογίας. Θεολογεί για την θεολογία, λέγοντας ότι αυτή δεν είναι θέμα των αμυήτων και επιπολαίων. Απαιτεί «σχολάσαι και γνώναι Θεόν», να αφιερωθεί κανείς στον Θεό και να Τον γνωρίσει, προϋποθέτει δε η γνώση αυτή κάθαρση καρδιάς, για να υπάρξει ο φωτισμός. Κι αυτή η κάθαρση πραγματοποιείται στον βαθμό που ο πιστός τηρεί τις εντολές του Θεού. Είναι κλασικό μάλιστα το χωρίο του περί της θεολογίας και του αληθινού θεολόγου: «Θέλεις να γίνεις κάποτε θεολόγος και άξιος της θεότητας; Τας εντολάς φύλαττε, διά των προσταγμάτων όδευσον: φύλαγε τις εντολές του Θεού, περπάτα πάνω στα προστάγματα Εκείνου. Πράξις γαρ επίβασις θεωρίας: η πράξη είναι το σκαλοπάτι για τη θεωρία». Ότι οι άγιοι υμνογράφοι καταγράφουν και αυτήν την αλήθεια στους κανόνες τους για τον άγιο είναι περιττό και να πούμε. Ο άγιος Θεοφάνης επισημαίνει μεταξύ άλλων: «Κάνοντας τον νου σου ηγεμόνα, κυριάρχησες στα πάθη της σαρκός. Κι έτσι μπόρεσες και χώρεσες τους θείους φωτισμούς» («Νουν ηγεμόνα ποιούμενος, παθών των της σαρκός κατεκράτησας∙ και χωρητικός γενόμενος θείων απαυγασμάτων»).
Μακρηγορούμε, αλλά δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι ο άγιος μάς έμαθε και πώς να βλέπουμε και να μελετούμε και την αγία Γραφή: όχι ως ένα κοινό βιβλίο, όχι ως κείμενο που απαιτεί είτε τη μία μέθοδο προσέγγισης: την ιστορικογραμματική, είτε την άλλη: την αλληγορική. Ο άγιος φανερώνει: την αγία Γραφή την προσεγγίζουμε αγιοπνευματικά, δηλαδή με φωτισμό Θεού, κατά την αναλογία όπως είπαμε της καθάρσεως της καρδιάς. Τότε ξεπερνάμε το γράμμα, την επιφάνεια της Γραφής και οδηγούμαστε στο «απόθετον κάλλος», την κρυμμένη ομορφιά, εκεί που αποκαλύπτεται το ίδιο το Πνεύμα του Θεού. Κατά πώς το λέει και ο άγιος Κοσμάς ο ποιητής: «Ο το ευτελές ένδυμα του νομικού περιρρήξας γράμματος και το εν αυτώ θείον κάλλος και μυστικόν των θείων του Πνεύματος ημίν αναπτύξας Γραφών, παμμακάριστε Πάτερ, σε μεγαλύνομεν» (Συ, παμμακάριστε Πατέρα, που έσχισες το επιφανειακό ένδυμα του νομικού γράμματος, τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο ερμήνευαν την Γραφή οι Ιουδαίοι, και μας άνοιξες τη θεϊκή και μυστική ομορφιά των θείων Γραφών του Πνεύματος, που κρύβεται στο γράμμα της Γραφής, εσένα δοξάζουμε).

http://pgdorbas.blogspot.com/2021/01/blog-post_24.html

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα   7:26-28, 8:1-2
Ἀδελφοί, τοιοῦτος ἡμῖν καὶ ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος· ὃς οὐκ ἔχει καθ᾽ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας. Ἔχοντας ἀσθένειαν, ὁ λόγος δὲ τῆς ὁρκωμοσίας τῆς μετὰ τὸν νόμον υἱὸν εἰς τὸν αἰῶνα τετελειωμένον. Ὁ νόμος γὰρ ἀνθρώπους καθίστησιν ἀρχιερεῖς Κεφάλαιον δὲ ἐπὶ τοῖς λεγομένοις, τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς, τῶν ἁγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, οὐκ ἄνθρωπος.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)
26 Ἀντικαταστάθηκε λοιπόν ἡ λευϊτική ἱερωσύνη. Διότι τέτοιος καί μέ τέτοια προσόντα ἀρχιερεύς μᾶς χρειαζόταν: εὐσεβής καί ἅγιος, ἀπαλλαγμένος ἀπό κακία καί πονηρία, ἀμόλυντος, χωρισμένος ἀπό τούς ἁμαρτωλούς καί ἀνέγγιχτος ἀπό τήν ἁμαρτία. Κι ὅσο ζοῦσε στή γῆ, ἦταν τελείως χωρισμένος κι ἀνέγγιχτος ἀπό τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδή ἦταν ἀπόλυτα ἀναμάρτητος· ἐπιπλέον ὅμως τώρα καί ἐπειδή ἀνυψώθηκε πάνω ἀπό τούς οὐρανούς καί κάθεται στά δεξιά τοῦ Θεοῦ. 
27 Αὐτός ὁ νέος ἀρχιερέας δέν ἔχει ἀνάγκη, ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς τοῦ νόμου, νά προσφέρει κάθε μέρα θυσίες πρῶτα γιά τίς δικές του ἁμαρτίες κι ἔπειτα γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ. Δέν ἔχει ἀνάγκη νά προσφέρει θυσίες γιά τόν ἑαυτό του, διότι ἦταν ἀναμάρτητος. Δέν ἔχει ἀνάγκη νά προσφέρει κάθε μέρα θυσίες καί γιά τό λαό του, διότι αὐτό τό ἔκανε μιά γιά πάντα θυσιάζοντας τόν ἑαυτό του γιά χάρη τοῦ λαοῦ του.
28 Ὁ ἀρχιερέας μας ἄλλωστε διαφέρει πάρα πολύ ἀπό τούς ἀρχιερεῖς τοῦ νόμου. Διότι ὁ νόμος ἐγκαθιστᾶ ὡς ἀρχιερεῖς ἀνθρώπους πού ἔχουν ἠθική ἀσθένεια καί εἶναι θνητοί. Ὁ λόγος ὅμως καί ἡ ἔνορκη ὑπόσχεση πού δόθηκε ὕστερα ἀπό τόν νόμο καί συνεπῶς τόν ἀντικατέστησε, ἐγκαθιστᾶ ἀρχιερέα τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναδείχθηκε στήν ἐπίγεια ζωή του ἀναμάρτητος καί τέλειος, καί μένει ἀναμάρτητος καί τέλειος αἰωνίως.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η΄
Τό σπουδαιότερο λοιπόν ἀπ’ ὅσα εἴπαμε εἶναι αὐτό: ὅτι ἔχουμε τέτοιον ἀρχιερέα, ὁ ὁποῖος κάθισε στά δεξιά τοῦ θρόνου τῆς μεγαλειότητος τοῦ Θεοῦ στούς οὐρανούς
2 καί ἔγινε λειτουργός τῶν Ἁγίων πού βρίσκονται στούς οὐρανούς, καί τῆς ἀληθινῆς σκηνῆς, πού δέν τήν κατασκεύασε κάποιος ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Κύριος.

(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ “Ο ΣΩΤΗΡ”»)

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Διηγοῦνταν γιὰ κάποιον γέροντα, πώς, ὅταν οἱ λογισμοὶ τοῦ ἔλεγαν, «Ἄφησε σήμερα, καὶ αὔριο μετανοεῖς», τοὺς πολεμοῦσε λέγοντας: «Ὄχι! Σήμερα θὰ μετανοήσω, καὶ αὔριο ἂς γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Γεροντικό

Μάθε το «μυστικό» της πνευματικής ζωής: να ελέγχεις τους λογισμούς σου

«Ο καλός “ραγολόγος” τρώγει τις ώριμες ρώγες των σταφυλιών και δεν πειράζει καθόλου τις άγουρες. Παρόμοια ο καλόγνωμος και συνετός άνθρωπος, όσες αρετές βλέπει στους άλλους τις σημειώνει με επιμέλεια· ενώ ο ανόητος αναζητεί τα ελαττώματα και τις κατηγορίες» (λόγ. ι΄ 17).
Ακούς την επιτυχία του συνανθρώπου σου, ένα κατόρθωμά του, τις πολλές ή λίγες αρετές του. Και σπεύδεις αμέσως να βάλεις ερωτηματικό. Κι ακόμη: ψάχνεις να βρεις το ελάττωμά του. Αναζητείς δηλαδή το σκοτάδι εκεί που υπάρχει το φως. Κι αρχίζεις και χαίρεσαι, γιατί ψάχνοντας νομίζεις ότι βρήκες το μείον και το ελάττωμα. Νιώθεις καλά πια, γιατί το ύψος του κατορθώματος του άλλου έχασε τη λάμψη του. Η επιτυχία του λίγο αμαυρώθηκε. «Είπα κι εγώ. Σιγά μην είναι έτσι όπως τα λένε».
Δεν αντέχεις τον άλλο να υπέρκειται σε οτιδήποτε σε σχέση με σένα. Γιατί θέλεις τον καθένα στα δικά σου μέτρα. Γιατί μάλλον εσύ πρέπει να αισθάνεσαι ανώτερος. Το καταλαβαίνεις έστω κι αν δεν το ομολογείς: λειτουργεί μέσα σου η ουσία της αμαρτίας, ο εγωισμός. 
«Ποιος να συγκριθεί μαζί σου»; Γι’ αυτό και η αρετή του άλλου που εσύ δεν έχεις, η επιτυχία που έκανε, σε… πληγώνει: γίνεται μέτρο που αποκαλύπτει τη δική σου μικρότητα. Ας τον κάνουμε… πέρα λοιπόν. Ας ρίξουμε λάσπη. Ας βρούμε το ελάττωμα. Οπότε καταλαβαίνεις ότι έχεις γίνει ο ορισμός της ανοησίας. Είσαι ανόητος.
Ξύπνα! Ο όσιος σου κτυπά το καμπανάκι: γίνε σαν τον καλό «ραγολόγο»: μάζευε τα καλά σταφύλια και άσε τα άγουρα και τα ξινά – ό,τι είναι το αυτονόητο! Συνήθιζε δηλαδή να βλέπεις τα καλά σημεία του συνανθρώπου σου, τις αρετές του, γιατί αυτό θα σου προσφέρει διπλό καλό: πρώτα θα σε κάνει πιο ταπεινό, δεύτερον θα σε παρακινήσει να παλέψεις κι εσύ για να τα αποκτήσεις.
Ο μέγας Αντώνιος έγινε «θεοφιλής»: αγαπήθηκε δηλαδή ιδιαιτέρως από τον Θεό και γέμισε από το Πνεύμα Του, γιατί όπου πήγαινε και συναντούσε ανθρώπους, ιδίως ασκητές, σημείωνε τα καλά τους σημεία, τις αρετές τους. 
Ο όσιος Παΐσιος άγιασε γιατί αγωνίστηκε να γίνει, όπως έλεγε και στους άλλους να γίνουν, «μέλισσα και όχι μύγα». «Η μέλισσα έστω κι αν υπάρχουν ακαθαρσίες κάπου, πηγαίνει πάντοτε στα λουλούδια. Η μύγα, έστω κι αν υπάρχουν λουλούδια και άλλες ομορφιές, πηγαίνει αμέσως στις ακαθαρσίες».
Γίνε και συ μέλισσα και όχι μύγα. Γίνε «καλός ραγολόγος». Έτσι θα φύγεις από την ανοησία και θα γίνεις συνετός και σοφός κατά Θεόν.
Και το σημαντικότερο: λειτουργώντας έτσι, θα μάθεις το «μυστικό» της πνευματικής ζωής: να ελέγχεις τους λογισμούς σου. Όχι ό,τι σου έρχεται στον νου από τα πάθη σου ή από τον Πονηρό διάβολο, αλλ’ ό,τι εσύ με τη χάρη του Θεού θα σκέπτεσαι.
Δηλαδή θα βλέπεις τον νου σου να γίνεται πράγματι ηγεμόνας του εαυτού σου· να γίνεται ένας… βασιλιάς. Ο απόστολος Παύλος μας βοηθάει: «όσα αγνά, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αληθή, όσα προσφιλή, ει τις αρετή και ει τις έπαινος, ταύτα λογίζεσθε».

