«Τήρησον τας εντολάς»

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΒ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 

 Ένα από τα πιο δύσκολα και την ίδια στιγμή πιο όμορφα παραγγέλματα του Χριστού στους ανθρώπους είναι και αυτό που ο Κύριος απευθύνει προς έναν πλούσιο νέο που θέλει να αποκτήσει την αιώνια ζωή. « Τήρησον τας εντολάς» (Ματθ. 19, 17). 

Τήρησε τις εντολές. Είναι μία προτροπή, η οποία έχει τον χαρακτήρα της εντολής. Και βεβαίως, είναι μία πρόταση ελευθερίας. « Ει θέλεις εισελθείν εις την ζωήν». Αν θέλεις να μπεις στη ζωή την αιώνια, τήρησε τις εντολές. Αυτή η παραίνεση ελευθερίας κάνει τον λόγο του Χριστού να διαφέρει από τα ανθρώπινα παραγγέλματα, από τους ανθρώπινους νόμους και κανόνες. Οι άνθρωποι δεν αφήνουν περιθώριο ελευθερίας στην τήρηση των δικών τους νόμων. Είναι υποχρεωτικό να τηρηθούν, διότι αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία. Χωρίς νόμους και κανόνες ο καθένας θα κάνει ό,τι θέλει και η σύγκρουση θα επέλθει μοιραία. Οι νόμοι διαφυλάσσουν, έστω και με τεχνητό τρόπο, μία σχετική ενότητα στην κοινωνία, διαμορφώνουν ένα πλαίσιο στο οποίο ο καθένας μπορεί να κινηθεί και κάνουν όλους να γνωρίζουν τι τους περιμένει εφόσον δεν τηρήσουν τα όσα ορίζονται, ακόμη κι αν αυτά δεν φαίνονται δίκαια. Όμως οι εντολές του Χριστού απευθύνονται σε ελεύθερου ς ανθρώπους. Μιλούν στην προαίρεση της καρδιάς και ο στόχος τους δεν είναι εγκόσμιος, αλλά η είσοδος στη ζωή την αιώνιο, στη βασιλεία των ουρανών.

 Αυτό δε σημαίνει ότι η παραίνεση του Χριστού, εάν δεν τηρηθεί, δεν θα έχει και συνέπειες. Μόνο που αυτές θα έρθουν μετά την έξοδο του ανθρώπου από αυτόν τον κόσμο, διότι, όσο ζει ο άνθρωπος, έχει το περιθώριο της μετανοίας, της επιστροφής δηλαδή στη σχέση με το Θεό και το θέλημά Του. Διότι αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της θεϊκής προτροπής. Αυτός που τηρεί τις εντολές, δείχνει στον Θεό ότι θέλει να έχει σχέση μαζί Του. Και οι εντολές δεν έχουν τον χαρακτήρα της βελτίωσης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αλλά της λύτρωσης της καρδιάς.   Διότι οι εντολές στηρίζονται στην αγάπη και στην απεξάρτηση του ανθρώπου από ό,τι τον χωρίζει από τον Θεό. Και αυτό συνήθως είναι τα αγαθά. Το αίσθημα του «κατέχειν», το οποίο γεννά στον άνθρωπο εμπιστοσύνη στον εαυτό του και τον κάνει να μην στοχεύει στην αγάπη του Θεού, αλλά στη δική του αυτοθέωση. Τα αγαθά και τα συμπαρομαρτούντα τους, χαρίσματα, γνώσεις, θέση, δόξα, στόχοι, οικογένεια, χρήματα, πλούτος, δεν αφήνουν τον άνθρωπο να σκεφθεί και να συνειδητοποιήσει ότι όλα είναι παραχώρηση του Θεού, ενίοτε και για τον κόπο του ανθρώπου, αλλά είναι σίγουρα ευμετάβολα και όχι σταθερά. Διότι το μόνο σταθερό στη ζωή μας είναι η αγάπη του Θεού. 

  Όσο ζει λοιπόν ο άνθρωπος, έχει την ευκαιρία, ακόμη και αν έχει εξαρτηθεί από τα κάθε λογής αγαθά, να επιστρέψει στην προτεραιότητα της σχέσης, της κοινωνίας με τον Θεό, να μετανοήσει. Αλλιώς, όταν θα έρθει η ώρα της κρίσης, τότε ο ίδιος ο άνθρωπος θα έχει επιλέξει την περαιτέρω ζωή χωρίς τον Θεό. Θα έχει παγιωθεί εντός του η ελεύθερη προτίμηση της δικής του αυτοθέωσης, με 

αποτέλεσμα στην αιωνιότητα να μην αναγνωρίζει τον Θεό, αλλά να εξακολουθεί να ζητά ως προορισμό του τις εξαρτήσεις του, τα αγαθά του και όλα τα συμπαρομαρτούντα τους, μόνο που ο θάνατος δεν θα του επιτρέπει να τα έχει, διότι αυτός διαρρηγνύει κάθε σχέση με το εδώ.

 «Τήρησον τας εντολάς». Ποιες είναι αυτές; Έχουν να κάνουν με τον πλησίον. Ο Χριστός δεν θέλει από τον άνθρωπο να σκοτώνει, να αφαιρεί τη ζωή του άλλου, διότι η ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό.

 Δεν σκοτώνουμε μόνο με τα όπλα και τη βία. 

  Σκοτώνουμε και με το πνεύμα της εξουσίας εις βάρος του άλλου, όταν τον εξουθενώνουμε, όταν καταρρακώνουμε την αξιοπρέπειά του, όταν δεν σεβόμαστε ψυχή και σώμα, τα συναισθήματά του, την προσωπικότητά του, την ακεραιότητά του, όταν τον υποδουλώνουμε στις δικές μας επιθυμίες, όταν τον χρησιμοποιούμε προς ίδιον όφελος. 

  Σκοτώνουμε όταν διαλύουμε εντός του το ήθος της ελπίδας έναντι του Θεού και των άλλων. Όταν διακηρύττουμε την αυτοθεοποίησή μας ή όταν χρησιμοποιούμε τις γνώσεις μας, τη θέση μας, τη δύναμή μας για να διακηρύξουμε με θράσος τον θάνατο του Θεού. 

Εντολή είναι το να μη μοιχεύουμε. Δηλαδή να σεβόμαστε την οικογένεια του άλλου και να μην προσβάλλουμε την τιμή και την αξιοπρέπεια, την ενότητα δύο άλλων ανθρώπων στο όνομα των δικών μας επιθυμιών, της δικής μας στήριξης, της δικής μας φιληδονίας. 

Εντολή είναι να μην κλέβουμε, να μην δηλαδή υφαρπάζουμε ό,τι ανήκει στους άλλους, όχι γιατί υπάρχει κάτι που ανήκει πραγματικά στον καθέναν, αλλά διότι και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν μπορούν να ιδωθούν χωρίς σεβασμό στα όρια του άλλου. Ας αρκούμαστε στον κόπο μας και στις δυνατότητες και ευκαιρίες που ο Θεός επιτρέπει να έχουμε και ας μην στερούμε με την πλεονεξία μας από εκείνον αυτό που θα μπορούσε να έχει, για να επιβιώσει. Δεν είναι το κέρδος το παν, αλλά το μέτρο. 

Εντολή είναι να μην ψευδομαρτυρούμε, να μην χρησιμοποιούμε αθέμιτους τρόπους και λόγους προκειμένου να επικρατήσουμε του άλλου, να κερδίσουμε εις βάρος του, να υπερηφανευτούμε ταπεινώνοντάς τον, να μην αποκρύπτουμε δηλαδή την αλήθεια για τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις, στο όνομα του ιδίου συμφέροντος.

 Εντολή είναι η τιμή προς τους γονείς, διότι αυτοί είναι που μας έφεραν στη ζωή, λειτουργώντας ως συνεχιστές του έργου του Θεού, αυτοί είναι που με περισσότερη ή λιγότερη αγάπη μας έδωσαν την ευκαιρία να υπάρχουμε και, επομένως, να μπορούμε να γίνουμε μέλη της βασιλείας των ουρανών, ασχέτως των αποφάσεων της ζωής του, ασχέτως των όποιων συναισθημάτων τρέφουμε έναντί τους, ασχέτως του αν ήταν αυτοί που θέλαμε να είναι απέναντί μας. Εντολή είναι τελικά η αγάπη του πλησίον όπως προς τον εαυτό μας. Η απόφασή μας να μην υπάρχουμε μόνο για μας, αλλά και για τους άλλους. Να είναι σημαντικοί για μας μας και να είμαστε σημαντικοί γι’ αυτούς. Η αγάπη βρίσκει τον τρόπο.

«Τήρησον τας εντολάς». Οι εντολές οδηγούν στη ζωή της Εκκλησίας και την περιγράφουν. Δεν έχουν ατομοκεντρικό περιεχόμενο. Δεν δίδονται για να τα έχει καλά ο άνθρωπος με τον Θεό, για να σωθεί μόνος του. Δίδονται για να μπορεί ο καθένας μας να συναντά τον πλησίον του. Για να μπορεί να συμπορεύεται μ’ αυτόν και να συγκροτούν το σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία. Οι ανθρώπινοι νόμοι τότε είναι περιττοί, για όσους ακολουθούν τον τρόπο της Εκκλησίας. Έχουν ήδη εφαρμόσει το μείζον, το οποίο εξασφαλίζει την συνύπαρξη και τη δικαιοσύνη στη ζωή αυτή και την ίδια στιγμή είναι το εφαλτήριο για την αιωνιότητα. Όπου υπάρχει η αγάπη, αλλάζει και ο εδώ κόσμος. Και σ’ αυτόν τον δρόμο χωρούνε όλοι. Είναι ο στόχος της πίστης, όλοι να σωθούν και να έλθουν σε επίγνωση της αλήθειας. Όλοι κλήθηκαν στην αιώνια ζωή. Οι εντολές είναι το κλειδί της ενότητας, της συλλογικότητας, της κοινής σωτηρίας. 

