Όταν προσεύχεσαι, να προσεύχεσαι όχι μόνο με τα χείλη, αλλά και με την καρδιά σου

Συμβουλές ωφέλιμες αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης
Κάποιο πάθος φέρει ταραχή στην καρδιά σου; Χάνεις την ειρήνη σου και ξεστομίζεις λόγια θυμού και αδικίας εναντίον του πλησίον σου;
Μη μείνεις ούτε λεπτό παραπάνω σε αυτή τη φθοροποιό κατάσταση. Πέσε ευθύς στα γόνατα και εξομολογήσου την αμαρτία σου στο Άγιο Πνεύμα, λέγοντας από τα βάθη του είναι σου: «Ώ Πνεύμα Άγιο, σε λύπησα ο άθλιος με το πνεύμα της απειθείας μου, του πάθους μου». Και κατόπιν πες, με όλη σου την καρδιά και με βεβαιότητα για την πανταχού παρουσία του Αγίου Πνεύματος, την ευχή της Εκκλησίας:
«Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν εμοί και καθάρισόν με από πάσης κηλίδος και σώσον, Αγαθέ, την ψυχήν μου». Τότε η ψυχή σου θα πλημμυρίσει από ταπείνωση, ειρήνη και ευλάβεια.
Όταν προσεύχεσαι, να προσεύχεσαι όχι μόνο με τα χείλη, αλλά και με την καρδιά σου. Και να μη χάνεις την ελπίδα σου στο θείο έλεος, όσο και αν αμάρτησες. Το έλεος του Χριστού είναι άβυσσος. Η αγάπη του ανεξάντλητος. Ο Αρχέκακος θα πασχίσει να σου παραστήσει τον Θεό τρομερό και ανελέητο. Ότι απορρίπτει δήθεν την προσευχή σου και την μετάνοιά σου. 
Αλλά θυμήσου τα ίδια τα λόγια του Σωτήρος, που τόσο θα σε καθησυχάσουν: «Τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω». (Ιω. στ’ 37). Και: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς». (Ματθ. ια΄28).

(Η εν Χριστώ ζωή μου – Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 53)
http://inpantanassis.blogspot.com/

Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα!

«Η πίστη του Χριστιανού δοκιμάζεται με την Ανάσταση του Χριστού σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι.
Απ’ όλο το Ευαγγέλιο, η Ανάσταση του Χριστού είναι το πλέον απίστευτο πράγμα, ολότελα απαράδεχτο από το λογικό μας, αληθινό μαρτύριο για δαύτο.
Μα ίσα ίσα, επειδή είναι ένα πράγμα ολότελα απίστευτο, για τούτο χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε.
Εμείς οι άνθρωποι λέμε συχνά πως έχουμε πίστη, αλλά την έχουμε μοναχά για όσα είναι πιστευτά απ’ το μυαλό μας. Αλλά τότε, δεν χρειάζεται η πίστη, αφού φτάνει η λογική. Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα.
Ευκολόπιστος είναι μονάχα ο ταπεινός ο Χριστιανός που καταφρονά τον εαυτό του και τη γνώση του, η οποία κάνει τον άνθρωπο περήφανο. Η πίστη δεν αποχτιέται χωρίς ταπείνωση, κι όσο πιο πολλή ταπείνωση υπάρχει μέσα στον άνθρωπο τόσο πιο μεγάλη είναι η πίστη του».
Όποιο μαρτύριο τους βάζει στο νού ο διάβολος, το δοκιμάζουν στον μέγιστο και κορυφαίο αθλητή του Χριστού Γεώργιο. Αυτός όμως, τόσο γενναία στεκόταν, που ούτε καν στο βλέμμα του φάνηκε να λυγίζει. Συνήχθησαν επ᾿ εμέ μάστιγες, και ουκ έγνων –δηλαδή, έπεσαν πάνω μου πληγές, μα εγώ δεν τις λογάριαζα. Το γλυκύτατο και άχραντο πρόσωπό του έλαμπε από θεία χαρά, και άγιον φως. Και πολλοί, συγκλονίζονται και πιστεύουν στον μόνο αληθινό Θεό, βλέποντας αυτά τα παράδοξα.
Ο στενός φίλος του Διοκλητιανού, Μαγνέντιος, βλέποντας ότι ο Γεώργιος δεν αλλάζει γνώμη, θέλησε να πειράξει πνευματικά τον Άγιο και ζήτησε να σταματήσουν τα σωματικά μαρτύρια. Πλησιάζει τον ολόφωτο ταξίαρχο και του λέει: Αν θέλεις Γεώργιε να πιστέψουμε στον δικό σου Θεό, κάνε μας ένα σημείο και ανάστησε έναν από τους νεκρούς, που βρίσκονται σε αυτόν τον τάφο, πριν από πολλά χρόνια.
Του τα είπε αυτά, διότι νόμιζε ότι ήταν κάτι το αδιανόητο και ακατόρθωτο. Αλλά για τον αγιώτατο Μάρτυρα ήταν τόσο ράδιον (=εύκολο) και ευχερές, απλό και εύκολο, σαν να έλεγε σε έναν αετό να πετάξει, ή σε ένα δελφίνι να κολυμπήσει.
Ο Γεώργιος αποκρίθηκε ότι θα γίνει και αυτό, επειδή στον Θεό τα πάντα είναι δυνατά. Όμως δεν θα το κάνει για αυτούς, επειδή γνωρίζει σε τι βαθύ σκοτάδι ασέβειας βρίσκονται και δεν θα πιστέψουν. Αλλά για τους απλούς ανθρώπους που ήσαν συγκεντρωμένοι εκεί. Να δούν, να θαυμάσουν, και να δοξάσουν τον Θεό.
Γονάτισε ο εκλεκτός του Χριστού. Έκαμε το σημείο του Ζωοποιού Σταυρού με πίστη και άρχισε να προσεύχεται με πολλή αγάπη και ταπείνωση. Ύστερα σηκώνεται, υψώνει τα χέρια στους ουρανούς, και κάνει την τελευταία ευχή. Με το Αμήν -ω του παραδόξου θαύματος και του καινού τερατουργήματος! Αμέσως ανασταίνεται ένας από τους νεκρούς που είχε ζήσει στην γη, πριν να έλθει ο Χριστός.
Το πλήθος έμεινε άναυδο! Ο νεκρός, ζωντανός πλέον, διέσχισε το πλήθος και έπεσε στα πόδια του Μάρτυρος λέγοντας: «Σε παρακαλώ, δούλε του Υψίστου Θεού, δώσε μου την εν Χριστώ σφραγίδα (δηλ. το Βάπτισμα)». Κι ο Γεώργιος του είπε: «Εάν πιστεύεις στον Θεό που σού ξανάδωσε την ζωή, θα σωθείς». Κι αυτός: «Πιστεύω –είπε– στον Χριστό, τον μεγάλο Θεό• Αυτόν που μόλις με την προσευχή σου από τους νεκρούς με ανέστησε». 
Αλλ’ ο βασιλιάς και οι γύρω από αυτόν, γεμάτοι έκπληξη, γρήγορα ρωτούσαν: «Πες μας το όνομά σου• με ποιο τρόπο έζησες και πότε;». Κι αυτός: «Το όνομά μου είναι Τωβίδ, ιερέας δε των ψεύτικων θεών ήμουν και πέθανα πριν την παρουσία του Χριστού και παραπέμφθηκα στους τόπους της αιώνιας κολάσεως με τους ομοίως υποδουλωμένους στην πλάνη μου».
Η παράδοση ακόμα διασώζει σε ένα παλαιό συναξάρι, ότι προσευχήθηκε ο Άγιος και εκεί δίπλα του ανέβλυσε νερό, και τον βάπτισε εις το όνομα της Αγίας Τριάδος.
Το υπερφυές όμως γεγονός της αναστάσεως του νεκρού, διαφημίστηκε σε κάθε πόλη και χώρα, ώστε σαν ποτάμια ο κόσμος έτρεχε στην φυλακή, έδιναν χρήματα και δώρα στους δεσμοφύλακες για να δούν τον Γεώργιο και ν’ ακούσουν την διδασκαλία του. Ταυτόχρονα πολλοί άρρωστοι γίνονταν υγιείς –όπως την εποχή των Αποστόλων– πράγμα που χαροποιούσε το πλήθος και πίστευαν• και η πίστη στον Χριστό εξαπλωνόταν.

Από τον Βίο και το Μαρτύριον των Αγίων Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και της μητρός αυτού Πολυχρονίας.
Φώτης Κόντογλου
http://inpantanassis.blogspot.com/

Αφήνω το βιβλίο και κλαίω

Λοιπόν, θέλεις να σου πω κι εμείς οι αγράμματοι, πώς διαβάζουμε την Αγία Γραφή; Αφού προσευχηθώ πέντε-έξι ώρες, κατόπιν διαβάζω Αγία Γραφή και κατά προτίμηση τετραυάγγελο. 
Σε διαβεβαιώνω αδελφικά, ότι τόσον ανοίγει ο νους μου, τα καταλαβαίνω τόσο καθαρά, που από την πολλή συναίσθηση δεν αντέχω. Αφήνω το βιβλίο και κλαίω με πολλή συγκίνηση ώρα πολλή.

Γέροντας Χαράλαμπος Διονυσιάτης
http://inpantanassis.blogspot.com/

Πώς ή γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

[ ... ] Επειδή οι γυναίκες της εποχής μας έχασαν την υψηλή αυτή συνείδηση, άρχισαν να γεννούν προπαντός κατά σάρκα. Τα παιδιά μας έγιναν ανίκανα για την πίστη. Συχνά αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι εικόνα του Αιωνίου Θεού.
Η μεγαλύτερη αμαρτία στις ήμερες μας έγκειται στο ότι οι άνθρωποι βυθίστηκαν στην απόγνωση και δεν πιστεύουν πια στην Ανάσταση. Ο θάνατος του ανθρώπου εκλαμβάνεται από αυτούς ως τελειωτικός θάνατος, ως εκμηδένιση, ενώ πρέπει να θεωρείται ως στιγμή αλλαγής της μορφής της υπάρξεώς μας ως ημέρα γεννήσεώς μας στην ανώτερη ζωή, σε ολόκληρο πλέον το πλήρωμα της ζωής που ανήκει στο Θεό.
Αλήθεια, το Ευαγγέλιο λέει: «Ο πιστεύων εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον ο δε απειθών τω Υιώ ουκ όψεται ζωήν» (Ιωάν. 3,36). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν ότι… ο πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. 5,24). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν τις τον λόγον τον εμόν τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα» (Ιωάν. 8,51). Παρόμοιες λοιπόν εκφράσεις μπορούμε να αναφέρουμε πολλές.
Συχνά ακούω από τους ανθρώπους: Πώς ή γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων έχασε την ικανότητα να πιστεύει; Δεν είναι άραγε η νέα απιστία συνέπεια της ευρύτερης μορφώσεως, όταν αυτό που λέει η Γραφή γίνεται μύθος, απραγματοποίητο όνειρο;
Η πίστη, η ικανότητα για την πίστη, δεν εξαρτάται πρωτίστως από τον βαθμό μορφώσεως του ανθρώπου. Πράγματι παρατηρούμε ότι στην εποχή μας, κατά την οποία διαδίδεται η μόρφωση, η πίστη ελαττώνεται, ενώ θα έπρεπε ουσιαστικά να συμβαίνει το αντίθετο όσο δηλαδή πλατύτερες γίνονται οι γνώσεις του ανθρώπου, τόσο περισσότερες αφορμές έχει για να αναγνωρίζει τη μεγάλη σοφία της δημιουργίας του κόσμου. Σε τί λοιπόν συνίσταται η ρίζα της απιστίας;
Πριν απ’ όλα οφείλουμε να πούμε ότι το θέμα αυτό είναι πρωτίστως έργο των γονέων, των πατέρων και των μητέρων. Αν οι γονείς φέρονται προς την πράξη της γεννήσεως του νέου ανθρώπου με σοβαρότητα, με τη συνείδηση ότι το γεννώμενο βρέφος μπορεί να είναι αληθινά «υιός ανθρώπου» κατ’ εικόνα του Υιού του Ανθρώπου, δηλαδή του Χριστού, τότε προετοιμάζονται για την πράξη αυτή όχι όπως συνήθως γίνεται αυτό. 
Να ένα υπέροχο παράδειγμα ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ προσεύχονταν για πολύ καιρό να τους χαρισθεί τέκνο… Και τί συνέβη λοιπόν; «Ώφθη δε αιτώ (τω Ζαχαρία) άγγελος Κυρίου εστώς εκ δεξιών του θυσιαστηρίου του θυμιάματος. Και εταράχθη Ζαχαρίας ιδών, και φόβος επέπεσεν επ’ αυτόν. Είπε δε προς αυτόν ο άγγελος μη φοβού, Ζαχαρία διότι εισηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην και έσται χαρά σοι και αγγαλίασις, και πολλοί επί τη γεννήσει αυτού χαρήσονται. Έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου… και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού, και πολλούς των υιών Ισραήλ επιστρέψει έπι Κύριον τον Θεόν αυτών» (Λουκ. 1,11-16).
Βλέπουμε μάλιστα στη συνέχεια ότι ο Ιωάννης, ευρισκόμενος ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του, αναγνώρισε την επίσκεψη της μητέρας του Χριστού, σκίρτησε από χαρά και η χαρά του μεταδόθηκε στη μητέρα του. Τότε εκείνη γέμισε με προφητικό πνεύμα. Άλλο παράδειγμα είναι η προφήτιδα Άννα.
Έτσι και τώρα αν οι πατέρες και οι μητέρες θα γεννούν παιδιά συναισθανόμενοι την άκρα σπουδαιότητα του έργου αυτού, τότε τα παιδιά τους θα γεμίζουν από Πνεύμα Άγιο, ήδη από την κοιλιά της μητέρας και η πίστη στον Θεό, τον Δημιουργό των απάντων, ως προς τον Πατέρα τους, θα γίνει γι’ αυτά φυσική, και καμία επιστήμη δεν θα μπορέσει να κλονίσει την πίστη αυτή, γιατί «το γεννώμενον εκ Πνεύματος πνεύμα έστιν». 
Η ύπαρξη λοιπόν του Θεού και η εγγύτητά του σε μας είναι για μια τέτοια ψυχή οφθαλμοφανές γεγονός. Και η απιστία των πολυμαθών ή των αμαθών στα μάτια των τέκνων αυτών του Θεού θα είναι απλώς απόδειξη ότι οι άνθρωποι εκείνοι δεν γεννήθηκαν ακόμη Άνωθεν, και ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος αυτού δεν πιστεύουν στον Θεό, διότι είναι εξολοκλήρου σάρκα, γεννημένοι από σάρκα.
Εκείνο όμως που αποτελεί πραγματικό πρόβλημα για την Εκκλησία, τον προορισμό της, είναι το πώς να πείσει τους ανθρώπους ότι είναι αληθινά τέκνα και θυγατέρες του αιωνίου Πατρός πώς να δείξει στον κόσμο τη δυνατότητα μιας άλλης ζωής, όμοιας προς τη ζωή του ιδίου του Χριστού, ή τη ζωή των προφητών και των αγίων. Η Εκκλησία οφείλει να φέρει στον κόσμο όχι μόνο την πίστη στην ανάσταση, αλλά και τη βεβαιότητα γι’ αυτήν. Τότε περιττεύει η απαίτηση για οποιεσδήποτε άλλες ηθικιστικές διδασκαλίες.