Του π. Γεωργίου Δορμπαράκη
Μικρές στάσεις στην Κλίμακα του Αγ. Ιωάννη του Σιναΐτη
http://inpantanassis.blogspot.com/

«Οι καρδιές μας έγιναν ένα και συναντιόμαστε σαν δύο φλόγες που ανεβαίνουν στον ουρανό!»

  Ο Γέρων Αιμιλιανός ήταν είκοσι δύο χρόνια μικρότερος από τον παπά Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, κι όμως η Υπεραγία Θεοτόκος είχε κρίνει ότι εκείνος ο ιερομόναχος ήταν σε θέση να αντιληφθεί τα βιώματα του σπουδαίου αγιορείτη, κι όπως αργότερα εξομολογούνταν ο παπά Εφραίμ:
«Οι καρδιές μας έγιναν ένα και συναντιόμαστε σαν δύο φλόγες που ανεβαίνουν στον ουρανό!»
  Στην πρώτη εντύπωση, ο παπά Εφραίμ είχε παρεξηγήσει τον μετέπειτα Γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη. Τον είχε δει κάπως καλοφτιαγμένο, του φάνηκε κάπως «σιδερωμένος», ατσαλάκωτος που λέμε, έμοιαζε κάπως σαν πριγκιπόπουλο, ώστε είπε από μέσα του:
«Ε, καλά, ένας παπάς σαν τους άλλους που ήρθε να συζητήσουμε για προσευχή! Με σιδερωμένα ράσα και πουκάμισο! Άντε, να του δώσω ένα λουκούμι και να φύγει!».
Ο Γέρων Αιμιλιανός, έτσι όπως ήταν από τη φύση του καλοσυνάτος, ευγενής, ολόλαμπρος, έβγαλε με σεμνότητα τον σκούφο του, καθήμενος σεβαστικά απέναντι στον Γέροντα Εφραίμ.
«Είμαι ηγούμενος στα Μετέωρα» συστήθηκε ο Γέρων Αιμιλιανός. Φαινόταν ότι είχε έρθει με λαχτάρα για να συζητήσει με τον παπά Εφραίμ περί νοεράς προσευχής.
«Στα Μετέωρα πολύς κόσμος» αποκρίθηκε ο παπά Εφραίμ, ίσως ακόμη με μία άρνηση μέσα του για εκείνον τον απρόσμενο επισκέπτη. «Να έρθετε στο Άγιον Όρος» προτίμησε να πει.
  Κάτι, όμως, ειδοποιούσε τον παπά Εφραίμ, μέσα του ενδομύχως, ότι κάπως είχε αδικήσει στην κρίση του εκείνον τον νεαρό ηγούμενο από τα Μετέωρα, ο οποίος, εξάλλου, είχε κοπιάσει αρκετά, μαζί με άλλους δύο, για να έρθουν σε συνάντηση μαζί του.
«Μήπως τον αδικώ τον άνθρωπο;» συλλογίστηκε ο παπά Εφραίμ. Πήγε να φέρει το λουκούμι για το κέρασμα, ενώ μέσα του βαρούσε μία πολύ βαριά αμφιβολία. «Και δεν παίρνω μια πληροφορία;» είπε για να σιγουρευτεί.
Πήγε ο παπά Εφραίμ παραμέσα στο εκκλησάκι του, στην εικόνα της Παναγίας, έχοντας βάλει για σκοπό να πάρει οπωσδήποτε «πληροφορία» περί του πατρός Αιμιλιανού, αυτουνού του μουσαφίρη του απέξω, του ατσαλάκωτου απ’ τα Μετέωρα.
Έκανε δυο, έκανε τρεις μετάνοιες ο παπά Εφραίμ, είπε μετά προς τη Θεοτόκο: «Παναγία μου, να του μιλήσω, ή θα χάσω τα λόγια μου;».
Ακούει, τότε, ο Εφραίμ ο Κατουνακιώτης την ίδια την Υπεραγία Θεοτόκο να του αποκρίνεται μέσα από την εικόνα Της:
«Βρήκες δεύτερον Γέρο Ιωσήφ. Μίλα!!» του λέει.
[Αναφέρονταν η Θεοτόκος στον μακάριο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, τον αετό των αετών του Αγίου Όρους κατά το πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνος και εκλιπόντα πνευματικό πατέρα του παπά Εφραίμ] .
Αναστατώθηκε ο παπά Εφραίμ. Ω, ίδρωσε! Τρόμαξε. «Ω, εγκλημάτησα κατά του εαυτού μου!!» είπε με τρομάρα. Έτρεξε έξω, πήρε μαζί του τον πατέρα Αιμιλιανό και τον έχωσε μέσα στο εκκλησάκι. Θα πρέπει να συζήτησαν κάμποσες ώρες μεταξύ τους και από τότε δε χώρισαν ποτέ τους.
Ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης έλεγε συχνά γι’ αυτόν τον θεόσταλτο των Μετεώρων: «Βρήκα τον απολεσθέντα Γέροντά μου, έναν άλλο Γέρο Ιωσήφ, τον χρυσόγλωσσο και σεβαστό Γέροντα Αιμιλιανό!».
Άλλοτε, είπε για τον Αιμιλιανό: «Αυτός, παιδί μου, είναι ευωδία».

https://proskynitis.blogspot.com/

Γιατί εκείνο, γιατί το άλλο, γιατί σ’εμένα, γιατί όχι σ’εμένα...;

Ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό του γέροντα ήταν η μεγάλη του ταπείνωση, η οποία δεν επηρεάστηκε καθόλου από το πλήθος των ανθρώπων που συνέρρεαν κοντά του από όλη σχεδόν την Ελλάδα. 
 Στο πνευματικοπαιδι του π. Χαράλαμπο Αναστασιάδη έλεγε με λύπη: 
" Είμαι πέντε και ο κόσμος με λέει εκατό " δείχνοντας τη θλίψη του για την υπερεκτίμηση αυτή των ανθρώπων. 
Όσοι τον έζησαν από κοντά τον θυμούνται να μπαινοβγαίνει στο εκκλησάκι του και να ψιθυρίζει : 
" Είμαι αμετανόητος, είμαι αμετανόητος", "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με" ή να ψάλλει το " Εκ νεότητος μου....". 
 Ήταν βαθιά νηπτικός και αυστηρός κριτής του εαυτού του. Η ζωή του ολόκληρη ήταν μια αδειαλειπτη πορεια προσευχής, οπλισμένη με την θεοειδη ταπείνωση. Πότε δεν έπαυε από τα χείλη του η μονολογιστη ευχή, καθώς διηγούνται τα αμέτρητα πνευματικοπαιδια του. Ήρεμα και σιγανα , μπορούσες , αν προσεχές λίγο , να δεις τα χείλη του να την ψελλίζουν σε κάθε στιγμή της μέρας. Για αυτό και στις παρακλήσεις της Παναγίας το "Από των πολλών μου αμαρτιών..." το έψελνε ο ίδιος επαναλαμβάνοντας το μάλιστα τρεις φορές.
Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης
* * * *
Κλαίω γιατί είμαι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός απ’ όλο τον κόσμο, και πενθώ για το αβέβαιο της σωτηρίας μου... 
Μόνο η ελεημοσύνη του Θεού μου με σώζει από τα κακά μου... 
Πλούτισα στην επίγνωση του απείρου μηδενικού μου. 
Όλος ο εαυτός μου είναι δωρεά του Θεού. 
Σε τι να καυχηθώ πώς έχω; 
Εάν μου δώση κάποιο χάρισμα ο Θεός θα έχω, διαφορετικά θα μείνω με τα ράκη της αυταπάτης.
Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας
* * * *
Πολλοί άνθρωποι γκρινιάζουν και παραπονιούνται συνεχώς.
Δεν μπορούν να χωνέψουν και να αποδεχτούν καταστάσεις στη ζωή τους διότι ο εγωισμός ουρλιάζει!
Γιατί εκείνο, γιατί το άλλο, γιατί σ’εμένα, γιατί όχι σ’εμένα αυτό.
Σταμάτα να γκρινιάζεις. Άσε τις κλάψες και προχώρα.
Αναρωτήθηκες ποτέ αν κάνεις γι’αυτά που ζητάς ;
Είναι ευλογημένο; Μήπως δεν κάνεις στην τελική για αυτό που ζητάς ; Μήπως δεν το αξίζεις ; Αναρωτήθηκες ποτέ ; ; ;
Στην τελική ποιος νομίζεις ότι είσαι ; Ο Άγιος Παϊσιος έλεγε τον εαυτό του ντενεκέ και το βίωνε μέσα του, άλλοι Άγιοι ένιωθαν χειρότεροι πάσης κτίσεως. Εσύ δηλαδή το παίζεις κάποιος ;
«Μα γιατί πάτερ ; ; ; !»
Γιατί έτσι ! Πες ένα να’ ναι ευλογημένο και προχώρα.
Πες ένα δόξα τω Θεώ για ό,τι σου έχει δώσει και για ότι σε έχει γλυτώσει και κάνε τον αγώνα σου ευχαριστιακά και όχι με κλάψες.
Δεν ξέρεις τι είναι προς το συμφέρον σου και τι όχι.
Μην ξεχνάς ότι το ΟΧΙ του Θεού είναι και αυτό απάντηση και μάλιστα σωτηριολογική.
Σταμάτα να συμπιέζεις τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
Κάποια στιγμή αυτά τα αναπάντητα «γιατί» θα σε σκοτώσουν ή θα σε αρρωστήσουν.Άφησέ τα όλα στον Θεό και προχώρα.Σταμάτα τις γκρίνιες και το μουρμούρισμα.Τα πάντα έχουν τον λόγο τους.
Μην ψάχνεις απαντήσεις στα γιατί !Διότι δεν πρέπει να μάθεις και στην τελική δεν χρειάζεται.Δεν χρειάζεται να τα μάθουμε και όλα, έτσι, για να δοκιμαζόμαστε.
Προχώρα λοιπόν και ο Θεός μαζί σου …