«Τήρησον τας εντολάς». Ο πολιτισμός μας θεωρεί τις εντολές του Χριστού οπισθοδρομικές. Η αγάπη άλλωστε δεν έχει τόση σημασία μπροστά στα αγαθά. ΟΙ εντολές απαιτούνε αίσθηση του συλλογικού, παραίτηση ενίοτε και από τα δικαιώματά μας, συνείδηση της παρουσίας του Θεού και υπακοή στη φωνή Του και, την ίδια στιγμή, πειθαρχία και υπομονή, ακόμη και επίγνωση ότι θα απορριφθούμε από τους πολλούς. Ο πολιτισμός μας θεωρεί τις εντολές ηθικολογικές και δεν θέλει να υπάρχει ηθική και δέον γενέσθαι, μόνο απρόσωποι νόμοι ή εξυπηρέτηση του ιδίου συμφέροντος. Δεν ενδιαφέρεται για την μετοχή του ανθρώπου στη ζωή της Εκκλησίας. Και γι’ αυτό η τήρηση των εντολών αφορά σε ολοένα και λιγότερους. Όμως η υπόσχεση του Χριστού και ο δρόμος της αγιότητας εξακολουθούν να δείχνουν ότι, εφόσον πιστεύουμε στην ύπαρξη αιώνιας ζωής, ένας δρόμος υπάρχει γι’ αυτήν: η τήρηση των εντολών του Χριστού. Και εκεί που αυτό φαίνεται δύσκολο, έως ακατόρθωτο, η φωνή Του ηχεί παρηγορητικά: « παρά Θεώ πάντα δυνατά εστί» (Ματθ. 19, 26). Αμήν! 

Από το γραπτό κήρυγμα της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

 27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017

https://proskynitis.blogspot.

Η σημασία της νηστείας

(Αγ.Ιωάννου Κρονστάνδης)

«Ὅσοι ἀπορρίπτουν τίς νηστεῖες, λησμονοῦν ἀπό τί προῆλθε ἡ πτῶσις τῶν πρωτοπλάστων στήν ἁμαρτία: τήν ἀκράτεια. 

Λησμονοῦν καί τί ὅπλο μᾶς ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἐναντίον τοῦ πειρασμοῦ καί τῆς πτώσεως, ὅταν πειράσθηκε στήν ἔρημο καί νήστευσε ἐκεῖ ἐπί σαράντα ἡμέρες καί νύκτες. 

Δέν γνωρίζουν ἤ δέν θέλουν νά γνωρίζουν ὅτι ἡ ἔλλειψις ἐγκρατείας...

ἀνοίγει στόν ἄνθρωπο τούς δρόμους τῆς ἀπομακρύνεώς του ἀπό τόν Θεό, ὅπως εἶναι ἡ περίπτωσις τῶν κατοίκων τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας καί ἡ ἄλλη ἐκείνη τῶν συγχρόνων τοῦ Νῶε.

Πράγματι, ἡ ἀκράτεια εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἁμαρτίας. Ὅσοι ἀρνοῦνται τίς νηστεῖες, ἀφαιροῦν ἀπό τόν ἑαυτό τους καί ἀπό τούς ἄλλους τά ὅπλα ἐναντίον τῆς σαρκός, τοῦ Διαβόλου καί τοῦ κόσμου. Δέν εἶναι στρατιῶται τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ριψασπίδες, πού τούς αἰχμαλωτίζει εὔκολα ἡ ἁμαρτία». 

https://proskynitis.blogspot.

Μια ολοφάνερη απόδειξη

Τα πονηρά πνεύματα δεν έχουν την ελευθερία να κάνουν το κακό απεριόριστα και σε οποιονδήποτε θελήσουν. Η περίπτωση του Ιώβ είναι μια ολοφάνερη απόδειξη: 

Ο εχθρός δεν τόλμησε να πειράξει τον Ιώβ περισσότερο από όσο του επέτρεψε η θεία οικονομία. Το ίδιο επιβεβαιώνεται και με όσα έλεγαν οι δαίμονες στον Χριστό, όταν Εκείνος τους έδιωχνε από τον δαιμονισμένο των Γεργεσηνών: 

«Αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων». Αφού λοιπόν τότε, χωρίς τη θεία παραχώρηση, δεν μπορούσαν να εισέλθουν ούτε στους βρωμερούς χοίρους, πώς να πιστέψουμε ότι μπορούν να μπουν με τη θέλησή τους σ’ έναν άνθρωπο, πλασμένο «κατ’ εικόνα» Θεού; 

Γι’ αυτό ο απόστολος μας προτρέπει: «Αντισταθείτε στον διάβολο, κι αυτός θα φύγει μακριά σας» (Ιακ. 4:7).

Αββάς Κασσιανός

http://inpantanassis.blogspot.

Δεν μπορούν να διακρίνουν

Εκείνοι οι οποίοι τρέφονται με το γάλα της αισθητηριακής αντίληψης του κόσμου, δεν μπορούν εύκολα να διακρίνουν το καλό απ’ το κακό. Συνήθως οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι κάθε είδους πίστη είναι ισάξια. Ένας αληθινός χριστιανός δεν μπορεί να οδηγηθεί σε τέτοια εσφαλμένα συμπεράσματα.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

http://inpantanassis.blogspot.

Τό Εὐαγγελικό καί Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς

† Κυριακῇ 27 Αὐγούστου 2017

† Κυριακῇ ΙΒ΄ Ματθαῖου

Εὐαγγελική Περικοπή,

Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον

Κεφ. ιθ' : 16-26

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νεανίσκος τις προσῆλθε τὸ ᾿Ιησοῦ, γονυπετῶν αὐτῷ, καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον; Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς, εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. Εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωήν, τήρησον τὰς ἐντολάς. Λέγει αὐτῷ· Ποίας; Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπε· Τὸ· Οὐ φονεύσεις· Οὐ μοιχεύσεις· Οὐ κλέψεις· Οὐ ψευδομαρτυρήσεις· Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα· καὶ· Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. Λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος· Πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ; Ἔφη αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε, πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα, καὶ δὸς πτωχοῖς· καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ· καὶ δεῦρο, ἀκολούθει μοι. Ἀκούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον, ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά. ῾Ο δὲ ῾Ιησοῦς εἶπε τοῖς Μαθηταῖς αὐτοῦ· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι πλούσιος δυσκόλως εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ῥαφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. Ἀκούσαντες δὲ οἱ Μαθηταὶ αὐτοῦ, ἐξεπλήσσοντο σφόδρα, λέγοντες· Τίς ἄρα δύναται σωθῆναι; Ἐμβλέψας δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι.

* * * * *

Ἀπόστολος,

Πρὸς Κορινθίους Α’ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα

Κεφ. ιε' : 1-11 

Ἀδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον ὃ εὐηγγελισάμην ὑμῖν, ὃ καὶ παρελάβετε, ἐν ᾧ καὶ ἑστήκατε, δι᾿ οὗ καὶ σῴζεσθε, τίνι λόγῳ εὐηγγελισάμην ὑμῖν εἰ κατέχετε, ἐκτὸς εἰ μὴ εἰκῇ ἐπιστεύσατε. Παρέδωκα γὰρ ὑμῖν ἐν πρώτοις ὃ καὶ παρέλαβον, ὅτι Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφάς, καὶ ὅτι ἐτάφη, καὶ ὅτι ἐγήγερται τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς γραφάς, καὶ ὅτι ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα τοῖς δώδεκα· ἔπειτα ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς ἐφάπαξ, ἐξ ὧν οἱ πλείους μένουσιν ἕως ἄρτι, τινὲς δὲ καὶ ἐκοιμήθησαν· ἔπειτα ὤφθη ᾿Ιακώβῳ, εἶτα τοῖς ἀποστόλοις πᾶσιν· ἔσχατον δὲ πάντων ὡσπερεὶ τῷ ἐκτρώματι ὤφθη κἀμοί. Ἐγὼ γάρ εἰμι ὁ ἐλάχιστος τῶν ἀποστόλων, ὃς οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς καλεῖσθαι ἀπόστολος, διότι ἐδίωξα τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ· χάριτι δὲ Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι· καὶ ἡ χάρις αὐτοῦ ἡ εἰς ἐμὲ οὐ κενὴ ἐγενήθη, ἀλλὰ περισσότερον αὐτῶν πάντων ἐκοπίασα, οὐκ ἐγὼ δέ, ἀλλ᾿ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί. Εἴτε οὖν ἐγὼ εἴτε ἐκεῖνοι, οὕτω κηρύσσομεν καὶ οὕτως ἐπιστεύσατε.

Η εορτή της ημέρας

Ὁ Ὅσιος Ποιμὴν

Μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα ἀδέλφια τοῦ ἔκαναν μικρὴ μοναχικὴ ἀδελφότητα σὲ μία μικρὴ σκήτη στὴν Αἴγυπτο. Ἡγούμενος αὐτῆς τῆς ἀδελφότητας ἦταν ὁ Ποιμήν, ποὺ εἶχε ὅλα τὰ προσόντα πραγματικοῦ ποιμένας ψυχῶν. Ἡ φήμη του εἶχε φθάσει σὲ μακρινὲς περιοχὲς καὶ πολὺς κόσμος ἐρχόταν νὰ τὸν δεῖ καὶ νὰ τὸν συμβουλευθεῖ. Αὐτός, ὅμως, δεχόταν μόνο τοὺς μικροὺς καὶ ταπεινούς. Ὅσοι ἔρχονταν ἀπὸ περιέργεια, δὲν τοὺς δεχόταν, ἔστω καὶ ἂν ἦταν ἄρχοντες.