Αποσπάσματα από: Αρχιμ. Σωφρονίου,
Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής.
Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου,
Έσσεξ 2010
http://inpantanassis.blogspot.com/

Η πάλη μας…

Η πάλη μας για να εισέλθουμε στην αιώνια ζωή του ίδιου του Θεού δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό πράγμα. Η στάση μας είναι «γενηθήτω το θέλημά σου». 
Τότε σιγά-σιγά αναπτύσσεται μέσα μας η δυνατότητα να εννοήσουμε τον Θεό όπως είναι μέσα στην αιωνιότητά του.

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
http://inpantanassis.blogspot.com/

ΤΕΤΑΡΤΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

«Ἐν τιμῇ ὤν υἱότητος Πατρός ἀγαθοῦ, ὁ ἄνους ἐγώ οὐ συνῆκα, ἀλλ’ ἐμαυτόν τῆς δόξης ἐστέρησα, τόν πλοῦτον κακῶς δαπανήσας τῆς χάριτος· λειπόμενος δέ θείας τροφῆς, παράσιτος γέγονα μιαρῷ πολίτῃ· ὑπ’ αὐτοῦ δέ πεμφθείς εἰς τόν αὑτοῦ ψυχοφθόρον ἀγρόν, ζῶν ἀσώτως συνεβοσκόμην τοῖς κτήνεσι, καί ταῖς ἡδοναῖς δουλεύων, οὐκ ἐνεπλησκόμην. Ἀλλ’ ὑποστρέψας, βοήσω τῷ εὐσπλάγχνῳ καί οἰκτίρμονι Πατρί· Εἰς τόν Οὐρανόν, καί ἐνώπιόν σου, ἥμαρτον, ἐλέησόν με» (Ἀπόστιχα τῶν Αἴνων, ἰδιόμελον, ἦχος β΄).
(Ἐνῶ εἶχα τήν τιμή νά εἶμαι υἱός ἀγαθοῦ Πατέρα, ὁ ἀνόητος ἐγώ δέν κατάλαβα, ἀλλά στέρησα τόν ἑαυτό μου ἀπό τή δόξα, ἀφοῦ ξόδεψα μέ κακό τρόπο τόν πλοῦτο τῆς χάρης. Κι ἐπειδή μοῦ ‘λειπε ἡ θεϊκή τροφή, ζοῦσα παρασιτικά κοντά σέ μιαρό πολίτη, ὁ ὁποῖος μέ ἔστειλε στόν δικό του ψυχοφθόρο ἀγρό. Ἐκεῖ ζώντας ἄσωτα βοσκοῦσα κι ἐγώ μαζί μέ τά κτήνη· κι ἐνῶ ἤμουν δοῦλος στίς ἡδονές, ἔνιωθα ἄδεια τήν καρδιά μου. Ἀλλά θά γυρίσω πίσω στόν εὔσπλαγχνο καί οἰκτίρμονα Πατέρα μου καί θά τοῦ φωνάξω δυνατά: Ἁμάρτησα στόν Οὐρανό καί ἐνώπιόν Σου, ἐλέησέ με).
Ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου ἔρχεται καί ἐπανέρχεται ἀενάως στήν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀνεξάρτητα ἀπό τή συγκεκριμένη Κυριακή τῶν ἀρχῶν τοῦ Τριωδίου. Κι αὐτό γιατί ὁ ἄσωτος ἀποτελεῖ τύπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἀπαρχῆς μέχρι σήμερα καί ὅσο θά ὑπάρχει κόσμος, ὁ ὁποῖος ἀπομακρύνεται ἀπό τό σπίτι τοῦ Πατέρα Θεοῦ καί περιπίπτει γι’ αὐτό σέ μία κατάσταση κόλασης, στοιχεῖα τῆς ὁποίας εἶναι ἡ προσκόλληση σέ μιαρό πολίτη, δηλαδή τόν Πονηρό διάβολο, ἡ δουλεία στά σαρκικά πάθη, τό κενό ὡς ὀδυνηρό βίωμα τῆς καρδιᾶς. Ἡ συγκεκριμένη παραβολή μέ ἄλλα λόγια προβάλλει ἐν συντόμῳ τήν ὅλη πορεία τῆς ἀνθρωπότητας, ἀλλά γίνεται κατανοητή μόνον ἀπό τόν πιστό πού ἔχει ἀποδεχτεῖ τήν ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ. Κι ἡ κατανόηση αὐτή περιλαμβάνει, πέραν βεβαίως τῆς ἔκπτωσης τοῦ ἀνθρώπου, καί τήν ἀποκατάστασή του ὡς ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφή στό σπίτι τοῦ Πατέρα. Ἡ παραβολή μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι τό κρισιμότερο σημεῖο βρίσκεται στήν πίστη ὅτι ἀφενός ὁ Θεός εἶναι τό σπίτι μας, ἐκεῖ λοιπόν βρίσκουμε τόν ἑαυτό μας, ἀφετέρου ὅτι Αὐτός ὁ Θεός εἶναι ἀκριβῶς ὁ Πατέρας μας, ὁ γεμᾶτος ἀγάπη καί ἔλεος ἀπέναντί μας. Ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου - ἡ σύνοψη τοῦ Εὐαγγελίου κατά πολλούς - ἔχει ἐντελῶς δυναμικό χαρακτήρα· γιατί φωτίζει μέ ἄμεσο τρόπο ὅ,τι διαδραματίζεται στήν καθημερινότητα ὅλων τῶν πιστῶν: κάθε ἁμαρτία μας εἶναι μία ἀσωτία πού μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἀγκαλιά τοῦ Πατέρα, ρίχνοντάς μας σέ μία κόλαση· κάθε ἀπόφαση ἐπιστροφῆς μας, κάθε στιγμή μετανοίας μας δηλαδή, συνιστᾶ τήν πρόκληση τῆς χαρᾶς τοῦ Πατέρα μας Θεοῦ καί τήν ἀγαπητική κινητοποίησή Του προκειμένου νά μᾶς ξαναθερμάνει στήν ἀδειανή ἀπό ἐμᾶς ἀγκαλιά Του. (Ὁ σεμνός καί ἁπαλός ἦχος β΄ ἔρχεται ὡς γλυκιά ὑπόκρουση τῆς καθημερινῆς ἐσωτερικῆς αὐτῆς πορείας μας). 

   
http://pgdorbas.blogspot.com/

Συνέχισε να προσπαθείς…

Σε καιρό πειρασμού μη αφήνεις τη θέση σου· μη λιποτακτήσεις· μη θελήσεις να δείξεις του άλλου το σφάλμα…
Και τώρα που νικήθηκες και έπεσες μία φορά να είσαι άγρυπνος στο εξής σε αυτό το πάθος. Διότι ο πειρασμός πάντοτε στέκει πλάι σου· και σ’ όποιον πόλεμο νικήθηκε μία φορά -και εκατό χρόνια να περάσουν- μόλις έλθει ο άνθρωπος σ’ εκείνο το πράγμα, που νικήθηκε την πρώτη φορά, αμέσως τον ρίχνει και πάλι..
Γι’ αυτό λέω σε σένα και σ’ όλους τους αδελφούς, ότι σε κάθε πόλεμο του εχθρού πρέπει να βγεις νικητής. Ή να πεθάνεις στον αγώνα· ή με το Θεό να νικήσεις. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Σε καιρό πειρασμού μη αφήνεις τη θέση σου· μη λιποτακτήσεις· μη θελήσεις να δείξεις του άλλου το σφάλμα· μη ζητήσεις το δίκαιο· αλλά σιωπώντας μέχρι θανάτου να περάσεις τον πειρασμόν και την ταραχή.
Και, αφού περάσει ο πειρασμός και γίνει τέλεια ειρήνη -είτε Γέροντας είσαι, είτε υποτακτικός- τότε δείξε χωρίς πάθος τη ζημία και την ωφέλεια. Και έτσι οικοδομείται η αρετή.
Όλοι οι πειρασμοί και οι θλίψεις θέλουν υπομονή, και αυτή είναι η νίκη τους. Σημείωσε τα ονόματα όσων υπέμειναν έως θανάτου σε καιρό πειρασμού, που γίνεται στο στόμα το σάλιο τους αίμα για να μη μιλήσουν. Αυτούς να τους έχεις σε μεγάλη ευλάβεια και να τους τιμάς ως Μάρτυρες, ως Ομολογητές.
Αυτούς, εγώ αγαπώ, και γι’ αυτούς οφείλω να χύνω κάθε ημέρα και την τελευταία ρανίδα μου εν αγάπη Χριστού. Διότι τον βλέπεις ότι υπομένοντας προτιμά μύριους θανάτους, παρά να βγάλει από το στόμα του λόγο ψυχρό.
Και, όταν τον πνίγουν οι άνθρωποι, τον πνίγει το δίκαιο, τον πνίγει και ο εσωτερικός λογισμός· και αυτός μαχόμενος ατονεί και πέφτει σαν νεκρός· και συνεχίζει να μάχεται νοερά με τον πειρασμόν και παίρνει όλα τα βάρη επάνω του πονώντας και στενάζοντας ως φταίχτης.

Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής
https://www.askitikon.eu/

Χωρίς πνευματικό πατέρα, δεν μπορεί να προχωρήσει κάποιος στην πνευματική ζωή

Προσευχή
Όταν ήμουν μικρός στον κόσμο είχα δει μια ταινία που μου έμεινε στη μνήμη και με βοήθησε στο ξεκίνημα της μοναχικής μου ζωής, όταν έβαζα θεμέλιο. Ήταν μια ταινία με δύο πυγμάχους που θα έκαναν μια πάλη μεταξύ τους.
Ο προπονητής του νεότερου, πριν τον αγώνα, έλεγε στον αθλητή του:
– Αυτή η τέχνη (της πυγμαχίας), προβλέπει θυσίες. Δεν θα πίνεις, δεν θα καπνίζεις, δεν θα ξενυχτάς, δεν θα πηγαίνεις με το άλλο φύλο, για να έχεις υγεία, η οποία θα σε βοηθήσει στην πάλη και στην νίκη! Αν δεν τα φυλάξεις αυτά, θα έχεις αποτυχία…
Στη συνέχεια, ο πυγμάχος αυτός, δεν τήρησε κάποια απ’ αυτά που του είπε ο προπονητής του. Και ο προπονητής του τον είδε και τον έλεγξε:
– Δεν πας καλά! Δεν πρόκειται να προχωρήσουμε έτσι!… Και εσύ χάνεις τους κόπους σου και εγώ…
Εκείνος αντέδρασε και όπως ήταν μποξαδόρος, δίνει μία στον προπονητή του και τον ρίχνει κάτω!
Aλλά μετά από λίγες μέρες, έφτασε η ώρα για τον αγώνα! Προχωρεί στην μάχη, δίχως τον προπονητή δίπλα του. Ο άλλος αντίπαλος, είχε βοηθό και καθοδηγητή τον προπονητή του, να τον συμβουλεύει, να τον τονώνει, να τον δυναμώνει, να του δίνει αέρα.
Άρχισε πάλη. Ο νεότερος έχανε, έχανε έδαφος συνεχώς και νικούσε ο άλλος. Ο προπονητής του, που καθόταν ψηλά στο αμφιθέατρο και παρακολουθούσε, στενοχωριόταν που έβλεπε τον δικό του μαθητή να χάνει και ας τον είχε χτυπήσει εκείνος… Ήξερε πως το ηθικό του έπεσε και δεν θα μπορούσε να κερδίσει.
Προβλέποντας ότι πλησίαζε το τέλος, τρέχει κάτω στο ρίνγκ, τον πλησίαζει σε μια διακοπή, που γίνεται διάλειμμα για ανάπαυση, του μιλάει στο αυτί, τον συμβουλεύει και του δίνει θάρρος.
Αυτό ήταν!… Σηκώνεται ο μαθητής του, αγωνίζεται σωστά και στον τελευταίο γύρο, βγάζει τον αντίπαλό του νοκ άουτ και κέρδισε τον αγώνα!
Αυτό με βοήθησε και εμένα και κράτησα μέσα μου γερά, ότι χωρίς δάσκαλο, χωρίς πνευματικό πατέρα, χωρίς οδηγό δεν μπορεί να προχωρήσει κάποιος στην πνευματική ζωή. Και έτσι είχα μεγάλη ωφέλεια…

π. Εφραίμ Φιλοθεΐτης
https://www.askitikon.eu/

Άγιος Υπάτιος επίσκοπος Γαγγρών

Ο Άγιος Υπάτιος ήταν μορφή από εκείνες που δόξασαν την Εκκλησία στους πρώτους αιώνες της και αγωνίσθηκαν για το θρίαμβο του χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας. Ήταν επίσκοπος Γαγγρών στα χρόνια του Μεγάλου. Κωνσταντίνου και συμμετείχε στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια (325 μ.Χ.), κατά της πλάνης του Αρείου.
Στο ποιμαντικό του έργο, εξακολούθησε να διδάσκει και να καθοδηγεί το ποίμνιο του, αλλά κυρίως αντιμαχόταν τις αιρέσεις, και ιδιαίτερα την αίρεση των Ναυτιανών. Η επιτυχία με την οποία καταπολεμούσε τους Ναυτιανούς, ξεσήκωσε τα άγρια πάθη τους και ζητούσαν την εξόντωση του.
Έτσι, το έτος 326 μ.Χ. πλήρωσαν κάποιους ειδωλολάτρες, οι οποίοι σε κρημνώδη περιοχή επιτέθηκαν κατά του Αγίου με ξύλα και πέτρες και τον άφησαν μισοπεθαμένο. Πριν ξεψυχήσει, μία εκ των φανατικών αιρετικών γυναικών τον θανάτωσε διά λίθου.

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΓΕΝΕΣΙΣ Ζ´ 6 - 9
6 Νῶε δὲ ἦν ἐτῶν ἑξακοσίων, καὶ ὁ κατακλυσμὸς τοῦ ὕδατος ἐγένετο ἐπὶ τῆς γῆς. 7 εἰσῆλθε δὲ Νῶε καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ καὶ αἱ γυναῖκες τῶν υἱῶν αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ εἰς τὴν κιβωτὸν διὰ τὸ ὕδωρ τοῦ κατατακλυσμοῦ. 8 καὶ ἀπὸ τῶν πετεινῶν τῶν καθαρῶν καὶ ἀπὸ τῶν πετεινῶν τῶν μὴ καθαρῶν καὶ ἀπὸ τῶν κτηνῶν τῶν καθαρῶν καὶ ἀπὸ τῶν κτηνῶν τῶν μὴ καθαρῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν ἑρπόντων ἐπὶ τῆς γῆς 9 δύο δύο εἰσῆλθον πρὸς Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ, καθὰ ἐνετείλατο ὁ Θεὸς τῷ Νῶε.

Νεοελληνική απόδοση:
6 Ὁ Νῶε δὲ ἦταν ἐξακοσίων ἐτῶν, ὅταν ἐπραγματοποιήθη εἰς τὴν γῆν ὁ κατακλυσμός. 7 Εἰσῆλθε δὲ εἰς τὴν κιβωτὸν ὁ Νῶε καὶ οἱ υἱοί του καὶ ἡ γυναῖκα του, μαζί του δὲ καὶ οἱ γυναῖκες τῶν υἱῶν του, διὰ νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὰ ὕδατα τοῦ κατακλυσμοῦ. 8 Μαζὶ μὲ τὸν Νῶε εἰσῆλθαν ἐπίσης εἰς τὴν κιβωτὸν ἀπὸ τὰ πτηνὰ τὰ καθαρὰ καὶ ἀπὸ τὰ πτηνὰ τὰ ἀκάθαρτα, καὶ ἀπὸ τὰ ζῶα τὰ καθαρὰ καὶ ἀπὸ τὰ ζῶα τὰ ἀκάθαρτα, καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ ἑρπετά, τὰ ὁποῖα σύρονται ἐπάνω εἰς τὴν γῆν. 9 Ὅλα αὐτὰ εἰσῆλθαν εἰς τὴν κιβωτὸν μαζὶ μὲ τὸν Νῶε κατὰ ζεύγη· τὸ κάθε ζευγάρι ἀπετελεῖτο ἀπὸ ἕνα ἀρσενικὸν καὶ ἕνα θηλυκόν, ὅπως ἀκριβῶς εἶχε διατάξει ὁ Θεὸς τὸν Νῶε.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Αν θέλεις να επιδοθείς στην προσευχή και στην αγρυπνία, πρέπει να κόψεις κάθε επαφή σου με τον κόσμο και την αμαρτία. Χρειάζεται ακόμη υπομονή και ησυχία. Μην φοβάσαι από την ταραχή που δημιουργεί ο διάβολος κατά την ώρα της προσευχής. Αυτό το κάνει, γιατί γνωρίζει την ωφέλεια που θα έχουμε μετά από την προσευχή. 

(Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Η Εκκλησία προϋπόθεσις της Σωτηρίας

(Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης Γρηγοριάτης)

Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την Αποστολή της ενορίας ως ευχαριστιακής εκκλησιαστικής κοινότητος, εάν δεν συνειδητοποιήσουμε την σημασία της Εκκλησίας για την σωτηρία μας. Η Εκκλησία κατά την Ορθόδοξο πίστι μας είναι προϋπόθεσις της σωτηρίας μας. Γι’ αυτό και στο Σύμβολο της πίστεως, αφού ομολογήσουμε πίστι στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ομολογούμε ότι πιστεύουμε και εις Μίαν. Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν.
Είναι γνωστός ο λόγος του Αγίου Κυπριανού ότι: "εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία" ή ότι: "δεν δύναται να έχη τον Θεόν Πατέρα εκείνος, όστις δεν έχει την Εκκλησία μητέρα".
Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, στο οποίο ο Χριστός δια των Αγίων Μυστηρίων μάς συσσωματώνει και μάς κάνει μέλη Του. Δια του Χριστού ενωνόμεθα και κοινωνούμε με την αγία Τριάδα και μεταξύ μας. Έτσι τα πρώην διασκορπισμένα τέκνα του Θεού "συνάγονται από τον Χριστό εις έν" (Ιωάν. ια’, 52). Γινόμεθα και πάλι οικείοι του Θεού, λαός του Θεού. Βασίλειον Ιεράτευμα.
Η ένωσις του Θεού με τους ανθρώπους, που υπήρχε στον Παράδεισο και διασπάσθηκε λόγω της Αποστασίας και αμαρτίας των πρωτοπλάστων, αποκαθίσταται τώρα δια του Χριστού στην Εκκλησία.
Ο εν Χριστώ άνθρωπος στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, αποκαταλλάσσεται (συμφιλιώνεται) με τον Θεό. Δικαιώνεται, ζωοποιείται. Φωτίζεται, αγιάζεται, σώζεται, γίνεται Θεός κατά χάριν, εφ’ όσον βέβαια και ο ίδιος προσφέρει, δια της ασκήσεως και της υπακοής στις εντολές του Θεού, την ελευθερία του στον Θεό.
Στην Εκκλησία ο Χριστιανός κοινωνεί με τον Θεό αλλά και με τον Χριστιανό συνάνθρωπό του. Ξεπερνά τον νοσηρό ατομικισμό, την φιλαυτία και αποκτά την αγία εν Χριστώ κοινωνικότητα και αδελφωσύνη.
Με τα εισαγωγικά Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος γίνεται η συσσωμάτωσις του ανθρώπου στο Σώμα του Χριστού και η χορηγία της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.
Στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας η ένωσις με τον Χριστό και μεταξύ μας γίνεται συνεχής πραγματικότης. Όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός "κοινωνία λέγεται τε και εστίν αληθώς δια το κοινωνείν ημάς δι’ αυτής τω Χριστώ και μετέχειν αυτού της σαρκός τε και της θεότητος. Κοινωνείν δε και ενούσθαι αλλήλοις δι’ αυτής· επεί γαρ εξ ενός άρτου μεταλαμβάνομεν οι πάντες, έν σώμα Χριστού και έν αίμα και αλλήλων μέλη γινόμεθα, σύσσωμοι Χριστού χρηματίζοντες" (Έκδοσις Ορθοδόξου Πίστεως, Δ’).
Έτσι για μας τους Ορθοδόξους η συμμετοχή στην Θεία Ευχαριστία και Λειτουργία δεν είναι μία πράξις ατομικής ευλάβειας ή ατομικής σωτηρίας αλλά φανέρωσις και ανανέωσις της εν Χριστώ κοινωνίας με τον Θεό και τους ανθρώπους.
Γι’ αυτό και οι Ιεροί κανόνες επιβάλλουν την συμμετοχή κατά την Θεία Λειτουργία στην Κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων, εκτός εννοείται εκείνων που ευρίσκονται υπό επιτίμια (Β’ Κανών της Αντιοχ. η’ και θ’ Αποστολ.).
Κάθε Θεία Λειτουργία, ευχαριστιακή σύναξις, βεβαιώνει ότι δεν είμεθα άτομα χωρισμένα από τον Θεό και μεταξύ μας. Ήμαστε και γινόμαστε κοινωνία, αδελφότης, οικογένεια του Θεού. Σώμα Χριστού, θεανθρωπίνη ένωσις.
Ο Εκκλησίασμός και η συμμετοχή μας στη θεία Λειτουργία δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό καθήκον, άλλα όρος για να είμεθα μέλη τής Εκκλησίας. Υπενθυμίζω τον Π’ Κανόνα της ΣΤ’ Οικουμ. Συνόδου: "Ή τις Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή διάκονος, ή τών εν τω κλήρω καταλεγομένων, ή λαϊκός, μηδεμίαν ανάγκην βαρυτέραν έχοι. Ή πράγμα δυσχερές, ώστε επί πλείστον απολείπεσθαι της αυτού Εκκλησίας, αλλ’ εν πόλει διάγων, τρεις Κυριακάς ημέρας εν τρισίν εβδομάσι μη συνέρχοιτο, ει μεν κληρικός είη, καθαιρείσθω· ει δε λαϊκός, αποκινείσθω της κοινωνίας". (παράβαλλε και τον ια’ της Σαρδ.). Κατά τους Ιερούς Κανόνας, που εκφράζουν το θέλημα του Θεού, το να συνέρχεται ο Χριστιανός ή να συνάγεται ή να μετέχη στις συνάξεις ή συνελεύσεις ή συνόδους της Εκκλησίας είναι όρος για να είναι μέλος της Εκκλησίας. Δεν εννοείτο να είναι ο Χριστιανός ασύνακτος ή χωρισμένος από την σύναξι παρά μόνο σε περίπτωσι εκπτώσεως από την αληθινή πίστι. (Τους σχετικούς 1. Κανόνας βλέπε στο βιβλίο μου: "Η Ποιμαντική Διακονία κατά τους ί. Κανόνας". Πειραιεύς 1976, σελ. 40).
Η Εκκλησία δεν είναι κυρίως θεσμός, ίδρυμα, σωματείο, οργάνωσις, αλλά κοινωνία προσώπων εν Χριστώ. Όπως ελέχθη από Ορθόδοξο θεολόγο, Εκκλησία είναι ο Λυτρωτής, η Μήτηρ του Λυτρωτού και οι φίλοι του Λυτρωτού. Όπως όμως κάθε σώμα έτσι και η Εκκλησία έχει οργανισμό που διασφαλίζει την λειτουργία της. Ο οργανισμός της δεν είναι οργάνωσις ανθρώπινης πρωτοβουλίας αλλά έκφρασις του θεανθρωπίνου χαρακτήρος του Σώματός της και αποβλέπει στην διατήρησι της ενότητος των μελών του Σώματος.
Η συνοδική και Ιεραρχική δομή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μάς μαρτυρεί για τον χαρακτήρα της ως κοινωνίας προσώπων εν Χριστώ, εν αντιθέσει με την παποκεντρική δομή της Ρωμαϊκής Εκκλησίας όπου προηγείται ο ιδρυματικός και θεσμικός χαρακτήρ.
Ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα έχει και η Εκκλησία των Προτεσταντών. Κατά τους Προτεστάντας η Εκκλησία έπεται της σωτηρίας. Ο πιστός σώζεται ατομικά εκτός Εκκλησίας με μια κατακόρυφο σχέση με τον Θεό. Έτσι οι σεσωσμένοι συγκεντρώνονται δια να αποτελέσουν την Εκκλησία προς αλληλοβοήθεια και εξασφάλισι της ατομικής σωτηρίας.
Δεν κάνει δηλαδή ο Χριστός την Εκκλησία ενώνοντας στο Σώμα Του τους πιστούς, αλλά οι πιστοί κάνουν την Εκκλησία. Γι’ αυτό στους Προτεστάντας η Εκκλησία δεν είναι Σώμα Χριστού, αλλά σωματείο. Ούτε είναι κοινωνία προσώπων εν Χριστώ, αλλά σύνολο ατόμων που τους συνδέει κοινή θρησκευτική πίστις.
Ο άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως είχε σοφά τονίσει ότι: "Μόνη δε διαφορά μεταξύ των δύο αυτών συστημάτων (Παπισμού και Προτεσταντισμού) είναι η εξής: Εν μεν τη δυτική Εκκλησία το άτομον. Ήτοι ο Πάπας, συνκεντροί περί εαυτόν πολλά βωβά και ανελεύθερα πρόσωπα συμμορφούμενα εκάστοτε προς τας αρχάς και τα φρονήματα του επικαθημένου άτομου. Εν δε τω Προτεσταντισμώ η Εκκλησία συνεκεντρώθη περί το άτομον. Όθεν η Δυτική Εκκλησία είναι άτομον και ουδέν πλέον. Αλλά τις δύναται να εγγυηθή ημίν περί της ομοφροσύνης όλων των Παπών; Αφού δε πας Πάπας κρίνει περί του ορθού κατά το δοκούν αυτώ και ερμηνεύει την Γραφήν ως βούλεται. Και αποφθεγματίζεται ως θεωρεί ορθόν, κατά τι διαφέρει ούτος των παντοίων δογματιστών της Προτεσταντικής Εκκλησίας; Οποία διαφορά των αρχόντων; Ίσως εν μεν τη των Προτεσταντών έκαστον άτομον αποτελεί μίαν Εκκλησίαν. Εν δε τη δυτική όλην την Εκκλησίαν αποτελεί εν άτομον. Ουχί πάντοτε το αυτό. Αλλ’ αείποτε έτερον". (Αγίου Νεκταρίου "Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι", εκδόσεις Ρηγόπουλου, Θεσ/νίκη 1972. Σελ. 73).
Για μας τους Ορθοδόξους προηγείται η Εκκλησία και έπεται η σωτηρία. Δικαιούμεθα και σωζόμεθα, επειδή ο Χριστός μάς κάνει μέλη του Σώματός Του. Από αυστηρά Ορθόδοξο άποψι δεν πρέπει η Εκκλησία να χαρακτηρίζεται ως ηθικό ή μυστικό Σώμα του Χριστού γιατί οι χαρακτηρισμοί αυτοί (δυτικής προελεύσεως) τείνουν να μειώνουν τον χαρακτήρα της Εκκλησίας ως πραγματικού και ενιαίου Σώματος του Χριστού. Ούτε πάλι μπορούμε να χωρίζουμε την Εκκλησία σε στρατευόμενη και θριαμβεύουσα, διότι και τα μέλη της που στρατεύονται, συμμετέχουν από την παρούσα ζωή στο έσχατον. Προγεύονται την Βασιλεία του Θεού και γι’ αυτό από την παρούσα ζωή έχουν αρχίσει να θριαμβεύουν, έχουν την απαρχή της δόξης του Θεού.
Σωζόμεθα λοιπόν στην Εκκλησία, που κατά τον Απόστολο Παύλο "είναι στύλος και εδραίωμα της Αληθείας" και που κατά τον αψευδή λόγο του Κυρίου είναι θεμελιωμένη επί την πέτραν (την ομολογία του θεανθρώπου Χριστού) και γι’ αυτό "ούτε αι πύλαι του Άδου θα κατισχύσουν αυτής".