π.Σπυρίδων Σκουτής 
https://proskynitis.blogspot.com/

Η ΟΣΙΑ ΜΗΤΗΡ ΗΜΩΝ ΞΕΝΗ

«Η μακάρια αυτή και αοίδιμη Ξένη καταγόταν από τη μεγαλόδοξη πόλη της Ρώμης, από γένος έντιμο και με ζήλο για την πίστη. Όταν οι γονείς της θέλησαν να την παντρέψουν και είχαν ετοιμαστεί όλα τα σχετικά με τον γάμο, η αγία σηκώθηκε και έφυγε από τη νυφική παστάδα, μαζί με δύο άλλες γυναίκες, δύο υπηρέτριες, κι αφού μπήκε σε πλοίο και γνώρισε άλλους τόπους, τελικώς έφτασε στην πόλη των Μυλασσών. Μάλλον οδηγήθηκε σ’ αυτήν την πόλη από τον θεσπέσιο Παύλο τον μοναχό (ο οποίος φάνηκε σ’ αυτήν εκ Θεού στην Αλεξάνδρεια και έγινε οδηγός της για τα ανώτερα). Εκεί έφτιαξε ένα μικρό ευκτήριο ναό στο όνομα του αγίου πρωτομάρτυρος Στεφάνου, και μαζί με τις δύο υπηρέτριές της, όπως και με κάποιες άλλες που την πλησίασαν,  έζησε καρτερικά με μεγάλη άσκηση, απέχοντας από όλες τις κατ’ αίσθηση ηδονές και ακολουθώντας τον δρόμο που οδηγεί στην ουράνια πολιτεία.
Πέρασε λοιπόν τη ζωή της στο θέλημα του Θεού και μετά το όσιο και μακάριο τέλος της, είχε τη μαρτυρία από τον Ίδιο τον Θεό. Ημέρα μεσημέρι δηλαδή, την ώρα που ο ήλιος φώτιζε τη γη, φάνηκε σταυρός με αστέρια. Αυτόν τον σταυρό τον περικύκλωνε και τον κρατούσε στο μέσον άλλος χορός αστεριών, ώστε να φαίνεται ότι είναι στεφάνι για τη μακαρία Ξένη, που της δόθηκε από τον Θεό, για τη νηστεία και την αγρυπνία και την αγνότητά της. Κι αυτό έγινε φανερό, διότι με την απόθεση του λειψάνου της κάτω από τη γη, σταμάτησε να φαίνεται ο χορός και ο κύκλος των αστεριών. Τα σχετικά με την οσία έγιναν γνωστά, όταν μία από τις θεραπαινίδες της, τότε που επρόκειτο να φύγει από τη ζωή, διηγήθηκε την πατρίδα της μακαρίας και το επίσημο γένος της και το όνομα που είχε από τους γονείς της - διότι ονομαζόταν Ευσεβία – το οποίο το άλλαξε σε Ξένη, γιατί αγωνιζόταν να ζήσει κρυφά».

Είναι εύλογο: ο άγιος υμνογράφος της οσίας Ξένης – της οποίας τον βίο και το εγκώμιο έπλεξε ο μεγάλος Πατέρας και Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς – στο μεγαλύτερο ποσοστό του κανόνα του γι’ αυτήν προβάλλει την αγιασμένη ζωή της μέσα από το ίδιο το όνομά της: Ξένη. Και τούτο γιατί του δίνει την ευκαιρία να σχετίσει την αγία πρώτα από όλα με τον ίδιο τον Κύριο, τον κατ’ εξοχήν «ξένον», κατά την υμνολογία επίσης της Εκκλησίας μας, του Οποίου τον βίο προσπάθησε με τη χάρη του Θεού να μιμηθεί, να προβάλει τον πόθο της για την «ξένην ζωήν την εν ουρανοίς μένουσαν», να δείξει ότι έζησε στα ξένα, με τον τρόπο που δήλωνε ακριβώς και το όνομά της, να την παρακαλέσει ακόμη να βοηθήσει και εμάς που ζούμε ως ξένοι του Θεού, προκειμένου να γίνουμε οικείοι Αυτού. Θαυμάζει κανείς πράγματι την έμπνευση του εκκλησιαστικού μας ποιητή, αλλά και την καλή γνώση του στα θέματα της πνευματικής ζωής. Μερικά δείγματα από την υμνολογία της Εκκλησίας μας επιβεβαιώνουν τις παραπάνω αναφορές.

Η οσία μιμήθηκε τον Κύριο που ήλθε στον κόσμο τούτο ως ξένος. Η δική της ξενιτεία – η οποία από τους ασκητικούς διδασκάλους της Εκκλησίας μας θεωρείται ως σπουδαιοτάτη αρετή, που οδηγεί στη βάση όλων των αρετών, την ταπείνωση – αποτελεί μετοχή στην ξενιτεία Εκείνου, δείγμα της αγάπης της σ’ Αυτόν. «Θεοπρεπεί τη μιμήσει συ ξενιτεύσασα του δι’ ημάς εξ άνω προς ημάς κατελθόντος, υψώσαι τους πεσόντας, μένεις σοφή, συγγενέσι μεν άγνωστος, αλλ’ ευσεβέσι γνωστή» (Ξενιτεύτηκες εσύ, σοφή Ξένη, μιμούμενη τον τρόπο του Θεού, που για χάρη μας κατήλθε από τον ουρανό σ’ εμάς, προκειμένου να υψώσει τους πεσμένους στην αμαρτία, και γι’ αυτό μένεις άγνωστη μεν στους συγγενείς σου, αλλά γνωστή στους ευσεβείς). «Ξένην εννοήσασα ζωήν εν ουρανοίς την μένουσαν και μη παρερχομένην, την κλήσιν ως την πράξιν ημείψω, και έδραμες έλαφος ως διψώσα, αθανάτου κατ’ ίχνος μνηστήρος» (Έβαλες στο μυαλό σου την ξένη ζωή που μένει στους ουρανούς και δεν παρέρχεται, γι’ αυτό και έκανες το όνομά σου πράξη, κι έτρεξες σαν διψασμένο ελάφι στα ίχνη του αθανάτου μνηστήρα σου Χριστού).

Η δίψα της οσίας για τον Χριστό κάνει τον υμνογράφο εν προκειμένω να φτάσει σε σπουδαία ύψη λυρισμού, όπως γίνεται συνήθως σε παρόμοιες περιπτώσεις οσίων γυναικών. Ο υμνογράφος δηλαδή ακολουθώντας τον έρωτα της ανθρώπινης ψυχής προς τον Θεό, όπως αποτυπώνεται ιδίως στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης «Άσμα ασμάτων», βάζει και την οσία με τον ίδιο έρωτα προς τον Χριστό να διαλέγεται μαζί Του. «Ως δάμαλις ποθούσα του ποιμένος το θείον κάλλος εκραύγαζες∙ Πού νυν ποιμαίνεις, Νυμφίε; Πού κοιτάζη, ειπέ μοι; Επιποθώ σου ιδείν την υπερβάλλουσαν θέαν και φλέγομαι πάντοθεν» (Σαν δάμαλη που ποθεί τη θεϊκή ομορφιά του ποιμένα, κραύγαζες: Πού ποιμαίνεις το ποίμνιό σου, Νυμφίε; Πού είναι το σπίτι σου, πές μου. Έχω τον πόθο να δω την πάνω από όλα τα ανθρώπινα θέα του προσώπου σου και φλέγομαι από παντού). Για να απαντήσει ο νυμφίος Χριστός στην αναζήτηση αυτή της οσίας Ξένης: «Εράσμιον το κάλλος το εμόν, βοά ο Νυμφίος, ζητούσα, σεμνή, ταις αρεταίς λαμπρυνθείσα, εις ουρανούς με σκόπει∙ εκεί ποιμαίνω εγώ, και τα εμά προσκαλούμαι εκάστοτε θρέμματα» (Αφού ζητάς, σεμνή,  τη δική μου αγαπητή ομορφιά, φωνάζει ο Νυμφίος, και έγινες λαμπρή από τις αρετές, αναζήτησέ με στους ουρανούς. Εκεί ποιμαίνω εγώ και εκεί προσκαλώ κάθε φορά τα δικά μου πρόβατα).

Η επιλογή της οσίας Ξένης να ζήσει ως ξένη επί της γης, ώστε να αποκτήσει τον θείο έρωτα στην ψυχή της του ελθόντος ως Ξένου σε εμάς Χριστού – «επί ξένης φερωνύμως βιούσα», στην ξένη χώρα έζησες ως ξένη, όπως λέει το όνομά σου – δεν ήταν κάτι που ήλθε ξαφνικά. Η επιλογή της να φύγει στα ξένα ήταν καρπός μιας μακράς διεργασίας μέσα της, που απλώς φανερώθηκε όταν τα πράγματα στένεψαν γι’ αυτήν με τον γάμο που της ετοίμασαν οι γονείς της. Και αυτό εξαρχής, ήδη στο πρώτο στιχηρό του εσπερινού της αγίας, επισημαίνει ο υμνογράφος: «Μεταναστεύουσα πρώην τη διαθέσει, Σεμνή,  και βεβαιούσα έργω το κριθέν σοι εννοία, εξήλθες της ματαίας των ηδονών, μακαρία, λειότητος» (Μετανάστευσες από πριν με τη διάθεση, Σεμνή, και βεβαίωσες έπειτα έμπρακτα αυτό που είχες αποφασίσει με το νου σου, γι’ αυτό και βγήκες, μακάρια Ξένη, από τον μάταιο γλιστερό δρόμο των ηδονών). Πράγματι, ο υμνογράφος κάνει μία σοβαρή εδώ παρατήρηση, ψυχολογικού και ανθρωπολογικού περιεχομένου: αυτό που κάνουμε πράξη στη ζωή μας, συνήθως έχει προετοιμαστεί μέσα στην ψυχή μας προ πολλού. Κι όταν οι συνθήκες γίνουν οριακές, όταν στενέψουν τα πράγματα, τότε το κυοφορούμενο φτάνει να γίνει τοκετός. Είναι αυτό που επισημαίνει και η Εκκλησία μας και για την ίδια την αμαρτία: η πράξη της αμαρτίας προϋποθέτει την εσωτερική της διεργασία: η αμαρτία ξεκινά από τη στιγμή που η προσβολή της γίνει αποδεκτή ως διάθεση στον άνθρωπο, αρχίζει να ευχαριστείται αυτός με τη σκέψη της, να αιχμαλωτίζεται, να φτάνει στην πράξη. Γι’ αυτό και αμαρτία είναι και οι λογισμοί της αμαρτίας και όχι μόνον οι συγκεκριμένες ενέργειές της. Το ίδιο όμως συμβαίνει και αντιστρόφως: μία καλή πράξη ετοιμάζεται εσωτερικά, που σημαίνει ότι κι αν δεν φτάσει να εκφραστεί, ήδη ενώπιον του Θεού έχει θεωρηθεί ως ενέργεια.

