Ἕνα θαῦμα καί ἕνα πάθος

Ἕνα θαῦμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ παρουσιάζεται στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα: ἡ θαυμαστὴ θεραπεία μιᾶς συγκύπτουσας γυναίκας. Παράλληλα, στηλιτεύεται καὶ καταδικάζεται ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Κύριο ἕνα μεγάλο καὶ ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνο πάθος:  ἡ μετὰ τὸ θαῦμα ὑποκριτικὴ ἀντίδραση τοῦ ἀρχισυναγώγου. Σὲ μία Συναγωγή, ὅπου δίδασκε ὁ Κύριος ἕνα Σάββατο, ἱερὴ ἡμέρα κατάπαυσης γιὰ τοὺς Ἑβραίους, βρέθηκε, μεταξὺ τῶν παρισταμένων Ἰουδαίων, καὶ μία γυναίκα ἀσθενής. Ἐπὶ δεκαοκτὼ ἔτη ἡ κατάσταση τῆς σπονδυλικῆς της στήλης τὴν ἀνάγκαζε νὰ εἶναι συνεχῶς σκυμμένη χωρὶς νὰ μπορεῖ οὔτε ἐλάχιστα νὰ ὑψώσει τὸ κεφάλι της. Ὁ Κύριος, ἀντικρύζοντας μὲ εὔσπλαγχνο μάτι τὴν ἀσθενοῦσα ἐκείνη γυναίκα,  ἐκδηλώνει ἀμέσως τὸ πατρικό Του ἔλεος : Ἔκρινε πὼς ὁ «κανόνας», ἡ μακροχρόνια δηλαδή ἐκείνη δοκιμασία της, εἶχε λήξει. Ἦταν ἡ ὥρα τῆς θεραπείας, τῆς πανηγυρικῆς ἐπιβραβεύσεως τῆς ὑπομονῆς της: «Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου» τῆς λέει, καθὼς θέτει ἐπάνω της τὰ πανάγια χέρια Του. Τότε τὸ πονηρὸ πνεῦμα φυγαδεύεται ἀμέσως καὶ ἡ γυναίκα ἀνορθώνεται καὶ ἀποκαθίσταται στὴ φυσιολογική της κατάσταση. Ἐδῶ παρ΄ὅλο ποὺ εἶναι σύντομη, ἡ εὐαγγελικὴ διήγηση μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἐπισημάνουμε τὴν ἀρετὴ, τὴν πίστη καὶ τὴν ὑπομονή τῆς γυναίκας αὐτῆς: παρὰ τὴ σοβαρὴ σωματικὴ ἀσθένειά της ἐπὶ τόσα χρόνια, δὲν γόγγυσε, δὲν ἀπίστησε, ἀλλὰ παρευρισκόταν στὴ Συναγωγὴ γιὰ νὰ προσευχηθεῖ, νὰ ἀκροασθεῖ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα ὁ ἄρχων τῆς Συναγωγῆς, ἀντὶ νὰ δοξάσει τὸ Θεὸ γιὰ τὸ μεγάλο αὐτό θαῦμα ποὺ βλέπει συντελούμενο μπροστὰ στὰ μάτια του, ἀγανακτεῖ ὑποκριτικὰ γιὰ τὴ δῆθεν καταπάτηση τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου. Ἡ φθονερή του ἀγανάκτηση εἶναι ἔκδηλη. Ὁ Κύριός μας, «ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς καὶ ἐνθυμήσεις», ἀμέσως βλέπει τὴν ἀπροκάλυπτη ὑποκρισία του, τὸν φθόνο τῆς καρδιᾶς του, καὶ τὸν ἐλέγχει ἄμεσα καὶ αὐστηρά, ὑποδεικνύοντας τὴ βαρύτητα τοῦ φοβεροῦ αὐτοῦ πάθους. Τί εἶναι ὑποκρισία; Κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο, ὑποκρινόμαστε ὅταν ἄλλα ἔχουμε μέσα στὴν καρδιά μας καὶ ἄλλα δείχνουμε ἐξωτερικὰ στοὺς ἀνθρώπους, ὅπως ἀκριβῶς οἱ θεατρίνοι στὸ θέατρο, ποὺ ὑποδύονται κάθε τόσο ἄλλο ρόλο. Ρίζα τῆς ὑποκρισίας εἶναι ὁ φθόνος, ἡ πονηρία καὶ τελικὰ ὁ ἐγωϊσμός μας. Βδελυκτοὶ καρποί της τὸ ψεῦδος, ἡ ἀπάτη, ἡ δολιότητα, ἡ αἰσχροκέρδεια, ἡ ἀτίμωση καὶ ἡ βλάβη τοῦ πλησίον μας. Ἡ ὑποκρισία λοιπὸν συνιστᾶ βαρὺ ἁμάρτημα, ἀρρώστεια μεγάλη τῆς ψυχῆς, διαβολικὴ συμπεριφορά, ἀφοῦ πρῶτος ὑποκριτὴς ὑπῆρξε ὁ διάβολος. Ἡ ὑποκρισία προξενεῖ φοβερὴ βλάβη στὴν ψυχή. Διαστρέφει τὴν οὐσία τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Καταστρέφει τὴν ἑνότητα τῆς προσωπικότητάς μας. Μᾶς διχάζει ἐσωτερικά. Μᾶς ἀναγκάζει νὰ ζοῦμε μιὰ διπλὴ καί, τελικά, ψεύτικη ζωή. Μᾶς ἐκθέτει στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, ὅταν - ἀργὰ ἢ γρήγορα - πέσει τὸ προσωπεῖο ποὺ φοροῦμε καὶ ἀποκαλυφθεῖ πόσο διαφορετικοὶ στὴν οὐσία εἴμαστε ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ προσπαθούσαμε νὰ φαινόμαστε. Τέλος, αὐτὸ τὸ πάθος μᾶς ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα στὸ χωρισμὸ ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, στὴν ἀπώλεια καὶ στὴν αἰώνια καταδίκη, ἐὰν δὲν ὑπάρξει μετάνοια, ἐνσυνείδητη ἀλλαγὴ τοῦ φρονήματος καὶ τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς μας.