("Ενορία προς μία νέα ανακάλυψή της" Εκδόσεις Ακρίτα. Σειρά: "Ορθόδοξη Μαρτυρία" Αρ. 37. Συλλογικός τόμος)
http://theomitoros.blogspot.com/

Το Άγιον Όρος επεκτείνεται και έξω από τον πεπτωκότα χωροχρόνο μας!

«Ας με εγκαταλείψουν όλοι και όλα. Αυτό το ένα που μου δόθηκε δεν φεύγει. Δεν χάνεται. Αυτό μου έμαθε να βλέπω καθαρά. Να αγαπώ ανυστερόβουλα. Να φεύγω και να έρχομαι με την ίδια κίνηση. Να αφήνω τους άλλους ελεύθερους και τότε ακριβώς να είναι που τους έχω δίπλα μου και μέσα μου.
Αυτό το μυστικό προζύμι της Βασιλείας του Θεού, ο πολύτιμος μαργαρίτης που μπήκε μέσα στα σπλάχνα της ύπαρξής μου και πλέον αυξάνει με καρδιά την Θεία Λειτουργία... Στο Όρος αναπαύεσαι ως άνθρωπος, γιατί σώζεται ο άνθρωπος», έλεγε κάποιος αγιορείτης γέροντας.
Και όντως στο Όρος αναπαύεσαι γιατί νιώθεις την ανθρωπότητα να μεταμορφώνεται σε θεανθρωπία, τον θάνατο σε ανάσταση, την μιζέρια σε πνευματική αρχοντιά. Τα κελιά των μοναχών γίνονται πνευματικές αετοφωλιές, τα μαύρα ράσα ενδύματα της Χάριτος...
Το Όρος υπάρχει μέσα στην καρδιά κάθε ανθρώπου που βαδίζει συντροφιά με το «σκάνδαλο του Σταυρού", υπάρχει μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που μάχεται να βρεί το Φως του Χριστού, υπάρχει μέσα σε κάθε υποψιασμένο ιχνηλάτη του Άπειρου.
Το Άγιον Όρος βρίσκεται περιορισμένο μέσα στον χώρο και στον χρόνο αλλά και συνάμα ελεύθερο απ' αυτά. Επεκτείνεται έξω από τον πεπτωκότα χωροχρόνο διότι αναφέρεται σ' όλους εκείνους που ανεξάρτητα το πότε και που έζησαν προσπάθησαν με την ζωή τους να αγγίξουν τις ηλιαχτίδες του Υπέρλογου, με εφόδια την άσκηση και την μετάνοια...
Αν γίνει η καρδιά μας ο Άθωνας της Ταπείνωσης, τότε το περιβόλι της Αγάπης θα ανθίσει στην ζωή μας…και ας μην έχουμε πάει ποτέ στο Άγιον Όρος...αρκεί να ζούμε σαν εκείνους που τόλμησαν να ζήσουν και να ζουν εκεί...στην πληρότητα της Θείας Κοινωνίας...

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
http://inpantanassis.blogspot.com/

Το μεγαλείο της θείας πρόνοιας

Εμείς ζούμε σαν να μην αισθανόμαστε το μεγαλείο της θείας πρόνοιας. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός. 
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις ενέργειες Του. Μη νομίζετε ότι ο Θεός το έκανε έτσι και μετά το διόρθωσε. Ο Θεός είναι αλάθητος. Δεν διορθώνει τίποτε. 
Ποιός είναι, όμως, ο Θεός στο βάθος, στην ουσία, εμείς δεν το γνωρίζουμε. Τις βουλές του Θεού δεν μπορούμε να τις εξιχνιάσουμε.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
http://inpantanassis.blogspot.com/

Μη φοβάσαι δεν είσαι μόνος. Μόνος είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τον Θεό

Μη φοβάσαι δεν είσαι μόνος. Μόνος είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τον Θεό ακόμα και αν όλοι οι άνθρωποι συναναστρέφονται μαζί του.
Αυτός, και στην πιο πολυάριθμη κοινωνία, θα έλεγε – όπως και τώρα λένε κάποιοι – «βαριέμαι, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τον εαυτό μου, όλα είναι βαρετά». Αυτές είναι ψυχές άδειες από τον Θεό, φλοίδες χωρίς κουκούτσι, στάχτη χωρίς κάρβουνο. Αλλά εσύ δεν είσαι μόνος αφού είσαι πλάι στον Κύριο και ο Κύριος δίπλα σου.
Άκουσε πως ο μεγάλος Παύλος, ο απόστολος της οικουμένης, ήταν κάποτε εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, και πως μιλά:
«᾿Εν τη πρώτη μου απολογία ουδείς μοι συμπαρεγένετο, αλλά πάντες με εγκατέλιπον· μη αυτοίς λογισθείη· ο δε Κύριός μοι παρέστη και ενεδυνάμωσέ με, ίνα δι’ εμού το κήρυγμα πληροφορηθή και ακούση πάντα τα έθνη· και ερρύσθην εκ στόματος λέοντος» ( Β’ Τιμ. 4, 16-17 ).
Βλέπεις, λοιπόν, πόσο άγια σκέφθηκε και μίλησε ο δούλος του Χριστού Παύλος σ’ εκείνες τις πρώτες μέρες, όταν στον κόσμο δεν υπήρχε ακόμα ούτε ένας χριστιανικός ναός, ούτε ένας χριστιανός άρχοντας!
Ενώ σήμερα όλη η γη είναι στολισμένη με χριστιανικούς ναούς και οι χριστιανοί απαριθμούνται σε κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια.
Μη λυπάσαι, λοιπόν, επειδή αισθάνεσαι μοναξιά στον δικό σας τόπο. Αν αισθάνεσαι σαν να είσαι στην έρημο, όπως γράφεις, γνώριζε ότι πολλοί στην έρημο σώθηκαν. Αλλά όλοι αυτοί οι ερημίτες του Θεού ανήλθαν στη μεγάλη κοινωνία του Θεού και των αγγέλων του Θεού.
Υπήρχαν άνθρωποι που για πενήντα ολόκληρα χρόνια δεν είδαν ανθρώπινο πρόσωπο και όμως δεν έλεγαν «είμαστε μόνοι»! Αφού ο Θεός ήταν μαζί τους και αυτοί με τον θεό.
Μπορείς να ζήσεις χωρίς κανέναν και χωρίς τίποτα∙ χωρίς τον Θεό όμως δεν μπορείς. Αυτή είναι η δική τους μαρτυρία που την παρέδωσαν στην Εκκλησία ως κάποιο κεφάλαιο δικό της.
Δεν είναι γνωστό εάν κάποιος άθεος μπόρεσε να επιζήσει επί πενήντα χρόνια σε πλήρη μοναξιά στην έρημο. Αυτό δεν έχει σημειωθεί στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Δεν είναι σε θέση ένας άθεος να πράξει κάτι τέτοιο.
Σε κάποιον σαν αυτόν είναι βαρετό να ζει μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων και ακόμα πιο μονότονο – ακόμα και αδύνατο – έξω από την κοινωνία. Διότι ο άθεος αναζητά τους ανθρώπους για να τους κεντρίσει την καρδιά με την αθεΐα του και να θρέψει τον εαυτό του με τον πόνο τους.
Αλλά στην έρημο ποιόν να βρει να φάει παρά μόνον τον ίδιο του τον εαυτό; Και με ποιανού τον πόνο να τραφεί παρά με τον δικό του; Γι’ αυτό απογείωσε τις σκέψεις σου στα πνευματικά ύψη όπου κατοικεί Εκείνος που μόνος Του είναι η μεγαλύτερη και τρυφερότερη κοινωνία από κάθε ανθρώπινη κοινωνία.
Εκείνον να υπηρετείς, μ’ Εκείνον να συναναστρέφεσαι, σ’ Εκείνον να μιλάς , για Εκείνον αγωνίσου, Εκείνον αγάπα με όλη σου την καρδιά, με όλον τον νου σου.
Εκείνος θα βρει τρόπους να ανοίξει τα μάτια των γειτόνων σου και την καρδιά τους, ώστε να εμφανίσει σ’ αυτούς τη ζωντανή πίστη σ’ Αυτόν. Τότε στον τόπο σου θα ψάλλεται η δόξα του Θεού όχι μόνον από έναν σολίστ, όπως τώρα, αλλά από μία χορωδία. Ειρήνη και υγεία από τον Θεό.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
http://inpantanassis.blogspot.com/