Είναι περιττό βεβαίως να σημειώσουμε ότι οι ύμνοι της Εκκλησίας μας προβάλλουν και το περιεχόμενο της ασκητικής διαγωγής της οσίας Ξένης, όπως και την επίδρασή της στις άλλες γυναίκες που την ακολούθησαν. Ιδίως η αγνότητά της ως νέκρωση της αμαρτίας μέσα της, η εγκράτειά της, τα δάκρυά της είναι εκείνα που ο υμνογράφος δεν παραλείπει να μας περιγράψει: «Προίκα τω Χριστώ προσήξας την αγνείαν, νέκρωσιν μελών και πόνους εγκρατείας» (Έφερες στον Χριστό ως προίκα την αγνότητά σου, τη νέκρωση των μελών σου και τους κόπους της εγκράτειας)∙ «Βρέχουσα στρωμνήν τοις δάκρυσιν, οσία, και μετά σποδού εσθίουσα τον άρτον» (έβρεχες τη στρωμνή σου με τα δάκρυά σου, οσία, και έτρωγες τον άρτο σου με στάχτη, δηλαδή ζούσες τη μετάνοια σαν τον προφητάνακτα Δαβίδ). Κι από την άλλη, «έγινες παράδειγμα των καλών και έτσι έλκυσες πολλές ψυχές στη σωτηρία, που είχαν διαστραφεί από την εμπαθή προσκόλληση στον κόσμο» («Τύπον σεαυτήν καλών παρεχομένη, είλκυσας πολλάς ψυχάς εις σωτηρίαν, απορραγείσας του κόσμου της προσπαθείας»).
Ο υμνογράφος νιώθει την ανάγκη να παρακαλέσει την αγία να πρεσβεύσει και για εκείνον, δηλαδή για τον καθένα μας, που με τις αμαρτίες μας γινόμαστε ξένοι από τις εντολές του Θεού. «Τον ξενωθέντα μακράν των εντολών του Θεού ημών, οικειωσόν με ταις σαις, οσία, δεήσεσι και ξένον με ποίησον της δεινής γεένης και παθών συνεχόντων με» (Εμένα που έγινα ξένος από τις εντολές του Θεού μας, κάνε με δικό Του με τις δεήσεις σου, οσία, και επίσης κάνε με ξένο από τη φοβερή κόλαση και από τα πάθη που με καταδυναστεύουν).  

http://pgdorbas.blogspot.com/

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΤΡΙΤΗ ΙΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα   5:11-21
Ἀδελφοί, εἰ περιτομὴν ἔτι κηρύσσω, τί ἔτι διώκομαι; ἄρα κατήργηται τὸ σκάνδαλον τοῦ Σταυροῦ. Ὄφελον, καὶ ἀποκόψονται οἱ ἀναστατοῦντες ὑμᾶς. ῾Υμεῖς γὰρ ἐπ᾽ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί· μόνον μὴ τὴν ἐλευθερίαν εἰς ἀφορμὴν τῇ σαρκί, ἀλλὰ διὰ τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις. Ὁ γὰρ πᾶς νόμος ἐν ἑνὶ λόγῳ πληροῦται, ἐν τῷ ᾽Αγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. Εἰ δὲ ἀλλήλους δάκνετε καὶ κατεσθίετε, βλέπετε μὴ ὑπ᾽ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε. Λέγω δέ, πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε. Ἡ γὰρ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ Πνεύματος, τὸ δὲ Πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός· ταῦτα γὰρ ἀντίκειται ἀλλήλοις, ἵνα μὴ, ἃ ἐὰν θέλητε ταῦτα ποιῆτε. Εἰ δὲ Πνεύματι ἄγεσθε, οὐκ ἐστὲ ὑπὸ νόμον. Φανερὰ δέ ἐστιν τὰ ἔργα τῆς σαρκός· ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι, καὶ τὰ ὅμοια τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)
11 Ἀλλά ἐάν ἐγώ, ἀδελφοί, κηρύττω καί τώρα ὅτι εἶναι ἀναγκαία ἡ περιτομή, ὅπως κήρυττα γι’ αὐτήν πρίν νά κληθῶ στό ἀποστολικό ἀξίωμα, γιατί νά καταδιώκομαι ἀκόμη ἀπ’ τούς Ἰουδαίους; Δέν ὑπάρχει πλέον λόγος φιλονικίας ἀνάμεσα σέ μένα καί τούς Ἰουδαίους. Καί ἄρα ἔχει καταργηθεῖ τό σκάνδαλο πού προκαλεῖται στούς Ἰουδαίους ἀπό τό κήρυγμα γιά τό σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο (κήρυγμα) καταργεῖ τό νόμο.
12 Ἀλλά ὄχι. Ἐγώ δέν κηρύττω τήν περιτομή. Ἄς λένε κι ἄς κάνουν ὅ,τι θέλουν αὐτοί πού συκοφαντοῦν κι ἐμένα καί τό Εὐαγγέλιο. Ἐάν θέλουν, ὄχι μόνο ἄς περιτμηθοῦν, ἀλλά κι ἄς ἀκρωτηριασθοῦν μέ εὐνουχισμό ὅσοι σᾶς ἀναστατώνουν.
13 Ἀγανακτῶ ἐναντίον τους, διότι ἐσεῖς, ἀδελφοί, κληθήκατε ἀπό τόν Κύριο γιά νά εἶστε ἐλεύθεροι ἀπό κάθε δουλεία. Μόνο προσέξτε μήπως ἐκλάβετε τήν ἐλευθερία ὡς πρόφαση γιά νά ζεῖτε σύμφωνα μέ τίς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας. Ἀντίθετα, πρέπει νά ὑπηρετεῖτε ὁ ἕνας τόν ἄλλο μέ τήν ἄσκηση τῆς ἀνιδιοτελοῦς χριστιανικῆς ἀγάπης.
14 Διότι, μήν τό ξεχνᾶτε, ὅλος ὁ νόμος ἐφαρμόζεται καί τηρεῖται πλήρως μ’ ἕνα λόγο, δηλαδή μέ τό παράγγελμα: Νά ἀγαπᾶς τό συνάνθρωπό σου ὅπως ἀγαπᾶς τόν ἑαυτό σου.
15 Ἐάν ὅμως, ἀντί νά ἀγαπιέστε, δαγκώνετε καί κατασπαράζετε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, προσέχετε μήπως ἀλληλοεξοντωθεῖτε καί ἐξαφανισθεῖτε μεταξύ σας, ὁ ἕνας ἀπ’ τόν ἄλλο.
16 Καί μ’ αὐτά πού σᾶς λέω, ἐννοῶ ὅτι πρέπει νά συμπεριφέρεσθε σύμφωνα μέ τίς ἐμπνεύσεις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί τότε δέν θά ἐκπληρώσετε κάθε ἐπιθυμία τῆς σάρκας, καί συνεπῶς δέν θά δαγκώνει ὁ ἕνας τόν ἄλλο, οὔτε θά ὑπάρχει μίσος μεταξύ σας.  
17 Δέν θά ἐκπληρώσετε τίς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας. Διότι ἡ κατώτερη φύση μας, πού ὑπηρετεῖ τίς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας, ἐπιθυμεῖ ἐναντίον τῆς ἀνώτερης πνευματικῆς φύσεώς μας, πού ἐμπνέεται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἀλλά καί ἡ ἀνώτερη αὐτή φύση μας ἐπιθυμεῖ ἐναντίον τῆς κατώτερης φύσεώς μας. Καί τά δύο αὐτά, δηλαδή ἡ σάρκα καί τό πνεῦμα, ἀντιμάχονται τό ἕνα τό ἄλλο, ἔτσι ὥστε νά μήν κάνετε χωρίς ἀντίδραση ἐκεῖνα πού θέλετε. Οὔτε τό κακό χωρίς ἀντίδραση, διότι τότε ἐξεγείρεται μέσα σας ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως· οὔτε τό καλό, διότι πολλές φορές πρέπει νά ἀσκήσετε βία στόν ἑαυτό σας γιά νά τό κάνετε. Ὅταν λοιπόν κυριαρχήσει μέσα σας τό πνεῦμα, θά ὑποταχθεῖ ἡ σάρκα μέ τίς ἐπιθυμίες της, καί σεῖς δέν θά πραγματοποιήσετε ποτέ καμιά ἐπιθυμία τῆς σάρκας.
18 Ἔτσι λοιπόν βγαίνει τό συμπέρασμα ὅτι, ἐάν φέρεσθε καί ὁδηγεῖσθε ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὥστε πάντοτε νά κυριαρχοῦν μέσα σας οἱ ἀνώτερες πνευματικές δυνάμεις, δέν εἶστε κάτω ἀπ’ τό ζυγό καί τήν καταδίκη τοῦ νόμου. Ἐπειδή πλέον θά εἶστε ἐλεύθεροι ἀπό τίς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας, δέν θά ἔχετε ἀνάγκη ἀπό τή συμβουλή καί τούς περιορισμούς τοῦ νόμου, οὔτε θά εἶστε κάτω ἀπό τήν κατάρα τοῦ νόμου.
19 Καί εἶναι φανερά τά ἔργα στά ὁποῖα μᾶς παρασύρει ἡ διεφθαρμένη σαρκική προαίρεσή μας. Αὐτά εἶναι ἡ μοιχεία, ἡ πορνεία, κάθε ἀκατονόμαστη πράξη πού κάνει τόν ἄνθρωπο ἀκάθαρτο, ἡ ἀκολασία καί ἀχόρταγη μανία γιά τήν ἀπόλαυση τῆς ἡδονῆς,
20 ἡ εἰδωλολατρία, ἡ μαγεία, οἱ διάφορες ἐκδηλώσεις ἔχθρας καί φιλονικιῶν, οἱ ζηλοτυπίες, οἱ θυμοί, οἱ φατριασμοί, οἱ διχόνοιες, οἱ διαφωνίες,
21 οἱ φθόνοι, οἱ φόνοι, τά μεθύσια, τά ἄσεμνα γλέντια καί τά παρόμοια, γιά τά ὁποῖα σᾶς προειδοποιῶ καί τώρα, ὅπως καί ἄλλοτε σᾶς εἶχα προειδοποιήσει, ὅταν σᾶς κήρυξα τό Εὐαγγέλιο, ὅτι ὅσοι ἐπιμένουν νά κάνουν τέτοια ἁμαρτήματα χωρίς νά δείξουν εἰλικρινή μετάνοια γι’ αὐτά, δέν θά κληρονομήσουν τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ¨Ο ΣΩΤΗΡ¨»)