Κάποτε ἕνας ἀπ' αὐτοὺς θύμωσε ποὺ δὲν τὸν δέχθηκε. Καὶ ἐπειδὴ ἦταν δικαστής, συνέλαβε τὸν μοναχογιὸ τῆς ἀδελφῆς του Ὁσίου, μὲ τὴν ἰδέα ὅτι τώρα θὰ ἐρχόταν ὁ ἴδιος ὁ Ποιμὴν σὲ αὐτόν. Ὁ Ὅσιος, ὅμως, ἔγραψε πρὸς αὐτόν: «Ἐξέτασον τὸν ἀνεψιόν μου κατὰ τοὺς νόμους. Εἶναι ἔνοχος; Τιμώρησέ τον. Ἐὰν ὅμως δὲν εἶναι, κᾶμε ὅπως θέλεις». Ὁ δικαστὴς θαύμασε τὰ γραφόμενα τοῦ Ὁσίου καὶ ἀμέσως ἀπέλυσε τὸν ἀνεψιό του.

Ὅλα αὐτά βέβαια, τὰ κατάφερνε ὁ Ποιμήν, διότι καλλιεργοῦσε τὸ θεμέλιο τῶν ἀρετῶν, τὴν ταπεινοφροσύνη. Συχνὰ μάλιστα ἔλεγε: «Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ταπείνωσιν, ὅσην ἀπὸ τὸν ἀέρα τὸν ὁποῖον εἰσπνέει. Ἡ ταπεινοφροσύνη τοῦ πνεύματος εἶναι ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς». Ὁ Ὅσιος Ποιμὴν πέθανε εἰρηνικά, προκύπτοντας σὲ ὅλες τὶς χριστιανικὲς ἀρετές.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείων ἔργων σου, τῇ δᾳδουχίᾳ, λαμπρυνόμενος, τῇ διανοίᾳ, διακρίσεως φωστὴρ ὤφθης ἄδυτος, διασκεδάζων παθῶν τὴν σκοτόμαιναν, καὶ καταυγάζων ἡμῶν τὰ νοήματα. Ποιμὴν Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Τῶν λαμπρῶν ἀγώνων σου Ὅσιε Πάτερ, ἡ ἁγία σήμερον, μνήμη ἐπέστη τὰς ψυχάς, τῶν εὐσεβῶν κατευφραίνουσα, Ποιμὴν θεόφρον, Ὁσίων ἀγλάϊσμα.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις τῶν Ἀγγέλλων ὀ μιμητής, καὶ τῶν Μοναζόντων, παιδοτρίβης καὶ παιδευτής· χαίροις θεωρίας, καὶ πράξεως ὁ λύχνος, Ποιμὴν Πατέρων δόξα, Αἰγύπτου βλάστημα.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Όλη η δυσκολία στα πνευματικά, έγκειται στο να μεταβούμε από μια σχέση «ανάγκης» σε μια σχέση γνήσιας αγάπης προς τον Θεό." 

K.I.K.

«Κύριε τῶν πάντων Χριστέ, ἐλευθέρωσέ μας ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, ἀπό τά ὀλέθρια πάθη καί ἀπό τούς λογισμούς πού προέρχονται ἀπ᾿ αὐτά»

Σ᾿ ὅλα τά πάθη προηγεῖται ἡ φιλαυτία καί τελευταῖο ἀκολουθεῖ ἡ ὑπερηφάνεια.

Οἱ τρεῖς γενικοί λογισμοί τῆς ἐπιθυμίας γεννιοῦνται ἀπό τό πάθος τῆς φιλαυτίας.

Οἱ τρεῖς γενικοί λογισμοί τῆς ἐπιθυμίας εἶναι, τῆς γαστριμαργίας, τῆς κενοδοξίας καί τῆς φιλαργυρίας· αὐτούς ἀκολουθοῦν ὅλοι οἱ ἐμπαθεῖς λογισμοί, ἀλλά ὄχι ὅλοι μαζί.

Τό λογισμό τῆς κενοδοξίας τόν ἀκολουθεῖ ὁ λογισμός τῆς ὑπερηφάνειας· 

οἱ ἄλλοι λογισμοί ἀκολουθοῦν ἀπό κοινοῦ τούς τρεῖς.

Τό λογισμό τῆς γαστριμαργίας τόν ἀκολουθεῖ ὁ λογισμός τῆς πορνείας.

Ἀκολουθοῦν ἀπό κοινοῦ τούς τρεῖς λογισμούς οἱ λογισμοί τῆς λύπης, τῆς ὀργῆς, τῆς μνησικακίας, τοῦ φθόνου, τῆς κενοδοξίας καί οἱ λοιποί.

Εὐχή

Κύριε τῶν πάντων Χριστέ, ἐλευθέρωσέ μας ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, ἀπό τά ὀλέθρια πάθη καί ἀπό τούς λογισμούς πού προέρχονται ἀπ᾿ αὐτά.

Πλαστήκαμε ἀπό Σένα, γιά νά ἀπολαύσουμε τόν Παράδεισο πού φύτεψες Ἐσύ.

Τήν τωρινή μας ἀτιμία μόνοι τήν προκαλέσαμε, μέ τό νά προτιμήσομε τήν ὀλέθρια ἀπό τήν εὐλογημένη ἀπόλαυση.

Πήραμε τήν ἀμοιβή μας γι᾿ αὐτό, ἀνταλλάζοντας τήν αἰώνια ζωή μέ τό θάνατο.

Τώρα λοιπόν, Κύριε, καθώς στράφηκες μ᾿ εὐμένεια πρός ἐμᾶς, κάνε τό ἴδιο ὥς τό τέλος· καθώς ἔγινες ἄνθρωπος γιά μᾶς, σῶσε μας ὅλους.

Γιατί ἦρθες νά σώσεις ἐμᾶς τούς χαμένους· μή μᾶς χωρίσεις ἀπό τή μερίδα ὅσων σώζονται.

Ἀνάστησε τίς ψυχές καί σῶσε τά σώματά μας· καθάρισέ μας ἀπό κάθε μολυσμό.

Σπάσε τά δεσμά τῶν παθῶν πού μᾶς κατέχουν, Ἐσύ πού συνέτριψες τίς φάλαγγες τῶν ἀκάθαρτων δαιμόνων.

Καί ἀπάλλαξέ μας ἀπό τήν τυραννία, τους, γιά νά λατρεύσομε Ἐσένα μόνο, τό αἰώνιο Φῶς, ἀφοῦ ἀναστηθοῦμε ἐκ νεκρῶν, συγκροτώντας μαζί μέ τούς ἀγγέλους μία εὐλογημένη καί αἰώνια καί ἀκατάλυτη χορεία. Ἀμήν!

Ὅσιος Θαλάσσιος ὁ Λίβυος

"ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ" Τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν 

Τόμος β΄ (σελ. 289-290) 

Ἐκδόσεις: ''Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας"

http://inpantanassis.blogspot.

Ποιός έχει νεκρή και ποιός ζωντανή;

Ποιός έχει νεκρή πίστη και ποιός ζωντανή; Εκείνος που ελπίζει σε νεκρά πράγματα έχει νεκρή πίστη. Εκείνος που ελπίζει στο ζωντανό Θεό έχει ζωντανή πίστη. 

Εκείνος που ελπίζει στον εαυτόν του και στους άλλους ανθρώπους έχει νεκρή ελπίδα, ενώ εκείνος που ελπίζει στο Ζωντανό Θεό έχει ζωντανή ελπίδα.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

http://inpantanassis.blogspot.

Τα όπλα της φωτιάς και της ζωής

Η προσευχή όταν συνδυάζεται με μετάνοια και πίστη αναζωογονεί τη ψυχή που έχει δελεασθεί από σαρκικές επιθυμίες κι απομακρύνει τους νοητούς κλέφτες. Τα όπλα αυτά είναι φωτιά γι’ αυτούς, ενώ για μας είναι πηγή δύναμης, ζωής και σωτηρίας.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

http://inpantanassis.blogspot.

Υπομονή να πας να αγοράσεις!

– Γέροντα, πως μπορείς να αντιμετωπίσεις τον άλλον, όταν είναι νευριασμένος;

– Με την υπομονή!

– Και αν δεν έχεις;

– Να πας να αγοράσεις! Πουλάνε στα σούπερ-μάρκετ! Κοίταξε, όταν ο άλλος είναι μπουρινιασμένος, ό,τι και να του πεις, δεν γίνεται τίποτε. Καλύτερα εκείνη την στιγμή να σιωπήσεις και να λες την ευχή. 

Με την ευχή θα καλμάρει ο άλλος, θα ηρεμήσει και θα μπορέσεις μετά να συνεννοηθείς μαζί του. Βλέπεις, και οι ψαράδες δεν πάνε να ψαρέψουν, αν δεν έχει μπουνάτσα· κάνουν υπομονή, ώσπου να καλωσυνέψει ο καιρός.

– Που οφείλεται, Γέροντα, η ανυπομονησία των ανθρώπων;

– Στην λίγη… εσωτερική τους ειρήνη! Ο Θεός την σωτηρία των ανθρώπων την κρέμασε στην υπομονή. «Ο υπομείνας εις τέλος, σωθήσεται», λέει το Ευαγγέλιο. Γι’ αυτό δίνει δυσκολίες, διάφορες δοκιμασίες, για να ασκηθούν στην υπομονή οι άνθρωποι.

Η υπομονή ξεκινά από την αγάπη. Για να υπομείνεις τον άλλον, πρέπει να τον πονέσεις. Και βλέπω πως με την υπομονή σώζεται η οικογένεια. Είδα θηρία να γίνονται αρνιά. Με την εμπιστοσύνη στον Θεό τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και πνευματικά. 

Μια φορά, όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, είχα δει στην Κόνιτσα μια γυναίκα που έλαμπε το πρόσωπό της. Ήταν μητέρα πέντε παιδιών. Μετά θυμήθηκα ποια ήταν. Ο άνδρας της ήταν μαραγκός και έπαιρνε πολλές φορές δουλειές μαζί με τον μάστορά μου. 