Κλαις ασταμάτητα

Όποιος δεν βλέπει στην προσευχή, με τα μάτια της ψυχής, τον Χριστό αυτός δεν έμαθε να προσεύχεται. Αχ! να ’ξερες τι είναι να δεις τον Χριστό με τα μάτια! Μόλις τον βλέπεις μέσα σου γεμίζεις μια απερίγραπτη χαρά. 
Όμως σε καταλαμβάνει κι ένα ασυγκράτητο δέος, ώστε αυθόρμητα λυγίζουν τα πόδια, πέφτεις μπροστά του μπρούμυτα και με ασταμάτητους λυγμούς, μένεις εκστατικός. Εκεί τι να πεις παρουσία Θεού. 
Μόνο θαυμάζεις, συντρίβεσαι και κλαις ασταμάτητα. Mωρέ όχι μια μέρα και δυο, τρεις μήνες δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα. Ο γλυκύτατος πόθος σε κατακαίει. 
Όσο και να θέλεις δεν μπορείς να βαστάξεις τον εαυτό σου. Μετά τους τρεις μήνες, λιγόστεψαν τα δάκρυα, αλλά η μνήμη δεν εξαλείφεται.

Γέροντας Χαράλαμπος Διονυσιάτης
http://inpantanassis.blogspot.com/

Κύριε δίδαξε με να σε αγαπήσω

Δυο καλόγεροι που πήγαιναν σε προσκύνημα, έφτασαν στο πέρασμα ενός ποταμού. Εκεί είδαν ένα καλοντυμένο κορίτσι που αναρωτιόταν τι να κάνει μιας που το ποτάμι ήταν βαθύ και δεν ήθελε να χαλάσει τα ρούχα της. Χωρίς πολλά πολλά, ο ένας από τους δυο καλόγερους την πήρε στην πλάτη του και την πέρασε στην άλλη όχθη,όπου την άφησε πάλι σε στέρεο έδαφος.
Ύστερα οι καλόγεροι συνέχισαν το δρόμο τους. Ο άλλος καλόγερος όμως, μετά από μια ώρα άρχισε να γκρινιάζει: “Ασφαλώς δεν ήταν σωστό ν’αγγίξεις τη γυναίκα. Είναι αντίθετο προς τις εντολές του Θεού να έρχεσαι σε στενή επαφή με γυναίκες. Πως μπορείς να κάνεις κάτι που είναι αντίθετο με τους κανόνες των μοναχών;”
Ο καλόγερος που κουβάλησε το κορίτσι, προχωρούσε σιωπηλός. Κάποια στιγμή όμως είπε: “Εγώ την άφησα στην όχθη του ποταμιού πριν από μια ώρα,εσύ γιατί την κουβαλάς ακόμη;”

https://www.askitikon.eu/

Άγιος Ιωάννης συγγραφέας της Κλίμακος

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας γεννήθηκε πιθανότατα το 523 μ.Χ. στη Συρία. Ήταν γιος πλούσιας και ευσεβούς οικογένειας. Σε νεαρή ηλικία, παρακολούθησε ανώτερο κύκλο μορφώσεως, ώστε να διακρίνεται ανάμεσα στους συνομήλικούς του. Εκείνος όμως, ενδιαφερόταν περισσότερο για την προσευχή, τις θεολογικές μελέτες, την συγγραφική εργασία και την άσκηση. Πήγε στο Όρος Σινά, κοντά στον φημισμένο αναχωρητή Μαρτύριο, ο οποίος καθοδήγησε πνευματικά τον νεαρό Ιωάννη.
Μετά από τέσσερα χρόνια άσκησης, εκάρη μοναχός ενώ η φήμη των αρετών και της σοφίας του είχε ευρύτερα διαδοθεί. Γι’ αυτό πολλοί μοναχοί και λαϊκοί, αλλά και αξιωματούχοι έρχονταν στη Μονή για να ζητήσουν τη συμβουλή του. Είχε και το χάρισμα της θαυματουργίας.
Λόγω της διαβίωσής του στην Ιερά Μονή Σινά ονομάζεται και Σιναΐτης. Μετά το θάνατο του ηγούμενου της Μονής και κατόπιν απαιτήσεως των αδελφών δέχθηκε να γίνει Ηγούμενος της ιεράς Μονής Σινά για μερικά χρόνια. Η νοσταλγία, όμως, της ερημικής ζωής, έκανε τον Ιωάννη να αποσυρθεί πάλι στην έρημο και να αφοσιωθεί πάλι στις μελέτες του. Εκοιμήθη εν ειρήνη περί το 606 μ.Χ. και άφησε δύο σπουδαιότατα συγγράμματα, την «Κλίμακα» και τον «Λόγον προς τον Ποιμένα».
Η «Κλίμακα»
Η «Κλίμακα» περιλαμβάνει τριάντα λόγους περί αρετής, όπου ο καθένας λόγος περιλαμβάνει και μια αρετή, ξεκινώντας από τις πιο πρακτικές και ανεβαίνοντας σαν σκαλοπάτια κατέληξε στις θεωρητικά υψηλές. Στη πνευματική ζωή έχουμε βαθμίδες χαμηλές και υψηλές, καταστάσεις κατώτερες και ανώτερες. Γι’ αυτό και το σύγγραμμα ονομάζεται Κλίμακα των αρετών.
Στο έργο του αυτό ο συγγραφέας παρουσιάζει συστηματικά τις ιδέες του για την κοινοβιακή κυρίως, αλλά και για την ερημική ζωή, ταξινομώντας αυτές κατά τρόπο που δείχνει πορεία προς την ηθική τελείωση. Είναι γραμμένο σε κομψή ελληνική γλώσσα, καλοδουλεμένη με χάρη και μελωδικότητα. Έχει διαύγεια, γλαφυρότητα, παραστατικότητα και παρουσιάζει πλούτο εκφράσεως, καλαισθησία και ευγένεια. Στη διακόσμηση του λόγου με εικόνες και παρομοιώσεις ο ιερός συγγραφέας είναι απαράμιλλος. Πάσης φύσεως σχήματα λόγου αναδύονται καθώς και ωραίες και επιτυχημένες προσωποποιήσεις.
Από την αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής το σύγγραμμά του διαβάζεται σε όλα τα ορθόδοξα μοναστήρια. Επειδή είναι παγκόσμιο κειμήλιο αναλύσεως όλων των παθών και των αρετών, η Εκκλησία τιμά ιδιαίτερα σε αυτή τη πνευματική περίοδο τον συγγραφέα άγιο Ιωάννη της Κλίμακας και το προτείνει για ανάγνωσμα.
Η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Μαρτίου και την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Μερικοί λόγοι του, από την Κλίμακα:
1) Η ταπεινοφροσύνη είναι ουράνιος ανεμοστρόβιλος που μπορεί να ανεβάσει την ψυχή από την άβυσσο της αμαρτίας στα ύψη του ουρανού.
2) Μητέρα της πηγής είναι η άβυσσος των υδάτων πηγή δε της διακρίσεως η ταπείνωσις

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΓΕΝΕΣΙΣ Ζ´ 1 - 5
1 ΚΑΙ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς Νῶε· εἴσελθε σὺ καὶ πᾶς ὁ οἶκός σου εἰς τὴν κιβωτόν, ὅτι σὲ εἶδον δίκαιον ἐναντίον μου ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ. 2 ἀπὸ δὲ τῶν κτηνῶν τῶν καθαρῶν εἰσάγαγε πρὸς σὲ ἑπτὰ ἑπτά, ἄρσεν καὶ θῆλυ, ἀπὸ δὲ τῶν κτηνῶν τῶν μὴ καθαρῶν δύο δύο, ἄρσεν καὶ θῆλυ, 3 καὶ ἀπὸ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ τῶν καθαρῶν ἑπτὰ ἑπτά, ἄρσεν καὶ θῆλυ, καὶ ἀπὸ πάντων τῶν πετεινῶν τῶν μὴ καθαρῶν δύο δύο, ἄρσεν καὶ θῆλυ, διαθρέψαι σπέρμα ἐπί πᾶσαν τὴν γῆν. 4 ἔτι γὰρ ἡμερῶν ἑπτὰ ἐγὼ ἐπάγω ὑετὸν ἐπὶ τὴν γῆν τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ τεσσαράκοντα νύκτας καὶ ἐξαλείψω πᾶν τὸ ἀνάστημα, ὃ ἐποίησα, ἀπὸ προσώπου πάσης τῆς γῆς. 5 καὶ ἐποίησε Νῶε πάντα, ὅσα ἐνετείλατο αὐτῷ Κύριος ὁ Θεός.

Νεοελληνική απόδοση:
1 Καὶ ὁ παντοδύναμος καὶ ἀπειροτέλειος Θεὸς εἶπε πρὸς τὸν Νῶε: «Ἔλα μέσα εἰς τὴν κιβωτὸν σὺ καὶ ὅλη ἡ οἰκογένειά σου, διότι ἐσὲ μόνον εἶδα καὶ ἐσὲ μόνον εὑρῆκα πιστὸν εἰς ἑμέ, ἐνάρετον, εὐγνώμονα καὶ ἐνδιαφερόμενον διὰ τὴν ἀρετήν, εἰς τὴν ἁμαρτωλὴν αὐτὴν γενεάν, ἡ ὁποία βαδίζει πρὸς τὴν καταστροφήν. 2 Ἀπὸ δὲ τὰ ζῶα τὰ καθαρὰ νὰ εἰσαγάγῃς μαζί σου εἰς τὴν κιβωτὸν ἀνὰ ἑπτὰ ζεύγη ἀπὸ κάθε εἶδος· τὸ ζεῦγος θὰ ἀποτελῆται ἀπὸ ἕνα ἀρσενικὸν καὶ ἀπὸ ἕνα θηλυκόν· ἀπὸ δὲ τὰ ζῶα τὰ ἀκάθαρτα να εἰσαγάγῃς ἀνὰ δύο ζεύγη ἀπὸ τὸ κάθε εἶδος· τὸ ζεῦγος θὰ ἀποτελῆται ἀπὸ ἕνα ἀρσενικὸν καὶ ἀπὸ ἕνα θηλυκόν. 3 Καὶ ἀπὸ τὰ πτηνά (ποὺ διασχίζουν τοὺς αἰθέρες) τὰ καθαρὰ εἰσάγαγε ἀνὰ ἑπτὰ ζεύγη ἀπὸ κάθε εἶδος· τὸ ζεῦγος θὰ ἀποτελῆται ἀπὸ ἕνα ἀρσενικὸν καὶ ἀπὸ ἕνα θηλυκόν· καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ πτηνὰ τὰ ἀκάθαρτα να εἰσαγάγῃς ἀνὰ δύο ζεύγη ἀπὸ τὸ κάθε εἶδος· τὸ ζεῦγος θὰ ἀποτελῆται ἀπὸ ἕνα ἀρσενικὸν καὶ ἀπὸ ἕνα θηλυκόν. Τοῦτο θὰ κάμῃς διὰ να διατραφοῦν, να σωθοῦν καὶ να διαιωνίσουν μετὰ τὸν κατακλυσμὸν τὸ εἶδος των ἐπάνω εἰς τὴν γῆν. 4 Κάμε ὅλα αὐτά, διότι μόνον ἑπτὰ ἡμέρες ὑπολείπονται καὶ θὰ ἐπιφέρω βιαίαν, ἀπότομον καὶ ὁρμητικὴν βροχὴν εἰς τὴν γῆν ἐπὶ σαράντα ἡμερόνυκτα καὶ θὰ καταστρέψω ὅλα τὰ δημιουργήματα, ποὺ ἐδημιούργησα, ἀπὸ τὴν ἐπιφάνειαν ὅλης τῆς γῆς». 5 Ὁ Νῶε συνεμορφώθη ἀπολύτως, ὑπήκουσε καὶ ἐπραγματοποίησεν ἀμέσως καὶ μὲ προθυμίαν ὅλα, ὅσα τὸν διέταξεν ὁ Θεός.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ησυχία είναι κατάσταση του νου απαλλαγμένη από κάθε ενόχληση, γαλήνη της ελευθερωμένης και γεμάτης αγαλλίαση ψυχής, ατάραχη και ακλόνητη στήριξη της καρδιάς στο Θεό, θεωρία φωτός, γνώση μυστηρίων Θεού, λόγος σοφίας που προέρχεται από καθαρή διάνοια, άβυσσος Θεϊκών νοημάτων, αρπαγή του νου στο Θεό, κοινωνία με το Θεό, ακοίμητα μάτια, προσευχή νοερή, άκοπη ανάπαυση μέσα σε μεγάλους κόπους. Και τέλος ένωση και συνάφεια με τον Θεό. 