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:
- Ἀββᾶ, ἦταν δυὸ ἄνθρωποι, ὁ ἕνας μοναχὸς καὶ ὁ ἄλλος κοσμικός. Μιὰ νύχτα ὁ μοναχὸς ἀποφάσισε νὰ πετάξει τὸ σχῆμα του μόλις θὰ ξημέρωνε. Ὁ κοσμικὸς πάλι ἀποφάσισε νὰ γίνει μοναχός. Καὶ οἱ δυὸ ὅμως πέθαναν τὴν ἴδια νύχτα, κι ἔτσι δὲν πρόφτασαν νὰ πραγματοποιήσουν τὶς προθέσεις τους. Σὰν τί θὰ θεωρηθοῦν ἄραγε;
Καὶ ὁ γέροντας ἀποκρίθηκε.
- Ὁ μοναχὸς πέθανε σὰν μοναχὸς καὶ ὁ κοσμικὸς πέθανε σὰν κοσμικός. Γιατὶ ἔφυγαν στὴν κατάσταση ποὺ βρέθηκαν.

Γεροντικό

Στην προσευχή χρειάζεται επιμονή και υπομονή

-Γέροντα, μερικές φορές, όταν παρακαλώ τον Θεό να γίνη κάτι και δεν γίνεται, αναρωτιέμαι: «Άραγε ο Θεός ακούει την προσευχή μου;».
Το «άραγε» σημαίνει ότι αμφιβάλλεις για την αγάπη του Θεού, κι έτσι ακυρώνεις την αίτησή σου την ίδια στιγμή που την καταθέτεις, οπότε χάνεις και την σειρά προτεραιότητας.
-Όταν ζητώ, Γέροντα, κάτι από τον Θεό και δεν μου το δίνει αμέσως, να επιμένω;
-Ναι, να επιμένεις. Βλέπεις, και όταν πάμε σε μια υπηρεσία και απευθυνόμαστε σε κάποιο αρμόδιο πρόσωπο, για να μας βοηθήσει σε μια υπόθεση, μερικές φορές επιμένουμε, για να μας εξυπηρετήσει.
«Σε παρακαλώ, λέμε, κάνε μου αυτήν την χάρη.
Δεν θα φύγω, αν δεν με εξυπηρετήσεις». Έτσι και στην προσευχή χρειάζεται να επιμένουμε, όπως επέμενε η Χαναναία στον Χριστό και η χήρα στον άδικο κριτή.
-Όταν όμως, Γέροντα, περνά καιρός και δεν παίρνω απάντηση, στενοχωριέμαι.
-Όταν ζητάμε κάτι στην προσευχή μας πρέπει να περιμένουμε με υπομονή.
Μια φορά είχε πρησθεί το μάτι μου και πονούσε.
Πήγα τρεις φορές στην εικόνα της Παναγίας και Την παρακάλεσα να το κάνει καλά, για να μπορώ τις νύχτες να διαβάζω το Ψαλτήρι.
Πήρα και λίγο λαδάκι από το καντήλι Της και άλειψα το μάτι, όμως δεν θεραπεύτηκε.
Σε λίγες μέρες άρχισε να χειροτερεύει η κατάσταση το μάτι πονούσε πολύ και πρηζόταν.
Πέρασαν δεκαπέντε μέρες.
Τότε πήγα πάλι με πολλή συστολή στην εικόνα της Παναγίας και είπα:
«Παναγία μου, να με συγχωρείς πάλι θα «Σε ενοχλήσω».
Πήρα ξανά λίγο λαδάκι από το καντήλι και, μόλις το ακούμπησα στο μάτι, έγινε αμέσως καλά. Μήπως δεν μπορούσε η Παναγία από την πρώτη ημέρα να μου κάνει καλά το μάτι;
Κάτι όμως έβλεπε και με άφησε να ταλαιπωρούμαι.
Κι εσύ να παρακαλάς ταπεινά και να περιμένεις με υπομονή.
Η προσευχή που γίνεται με πίστη, πόνο, επιμονή και υπομονή, εφόσον αυτό που ζητάμε είναι για το καλό μας, εισακούεται.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
“Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, σελ.39-40)
https://www.askitikon.eu/

Όσο πιο πολύ εφαρμόζει κάποιος τις εντολές του Θεού ,τόσο πιο ανθεκτικός γίνεται στις θλίψεις και τους πειρασμούς.

Οἱ πιστοί πρέπει νά τονώνονται κάθε λίγο. Εἶναι τόσο ἀνθρώπινο νά δεχώμαστε συχνά ἐπαναλαμβανόμενα κάποια λόγια ἐνισχυτικά γιά τήν πίστη μας καί τήν ἐμμονή μας στόν Κύριο.
Γι’αὐτό καί πάλι τονίζει ὁ ἃγιος συγγραφεύς μας τήν ἀξία τῆς ὑπομονῆς τῶν ἁγίων, δηλαδή τῶν χριστιανῶν. Καί ὑπομονή ἐδῶ σημαίνει ἐγκαρτέρηση, ἀντοχή, ἀκλόνητη προσμονή τοῦ Χριστοῦ μέ τό βλέμμα στραμμένο στήν οὐράνια πατρίδα.
Αὐτό ἒκαναν διά μέσου τῶν αἰώνων ὃλοι οἱ ἃγιοι, μάρτυρες καί μή. Αὐτό καλοῦνται νά κάνουν καί οἱ πιστοί κατά τίς ἡμέρες τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἡ ὑπομονή ὃμως αὐτή δέν εἶναι ἀνεξάρτητη ἀπό τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί ἀπό τήν πίστη στό Χριστό.
Ὃσο πιό πολύ πιστεύει κανένας στό Χριστό, τόσο πιό πολύ ἐνισχύεται στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.Καί ὃσο κανείς ἐφαρμόζει πιό πολύ καί πιστά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, τόσο πιό πολύ αὐξάνει σέ ἀντοχή καί ἀνθεκτικότητα ἒναντι τῶν ἐξωτερικῶν θλίψεων καί πειρασμῶν, ἒναντι τῶν συκοφαντιῶν, τῶν ἀδικιῶν, τῶν διωγμῶν καί τῶν ποικίλων ἂλλων λυπηρῶν εἲτε ἀπό ἀνθρώπους προέρχονται εἲτε ἀπό τόν πονηρό καί τά ὂργανά του.
Οἱ πιστοί δέν ἒχουν ἂλλα διαπιστευτήρια νά παρουσιάσουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἐκτός ἀπό τίς ἃγιες πράξεις καί τά ἒργα τῆς ἀρετῆς στό κόσμο ἐτοῦτον. Ἀλλά καί ὁ Θεός αὐτά τά διαπιστευτήρια περιμένει, γιατί αὐτά εἶναι ἐκεῖνα πού ἀποδέχεται.
Ὃ,τι ἂλλο ἀποκτήσει ὁ ἂνθρωπος στή γῆ, ἀκόμη καί λεγόμενα πνευματικά ἀγαθά, ὃπως εἶναι ἡ κοσμική σοφία καί ὃ,τι σχετικό, ὃλα αὐτά μένουν ἐδῶ, δέν ἀκολουθοῦν τόν ἂνθρωπο ἐκεῖ.
Οἱ ἀρετές ὃμως καί κάθε καλή καί ἃγια πράξη καί κάθε ἒργο θεάρεστο ὂχι μόνο θά ἀναγνωρισθῆ ἀπό τό Θεό, ἀλλά καί θά ἀνταμειφθῆ πλούσια.

“Ιερομ. Εὐσεβίου Βίττη, ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, Τόμος Γ΄
https://www.askitikon.eu/

Με μια λέξη άλλαξε όλη την ιστορία της ζωής του

…Ἕνα «ἥμαρτον» δικό μας, ἕνα δάκρυ δικό μας καί μία σταγόνα ἀπό τό Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξαφανίζει τήν ἁμαρτία καί μᾶς χαρίζει τόν Παράδεισο.
Μήν ἀπογοητεύεσθε ἀπό τό κακό πού μᾶς περικυκλώνει, ἀλλά νά θυμόμαστε τόν ἕνα πού εἶπε μία λέξη, μία φράση: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ Βασιλεία σου». «Ἀληθινά σοῦ λέγω ὅτι σήμερα μαζί μου θά εἶσαι στόν παράδεισο», θ’ ἀκούσουμε κι ἐμεῖς. Μέ μιά λέξη ἄλλαξε ὅλη τήν ἱστορία τῆς ζωῆς του, καί εἶναι αὐτός ὁ κλέφτης, ὁ ληστής, πού κέρδισε τόν Παράδεισο.
Αὐτόν τόν Παράδεισο θά τόν πάρουμε μέ τόν ἀγῶνα μας καί μέ τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Τόν διεκδικοῦμε, μᾶς ἀνήκει καί μᾶς τόν χαρίζει ὁ Κύριός μας μέ ὅλη τήν ἀγάπη καί μέ ὅλη τήν στοργή πού δείχνει στόν καθένα ἀπό μᾶς. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος
https://www.askitikon.eu/

Γιατί, παιδί μου, η ψυχή σου κλαίει; (Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης)