Μια κουβέντα του έλεγαν οι νοικοκυραίοι, λ.χ. «μαστρο-Γιάννη, μήπως αυτό να το κάνουμε έτσι;», γινόταν θηρίο. «Εμένα θα μου κάνεις τον δάσκαλο;», τους έλεγε. Έσπαζε τα εργαλεία του, τα πετούσε και έφευγε. Αφού παρατούσε την δουλειά του και τα έσπαζε όλα σε ξένα σπίτια, καταλαβαίνεις στο σπίτι του τι έκανε! 

Αυτή λοιπόν ήταν του μαστρο-Γιάννη γυναίκα. Με αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορούσες μια μέρα να καθίσεις, και αυτή χρόνια ζούσε μαζί του. Κάθε μέρα περνούσε μαρτύριο, και όμως όλα τα αντιμετώπιζε με πολλή καλοσύνη και έκανε υπομονή.

Επειδή ήξερα την κατάσταση στο σπίτι, όταν την συναντούσα, την ρωτούσα: «Τι κάνει ο κυρ-Γιάννης; Δουλεύει;». «Ε, πότε δουλεύει, πότε κάθεται λιγάκι!». «Πως τα περνάτε;». «Πολύ καλά, Πάτερ!», μου έλεγε. 

Και το έλεγε με την καρδιά της. Δεν υπολόγιζε που έσπαζε τα εργαλεία του -και αξίας εργαλεία- ούτε που αναγκαζόταν η καημένη να ξενοδουλεύει, για να τα βγάλουν πέρα. Βλέπετε με πόση υπομονή, με πόση καλοσύνη και με πόση αρχοντιά τα αντιμετώπιζε όλα! Ούτε τον κατηγορούσε καθόλου! Γι’ αυτό ο Θεός την χαρίτωσε και έλαμπε το πρόσωπό της. 

Μεγάλωσε και τα πέντε παιδιά της και έγιναν πολύ καλά παιδιά. Μπόρεσε και κράτησε και τα παιδιά της.

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης 

Αληθινές Μαρτυρίες

http://inpantanassis.blogspot.

Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας

Τῼ ΣΑΒΒΑΤῼ ΤΗΣ ΙΒ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ 

Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον 

κ΄ 29 - 34 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐκπορευομένου τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ Ἰεριχὼ ἠκολούθησεν αὐτῷ ὄχλος πολύς. καὶ ἰδοὺ δύο τυφλοὶ καθήμενοι παρὰ τὴν ὁδόν, ἀκούσαντες ὅτι Ἰησοῦς παράγει, ἔκραξαν λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, υἱός Δαυῒδ. ὁ δὲ ὄχλος ἐπετίμησεν αὐτοῖς ἵνα σιωπήσωσιν· οἱ δὲ μεῖζον ἔκραζον λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, υἱός Δαυῒδ. καὶ στὰς ὁ Ἰησοῦς ἐφώνησεν αὐτοὺς καὶ εἶπε· Τί θέλετε ποιήσω ὑμῖν; λέγουσιν αὐτῷ· Κύριε, ἵνα ἀνοιχθῶσιν ἡμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ. σπλαγχνισθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ εὐθέως ἀνέβλεψαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί, καὶ ἠκολούθησαν αὐτῷ. 

Νεοελληνική απόδοση:

Καὶ ὅταν ἔβγαιναν ἀπὸ τὴν Ἱεριχώ, τὸν ἀκολούθησε κόσμος πολύς. Δύο τυφλοί, ποὺ ἐκάθοντο κοντὰ εἰς τὸν δρόμον, ὅταν ἄκουσαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς περνᾶ, φώναξαν, «Κύριε, ἐλέησέ μας, υἱὲ τοῦ Δαυΐδ». Ὁ κόσμος τοὺς ἐπέπληττε διὰ νὰ σιωπήσουν. Αὐτοὶ ὅμως δυνατώτερα ἐφώναζαν, «Κύριε, ἐλέησέ μας, υἱὲ τοῦ Δαυΐδ». Καὶ ὁ Ἰησοῦς ἐσταμάτησε, τοὺς ἐφώναξε καὶ τοὺς εἶπε, «Τὶ θέλετε νὰ σᾶς κάνω;». Λέγουν εἰς αὐτόν, «Κύριε, νὰ ἀνοίξουν τὰ μάτια μας». Ὁ Ἰησοῦς, ἐπειδὴ τοὺς σπλαγχνίσθηκε, ἄγγιξε τὰ μάτια τους καὶ ἀμέσως ἄρχισαν νὰ βλέπουν καὶ τὸν ἀκολούθησαν.

Η εορτή της ημέρας

Οἱ Ἅγιοι Ἀδριανὸς καὶ Ναταλία οἱ Μάρτυρες

Ὁ Ἅγιος Ἀδριανός, ὁ ὁποῖος ἔζησε τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ, ἦταν παντρεμένος μὲ τὴν Ναταλία.

Μία μέρα λοιπὸν εἶδε 23 χριστιανούς, νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὴν πίστη τους. Ὁ Ἀδριανὸς ἐντυπωσιάστηκε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἄκουσε καὶ δήλωσε στοὺς εἰδωλολάτρες ὅτι εἶναι καὶ αὐτὸς χριστιανός. Ἀμέσως τὸν ἔπιασαν καὶ τὸν ἔκλεισαν στὴν φυλακή. Ἐκεῖ πῆγε ἡ Ναταλία νὰ τοῦ συμπαρασταθεῖ καὶ νὰ τοῦ πεῖ νὰ μὴν λυγίσει.

Στὴν συνέχεια, ἀφοῦ ὑπέμεινε πολλὰ καὶ φρικτὰ βασανιστήρια παρέδωσε τὸ πνεῦμα του. Ἀξιοσημείωτο εἶναι, ὅτι ὅταν οἱ εἰδωλολάτρες ἐπιχείρησαν νὰ τοῦ κάψουν τὸ σῶμα, ξέσπασε μία δυνατὴ νεροποντὴ ἡ ὁποία ἔσβησε τὴ φωτιά.

Τὸ σῶμα τοῦ ἐνταφιάστηκε ἀπὸ τὴν γυναῖκά του τὴν Ναταλία, ἡ ὁποία μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ θάφτηκε δίπλα του, ἀφοῦ μαρτύρησε καὶ αὐτὴ γιὰ τὸν Χριστό.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Ἀναφαίρετον, ὄλβον ἡγήσω, τὴν σωτήριον, πίστιν τρισμάκαρ, καταλιπὼν τὴν πατρῴαν ἀσέβειαν· καὶ τῷ Δεσπότῃ κατ’ ἴχνος ἑπόμενος, κατεπλουτίσθης ἐνθέοις χαρίσμασιν· Ἀδριανὲ ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, ὁμοῦ σὺν Ναταλίᾳ τῇ θεόφρονι.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Γυναικὸς θεόφρονος τοὺς θείους λόγους, ἐν καρδίᾳ θέμενος, Ἀδριανὲ Μάρτυς Χριστοῦ, ἐν ταῖς βασάνοις προσέδραμες, σὺν τῇ συζύγῳ, τὸ στέφος δεξάμενος.

Μεγαλυνάριον.

Λόγοις σε ἀλείφουσαν πρὸς ζωήν, τὴν σύνευνον ἔχων, Ναταλίαν Ἀδριανέ, σὺν αὐτῇ ἐδρέψω, ἐπιτηδείως Μάρτυς, καρπὸν τὸν ζωηφόρον, ἀθλήσας ἄριστα.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Η υπόθεση της σωτηρίας, επειδή ακριβώς είναι η σπουδαιότερη της ζωής μας, είναι και η δυσκολότερη. Γι’ αυτό απαιτεί αγώνα. Αγωνίσου για τον Κύριο, και πολύ σύντομα θα δείς τους καρπούς." 

Αγ. Θεοφάνης ο Έγκλειστος 

Μετατρέποντας τα πάθη σε θεϊκό πόθο...

Υπάρχουν στο Άγιο Όρος μερικές σπάνιες ανθρώπινες φύσεις που όσο και να θέλει κανείς, είναι αδύνατο με ακρίβεια να προσδιορίσει τα μέτρα της αξίας τους ή να περιγράψει με λόγια τη δύναμη και την ομορφιά της ψυχής τους.

Απλοί καλόγεροι, άσημοι για τα μάτια του κόσμου, όμως τόσο έντονα ζυμωμένοι με το σπάνιο χάρισμα να γνωρίζουν επακριβώς την πεπτωκυΐα κατάσταση στην οποία οι ίδιοι κινούνται, να μιλούν με γόνιμη παρρησία για την αμαυρωθείσα εικόνα τους και να ’ναι πρακτικά υπαρκτοί ακόμα και για ληστές, τελώνες και πόρνες. Άνθρωποι που έζησαν την ολέθρια οδύνη της πτώσης και το μαρτύριο του θρυμματισμού της ανθρώπινης ύπαρξης με αφορμή την αποστασία, για να φθάσουν έπειτα από αφάνταστες οριακές ανόδους και καταρρεύσεις στην κατάσταση της σημερινής χαρισματικής τους εμπειρίας.

Κοντά σε τέτοιες μορφές ο εξαθλιωμένος και αποκαμωμένος άνθρωπος αισθάνεται ένα βαθύτατο αίσθημα ανακούφισης και ενθάρρυνσης. Νιώθει επιτακτικά την ανάγκη να αποκαλύψει την ιταμότητα του προσώπου του. Θέλει να μιλήσει για τα αξιοθρήνητα ναυάγια της ζωής του για τα οποία οι φίλοι, οι συγγενείς και οι γνωστοί όχι μόνο δεν δείχνουν κατανόηση και συμπάθεια, αλλά άλλοτε εύσχημα, άλλοτε ξεδιάντροπα και ανοιχτά, έρχονται με την κριτική και την αδιακρισία τους να του δημιουργήσουν μια τέτοια πολεμική κατάσταση στην ψυχή, ώστε να νομίζει πως γι’ αυτόν τα πάντα είναι χαμένα.