(Άγιος Νικήτας ο Στηθάτος)

Αν άκουγαν με προσοχή ένα Μεγάλο Απόδειπνο;

 Μια παράδοξη σκέψη μου γεννήθηκε καθώς άκουσα για πρώτη φετινή φορά μια δέηση που λέγεται στο τέλος του κατανυκτικού Εσπερινού: ‘Τα έθνη πράυνον’. Τρεις λέξεις όλες κι όλες, αλλά πάντα επίκαιρες, ιδίως στις ταραγμένες μέρες μας, όπου έχουμε ‘πολέμους και ακοάς πολέμων’ σε διάφορα σημεία του πλανήτη.
Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από την κήρυξη του φονικού Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και οι φόβοι για νέες συρράξεις είναι καθημερινοί.
Η σκέψη λοιπόν είναι η εξής: Άραγε ποια θα ήταν η κατάσταση του κόσμου αν όλοι οι ‘ιθύνοντες νόες’ της οικουμένης άκουγαν με προσοχή ένα Μεγάλο Απόδειπνο;
Πουθενά στα κείμενά του δεν υπάρχει διάθεση κυριαρχίας κάποιων πάνω σε όλους τους άλλους, απαιτητική διεκδίκηση δικαιωμάτων, γεωστρατηγικός ανταγωνισμός, ακόρεστη κερδοσκοπία, αδελφοκτόνες συγκρούσεις.
Μόνο εκούσια υποχώρηση, εκκοπή θελήματος, κλίση της κεφαλής στον Θεό, ταπείνωση, διότι όλοι είμαστε υπαίτιοι και δεν έχουμε να καυχηθούμε για κάτι απέναντι στους άλλους.
Όλα αυτά μαζί με τη μνήμη του θανάτου: κανείς δεν ξέρει αν αύριο θα υπάρχει. Προς τι επομένως η απαίτηση και ο ανταγωνισμός; ‘Τι μάτην ταραττόμεθα;’

http://theomitoros.blogspot.com/

«Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε να αγαπάμε και να εκτιμούμε ο ένας τον άλλο…χάσαμε την φρόνησή μας»

Ιστορίες από το Γεροντικό
Είπε ο αββάς Ζωσιμάς:
Κάποτε ένας από τους αδελφούς που έμεναν μαζί μου και είχαν πάρει απ’ τα χέρια μου το μοναχικό σχήμα, αφού καταρτίστηκε αρκετά κοντά μου και μάλιστα ήταν από τους «καλομαθημένους» και συγκατέβαινα στην αδυναμία του κάποια μέρα μου λέει:
– Αββά μου πολύ σε αγαπώ!!!

– Δεν βρήκα ακόμη κάποιον που να με αγαπάει, όπως τον αγαπώ εγώ.
Τώρα λες : σε αγαπώ και σε πιστεύω, εάν όμως συμβεί κάτι που δεν σου αρέσει, δεν θα παραμείνεις ο ίδιος, ενώ εγώ οτιδήποτε κι αν πάθω από μέρους σου,τίποτε δεν είναι ικανό να με απομακρύνει από την αγάπη σου.
Λίγος χρόνος πέρασε και δεν ξέρω τι του συνέβη και άρχισε να λέει εναντίον μου πολλά, ακόμη και αισχρά λόγια, όλα λοιπόν τα μάθαινα και έλεγα μόνος μου: «Αυτός είναι καυτήρας του Ιησού και μου τον έστειλε για να γιατρέψει την κενόδοξη ψυχή μου.
Από τέτοιους ανθρώπους μπορεί κανείς, εάν είναι άγρυπνος να κερδίσει όσα χάνει απ’ αυτούς που τον καλοτυχίζουν. Αυτός είναι αληθινός ευεργέτης».
Και τον μνημόνευα σαν γιατρό και ευεργέτη και σ’ αυτούς που μου ανήγγελλαν τα όσα διέδιδε εναντίον μου, τους έλεγα: «Αυτός γνωρίζει μόνο τα φανερά μου κακά και όχι όλα, παρά ένα μέρος, ενώ αυτά που είναι κρυμμένα δεν μετριώνται»!
Μετά λοιπόν από κάποιο χρονικό διάστημα με συναντά στην Καισάρεια κα όπως το συνήθιζε πάντοτε, έρχεται μ’ αγκαλιάζει και με κατασπάζεται και εγώ αυτόν, σαν να μη συνέβη τίποτε.
Και ενώ συνέχιζε να μου σέρνει τα ίδια, όσες φορές με συναντούσε με εναγκαλίζονταν θερμά. Κι ενώ εγώ δεν του έδινα καμία αφορμή ότι τον υποπτευόμουν ούτε ίχνος λύπης δεν έδειχνα, αν και τα άκουα όλα, όμως κάποια φορά πέφτει μπροστά μου και κρατώντας τα πόδια μου λέει:
– Συγχώρεσέ με αββά μου, για χάρη του Κυρίου, γιατί πολλά και φοβερά είπα εναντίον σου!
Εγώ αφού τον καταφίλησα του είπα χαριτολογώντας:
– Θυμάται η θεοφιλία σου, που μου είπες: πολύ σε αγαπώ, και σου αποκρίθηκα ότι δεν βρήκα ακόμη κάποιον που να με αγαπά, όπως εγώ τον αγαπώ και ότι, εάν συμβεί κάτι που δεν θα σου αρέσει, δεν θα παραμείνεις ο ίδιος ενώ εγώ ότι κι αν πάθω από σένα, τίποτε δεν μπορεί να με απομακρύνει από την αγάπη σου;
Πληροφορήσου το λοιπόν ότι τίποτε απ’ όσα είπες εναντίον μου δεν μου διέφυγε, αλλά ακόμη και που τα είπες και σε ποιους, όλα τα άκουσα και καμία φορά δεν είπα πως δεν είναι έτσι ούτε με έπεισε κανένας να πω εναντίον σου κακό λόγο.
Αντίθετα έλεγα ότι όσα λέει είναι αληθινά και από αγάπη τα λέει, γιατί με νιώθει δικό του άνθρωπο, και δεν παρέλειψα να σε μνημονεύω στην προσευχή μου.
Και για να σου φέρω μια απόδειξη της αγάπης μου, κάποτε πόνεσε πάρα πολύ το μάτι μου και σε θυμήθηκα…έκανα τότε το σημείο του σταυρού και είπα: Κύριε Ιησού Χριστέ, χάρις στις προσευχές του αδελφού θεράπευσέ με, και αμέσως θεραπεύτηκα!!!
Συχνά έλεγε ο μακάριος: «Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε να αγαπάμε και να εκτιμούμε ο ένας τον άλλο…χάσαμε την φρόνησή μας.
Χρειάζεται να αντέξει κανείς λίγο τον αδελφό του, όταν είναι θυμωμένος ή στεναχωρημένος. Γιατί μετά από λίγο θα συνέλθει εκείνος και αντιλαμβανόμενος πως τον άντεξε, θα είναι έτοιμος και την ίδια του τη ζωή να δώσει για χάρη του».

Πηγή: Με παρρησία…
https://oikohouse.wordpress.com/

Η καρδιά του ιερέα πρέπει να είναι φωτιά

Αν ο ιερέας ζητεί τη χάρη του Θεού, αν ο νους και η καρδιά του ιερέα χορτάσει με τα λόγια του Θεού, τότε το στόμα του θα μιλά από καρδίας.
Το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί στην καρδιά του ιερέα, αυτό θα κηρύττει με το ταπεινό στόμα του ιερέα…

Στην Αγία Γραφή είναι τόσα πολλά τα θέματα για τα κηρύγματα που εύκολα μπορεί κανείς να τα βρει αν διαβάζει. Αλλά λίγοι τη διαβάζουν…
Να θυμόσαστε, αδελφοί, και τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, ο όποιος κάθε εβδομάδα διάβαζε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη…
Μερικοί όμως πράγματι έχουν δυσκολία να κηρύττουν… Τί να πω γι’ αυτούς;
Θα τους υπενθυμίσω ότι στην πίσω μεριά του σταυρού που φορούν πάνω από το ράσο τους είναι γραμμένα τα λόγια του απ. Παύλου: «Τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ» (Α΄ Τιμ. 4, 12).
Εάν δεν μπορείς να κηρύξεις με τον λόγο, κήρυξε με αλλά πράγματα.
Να ευωδιάζεις μπροστά στους ανθρώπους με τη ζωή σου, την προσωπικότητα σου, με την αγάπη σου προς τον Χριστό, με το πνεύμα της χριστιανικής αγάπης, καθαρότητας και βαθιάς πίστης.
Αν δεν έχεις εσύ αυτή την ευωδία, ούτε το χάρισμα του λόγου, τότε δεν θα είσαι ποιμήν, θα είσαι μισθωτός. Και τότε τί θα απολογηθείς στο φοβερό κριτήριο του Χρίστου;
Η καρδιά του ιερέα είναι μια ειδική καρδιά, η οποία πάντοτε πρέπει να λάμπει από την πίστη στον Ιησού Χριστό.
Η καρδιά του ιερέα πρέπει να είναι φωτιά, να λάμπει από το φως του Ευαγγελίου, να λάμπει από την αγάπη προς τον Σταυρό του Ιησού Χρίστου.
Ο ιερέας πρέπει να καταλάβει ότι γι’ αυτόν είπε τα μεγάλα λόγια ο Απόστολος Παύλος: «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾽ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6, 14).
Και εμείς πρέπει να σταυρωνόμαστε για τον κόσμο και να αφήσουμε όλες τις φροντίδες μας. Μία μόνο φροντίδα να έχουμε: Το κήρυγμα του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού».

Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Αντωνόπουλος, Αρχιεπίσκοπος Λουκάς – Αρχιεπίσκοπος Λουκάς Βόινο – Γιασενέτσκι, ένας άγιος ποιμένας και γιατρός χειρουργός 1877- 1961, έκδ. 1η, Ακρίτας, Αθήνα, 1999.
Εγκύκλιος (1955) του αγίου Λουκά, αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, με την οποία προτρέπει τους ιερείς πάντοτε να κηρύττουν τον λόγο του Θεού, έστω κι αν υπολείπονται σε θεολογική μόρφωση.
Πηγή: Ιερός Ναός Αγίου Θωμά Αμπελοκήπων
https://oikohouse.wordpress.com/

Λόγοι σοφίας και χάριτος Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Όλοι οι πόλεμοι των δαιμόνων εναντίον μας οφείλονται σε μια από τις εξής αιτές: ή στην φιληδονία ή στην υπερηφάνεια ή στον φθόνο των δαιμόνων.
Οι εμπαθείς και οι αδύνατοι πολεμούν με τα πάθη τους, οι δυνατοί με τον διάβολο.
Όποιος επιχειρήσει να παλαίψει αβοήθητος με τα πονηρά πνεύματα, οπωσδήποτε θα θανατωθεί.
Η καθαρή προσευχή και η επιμονή στην προσευχή ελκύουν την Χάρη του Θεού στην καρδιά μας. Η ταπεινοφροσύνη καταπολεμεί τα πάθη και τον διάβολο και αναπληρώνει τα έργα των αδυνάτων.
Εκείνος που προσεύχεται με ταπείνωση και με φόβο Θεού, ποτέ δεν θα πάθει κακό. Διότι έχει μαζί του την Χάρη του Θεού.
Τα μυστήρια του Θεού αποκαλύπτονται στους ταπεινούς. Χωρίς ταπείνωση, χωρίς άσκηση, ο λόγος του Θεού μένει ανερμήνευτος. Η προσευχή του ταπεινού λυγίζει τον Θεό.
Η ταπείνωση ανοίγει την πύλη του Ουρανού, και τα μυστήρια του Θεού αποκαλύπτονται στους ταπεινούς.