Δὲν σὲ κατηγορῶ ὅτι ἔκανες ἁμαρτίες πολλὲς καὶ σοβαρές, ὄχι, ἄνθρωπος εἶσαι. Σὲ κατηγορῶ, γιατὶ δὲν ἐξομολογεῖσαι.
Αὐτὸ σὲ κατηγορῶ. Ἔπεσες; Στὸν πνευματικό. Ἔπεσες; Στὸν πνευματικό, ὅλα στὸν πνευματικό. Καὶ ἡ ὁσία Μαρία, πρῶτα ἐξομολογήθηκε.
Στὴ γειτονιά μας ἤτανε κάποιος Κύπριος καὶ εἶχε ἕναν ὑποτακτικό, ὁ ὁποῖος τοὺς γονεῖς του δὲν εἶχε ἀναπαύσει, νὰ ποῦμε. Ὅταν καλογέρευσε, καὶ τὸν Γέροντά του δὲν τὸν ἀνέπαυσε.
Κι᾿ ἐκεῖ ποὺ καθόμαστε στὴ Μικρὴ Ἁγία Ἄννα, τὸν ἔστειλε ὁ Γέροντάς του στὸν Γέροντα, τὸν γερο-Ἰωσήφ, νὰ πεῖ τὸν λογισμό του καὶ ὅ,τι μπορεῖ νὰ τὸν βοηθήσει. Ὅταν ἦρθε ἐκεῖ, ἤμαστε γύρω ἔτσι μὲ τὸν Γέροντα, λέει: «Ἄντε ἐσύ, πήγαινε ἐσύ, πηγαίνετε στὰ δωματιά σας· ἔλα ῾δῶ, πάτερ Ἰωάννη». Ἀνεβαίνει, πήγαινε στὸ δωμάτιό του.
– Γέροντα, λέει, ἡ ψυχή μου κλαίει, κλαίει, κλαίει σὰν μικρὸ παιδί.
– Γιατί, παιδί μου, ἡ ψυχή σου κλαίει;
– Διότι, λέει, δὲν ἀνέπαυσα τὸν Γέροντά μου.
– Ἔ, ποῦ καταλαμβάνεις ὅτι δὲν ἀνέπαυσες τὸν Γέροντα;
– Νά, λέει, ἔτσι στὴν ὑπακοή.
– Ἄκουσε, παιδί μου. Ἐκεῖ ποὺ γκρέμισες, ἐκεῖ νὰ διορθώσεις. Ἐχαλάρωσες τὸ «νά ῾ναι εὐλογημένο», τὴν ταπείνωση καὶ τὴν αὐταπάρνηση στὸν Γέροντα. Μὴ ζητᾶς τώρα μὲ τὴν εὐχὴ ἢ μὲ τὴν Θεία Μετάληψη, πάτερ μου, νὰ διορθώσεις τὸ λάθος σου. Ἐκεῖ ἔσφαλες, ἐκεῖ νὰ βάλεις μετάνοια, ἐκεῖ νὰ διορθώσεις.
Ὁ ἀββὰς Παμβώ, ὅταν ἦταν κοσμικός, πῆγε καὶ κλέψανε σύκα ἀπὸ ἄλλο γειτονικὸ ἀμπέλι. Καὶ ὅταν τοὺς πῆρε μυρωδιὰ ὁ δραγάτης, τό ῾βαλαν στὰ ποδάρια νὰ φύγουν, Ἀλλὰ ἀπὸ τὸ μαντήλι ποὺ εἶχε τὰ σύκα, τοῦ ῾πεσε ἕνα σύκο κάτω καὶ νὰ μὴν τὸ χάσει, πῆγε καὶ τό ῾φαγε. Καὶ λέει ὁ ἴδιος: «Ὅποτε θυμᾶμαι αὐτὸ τὸ σύκο, κάθομαι καὶ κλαίω». Κάθομαι καὶ κλαίω… Αὐτὸ τὸ σύκο…
Ἔτσι κι ἐγώ, νὰ ποῦμε. Ὅταν θυμᾶμαι αὐτὴν τὴν παρακοὴ ποὺ ἔκανα στὸν Γέροντα, ὡς ἄλλος ἀπόστολος Πέτρος, κάθομαι καὶ κλαίω. Γιατί νὰ κάνω αὐτὴν τὴν παρακοή, νὰ μὴν τὴν κάνω ὑπακοὴ νὰ κερδίσω;
Ἕνα πράγμα, ἅμα σὲ κεντάει ἡ συνείδησή σου, πήγαινε καὶ βάλε μετάνοια: «Ἀδερφέ μου, εὐλόγησον, σὲ παρακαλῶ νὰ μὲ συγχωρέσεις, ἔσφαλα». Αὐτὸ διορθώνει τὸ λάθος σου. Μὴν παραβλέπεις τὴ συνείδησή σου. Ἄνθρωποι εἴμεθα, ἕνας στὸν ἄλλον φταίει. Ἢ σοῦ εἶπε ἕναν λόγο, εἴτε δὲν ἔκανε ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο εἶπες, καὶ ὅποτε κατόπιν ἡ συνείδηση ἔρχεται ἐλέγχουσα. Μὴν τὴν παραβλέπεις, πήγαινε ταπεινώσου καὶ πὲς τὸ «εὐλόγησον» εἰς τὸν ἀδελφὸ ἢ εἰς τὸν Γέροντα.

Γέρων Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης – Λόγοι Διδαχῆς
https://simeiakairwn.wordpress.com/

«Όλο το κακό ξεκινάει από το μυαλό..»

Η γνώση όμως, δίχως θείο φωτισμό είναι καταστροφή. Όσο αξίζει η γνώση του εαυτού μας, δεν αξίζουν όλου του κόσμου οι γνώσεις.
Αλλά δυστυχώς όλο το κακό ξεκινάει από το μυαλό, όταν αυτό γυρίζει μόνο γύρο από την επιστήμη, και είναι τελείως απομακρυσμένο από τον Θεό. Η επιστήμη πολύ βοηθάει, αλλά και πολύ θολώνει… Όσοι δίνουν τα πρωτεία στην εσωτερική τους μόρφωση, την μόρφωση της ψυχής, και χρησιμοποιούν και την εξωτερική μόρφωση για την εσωτερική, αυτοί γρήγορα μεταμορφώνονται πνευματικά. Εάν ασκούνται και πνευματικά, τότε βοηθούν πολύ κόσμο θετικά, γιατί βγάζουν τον κόσμο από το άγχος της κολάσεως και τον οδηγούν στην παραδεισένια αγαλλίαση. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι του Θεού πολλές φορές να έχουν λιγώτερα πτυχία, αλλά βοηθούν περισσότερο, γιατί έχουν πολλή Χάρη και όχι πολλά χαρτιά (πτυχία).
Αυτό ακριβώς είναι το παράξενο στην πνευματική ζωή, το οποίο η λογική όσων διανοούμενων έχουν μέσα τους τον εαυτό τους, και όχι τον Θεό, δεν το συλλαμβάνει, γιατί έχει την στείρα κοσμική γνώση, με την κοσμική πνευματική αρρώστια, και λείπει το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα , δεν κατεβαίνει με μηχανές. .. Το άγιο Πνεύμα κατεβαίνει μόνο του, όταν βρει τις πνευματικές προϋποθέσεις στον άνθρωπο. Η γνώση και η μόρφωση, είναι καλά πράγματα, αλλά εάν δεν είναι αγιασμένα, είναι πράγματα χαμένα.
Το μυαλό το έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, για να βρει τον Δημιουργό του. Οι Ευρωπαίοι το ζάλισαν το μυαλό, έπαθαν σύγχυση και πάνε στον γκρεμό, γιατί έβγαλαν τον Θεό από την ζωή τους. Το μυαλό του ο άνθρωπος, πρέπει να το δουλεύει σωστά. Να το δουλεύει, στο μεγαλείο του Θεού για να βρει το Θεό. Όχι να κάνει το μυαλό του θεό.  Άλλοι χρησιμοποιούν το μυαλό τους για καλό, και εφευρίσκουν καλά πράγματα, και άλλοι για καταστροφή. Είναι και το ταγκαλάκι που τους βάζει.
Η κοσμική λογική, δεν έχει καμία θέση στην πνευματική ζωή. Γιατί τα θαύματα δεν εξηγούνται με την λογική. Απλώς τα ζεις, και τα πιστεύεις. Μπαίνουν Άγγελοι, Άγιοι από το παράθυρο, τους βλέπεις, μιλάς μαζί τους, φεύγουν… Αν πάς να τα εξετάσης αυτά με την λογική, δεν γίνεται.
Στην εποχή μας που έχουν αυξηθή οι γνώσεις, δυστυχώς η εμπιστοσύνη μόνο στην λογική κλόνισε την πίστη από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες.
Γι’ αυτό στερούμαστε τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική. Αντίθετα, η πίστη στον Θεό τραβάει την θεϊκή δύναμη κάτω και αναποδογυρίζει όλα τα ανθρώπινα συμπεράσματα. Κάνει θαύματα, ανασταίνει νεκρούς και αφήνει με στόμα ανοικτό την επιστήμη.
Όλα τα πράγματα της πνευματικής ζωής εξωτερικά φαίνονται ανάποδα. Αν δεν αναποδογυρίση κανείς το κοσμικό του φρόνιμα, να γίνη πνευματικός άνθρωπος, αδύνατον είναι να γνωρίση τα μυστήρια του Θεού που μας φαίνονται παράξενα (ανάποδα). Όποιος νομίζει ότι μπορεί να γνωρίση τα μυστήρια του Θεού με την εξωτερική επιστημονική θεωρία και λογική, μοιάζει με ανόητο που θέλει να δη τον Παράδεισο με το τηλεσκόπιο.
Η λογική κάνει πολύ κακό, όταν κανείς προσπαθεί με αυτή να εξετάσει τα θεία, τα μυστήρια, τα θαύματα. Γιατί η λογική σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι λογική αλλά υπερηφάνεια.
*****
Η κοσμική λογική αλλοιώνει το πνευματικό αισθητήριο. Όταν στη μέση μπαίνει η λογική, δεν μπορεί να καταλάβει κανείς ούτε το Ευαγγέλιο ,ούτε του Αγίους Πατέρες. Αλλοιώνετε το πνευματικό αισθητήριο, και ο άνθρωπος με τη λογική του, βγάζει άχρηστα το Ευαγγέλιο και τα Άγια Πατερικά βιβλία. Γιατί το Ευαγγέλιο και η κοσμική λογική δεν συμβιβάζονται. Στο Ευαγγέλιο είναι η αγάπη. Στη λογική είναι το συμφέρον. Η λογική για την πνευματική πρόοδο, είναι εμπόδιο. Η λογική είναι η αρρώστια των διανοουμένων. Είναι στο μεδούλι τους. Και ενώ έχουν καρδιά, η λογική τους πάει πιο μπροστά από την καρδιά τους.
Η γνώση, σε πάει μέχρι το φεγγάρι ΄δεν σε ανεβάζει στον Θεό’. Καλές είναι οι εγκεφαλικές δυνάμεις που ανεβάζουν τον άνθρωπο στην σελήνη, με δισεκατομμύρια έξοδα καυσίμων κ.λ.π., αλλά καλύτερες είναι οι πνευματικές δυνάμεις, που ανεβάζουν τον άνθρωπο στον Θεό, που είναι ο προορισμός του, και με λίγα καύσιμα, με ένα παξιμάδι…. ” Εμείς μ΄’ενα παξιμάδι πάμε στον Θεό !” 
Ένας με μεγάλη μόρφωση, με το μυαλό του καπνισμένο από την δαιμονική επήρεια που έχει λάβει, σου λέει τα πιο βλάσφημα πράγματα.
Όποιος τροχάει συνέχεια με γνώσεις το μυαλό του και ζη απομακρυσμένος από τον Θεό, το κάνει τελικά δίκοπο, και με το ένα μέρος σφάζεται σιγά-σιγά ο ίδιος και με το άλλο κόβει ανθρώπους με τις απόλυτες ανθρώπινες εγκεφαλικές λύσεις του. Η ανθρώπινη γνώση, όταν αγιασθή, γίνη θεία, τότε βοηθάει. Διαφορετικά είναι ανθρώπινη αντιμετώπιση, μυαλό, κοσμική λογική. Το σκέτο μυαλό είναι μπαστούνι σιδερένιο, δίχως μαγνήτη, που χτυπάει τα μέταλλα, για να κολλήσουν, και αυτά τσαλακώνονται και δεν κολλούν.
Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος. Όλα τα πράγματα τα βλέπουν με την ξερή λογική. Αυτή η λογική είναι καταστροφή. «Η γνώσις φυσιοί» δεν λέει; Άμα δεν έχη θείο φωτισμό κανείς, η γνώση είναι άχρηστη, φέρνει καταστροφή.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο, Λόγοι Α΄
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Ν’αγαπήσετε την αλήθεια και να μισήσετε το αμαρτωλό ψέμα κάθε είδους, αδελφοί μου