Ότι δεν υπάρχει ελαφρυντικό για τις ανθρώπινες παραβάσεις του ή ότι στις βαθμίδες απώλειας που έχει αναρριχηθεί, είναι αδύνατο να προσεγγίσει το έλεος και να φθάσει τη σωτηρία.

Θαύμασα τη φιλανθρωπία, την αγάπη και τη διάκριση μερικών μοναχών του Αγίου Όρους που ο Θεός τους προίκισε με το χάρισμα και τους έκανε την τιμή να γίνονται έσχατο καταφύγιο ελπίδας και θάρρους ανθρώπων που η κοινωνία χλευάζει, απομονώνει και αφανίζει στο περιθώριο της ζωής.

Τους είδα να χειρίζονται τα προβλήματα των αμαρτωλών που έρχονταν να τους συναντήσουν, ψάχνοντας για παρηγοριά και ελπίδα, μ’ ένα πνεύμα απόλυτης κατανόησης και με μια διάθεση απύθμενης ευσπλαχνίας και επιείκειας, επιχείρημα αποστομωτικό για όλους εκείνους τους «άμωμους» και «παμμάκαρες» που αν και αυτοί εκκρεμοδικούν για τα ίδια και για χειρότερα ίσως κρίματα απ’ ό,τι οι πρώτοι, ωστόσο δεν δείχνουν την παραμικρή συγκατάβαση, αλλά μεταβάλλονται σε άσπλαχνους και αφύσικους δικαστές.

Οκτώβρης 1980 στη Θεσσαλονίκη. Την άλλη μέρα πολύ πρωί φεύγουμε για το Όρος. Στο μεταξύ με τους άλλους δυο της παρέας συμφωνήσαμε να τριγυρίσουμε μέσα στην πόλη. Επιθυμία μας, να συγκρίνουμε την συμπρωτεύουσα με την πρωτεύουσα της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας, την Αθήνα, στην οποία το καθημερινό θέαμα του περιβάλλοντος είναι τόσο απαίσιο και φρικτό, ώστε να διστάζει κανείς να πιστέψει ότι τούτη εδώ η γωνιά γης ήταν κάποτε τόσο πολύ προικισμένη με την καλαισθησία των οικιστών της και την ομορφιά του τοπίου της.

Σε κάποια στιγμή, λίγα μέτρα πιο κει από μας, στην παραλιακή λεωφόρο, βλέπουμε ξαφνικά να πραγματοποιείται μια πλούσια κινητοποίηση ανθρώπων 

που θύμιζε κοπάδι από ακρίδες όταν επιτίθενται για να λεηλατήσουν κάποιο χωράφι.

Η συρροή του κόσμου γινόταν ταχύτατα όλο και πιο μεγάλη, ενώ η παράσταση συνιστούσε, δίχως υπερβολή, θέμα ασφυκτικό και συνάμα ενδιαφέρο. Στο κέντρο του κύκλου βρισκόταν ένας εικοσάχρονος περίπου νεαρός με παρδαλό ντύσιμο, μακρύ καλοχτενισμένο μαλλί που σχεδόν κάλυπτε όλο το μήκος των ώμων του, με πρόσωπο που δεν μπορούσες ορθά να προσδιορίσεις αν τη ζωηρότητά του τη στήριζε στο φυσικό χρώμα της επιδερμίδας του ή στη δύναμη κάποιων γυναικείων καλλυντικών. Στο αριστερό χέρι φορούσε ασημένια ταυτότητα, στο ένα από τ’ αυτιά κρεμόταν σκουλαρίκι, ενώ τα παπούτσια που φόραγε, κάλλιστα θα μπορούσε να ταιριάξουν και σε γυναίκα.

Από τους συγκεντρωθέντες άλλοι σφύριζαν και χαχάνιζαν, μερικοί του πέταγαν πέτρες, χαρτιά τουαλέτας και κουτιά μεταλλικά από κόκα-κόλα, κάποιος άλλος γνωστοποιούσε με μια σάπια ντομάτα την εγκάρδια συμφωνία του για όσα γίνονταν, ενώ ένας κύριος με γραβάτα, κουστούμι και φαβορίτες προσπαθούσε να δέσει από το λουρί του δύστυχου νεαρού ένα σπάγγο, στην άκρη του οποίου είχε προσαρμοσθεί ένας παλιός τενεκές από λάδι.

Οι υπόλοιποι, όσοι δεν είχαν αναλάβει χειρωνακτική δράση, είχαν περιοριστεί στο να ρίχνουν ομαδικά και πειθαρχημένα το «συνετό» σύνθημα: «δέστε τον και στη θάλασσα». Άξιζε, να μπορούσε να φωτογραφίσει κανείς αυτό το αυθόρμητα σκηνοθετημένο μελόδραμα…! Σε κάποια στιγμή ο νεαρός μπόρεσε να ξεφύγει από τον κλοιό που του είχαν στήσει οι θύτες του και σε ένα ξέσπασμα λυσσαλέας οργής για όλο τον κόσμο και τους ανθρώπους του, τον είδαμε να παίρνει φόρα και να ορμάει με το κεφάλι πάνω στις κολώνες του γωνιακού ζαχαροπλαστείου, λες και ήθελε να τις σπάσει.

Δεν περίμενα μετά τέσσερις μέρες να τον συναντήσω στο Άγιον Όρος. Και δεν το περίμενα γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι σε περιβάλλοντα ανάλογα με αυτό της μοναστικής πολιτείας, όπου τα δεδομένα των αισθήσεων φωταγωγούνται από τους νόμους της αρετής, αντί να υποτάσσονται «τω θανάτω», όπως συνήθως συμβαίνει στον κόσμο, είναι εύκολο να βρει στέγη και καταφύγιο κάποιος ράθυμος κοσμικός που δραστήρια εμμένει «εφησυχάζων» στην αμαρτία και ο οποίος κινείται σε πλαίσια διαμετρικά αντίθετα από εκείνα του τρόπου ζωής των μοναχών.

Επανειλημμένα προσπάθησα να τον πλησιάσω, ιδιαίτερα δύο φορές που τον είδα να κλαίει στο βάθος του κήπου, όμως χωρίς αποτέλεσμα γιατί κάθε φορά που το επιχειρούσα, εκείνος με κοίταζε δύσπιστα και έφευγε μακριά. Λες και είχε φόβο για τους ανθρώπους, λες και στο πρόσωπο ακόμα και των προσκυνητών, διέκρινε τύραννους και διώκτες.

Μόνο για το γέρο καλόγερο με την καλοσυνάτη μορφή και την τολμηρή κατανόηση δεν είχε επιφυλάξεις. Μόνο για χάρη δικιά του γίνεται ευπειθής υποτακτικός και παίρνει το δρόμο για το Άγιο Όρος κάθε φορά που παρεμβάλλονται στη ζωή του οδύνες, κάθε φορά που το κενό που δημιουργείται στον εαυτό του πάει να γίνει ασφυκτικό και τα ψυχολογικά αδιέξοδα έρχονται να συστήσουν την αυτοκτονία σαν λύση.

Και ξέρει πολύ καλά πως κάθε φορά από δω θα φύγει δικαιωμένος…! Αποφασισμένος να κερδίσει το χαμένο καιρό και να μετατρέψει τα πάθη σε θεϊκό πόθο. Ο Γέροντας πατρικά θα του πει: Ο Θεός είναι ο Πατέρας σου. Σε δέχεται, όπως είσαι. Μην περιμένεις να σε νιώσουν οι άνθρωποι και μη βιάσεις ποτέ τον εαυτό σου ν’ αγιάσει. Η θέωση δεν είναι αντιμισθία και ο Θεός δεν μετράει την αξία των έργων μας. Ο ληστής είναι μια μορφή που οι περισσότεροι αγνοούμε. Να τον φέρνεις στη μνήμη σου τακτικά. Κάθε φορά που η ζωή σου προσεγγίζει στον Άδη, φρόντισε να μιμείσαι το ληστή στη μετάνοια».

Ευτυχώς που και σήμερα δε λείπουν μέσα από την Εκκλησία μορφές τόσο φιλάνθρωπες και φιλεύσπλαχνες σαν και αυτή του καλόγεροι από το Άγιο Όρος, πρόθυμες και ικανές να βγάλουν τον άνθρωπο μέσα από το κενό της αβάσταχτης πλήξης, της απόγνωσης και της καθημερινότητας φέροντάς τον σε κορυφαίες βαθμίδες. Μορφές πρακτικά και τολμηρά υπαρκτές, ακόμα και για ληστές, τελώνες και πόρνες, ακόμα και για ψυχορραγούντες και χλευαζόμενους φοιτητές, σαν και αυτόν της Θεολογίας που πέρυσι στη Θεσσαλονίκη όρμησε στις κολώνες για να … χωθεί από την ασπλαχνία και τη σκληρότητα των ανθρώπων.

Από το βιβλίο του Τάσου Μιχαλά «Άθως: όρος άγιο, πολιτεία ανθρώπινη»

https://proskynitis.blogspot.

Τώρα καταλαβαίνω, γιατί στη Θεία Κοινωνία έρχονται πολύ λίγοι...

.."Το μυστήριο του θεϊκού έρωτα, λέει ο Κύριος, δεν αποκαλύπτεται σε κανέναν, παρά μονάχα σε εκείνους που ερχόμενοι στην Εκκλησία Με αναζητούν πραγματικά και με πολύ αγάπη Με παίρνουν μέσα τους κάθε φορά που αναγνωρίζουν την σταυρική Μου θυσία και προσέρχονται ταπεινά να μεταλάβουν. 