https://www.askitikon.eu/

Η πίστη των Ορθοδόξων

Πίστη είναι η ακλόνητη εμπιστοσύνη προς τον Χριστό και τη θεϊκή δύναμή Του, αλλά και η χωρίς καμιά επιφύλαξη αυτοπαράδοση του ανθρώπου σ’ Αυτόν. Έτσι εκδηλώνεται η παραδοχή και η αποδοχή του Χριστού, ως Θεού και Σωτήρα, έτσι αρχίζει και ο χριστιανισμός ως σχέση με τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ένσαρκη παναλήθεια, αυτό που οι άγιοι πατέρες μας ονόμασαν Ορθοδοξία και όχι κάποια άσαρκη θεωρία ή ιδεολογία.
«Πιστεύω» για τον ορθόδοξο χριστιανό σημαίνει: Δέχομαι τον Χριστό, τον Υιό και Λόγο του Θεού, όπως «απεκαλύφθη», δηλ. αυτοφανερώνεται στον κόσμο, ως Θεάνθρωπος και Τον αναγνωρίζω ως Σωτήρα από κάθε μορφή δουλείας και θανάτου. Όταν ο άνθρωπος αποδέχεται ολόκληρο τον Χριστό και όχι επιλεκτικά, δέχεται και τον Λόγο Του ως δυνατότητα σωτηρίας.
Αυτός είναι ο χριστιανός. Αντίθετα, ο αιρετικός τεμαχίζει τον Χριστό, δεχόμενος ό, τι αυτός -ο αιρετικός- προκρίνει, και έτσι κατασκευάζει Χριστό που δεν υπάρχει. Ο αιρετικός έστω και αν λέγεται χριστιανός, ακολουθεί τη μέθοδο της ειδωλολατρίας, που αυτό ακριβώς σημαίνει: Κατασκευή θεότητας, που ουσιαστικά δεν υπάρχει.
Η αναφορά, αόριστα μάλιστα, σε θεό μπορεί να είναι τελείως ξένη προς τον Θεό «των πατέρων ημών», την Αγία Τριάδα. Αυτός που σώζει τον άνθρωπο και τον κόσμο, προσφέροντας σωτηρία σ’ όλες τις μορφές της, αιώνια δηλ. ένωση με τον Θεό, αλλά και μέσα στον χρόνο, απαλλαγή από ό, τι ταλαιπωρεί και θλίβει τον άνθρωπο, είναι ο Χριστός. Αυτός είναι και ο Θεός μας!
Όχι όμως μόνον ο αιρετικός, αλλά και ο «πανθείζων» ή όποιος δέχεται τον Χριστό έξω από τη θεότητά Του είναι ουσιαστικά ά-θεος (Εφεσ. 2,12), έστω και αν ισχυρίζεται ότι πιστεύει στον Θεό, διότι «ο αρνούμενος τον Υιόν, ουδέ τον Πατέρα έχει» (Α΄ Ιω. 2, 23).

Πρωτ. Γ. Μεταλληνός, «Στιγμιότυπα Ελληνορθοδοξίας»
https://www.askitikon.eu/

Άγιοι Ιωνάς και Βαραχήσιος

Άγιοι Ιωνάς, Βαραχήσιος και οι συν αυτοίς Ζανιθάς, Λάζαρος, Μαρουθάς, Ναρσής, Ηλίας, Μάρης, Άβιβος, Σιμιάθης και Σάββας (ή Σώθα)
Οι Άγιοι Ιωνάς και Βαραχήσιος ήταν ασκητές και μαρτύρησαν περίπου το 330 μ.Χ., όταν βασιλιάς των Περσών ήταν ο Σαβώριος και των Βυζαντινών ο Μέγας Κωνσταντίνος.
Αναχώρησαν από τη Μονή που μόναζαν και πήγαν σε κάποια κωμόπολη, πού ονομαζόταν Μαρβιαβώχ (ή Μαρμιαβώχ). Εκεί επισκέφθηκαν εννιά κρατούμενους Μάρτυρες στην φυλακή, τον Ζανιθά, Λάζαρο, Μαρουθά, Ναρσή, Ηλία, Μάρη, Άβίβο, Σιμιάθη και Σάβα (ή Σώβα) και τους ενθάρρυναν στο μαρτύριο.
Αμέσως τότε τους συνέλαβαν και αυτούς και τους οδήγησαν μπροστά σε τρεις άρχοντες των Περσών, τον Μασδράθ, τον Σιρώ και Μαρμισή. Αυτοί συμβούλευσαν τους Ιωνά και Βαραχήσιο ν’ αρνηθούν τον Χριστό και να προσκυνήσουν τη φωτιά, το νερό και τον ήλιο.
Οι Άγιου δεν υπάκουσαν και αφού τους έδεσαν, άρχισαν να τους χτυπούν αλύπητα. Στην συνέχεια τους έσυραν με τραχιά ραβδιά και τους άφησαν έξω στην παγωνιά όλη τη νύχτα.
Κατρόπιν, έκοψαν τα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών του Αγίου Ιωνά και τον έδεσαν σφικτά σε δένδρο. Εκεί τον πριόνισαν στη μέση και τον έριξαν σε λάκκο. Τον Άγιο Βαραχήσιο, αφού τον έσυραν γυμνό στα αγκάθια, τον έριξαν σε λάκκο και έχυσαν βραστή πίσσα επάνω στον φάρυγγά του, και έτσι τελειώθηκε ο βίος του.
Το ίδιο σκληρά βασανίσθηκαν και οι άλλοι Άγιοι Μάρτυρες, οι οποίοι θανατώθηκαν με πικρότατο θάνατο.
Τα ιερά λείψανα αυτών αγοράστηκαν από κάποιον ευσεβή Χριστιανό ονόματι Aυδηισώτην προς πεντακόσια μιλιαρίσια (περσικά νομίσματα), ο οποίος τα ενταφίασε με ευλάβεια.
Οι μεν ανωτέρω εννέα Mάρτυρες, τελειώθησαν την εικοστή εβδόμη Mαρτίου, οι δε Άγιοι Iωνάς και Bαραχήσιος τελειώθησαν την εικοστή ενάτη Mαρτίου.

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΓΕΝΕΣΙΣ Ϛ´ 9 - 22
9 Αὗται δὲ αἱ γενέσεις Νῶε· Νῶε ἄνθρωπος δίκαιος, τέλειος ὢν ἐν τῇ γενεᾷ αὐτοῦ· τῷ Θεῷ εὐηρέστησε Νῶε. 10 ἐγέννησε δὲ Νῶε τρεῖς υἱούς, τὸν Σήμ, τὸν Χάμ, τὸν ᾿Ιάφεθ. 11 ἐφθάρη δὲ ἡ γῆ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐπλήσθη ἡ γῆ ἀδικίας. 12 καὶ εἶδε Κύριος ὁ Θεὸς τὴν γῆν, καὶ ἦν κατεφθαρμένη, ὅτι κατέφθειρε πᾶσα σὰρξ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. 13 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ Νῶε· καιρὸς παντὸς ἀνθρώπου ἥκει ἐναντίον μου, ὅτι ἐπλήσθη ἡ γῆ ἀδικίας ἀπ᾿ αὐτῶν, καὶ ἰδοὺ ἐγὼ καταφθείρω αὐτοὺς καὶ τὴν γῆν. 14 ποίησον οὖν σεαυτῷ κιβωτὸν ἐκ ξύλων τετραγώνων· νοσσιὰς ποιήσεις τὴν κιβωτὸν καὶ ἀσφαλτώσεις αὐτὴν ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν τῇ ἀσφάλτῳ. 15 καὶ οὕτω ποιήσεις τὴν κιβωτόν· τριακοσίων πήχεων τὸ μῆκος τῆς κιβωτοῦ καὶ πεντήκοντα πήχεων τὸ πλάτος καὶ τριάκοντα πήχεων τὸ ὕψος αὐτῆς· 16 ἐπισυνάγων ποιήσεις τὴν κιβωτὸν καὶ εἰς πῆχυν συντελέσεις αὐτὴν ἄνωθεν· τὴν δὲ θύραν τῆς κιβωτοῦ ποιήσεις ἐκ πλαγίων· κατάγαια διώροφα καὶ τριώροφα ποιήσεις αὐτήν. 17 ἐγὼ δὲ ἰδοὺ ἐπάγω τὸν κατακλυσμόν, ὕδωρ ἐπὶ τὴν γῆν καταφθεῖραι πᾶσαν σάρκα, ἐν ᾗ ἐστι πνεῦμα ζωῆς, ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ· καὶ ὅσα ἐὰν ᾖ ἐπὶ τῆς γῆς, τελευτήσει. 18 καὶ στήσω τὴν διαθήκην μου μετὰ σοῦ· εἰσελεύσῃ δὲ εἰς τὴν κιβωτὸν σὺ καὶ οἱ υἱοί σου καὶ ἡ γυνή σου καὶ αἱ γυναῖκες τῶν υἱῶν σου μετὰ σοῦ. 19 καὶ ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν ἑρπετῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν θηρίων καὶ ἀπὸ πάσης σαρκός, δύο δύο ἀπὸ πάντων εἰσάξεις εἰς τὴν κιβωτόν, ἵνα τρέφῃς μετὰ σεαυτοῦ· ἄρσεν καὶ θῆλυ ἔσονται. 20 ἀπὸ πάντων τῶν ὀρνέων τῶν πετεινῶν κατὰ γένος, καὶ ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν κατὰ γένος καὶ ἀπὸ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ γένος αὐτῶν, δύο δύο ἀπὸ πάντων εἰσελεύσονται πρὸς σὲ τρέφεσθαι μετὰ σοῦ, ἄρσεν καὶ θῆλυ. 21 σὺ δὲ λήψῃ σεαυτῷ ἀπὸ πάντων τῶν βρωμάτων, ἃ ἔδεσθε, καὶ συνάξεις πρὸς σεαυτόν, καὶ ἔσται σοι καὶ ἐκείνοις φαγεῖν. 22 καὶ ἐποίησε Νῶε πάντα, ὅσα ἐνετείλατο αὐτῷ Κύριος ὁ Θεός, οὕτως ἐποίησε.