«Ν’αγαπήσετε την αλήθεια και να μισήσετε το αμαρτωλό ψέμα κάθε είδους, αδελφοί μου. 
 Να ομολογείτε την αγία αλήθεια με θάρρος και παρρησία και ν’αρνείστε το ψέμα με πραότητα κι υπομονή. Έτσι η αλήθεια θα βασιλέψει, όπως της αξίζει και το ψέμα θα καταισχυνθεί και θα εξαφανιστεί. Δε θα ξανασηκώσει κεφάλι με θράσος κι αναίδεια. «Αποστήτω από αδικίας πας ο ονομάζων το όνομα Κυρίου» (Β’ Τιμ. β’ 19). Ίσως οι άνθρωποι προσβληθούν από την αλήθεια των λόγων σου και στο μέλλον δε θα σ’ αγαπούν, δε θα σε τιμούν. Και τι μ’ αυτό;
  Ίσως γίνεις δυσάρεστος στους ανθρώπους, όπως ένα αγκάθι που έχει χωθεί στα πλευρά τους, εσύ όμως θα είσαι το στόμα του Θεού, το μάτι Του. 
 Ακόμα και σ’αυτή τη ζωή όλοι οι τίμιοι και δίκαιοι άνθρωποι θα σε σέβονται, ενώ οι άγγελοι στον ουρανό κι όλοι οι άγιοι θα σε δοξάζουν. Θα πάρουν την ψυχή σου όταν χωριστεί από το φθαρτό σώμα σου και θα την οδηγήσουν στα ουράνια σκηνώματα».

Aγίου Ιωάννου της Κροστάνδης
https://proskynitis.blogspot.com/

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΚΛΗΜΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΓΚΥΡΑΣ

«Ο μακάριος αυτός και θεσπέσιος Κλήμης σε όλη σχεδόν την ανθρώπινη ζωή του πέρασε μαρτυρικά. Διότι επί είκοσι οκτώ χρόνια παρατάθηκε ο αγώνας του προς τους τυράννους, χωρίς να διακόπτεται από κάποια εκεχειρία ούτε από κάποια ανακωχή και ειρήνη, όπως γίνεται στους πολέμους, ώστε ανανεωμένοι οι αντίπαλοι να ξαναρχίσουν και πάλι τον πόλεμο. Αντιθέτως, οι τύραννοι δυνατοί και σκληροί τον πολεμούσαν διαρκώς, ο ίδιος δε υπέμενε σαν να έπασχε κάποιος άλλος, παρά το πλήθος και τη συνεχή φορά των κακών. Πέρασε λοιπόν από κάθε είδος βασανιστηρίων και αφού έλεγξε τους κυρίαρχους τότε τυράννους και βασιλείς και έγινε θέατρο σε όλη σχεδόν την οικουμένη, κατέπληξε ακόμη και τους αγγέλους με την καρτερικότητά του και έτσι έλαβε το στεφάνι της δόξας. Καταγόταν από την πόλη Άγκυρα της Γαλατίας και ο πατέρας του ήταν ειδωλολάτρης, η δε μητέρα του ευσεβής και πιστή χριστιανή, ονόματι Σοφία. Ακολούθησε ο άγιος τον μοναχικό βίο από δώδεκα ετών. Στα είκοσι χρόνια του η Εκκλησία τον έκανε αρχιερέα. Άθλησε επί των βασιλέων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού. Τα είδη των βασάνων που πέρασε ήταν τα παρακάτω: Τον ανάρτησαν σε ξύλο και τον μάτωσαν με ξυσμούς. Τον κτύπησαν με πέτρες, όπως επίσης του κτύπησαν το στόμα με σκληρά αντικείμενα. Τον έβαλαν στη φυλακή. Τον έδεσαν σε τροχό και τον κτύπησαν με ρόπαλα. Τον κατέκοψαν με μαχαίρια. Του ξανακτύπησαν το στόμα με ξυλόκαρφα. Του σύντριψαν τις σιαγόνες και του έσπασαν όλα τα δόντια. Τον έδεσαν με σίδερα και τον ξανάριξαν στη φυλακή. Του πέρασαν στα αυτιά σιδερένιες πυρωμένες βελόνες. Τον έριξαν σε λαμπάδες φωτιάς. Τον έδεσαν σε μεγάλη πέτρα και τον κτύπησαν με σκληρά αντικείμενα στο πρόσωπο και το κεφάλι. Και παρόλο ότι καθημερινά λάμβανε πενήντα πληγές, αυτός υπέμενε. Τελευταίο δε, έκοψαν τα κεφάλια αυτού και του μαθητή του αγίου Αγαθαγγέλου στην Άγκυρα της Γαλατίας. Τελείται η σύναξή τους στον αγιότατο ναό τους, εκεί που έγινε το μαρτύριο, που βρίσκεται πέρα από την περιοχή του Ευδοξίου, πιο πέρα από το Ανάπλι, και στην αγιότατη Εκκλησία της Αγίας Ειρήνης της παλαιάς και της νέας».
Η επισήμανση του συναξαρίου του αγίου Κλήμεντα, ότι όλη η ζωή του ήταν μία μαρτυρική πορεία, αποτελεί και το κεντρικό σημείο που προβάλλει ο άγιος υμνογράφος Θεοφάνης, ο ποιητής του κανόνα του αγίου. «Διάνυσες εκτεταμένους αγώνες πάνω στη γη, όσιε, και αξιώθηκες να λάβεις έτσι το στεφάνι της βασιλείας των ουρανών». «Υπέμεινες, πάνσοφε, τις πληγές των βασάνων, τις πολυχρόνιες και μακρότατες, γι’ αυτό και αποδείχτηκες πολύαθλος». Πράγματι, είναι να απορεί κανείς για το πλήθος και τη διάρκεια των βασανιστηρίων που υπέμεινε ο άγιος, με σταθερό λογισμό, προσβλέποντας πάντοτε στον Κύριο Ιησού Χριστό. Δεν κατέπεσε με τα πρώτα κτυπήματα. Οι δήμιοι υπήρξαν απέναντί του μεθοδικοί και σκληροί: ήξεραν πώς να τον βασανίζουν, χωρίς να επιφέρουν όμως το αποφασιστικό κτύπημα. Αλλά βεβαίως έμεναν στην επιφάνεια των βασανιστηρίων τους. Αγνοούσαν και δεν μπορούσαν να δουν βεβαίως ότι τα κτυπήματα αυτά, μεταποιούμενα από την πίστη του αγίου και τη χάρη του Θεού, γίνονταν γι’ αυτόν, αλλά και για όλη την οικουμένη,  «κατορθώματα και πανηγύρι». «Το ιερότατο πανηγύρι των κατορθωμάτων σου, που φωτιζόταν από το ουράνιο φως, φωτίζει αυτούς που κραυγάζουν: Είσαι ευλογημένος Κύριε, Θεέ των Πατέρων μας». Αυτή είναι η μυστική διάσταση των δοκιμασιών και των βασάνων που υφίσταται ένας χριστιανός: έχοντας λόγο για τα βάσανα που περνά – την πίστη και την αγάπη του για τον Χριστό – αυτά γίνονται η τρυφή και η διασκέδασή του. Δεν χαίρεται δηλαδή για τα βάσανα καθεαυτά – αυτό συνιστά ψυχική αρρώστια - αλλά για το τι προκαλούν αυτά και στον ίδιο και σε όλη την οικουμένη: την αύξηση της χάρης του Θεού, τη φανέρωση της Βασιλείας του Θεού. 
Δεν πρέπει να θεωρούμε παράδοξο τον λόγο περί της παγκοσμιότητας του μαρτυρίου ενός μάρτυρα. Διότι είπαμε ότι και ο ίδιος πανηγυρίζει, αλλά και όλη η οικουμένη, δηλαδή όλη η Εκκλησία, η επίγεια και η ουράνια. Όταν πάσχει ένας πιστός για την πίστη του στον Χριστό, σημαίνει ότι κατεξοχήν τότε ενεργοποιεί τη θέση του ως μέλος Χριστού, ως μέλος δηλαδή Εκείνου που έπαθε υπέρ ημών. Και συνδεδεμένος έτσι με τον Χριστό, άρα και με όλον τον κόσμο τον οποίο προσέλαβε ο Χριστός, απλώνει τη χάρη που εισπράττει διά του μαρτυρίου του και σε όλα τα υπόλοιπα μέλη, ακόμη και σε εκείνα που ακόμη δεν έχουν γίνει ενεργά διά του αγίου βαπτίσματος,  όπως και σε όλη τη δημιουργία. Πρόκειται για τη συμμετοχή των αγίων στην καθολικότητα της σωτηρίας που έφερε ο ίδιος ο Χριστός. Την αλήθεια αυτή δεν τονίζει ο άγιος Θεοφάνης μόνον με το παραπάνω αναφερθέν τροπάριο, αλλά και με άλλα, όπως αυτό της εβδόμης ωδής του κανόνα: «Με το φως του μαρτυρίου σου, χαροποίησες την οικουμένη, καθώς έψελνες στον Χριστό με την καθαρότητα της διάνοιας και της ψυχής σου: Είσαι ευλογημένος Κύριε, Θεέ των Πατέρων μας».
Ο άγιος Θεοφάνης αξιοποιεί αυτό που κάνουν όλοι οι υμνογράφοι σε ανάλογες περιπτώσεις: το όνομα του αγίου∙ «Κλήμης», αλλά και τον τόπο της επισκοπής του∙ «Άγκυρα». Αφενός το όνομά του τον παραπέμπει στη σύνδεση που έχουμε οι χριστιανοί με τον Κύριο, σύμφωνα με Εκείνου τη διαβεβαίωση: «Εγώ ειμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα», σύνδεση ουσιαστική και άμεση: «Έγινες τίμιο κλήμα της αμπέλου του Χριστού, πανεύφημε Κλήμη», «Έφερες ωραίους καρπούς, επειδή υπήρξες κλήμα της ζωηφόρου αμπέλου του Χριστού»∙ αφετέρου η Άγκυρα, της οποίας ήταν ο ποιμένας, του θυμίζει την άγκυρα της πίστεως στον Χριστό (μη ξεχνάμε ότι η άγκυρα ήταν ένα από τα γνωστότερα πρωτοχριστιανικά σύμβολα που δήλωνε τη στέρεα πίστη), οπότε την συνδέει με τις άλλες σχετικές αρετές, την αγάπη και την ελπίδα. «Έβαλες θεμέλιο την πίστη σαν ασφαλή άγκυρα, όπως και την ελπίδα και την αγάπη, και ανέθεσες τον εαυτό σου σαν αγιασμένο ναό, Πάτερ παμμακάριε, στην αγία ιερή Τριάδα».