 Όλοι οι υπόλοιποι, που λέτε πως Με αγαπάτε και Με αναγνωρίζετε σαν Θεό σας και Με αναγνωρίζετε σαν Δάσκαλό σας και Με αναγνωρίζετε σαν Κυρίαρχο σας, απλώς έρχεστε στην Εκκλησία, για να ακούσετε τα θεϊκά λόγια, να ψάλετε και εσείς, να προσευχηθείτε, αλλά ποτέ σας δεν θα υπερβείτε το «κατ’ εικόνα», για να μπείτε στο «καθ’ ομοίωση». Απλώς παραμένετε εκεί στο «κατ’ εικόνα», απλά να Με γνωρίζετε, απλά να έχετε την δυνατότητα, αλλά όμως να μην εφαρμόζετε το «καθ’ ομοίωση».

Εκείνοι που πραγματικά θέλουν να πετύχουν το «καθ’ ομοίωση», είναι αυτές οι πολλοί λίγες ερωτευμένες ψυχές με Εμένα, και το λέω αυτό με πολύ θλίψη, που θέλουν νοσταλγικά, θεϊκά, ερωτικά να έλθουν να Με πάρουν στην καρδιά τους και να γίνω Εγώ ο Βασιλιάς τους. Τότε, ο Θεός Πατέρας Μου, την ώρα που προσέρχονται για να μεταλάβουν, μας ενώνει και μας κάνει ένα, Εμένα και το σπλάχνο Μου. Γινόμαστε ένα… και σαν ένα, στην ανθρώπινη Μου φύση, βοηθάω το σπλάχνο Μου πως να προσευχόμαστε μαζί στον Θεό Πατέρα μας.

Την ώρα που εσείς Με παίρνετε μέσα στην καρδιά σας και εμποτίζω την ψυχή σας με το Άγιο Μου Πνεύμα, που ο Πατέρας Μου στέλνει με την ικεσία Μου σε εσάς, τότε ανάβετε και γίνεστε όλο φωτιά! Και αυτή η φωτιά όλο και φουντώνει, όλο και μεγαλώνει, όλο και γίνεται πύρινη σε τέτοιο σημείο, που να μην μπορεί ο σατανάς ούτε καν από μακριά να σας ατενίσει. Αυτός που ζει στη φωτιά του μίσους και της κακίας και μέσα στη φωτιά έχει μάθει να ζει, γιατί μέσα εκεί ρίχνει τα σπλάχνα Μου, δεν μπορεί να αντέξει την φωτιά του θεϊκού Μου έρωτα, γιατί η φωτιά του θεϊκού Μου έρωτα είναι ο ίδιος ο Θεός μέσα στην καρδιά σας.

Όσοι λοιπόν απλά Με αγαπάτε, καταλαβαίνω γιατί δεν έρχεστε να Με πάρετε στην καρδιά σας και να μεταλάβετε… 

Όσοι απλά Με αναγνωρίζετε σαν Θεό σας και θέλετε να ακούτε απλά τα λόγια της διδασκαλίας Μου, καταλαβαίνω γιατί δεν έχετε αυτή την ερωτική νοσταλγία να γίνετε ένα με Εμένα...

Όμως όσοι είσαστε ερωτευμένοι με τον Θεό Πατέρα σας, μέσα από τον Γιό Του, που σας άνοιξε τα μάτια, για να σας πλημμυρίσει με το φώς της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, όλοι εσείς οι θεϊκά ερωτευμένοι, έρχεστε με πολύ λαχτάρα να Με πάρετε, να Με ζήσετε και συνέχεια να μιλάτε για Μένα!

Τώρα καταλαβαίνω, γιατί στη Θεία Κοινωνία έρχονται πολύ λίγοι... Οι Εκκλησίες μπορεί να είναι γεμάτες, οι ψαλμωδίες να είναι πολλές, αλλά οι θεϊκά ερωτευμένοι πολλοί ελάχιστοι… Είναι αυτοί που προσέρχονται να πάρουν μέσα στην καρδιά τους τον θεϊκό έρωτά τους...." 

Από κήρυγμα του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη

https://proskynitis.blogspot.

Ευτυχία και πίστη

«Τελευταία αιτία της νέκρωσης της πίστης μέσα μας είναι η ευτυχία. Μόνο μεγάλες και δυνατές ψυχές στέκουν και στην ευτυχία με πρόσωπο στραμμένο προς τον Θεό…

Η γήινη ευτυχία σε πολλούς παίρνει τα μυαλά και σκληραίνει την καρδιά. Άραγε μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία απ’ αυτή την «ευτυχία»;

Πρέπει να έχουμε θάρρος στην ευτυχία, όπως και στη δυστυχία. Χρειάζεται θάρρος για να μη παραδοθείς ούτε στην ευτυχία ούτε στη δυστυχία.

Σ’ όποιον η ευτυχία γίνεται είδωλο, σ’ αυτόν ο Θεός σταματά να είναι Θεός…

Όποιος νομίζει ότι τα άκρα του κόσμου βρίσκονται στον ορίζοντα της ευτυχίας του, τούτος αγκαλιάζει με τα χέρια του μια ψευδαίσθηση από καπνό.

Όποιος μπορεί να γιορτάζει την ευτυχία του εκτός Θεού και χωρίς Θεό, τούτος βιώνει τη σιωπή πριν από την καταστροφή και γελά με γέλιο που θα παγώσει.

Διότι όσο η ευτυχία κατοικεί σ’ ένα σπίτι, τόσο η δυστυχία στέκει μπροστά στην πόρτα και περιμένει τη σειρά της».

[Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς. Αργά βαδίζει ο Χριστός. Εκδόσεις Εν Πλω, Αθήνα 2008, σελ. 166-168]

http://inpantanassis.blogspot.

Γιατί ο Θεός ανέχεται την αδικία;

Η απάντηση τού Ζώντος Θεού στον γέροντα Σοφρώνιο, όταν εκείνος ρώτησε: "γιατί ο Θεός επιτρέπει την αδικία στον κόσμο;", ήταν μια αποκάλυψη τών ιδίων τών υπευθύνων αυτής τής κατάστασης:

«Ο Θεός, Συ έγνως την αφροσύνην μου, και αι πλημμέλειαί μου από Σου ουκ απεκρύβησαν» (Ψαλμ. 68,6) … Νυν εγώ ζω εν εξουδενωμένη μορφή, Συ δε, Χριστέ, καλείς εμέ εις πίστιν και αποδοχήν της Αποκαλύψεως ότι ο Πατήρ αγαπά ημάς, καθώς αγαπά Σε, τον Μονογενή Αυτού Υιόν: «Ο Πατήρ φιλεί υμάς, ότι υμείς Εμέ πεφιλήκατε … Ου περί τούτων δε ερωτώ μόνον, αλλά και περί των πιστευόντων δια του λόγου αυτών εις Εμέ, ίνα πάντες έν ώσι, καθώς Συ, Πάτερ, εν Εμοί καγώ εν Σοι, ίνα και αυτοί εν Ημίν έν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι Συ με απέστειλας … και ηγάπησας αυτούς καθώς Εμέ ηγάπησας» (Ιωάν. 16,27· 17,20-23).

Η εις Χριστόν πίστις καθιστά ημάς αμέτρως τολμηρούς. Ουχί ματαίως λέγει ο μακάριος Παύλος ότι «το μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστίν». Ό,τι φαίνεται εις τον «νουν της σαρκός» (Κολ. 2,18) ως τελεία μωρία, τούτο δια τους πιστούς είναι σοφία και δύναμις, ζωή και φως (βλ. Α’ Κορ. 1,18-30· Κολ. 2,14· 3,18-19).

Αλλ’ εάν δι’ έκαστον άνθρωπον η τόλμη να είναι χριστιανός είναι πράξις υπερβαίνουσα το μέτρον του ανθρώπου, τί να είπω περί εμαυτού; Από των παιδικών μου χρόνων είχον συνείδησιν της μηδαμινότητος μου· εγώ, και ενώπιον των ανθρώπων, είμαι άτολμος. Και όμως: Επεσκέφθη εμέ μικρόν Φως, και εγώ επίστευσα εις τον Χριστόν-Θεόν. Ύστερον ηκολούθησεν αφθονωτέρα έκχυσις Φωτός συνδεομένη προς την εις Αυτόν πίστιν μου, και αύτη εβαθύνθη δια της νέας γνώσεως.

Όσον και εάν είμαι όντως “μηδέν”, εν τούτοις το Άκτιστον Φως εφανερούτο εις εμέ ακριβώς δια την εις Χριστόν πίστιν. Ο νους μου υπερέβη το τείχος του λογικού – του όντος εν απορία –, την αδυναμίαν να εννοήση ότι η Υπόστασις κατέχει γνώσιν περιβάλλουσαν τα πάντα τοσούτον, ώστε ουδέν να αποκρύπτηται απ’ Αυτού εν όλω τω κοσμικώ είναι: «Έν εξ αυτών (των στρουθίων) ου πεσείται επί την γην άνευ (του θελήματος) του Πατρός ημών. Ημείς δε και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί … ουδέν γαρ εστι κεκαλυμμένον ό ουκ αποκαλυφθήσεται, και κρυπτόν ό ου γνωσθήσεται» (πρβλ. Ματθ. 10,29-30 και 26). «Και ουκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον Αυτού, πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς Αυτού» (Εβρ. 4,13).

Αι μετά του Θεού σχέσεις μου φέρουν αποκλειστικώς προσωπικόν χαρακτήρα. Έξω των προσωπικών σχέσεων δεν νοείται αμαρτία· εκτός αυτών δεν υφίσταται αγάπη μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Άνευ αυτών δεν υπάρχει και δεν δύναται να υπάρξη οντολογική γνώσις του Θεού. Χωρίς αυτών το παν καταβροχθίζεται υπό του θανάτου, βυθίζεται εις το όντως μη-όν.