Νεοελληνική απόδοση:
9 Ἰδοὺ δὲ ἡ ἱστορία καὶ ἡ γενεαλογία τοῦ Νῶε. Μόνον ὁ Νῶε ἦταν ἄνθρωπος, ποὺ ἐγνώριζε καὶ ἐφύλαττε τὰ καθήκοντα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις του ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ὁμοίων του· μόνον αὐτὸς ἦταν τέλειος κατὰ τὴν ἐρετὴν μεταξὺ τῆς διεφθαρμένης γενεᾶς τῶν συγχρόνων το· ὁ Νῶε μὲ τὸ μεγαλεῖον τῆς ἀρετῆς του εἶχε γίνει πολὺ ἀρεστὸς εἰς τὸν Θεόν. 10 Ἀπέκτησε δὲ ὁ Νῶε τρεῖς υἱούς, τὸν Σήμ, τὸν Χὰμ καὶ τὸν Ἰάφεθ. 11 Καὶ ἡ γῆ ἦταν διεφθαρμένη ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ καὶ γεμάτη ἀδικίαν. Ὅλοι δηλαδή οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐζοῦσαν εἰς τὴν γῆν, εἶχαν ἀποστατήσει ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἐκυλίοντο εἰς τὰ πάθη τῆς σαρκός· εἶχαν βυθισθῆ εἰς βάθος ἀσεβείας, βαρβαρότητος, βιαιότητος καὶ ἐγκληματικότητος. 12 Καὶ ὁ παντοδύναμος καὶ ἀπειροτέλειος Θεὸς ἐκύτταξεν εἰς τὴν γῆν καὶ εἶδεν ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν σαρκολάτρες· διότι ὅλοι οἱ σαρκολάτρες αὐτοὶ ἄνθρωποι εἶχαν ἐκτραπῆ ἀπὸ τὸν ἅγιον δρόμον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐβάδιζαν σταθερά, χωρὶς διάθεσιν μετανοίας, τὸν δρὸμον τῆς διαφθορᾶς. 13 Καὶ ὁ Θεὸς εἶπε πρὸς τὸν Νῶε· ἔδειξα πολλὴν μακροθυμίαν, τώρα ὅμως πρέπει να ἀποκοπῇ ἡ κακία διὰ νὰ μὴ προχωρήσῃ περισσοτερον· «ἔφθασεν ὁ καιρὸς τοῦ τέλους, τοῦ θανάτου, ὅλων τῶν ἀνθρώπων, διότι ἡ γῆ ἐγέμισε καὶ ἐξεχείλισεν ἀπὸ τὶς ἀδικίες των· πρέπει νὰ σταματήσῃ τὸ ἀπόστημα καὶ διὰ τοῦτο, νά· ἐγὼ θὰ ἐξοντώσω καὶ αὐτοὺς καὶ ὅλα τὰ ζωντανὰ τῆς γῆς». 14 Ὅλοι ἐκεῖνοι θὰ καταστραφοῦν ὁλοσχερῶς, «σὺ ὅμως, ἐπειδὴ ἔζησες ὅλην τὴν ζωήν σου μὲ ἀρετήν, κατασκεύασε διὰ τὸν ἑαυτόν σου μίαν κιβωτὸν ἀπὸ δοκάρια τετράγωνα, πλανισμένα, ὥστε νὰ προσαρμόζωνται μὲ ἀκρίβειαν καὶ νὰ εἶναι ἡ κιβωτὸς στερεά· χώρισε τὴν κιβωτὸν εἰς μικρὰ διαμερίσματα καὶ ἄλειψέ την ἀπὸ μέσα καὶ ἀπ’ ἔξω μὲ ἀσφαλτόπισσαν»· ἔτσι δεν θὰ εἰσχωροῦν μέσα τὰ νερὰ καὶ εἰς τὸ ἐσωτερικὸν θὰ ἐξουδετερώνεται ἡ κακοσμία ἀπὸ τὰ ζῶα. 15 «Ἔτσι νὰ κατασκευάσῃς τὴν κιβωτόν· τὸ μῆκος της νὰ εἶναι τριακόσιοι (ἑβραϊκοὶ) πήχεις (περίπου 137-170 μέτρα), τὸ πλάτος της πενήντα (ἑβραϊκοὶ) πήχεις (περίπου 23-29 μέτρα) καὶ τὸ ὕψος τῆς τριάντα (ἑβραϊκοὶ) πήχεις (περίπου 14-17 μέτρα). 16 Θὰ κατασκευάσῃς δὲ τὴν κιβωτὸν ἔτσι, ὥστε νὰ συνταιριάσῃς καὶ συγκλίσῃς τὶς πλευρές της διὰ νὰ ἔχῃ ἡ σκέπη της εἰς τὸ ἐπάνω μέρος κλίσιν ἐνὸς (ἑβραϊκοῦ) πήχεως (46-57 ἑκατοστὰ τοῦ μέτρου)· τὴν εἴσοδον δὲ τῆς κιβωτοῦ νὰ κατασκευάσῃς εἰς τὰ πλάγια· τὴν κιβωτὸν θὰ κατασκευάσῃς τριώροφον, ὥστε νὰ ἔχῃ πρῶτον (ἰσόγειον), δεύτερον καὶ τρίτον πάτωμα». 17 Ἐσὺ μὲν νὰ κατασκευάσῃς τὴν κιβωτόν, ὅπως σὲ διέταξα· «Ἐγὼ δέ, ὁ ἄπειρος εἰς δύναμιν καὶ τέλειος εἰς δικαιοσύνην Θεός, νά· θὰ προκαλέσω ὁπωσδήποτε τὸν μοναδικὸν εἰς τὸ εἶδος του κατακλυσμόν· θὰ ἑξαπολύσω ὕδατα πολλὰ εἰς τὴν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς, ὥστε νὰ ἐξολοθρεύσω κάθε ἔμψυχον ὀργανισμόν, ποὺ εὑρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανόν· κάθε ζωντανὸς ὀργανισμός, ποὺ ζῇ εἰς τὴν γῆν (ἄνθρωποι, τετράποδα ζῶα, ἑρπετά, πτηνά), θὰ ἀποθάνῃ». 18 Ἐὰν ὅμως θὰ ἐπιβληθῇ εἰς ἐκείνους τιμωρία ἀξία τῶν ἁμαρτιῶν των, «μαζί σου θὰ συνάψω τὴν συνθήκην καὶ συμφωνίαν μου»· ἐγὼ θὰ εἶμαι Θεός σου καὶ προστάτης σου, σὺ δὲ ἄνθρωπος ἰδικός μου, διὰ τὸν ὁποῖον θὰ φροντίσω καὶ θὰ μεριμνῶ. Διὰ τὸν σκοπὸν αὐτόν «θὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν κιβωτὸν σὺ καὶ οἱ υἱοί σου, ἡ γυναῖκα σου καὶ οἱ γυναῖκες τῶν υἱῶν σου μαζί σου»· διότι ἂν καὶ εἶναι κατώτεροί σου ὡς πρὸς τὴν ἀρετήν, εἶναι ὅμως μακρυὰ ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴν κακίαν τῶν ἄλλων. 19 «Καὶ θὰ εἰσαγάγῃς μαζί σου εἰς τὴν κιβωτὸν ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη τῶν κατοικιδίων ζώων καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη τῶν ἑρπετῶν καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη τῶν ἀγρίων θηρίων καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη ὅλων τῶν ἄλλων ζῳων, διὰ να τὰ τρέφῃς· κάθε ζευγάρι θὰ ἀποτελῆται ἀπὸ ἕνα ἀρσενικὸν καὶ ἀπὸ ἕνα θηλυκόν. 20 Θὰ εἰσαγάγῃς μαζί σου εἰς τὴν κιβωτὸν ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη (ἀπὸ τὸ κάθε γένος) τῶν πτηνῶν καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη (ἀπὸ τὸ κάθε γένος) τῶν κατοικιδίων ζώων καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη (ἀπὸ τὸ κάθε γένος) τῶν ἑρπετῶν, ποὺ σύρονται εἰς τὴν γῆν. Θὰ εἰσέλθουν εἰς τὴν κιβωτὸν μόνα των, ἐνστικτωδῶς, μὲ νεῦσιν ἰδικήν μου, κατὰ ζεύγη, δύο - δύο ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη (γένη) καὶ θὰ τρέφονται μαζί σου· τὸ ἕνα θὰ εἶναι ἀρσενικὸν καὶ τὸ ἄλλο θηλυκόν. 21 Σὺ δὲ θὰ παραλάβῃς μαζί σου ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη τῶν τροφῶν, τὶς ὁποῖες τρώγετε καὶ θὰ τὶς ἀποθηκεύσῃς κοντά σου εἰς τὴν κιβωτόν, ὥστε να χρησιμεύσουν ὡς τροφὴ διὰ σὲ καὶ δι’ ἐκεῖνα κατὰ τὴν διαρκειαν τοῦ κατακλυσμοῦ». 22 Καὶ ὁ Νῶε συνεμορφώθη πλήρως πρὸς ὅσα τοῦ παρήγγειλεν ὁ Θεός· τὰ ἔκαμεν ὅλα μὲ προθυμίαν, χωρὶς ἀναβολήν· ἐπροχώρησε μὲ πίστιν ἀκριβῶς ὅπως τὸν διέταξεν. Ἔτσι ἔδειξε μὲ τὴν πίστιν καὶ τὰ ἔργα του, ὅτι δικαίως ἀξιώθηκε νὰ λάβῃ τὴν εὔνοιαν τοῦ παντοκράτορος Κυρίου.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο σοφός επιδιώκει την ηρεμία και την απραγμοσύνη και τη σχολή, για να βυθιστεί με ησυχία στη σκέψη του Θεού. 

(Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός)

Μην κάνεις αυτό, που δεν θα ήθελες να σου κάνουν!

Αν δεν θέλουμε να μας στεναχωρήσουν, ας μην στεναχωρήσουμε τον άλλο εμείς πρώτοι,
αν θέλουμε να μας κατανοήσουνε σε αυτό που πρεσβεύουμε, ας κατανοήσουμε τους άλλους πρώτοι, αν θέλουμε να μας σέβονται, ας σεβαστούμε εμείς τους άλλους πρώτα,
Aν θέλουμε να μην μας κρίνουν, ας μην κρίνουμε εμείς τους άλλους πρώτα,
αν θέλουμε να μας φροντίζουν, ας φροντίζουμε εμείς τους άλλους πρώτα,
αν θέλουμε να μας νοιάζονται, ας νοιαζόμαστε εμείς πρώτα για τους άλλους,
αν θέλουμε καλούς γονείς, ας είμαστε εμείς πρώτα καλά παιδιά,
αν θέλουμε καλά παιδιά, ας είμαστε εμείς πρώτα καλοί γονείς,
αν θέλουμε να έχουμε φίλους, ας είμαστε εμείς πρώτα φίλοι,
αν θέλουμε να έχουμε καλούς συντρόφους, ας είμαστε εμείς πρώτα εμείς καλοί σύντροφοι,
αν θέλουμε καλούς συναδέλφους, ας είμαστε εμείς πρώτα καλοί συνάδελφοι,
αν θέλουμε ο ερωτικός μας σύντροφος να μας σέβεται, ας τον σεβαστούμε εμείς πρώτα.
αν θέλουμε ο ερωτικός μας σύντροφος να μας είναι πιστός, ας είμαστε πιστοί εμείς πρώτα.
αν θέλουμε να μην μας θυμώνουν οι άλλοι, ας μην θυμώνουμε εμείς πρώτα με τους άλλους,
αν θέλουμε να μας συγχωρούνε, ας ζητάμε εμείς πρώτοι συγγνώμη,
αν θέλουμε να μας χαμογελάνε, ας χαμογελάμε εμείς πρώτοι,
αν θέλουμε να μας αγαπάνε, ας αγαπάμε εμείς πρώτοι…
Γι’ αυτό, “Θου Κύριε, φυλακή τω στόματί μου …”
Να μην πω, η γράψω αυτή τη λέξη, γιατί πληγώνει.
Να μην υπενθυμίζω εκείνο το γεγονός, γιατί στεναχωρεί.
Να μην μιλήσω απότομα, γιατί θα μετανιώσω.
Να μην πω κακό για τον άλλο, γιατί είναι κουτσομπολιό.
Να μην διακόψω τον άλλο, όταν μιλάει, γιατί είναι αγενές.
Να μην πω αυτό το αστείο, γιατί είναι χυδαίο.
Να μην πετιέμαι σαν τον κόρακα, γιατί αυτό λέγεται προπέτεια.
Να μη φλυαρώ, γιατί αυτό δείχνει ελαφρότητα.
Να μη μεταφέρω μια ανεξέλεγκτη πληροφορία, γιατί υπάρχει φόβος να μην είναι αληθινή και οι άλλοι να την πιστέψουν.
Να μη χρησιμοποιώ υπονοούμενα, γιατί αυτό δεν είναι ευθύ.
Να μη μιλάω, και να μην γράφω όταν είμαι θυμωμένος, γιατί θα μετανιώσω για όσα πω.
Να φροντίζω να μιλάω και να γράφω, όταν πρέπει και όσο πρέπει.
Να λέω εύκολα κάτι καλό για τον άλλο.
Να δικαιολογώ κάπως τους διπλανούς μου στο φταίξιμό τους.
Να βρίσκω πάντα ένα ενισχυτικό λόγο για τους μειονεκτικούς, αδύναμους, τους πονεμένους.
Να προσπαθώ να μιλάω, και να γράφω ευγενικά σε όλους.
Να κάνω ότι μπορώ για να δημιουργώ ευχάριστη ατμόσφαιρα.
Να μιλάω με ειλικρίνεια, καθαρά, σταράτα, αθόρυβα.
Να αγωνιστώ να ακούω περισσότερο και να μιλάω και να γράφω λιγότερο.
Να μην πω αυτή τη λέξη η λόγο, η να μην γράψω κάτι, γιατί ότι λέμε και γράφουμε δεν μπορούμε να το πάρουμε πίσω.
Να προσπαθώ να μιλάω και με τη σιωπή μου. Και όχι με τα γραπτά μου.
Να εκφράζομαι πάντοτε με γλυκύτητα, με μετριοφροσύνη, με σύνεση, με αγάπη.
Ποτέ με θυμό, με νεύρα, με φθόνο, με φιληδονία, με εξουσιαστικότητα, με αυτό δικαίωση.
Με το λόγο και την γραφή, άλλες φορές χτίζουμε γέφυρες, και άλλες φορές τις γκρεμίζουμε.
Να σκέφτεσαι με Αγάπη, να μιλάς με Αγάπη, να βλέπεις με Αγάπη, να αισθάνεσαι με Αγάπη, να ενεργείς με Αγάπη προς όλα όσα σε περιβάλλουν, σε οποιοδήποτε βασίλειο της δημιουργίας και αν ανήκουν.

http://inpantanassis.blogspot.com/

Πως θα ὠφελήσεις κάποιον χωρίς νά βλαφτεῖ ἡ ψυχή του.

Ὅταν θέλεις νά συμβουλέψεις κάποιον στό καλό, πρῶτα νά τοῦ δείξεις τήν ἀγάπη σου, καί μετά μέ λεπτότητα καί προσοχή νά τοῦ κάνεις τήν παρατήρηση, προσέχοντας νά μήν τόν πληγώσεις…
Γιατί αὐτός θά παρατηρήσει πρῶτα τήν ἀγάπη πού θά τοῦ δείξεις, κι ὕστερα θά προσέξει τήν παρατήρηση πού θά τοῦ κάνεις… Ἔτσι θά τόν ὠφελήσεις χωρίς νά βλαφτεῖ ἡ ψυχή του…

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
https://www.askitikon.eu/