http://pgdorbas.blogspot.com/

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΔΕΥΤΕΡΑ ΙΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα   4:28-31; 5:1-10
Ἀδελφοί, ὑμεῖς , κατὰ ᾽Ισαὰκ ἐπαγγελίας τέκνα ἐσμέν. Ἀλλ᾽ ὥσπερ τότε ὁ κατὰ σάρκα γεννηθεὶς ἐδίωκεν τὸν κατὰ πνεῦμα, οὕτως καὶ νῦν. Ἀλλὰ τί λέγει ἡ γραφή; ῎Εκβαλε τὴν παιδίσκην καὶ τὸν υἱὸν αὐτῆς· οὐ γὰρ μὴ κληρονομήσῃ ὁ υἱὸς τῆς παιδίσκης μετὰ τοῦ υἱοῦ τῆς ἐλευθέρας. Ἄρα, ἀδελφοί, οὐκ ἐσμὲν τῆς παιδίσκης τέκνα ἀλλὰ τῆς ἐλευθέρας. Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε οὖν καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε. ῎Ιδε ἐγὼ Παῦλος λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν περιτέμνησθε, Χριστὸς ὑμᾶς οὐδὲν ὠφελήσει. Μαρτύρομαι δὲ πάλιν παντὶ ἀνθρώπῳ περιτεμνομένῳ, ὅτι ὀφειλέτης ἐστὶν ὅλον τὸν νόμον ποιῆσαι. Κατηργήθητε ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ οἵτινες ἐν νόμῳ δικαιοῦσθε· τῆς χάριτος ἐξεπέσατε. Ἡμεῖς γὰρ πνεύματι ἐκ πίστεως ἐλπίδα δικαιοσύνης ἀπεκδεχόμεθα. Ἐν γὰρ Χριστῷ ᾽Ιησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη. ᾽Ετρέχετε καλῶς· τίς ὑμᾶς ἀνέκοψεν τῇ ἀληθείᾳ μὴ πείθεσθαι; ἡ πεισμονὴ οὐκ ἐκ τοῦ καλοῦντος ὑμᾶς. Μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ. Ἐγὼ πέποιθα εἰς ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ ὅτι οὐδὲν ἄλλο φρονήσετε· ὁ δὲ ταράσσων ὑμᾶς βαστάσει τὸ κρῖμα, ὅστις ἂν ᾖ.

  ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)
28 Ἐμεῖς λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσοι πιστέψαμε στό Χριστό, εἴμαστε παιδιά τῆς ἐπαγγελίας, ὅπως κι ὁ Ἰσαάκ γεννήθηκε σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε ὁ Θεός στόν Ἀβραάμ.
29 Ἀλλά ὅπως τότε ὁ Ἰσμαήλ, πού γεννήθηκε σύμφωνα μέ τούς φυσικούς νόμους τῆς σάρκας, ἐπιβουλευόταν τόν Ἰσαάκ, πού γεννήθηκε ὑπερφυσικά, ἀπό ἐπαγγελία, ἔτσι γίνεται καί τώρα. Οἱ μέσῳ τοῦ Χριστοῦ πνευματικοί ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ καταδιώκονται ἀπό τούς σαρκικούς ἀπογόνους του.
30 Τί λέει ὅμως ἡ Ἁγία Γραφή;  Εἶπε ὁ Θεός στόν Ἀβραάμ: Διῶξε τή δούλη Ἄγαρ καί τό γιό της Ἰσμαήλ. Διότι δέν θά ἀποκτήσει κληρονομικά δικαιώματα καί ὁ γιός τῆς δούλης, ὅπως ἀπέκτησε ὁ γιός τῆς ἐλεύθερης.
31 Τό συμπέρασμα λοιπόν πού βγαίνει ἀπ’ ὅλα αὐτά, ἀδελφοί, εἶναι ὅτι δέν εἴμαστε παιδιά τῆς δούλης, δηλαδή τῆς ἐπίγειας Ἱερουσαλήμ, ἀλλά παιδιά τῆς ἐλεύθερης, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ἡ ἐπουράνια Ἱερουσαλήμ.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε΄
Mείνετε λοιπόν σταθεροί στήν ἐλευθερία ἀπό τίς τυπικές διατάξεις τοῦ νόμου, τήν ὁποία μᾶς χάρισε ὁ Χριστός, καί μήν ξαναμπαίνετε πάλι κάτω ἀπό ζυγό δουλείας.
2 Νά, ἐγώ ὁ Παῦλος, ὁ ἀπόστολος πού ἐκλέχθηκα κατευθείαν ἀπό τόν Χριστό, σᾶς τό λέω: Ἐάν περιτέμνεσθε, ὁ Χριστός δέν θά σᾶς ὠφελήσει σέ τίποτε.
3 Δίνω καί πάλι βεβαίωση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ σέ κάθε ἄνθρωπο πού περιτέμνεται, ὅτι ἔχει τήν ὑποχρέωση νά τηρεῖ ὅλο τό νόμο, ἀφοῦ μέ τήν περιτομή πού κάνει, προτιμᾶ τή δικαίωση μέσῳ τοῦ νόμου ἀπό τή δικαίωση πού δίνει ὁ Χριστός.
4 Ἐσεῖς λοιπόν πού προσπαθεῖτε νά δικαιωθεῖτε μέ τό νόμο, ἀποξενωθήκατε ἀπό τόν Χριστό. Ἔχετε χάσει τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί δέν μοιάζετε πλέον μέ μᾶς.
5 Διότι ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα πού ἔχουμε μέσα μας, περιμένουμε μέ βεβαιότητα τά ἀγαθά πού μᾶς ὑπόσχεται ἡ δικαίωση μέσῳ τῆς πίστεως, καί ἐλπίζουμε νά τά λάβουμε μόνο μέ τή δύναμη τῆς πίστεως αὐτῆς.
6 Διότι γιά ἐκείνους πού μέ τήν πίστη ἑνώθηκαν μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, οὔτε ἡ περιτομή ἔχει καμία ἰσχύ γιά τή δικαίωση καί σωτηρία, οὔτε ἡ ἀκροβυστία, ἀλλά ἰσχύει μόνο ἡ πίστη, ἡ ὁποία ἀποδεικνύεται ζωντανή καί ἐνεργητική μέ τά ἔργα τῆς ἀγάπης.
7 Κάποτε τρέχατε καλά σάν ἀγωνιστές ἀκούραστοι στό δρόμο τῆς ἀλήθειας. Ποιός σᾶς σταμάτησε, ὥστε πλέον νά μήν πείθεσθε στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί νά μή θεωρεῖτε ἀρκετή γιά τή σωτηρία σας τήν ὑπακοή στό Χριστό;
8 Ἡ ἰσχυρογνωμοσύνη πού δείχνετε ὥστε νά μήν πείθεσθε στήν ἀλήθεια, δέν προέρχεται ἀπό τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος σᾶς καλεῖ στήν αἰώνια δόξα.
9 Ἤ μήπως θεωρεῖτε ἀσήμαντο τό νά ἐπιστρέφετε πάλι στό νόμο μέ τήν περιτομή πού κάνετε; Λίγο προζύμι ζυμώνει ὅλη τή μάζα τῆς ζύμης. Ἔτσι καί λίγα πλανεμένα φρονήματα μποροῦν νά σᾶς ἐξαπατήσουν καί νά σᾶς ἐκτρέψουν ἐντελῶς ἀπό τήν ἀλήθεια.
10 Ἀλλά ὄχι. Ἐσεῖς δέν θά ἐξαπατηθεῖτε. Ἐγώ ἔχω γιά σᾶς τήν πεποίθηση πού μοῦ ἐμπνέει ἡ σχέση καί ἡ κοινωνία μου μέ τόν Κύριο, ὅτι δέν θά δεχθεῖτε ἄλλο φρόνημα, ἀλλά τό φρόνημα τῆς ἀλήθειας πού διδαχθήκατε. Ἐκεῖνος ὅμως πού σᾶς ἀναστατώνει μέ τίς ψευδοδιδασκαλίες του, θά βαστάσει ὡς βαρύ φορτίο τή δίκαιη κατάκριση τοῦ Θεοῦ, ὁποιοσδήποτε κι ἄν εἶναι. Κι ὅλοι αὐτοί πού σᾶς ἀναστατώνουν εἶναι τόσο ἀνειλικρινεῖς καί συκοφάντες, ὥστε φθάνουν μέχρι τό σημεῖο νά διαδίδουν ὅτι κι ἐγώ τάχα τώρα ἔχω ταχθεῖ ὑπέρ τῆς περιτομῆς.

(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ “Ο ΣΩΤΗΡ”»)