Αυτό, περί του οποίου προτίθεμαι νυν να γράψω, συνέβη προ ημίσεος και πλέον αιώνος. Ήτο περίοδος εντάσεως. Πολλά, ακριβέστερον ειπείν τα πάντα, ήσαν δι’ εμέ ασαφή. Και η ζωή είναι τοσούτον βραχεία! Και ο Θεός τοσούτον απείρως μέγας και απομεμακρυσμένος! Τίς θα διδάξη εμέ να πορευθώ προς Αυτόν δια της ευθείας οδού και να μη απολέσω χρόνον περιπλανώμενος εις αλλοτρίας οδούς; Εζήτουν βεβαίως τοιούτον άνθρωπον ή τοιούτους ανθρώπους, οίτινες θα ηδύναντο να βοηθήσουν εμέ, να γίνουν οι καθοδηγηταί μου. 

Το γεγονός όμως εκείνο, ότι κατήλθεν επ’ εμέ δύναμις τις άγνωστος έως τότε – προσευχή, ήτις ενηργείτο εν εμοί ημέρας και νυκτός – κατέστησε την προσευχήν ταύτην κατά τρόπον φυσικόν στήριγμα μου εν παντί καιρώ. Υπήρξαν στιγμαί, κατά τας οποίας, καθώς πιστεύω, ελάμβανον συνέτισιν παρά Θεού. Θα αναφέρω παραδείγματα τινα, τα οποία έθεσαν την σφραγίδα αυτών επ’ εμέ και απέβησαν οι θεμέλιοι λίθοι της ζωής μου.

Μη διαβλέπων την δικαιοσύνην του Θεού εις τα πεπρωμένα της ανθρωπότητος και ενός εκάστου των ανθρώπων εν γένει, κατεπονούμην εν τω σκότει, όπερ εκυρίευσεν εμού. Εγενόμην όμοιος προς μικρόν νήπιον, εν παντί αβοήθητον. 

Αισθανόμενος την ανάγκην να εννοήσω τι, εγενόμην ανυπόμονος εκ του ψυχικού πόνου και ανέμενον βοήθειαν παρά του Θεού. Και ο Κύριος συγκατέβη προς την αμάθειάν μου. Δεν εξουθένωσε την παρρησίαν μου, αλλ’ ως μήτηρ συνέπασχε μετ’ εμού και έσπευδεν εις απάντησιν μου. Και τούτο ουχί άπαξ, αλλά πάλιν και πολλάκις. Δι’ ομοίου τρόπου απηυθύνετο ούτος προς τον πολυπαθή Ιώβ, όστις θυελλωδώς εξέφραζε τας διαμαρτυρίας αυτού.

Ιδού μία εκ των περιπτώσεων μου: Τούτο συνέβη εν Γαλλία, περί το έτος 1925, προ της εις Άθω αναχωρήσεως μου. Επί μακρόν προσηυχόμην μετά κλαυθμού εις τον Θεόν: «Ευρέ μέσον να σώσης τον κόσμον· πάντας ημάς, τους διεφθαρμένους και αξέστους». Ιδιαιτέρως ζέουσα ήτο η προσευχή δια τους «μικρούς τούτους», δια τους πτωχούς και εξουθενημένους. 

Προς το τέλος της νυκτός, ότε ήδη εξηντλούντο αι δυνάμεις μου, επί τινα χρόνον εταράσσετο η προσευχή μου εκ της επερχομένης εις εμέ σκέψεως: «Εάν εγώ ούτω, δι’ όλης της δυνάμεως της καρδίας μου, συμπάσχω μετά της ανθρωπότητος, πώς να θεωρήσω δυνατόν ότι ο Θεός βλέπει αδιαφόρως την κάκωσιν πολλών εκατομμυρίων υπ’ Αυτού κτισθέντων ανθρώπων; Δια τι Ούτος επιτρέπει τας αμέτρους βιαιότητας εν τω κόσμω;». Ούτως εστρεφόμην προς Αυτόν μετά της παράφρονος ερωτήσεως: «Πού είσαι Συ;» … Εις απάντησιν ήκουσα εν τη καρδία μου τους λόγους: «Μήπως συ εσταυρώθης δι’ αυτούς;» … 

Οι πράοι ούτοι λόγοι ηχηθέντες δια του Πνεύματος εν τη καρδία μου συνεκλόνισαν εμέ: Ο Σταυρωθείς απήντησεν εις εμέ ως Θεός.

Βραχεία η απάντησις, αλλ’ ο λόγος του Θεού φέρει εις την ψυχήν νέαν ιδαιτέραν αίσθησιν του είναι. Η καρδία λαμβάνει πείραν πληρώματος φωτοφόρου ζωής. Ο νους αίφνης συλλαμβάνει κεκρυμμένα έως τότε νοήματα. Η εγγύτης του Θεού εμπνέει ημάς. Η επαφή της δημιουργικής Αυτού δυνάμεως ζωοποιεί ημάς. Η αποκτηθείσα δια της οδού ταύτης γνώσις είναι ποιοτικώς διάφορος της αποκτωμένης δια της φιλοσοφικής διανοήσεως: Μετά της κατανοήσεως των πραγματικοτήτων του πνευματικού κόσμου μεταδίδεται εις όλην την ύπαρξιν του ανθρώπου άλλη μορφή ζωής, ομοία ίσως προς εκείνην του πρωτοπλάστου. Η οντολογική αύτη γνώσις του Θεού ενούται μετά του ρεύματος της ευχομένης προς Αυτόν αγάπης.

Η απάντησις του Θεού είναι βραχύλογος, αλλ’ εν αυτή περιέχεται ανερμηνεύτως βαθεία και ευρεία αποκάλυψις. Ιδού, αναζητώ εικόνα τινά, προσιτήν εις την λογικήν αντίληψιν ημών, ώστε δι’ αυτής να φανερώσω κατά τινα τρόπον την τάξιν των πραγμάτων, να περιγράψω αυτό τούτο το γεγονός … Εν τη καταστάσει της πτώσεως ημών είμεθα αποκεκομμένοι από του Θεού υπό αοράτου δια γυμνού οφθαλμού παραπετάσματος, αδιοράτου και εν ταυτώ αδιαπεράστου δι’ ημάς. Κατά τρόπον δε απρόβλεπτον, νεύματι Θεού, διαγράφεται επί του παραπετάσματος τούτου μικρά τις σχισμή. 

Προσηλούντες τον οφθαλμόν επ’ αυτής βλέπομεν ουχί μόνον εκείνο, όπερ απετέλει το αίτημα της προσευχής ημών αλλά και τους εν τη αυτή προοπτική κειμένους ευρείς ορίζοντας. Εάν ο οφθαλμός ημών είναι «απλούς» (βλ. Ματθ. 6,22), και ημείς δεν αποσπάσωμεν αυτόν από της δοθείσης εις ημάς θεωρίας, ούτος θα αντιληφθή, τρόπον τινά θα αισθανθή, την απειρότητα της φωτοφόρου βασιλείας. Και τότε θα λάβη την οφειλομένην λύσιν, ουχί μόνον το πρόβλημα ημών, αλλά και ολόκληρος σειρά άλλων προβλημάτων, συνδεδεμένων μετ’ αυτού. Εν τη θεία αιωνιότητι όλαι αι «παράλληλοι» συμπλέκονται εις κόμβον, ως και πάσαι αι αποκλίνουσαι ακτίνες.

Τότε εδόθη εις εμέ κατάστασις (συγχωρήσατε με, τον άφρονα, και άνευ οργής δέξασθε με ως είμαι), εκ της οποίας επήγαζον τοιαύται σκέψεις: Εάν ο Θεός είναι τοιούτος, ως εφανέρωσεν Αυτόν ο εσταυρωμένος Χριστός, τότε πάντες ημείς και μόνον ημείς είμεθα υπεύθυνοι δια πάντα τα κακά, τα πληρούντα άπασαν την ιστορίαν της ανθρωπότητος.

Ο Θεός εφανερώθη ταπεινώς εν τη σαρκί ημών. Η ταπείνωσις είναι ίδιον της αγάπης Αυτού. Η Θεία ταπείνωσις δύναται να χαρακτηρισθή ως ετοιμότης, ως άνοιγμα δια την αποδοχήν πάντων, και πασών των πληγών των προερχομένων εκ χειρών ανθρώπων, υπ’ Αυτού κτισθέντων. Και, βεβαίως, η ταπείνωσις αύτη είναι «απερίγραπτος». 

Ημείς δε ουχί απλώς απερρίψαμεν, αλλά και εφονεύσαμεν Αυτόν δι’ επονειδίστου εις τους οφθαλμούς ημών θανάτου. Και είδον εν πνεύματι ότι η αιτία των αλύτων βασάνων των ανθρώπων δεν ήτο η απουσία ευσπλαχνίας προς ημάς εκ μέρους του Θεού, αλλά αποκλειστικώς και μόνον η κατάχρησις υπό του ανθρώπου του δώρου της ελευθερίας, όπερ δεν ήρθη αφ’ ημών εισέτι και εν τη πτώσει ημών.

Εν τη διαμάχη μου μετ’ Αυτού, Ούτος ενίκησε. Κατ’ αρχάς εκάλυψεν εμέ πικρόν αίσθημα αισχύνης δια την άφρονα και υπερήφανον σκέψιν ότι δήθεν ήμην πλείον ελεήμων ή Εκείνος. Εκ της εντροπής ήλθεν η αυτομεμψία της μετανοίας. Έπειτα τα πάντα υπερεκάλυψεν η χαρά: Ο Κύριος ουχί μόνον δεν κατέκρινεν εμέ δια το θράσος μου, αλλά και εξέχεεν εισέτι επί την πλήρη ανοησίας κεφαλήν μου άφθονον ευλογίαν. Βραδύτερον κατενόησα ότι και αυτή αύτη η προσευχή ευσπλαχνίας ήτο η ενέργεια Αυτού εν εμοί.

Γέροντα Σωφρονίου του έσσεξ

"Περί Προσευχής" Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)

Μετάφρασις εκ του Ρωσικού Ιερομονάχου Ζαχαρίου

Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου. Έσσεξ Αγγλίας 1993

http://inpantanassis.blogspot.

Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας

Τῶν Ἀποστόλων Τίτου καί Βαρθολομαίου

Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον 

ε΄ 14 - 17 

Εἶπεν ὁ Κὐριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· ῾Υμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη·οὐδὲ καίουσιν λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον ἀλλ᾽ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσιν τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. Οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλὰ πληρῶσαι. Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτως τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾽ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. 

Νεοελληνική απόδοση:

Σεῖς εἶσθε τὸ φῶς τοῦ κόσμου· δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κρυφθῇ πόλις, ποὺ βρίσκεται ἐπάνω σὲ ἕνα βουνό. Οὔτε ἀνάβουν λυχνάρι καὶ τὸ τοποθετοῦν κάτω ἀπὸ τὸ μόδι, ἀλλὰ ἐπάνω εἰς τὸν λυχνοστάτην καὶ ἔτσι λάμπει εἰς ὅλους, ποὺ βρίσκονται εἰς τὸ σπίτι. Ἔτσι πρέπει νὰ λάμψῃ τὸ φῶς σας ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, διὰ νὰ ἰδοῦν τὰ καλά σας ἔργα καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Πατέρα σας ποὺ εἶναι εἰς τὸν οὐρανόν». «Μὴ νομίσετε ὅτι ἦλθα διὰ νὰ καταργήσω τὸν νόμον ἢ τοὺς προφῆτας. Δὲν ἦλθα νὰ καταργήσω, ἀλλὰ νὰ ἐκπληρώσω.

Η εορτή της ημέρας

Ὁ Ἅγιος Τίτος ὁ Ἀπόστολος

Ὁ Ἀπόστολος Τίτος, ὁ ὁποῖος ἦταν Ἕλληνας στὴν καταγωγή, ἦταν πολὺ μορφωμένος. Ἔγινε χριστιανὸς ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, μὲ τὸν ὁποῖο καὶ συνεργάστηκε, στὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸν ἀκολούθησε στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ κατόπιν ἐπιφορτίστηκε νὰ πάει στὴν Κόρινθο γιὰ νὰ δεῖ τὴν κατάσταση τῆς ἐκεῖ Ἐκκλησίας.

Στὴν ἐπιστροφή του, συνάντησε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο στὴν Μακεδονία καὶ μετὰ πῆγαν μαζὶ στὴν Κρήτη, ὅπου ἐκεῖ ὁ Παῦλος τὸν ἔκανε ἐπίσκοπο τοῦ νησιοῦ καὶ τοῦ εἶπε νὰ κάνει καὶ ἱερεῖς γιὰ ὅλο τὸ νησί.

Ὁ Παῦλος τοῦ ἔστειλε καὶ τὴν γνωστὴ πρὸς Τίτον ἐπιστολή, ἀπὸ τὴν ὁποία γνωρίζουμε, ὅτι ὁ Ἕλληνας μαθητὴς τοῦ Παύλου εἶναι «τέκνον του γνήσιον». Ἀπὸ τὴν ἴδια ἐπιστολὴ του μαθαίνουμε ὅτι ὁ Τίτος εἶχε λαμπροὺς συνεργάτες στὴν Κρήτη, τὸν Ζηνᾶ τὸν νομικὸ καὶ τὸν περίφημο Ἀπολλῶ.

Ἀπεβίωσε τὸ ἔτος 105 μ.χ.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον λόγον.

Προσκληθεὶς οὐρανόθεν πρὸς γνῶσιν ἔνθεον, τὴν ἐν σαρκὶ τοῦ Δεσπότου ἐπιδημίαν ἐν γῇ, αὐτοψεὶ ἑωρακὼς φωτὸς πεπλήρωσαι· ὅθεν τοῦ Παύλου κοινωνός, θεηγόρος γεγονώς, τὴν Κρήτην πᾶσαν πυρσεύεις, τῆς εὐσεβείας τῇ αἴγλῃ, Τίτε Ἀπόστολε μακάριε.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν

Τοῦ Παύλου δειχθείς, συνόμιλος Ἀπόστολε, σὺν τούτῳ ἡμῖν, τὸν λόγον προκατήγγειλας, τῆς ἐνθέου χάριτος, μυστολέκτα Τίτε μακάριε· διὰ τοῦτο βοῶμέν σοι· μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον.

Παύλῳ τῷ θεόπτῃ μαθητεύεις, ὤφθης ἐν τῇ Κρήτῃ, εὐσεβείας ὑφηγητής, Τίτε θεηγόρε, Ἀπόστολε καὶ μύστα, τῆς πρὸς ἡμᾶς τοῦ Λόγου, συγκαταβάσεως.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Μακάριος ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἄφησε τὴν πίστη πρὸς τὸν γέροντά του νὰ ἐλαττωθεῖ." 

γ. Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Το αίτημα στην Νοερά Προσευχή

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Κατά τους Πατέρες δεν εξαρτάται από εμάς η ποιότητα της προσευχής, αλλά η ποσότητα.  Από μας εξαρτάται να προσευχόμαστε αδιαλείπτως. Το αίτημα στην Νοερά Προσευχή είναι η καθαρότης της ίδιας, δηλαδή η απουσία αλλοτρίων λογισμών και η αυτενέργεια.  Και τα δύο αιτήματα είναι έργον της Θείας Χάρης.  Στην Νοερά προσευχή  δεν νοείται  άλλο αίτημα.  " Η διάνοια παρακολουθεί την νοερά προσοευχή, αλλά δεν συμμετέχει με λογικά σχήματα. Απλώς αφουγκράζεται την προσευχή του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά. Αυτή είναι η ευχή του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. " (Ιωάννου Ρωμανιδη, Πατερική Θεολογία, σ.207)/

Εκτός του ότι είναι πρακτικά αδύνατη η Νοερά Προσευχή με αιτήματα πλην του ελέους  , δεν συμβαδίζει με τα αιτήματα αυτά η Νοερά Προσευχή για ουσιαστικούς λόγους. Η Νοερά Προσευχή αφορά στην οικοδομή του εαυτού μας . "Ο γαρ λαλών γλώσση ουκ ανθρώποις λαλεί, αλλά τω Θεώ.  Ουδείς γαρ ακούει, πνεύματι δε λαλεί μυστήρια".

 "Η εν Χριστω πνευματικότης είναι στην ουσία της μία θεραπευτική αγωγή, η οποία προσφέρεται από τον Χριστό σε όλους τους ανθρώπους. Είναι σχεδιασμένη για όλους τους ανθρώπους. Δεν είναι μόνο για τους μοναχούς ή τους παπάδες* ή τους μορφωμένους ή τους διανοουμένους, διότι μέσα της δεν έχει καθόλου διανόησι. Ούτε έχει σχέσι με τα εξωτερικά φαινόμενα του ανθρώπου, αλλά με τα εσωτερικά και κρυπτά." (Ι. Ρωμανίδης)

 Από εμάς εξαρτάται να είναι η καρδιά μας καθαρή. Να αγωνιζόμαστε να αφαιρούμε τα εμπόδια που εμποδίζουν την Θεία Χάρη να μας επισκεφθεί. Το γεγονός της εκδίωξης από τον Ναό του Θεού των εμπόρων, είναι παραβολή για την Νοερά Προσευχή. Ο Ιησούς  εκδιώκει τους εμπόρους, και μάλιστα είναι η μοναδική φορά που χρησιμοποιεί σωματική βία με το φραγγέλιο ανατρέπει τα τραπέζια των κολλυβιστών.

Η καρδιά μας είναι ο οίκος του Θεού, στον οποίο δεν  προσευχόμαστε εμείς, αλλά προσεύχεται η Θεία Χάρη, "Στην Ορθόδοξη Παράδοσι οσάκις η Γραφή ομιλεί περί προσευχομένου Αγίου Πνεύματος μέσα στον άνθρωπο,  όταν δηλαδή λεγη ότι το Άγιο Πνεύμα προσεύχεται στον Προφήτη ή μέσα στον Απόστολο, δεν ομιλεί περί λογικής προσευχής, αλλά περί νοεράς. (...) Η νοερή λατρεία όμως που είναι ανώτερης μορφής λατρεία , δεν είναι λατρεία που προσφερεται στο Θεό από τον άνθρωπο με πρωτοβουλία του ανθρώπου. Και τούτο διότι σε κάποιο στάδιο της πνευματικής αναπτύξεως του ανθρώπου ήλθε το Πνεύμα το Άγιο στον άνθρωπο αυτόν, στην καρδιά του, και μετέφερε την λατρεία του Θεού από τον εγκέφαλο στον χώρο της καρδιάς. Οπότε στον άνθρωπο αυτόν γίνεται πλέον η λατρεία του Θεού νοερώς στον χώρο της καρδιάς. " (Ιωάννου Ρωμανιδη, Πατερική Θεολογία, σ.207)/

Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε την  Νοερά Προσευχή σε συνδυασμό με άλλα αιτήματα, όπως στις αυτοσχέδιες προσευχές. Αυτό άλλωστε , είναι πρακτικά αδύνατο. Δεν μπορούμε να συνδέσουμε στην ολιγόλογη Νοερά Προσευχή  μεγάλες ή μικρός περιγραφές συγκεκριμένων αιτημάτων για τα πρόσωπα για τα οποία θέλουμε να προσευχηθούμε. 

Η Νοερά Προσευχή αποτελείται από τα ορισμένα λόγια «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με». Βέβαια νοερές προσευχές μπορούμε να κάνουμε πολλές , αλλά  η Νοερά Προσευχή ή Καρδιακή Προσευχή ή Προσευχή του Ονόματος του Ιησού είναι η καθιερωμένη στην Ορθοδοξία Νοερά Προσευχή, το απαύγασμα των Προσευχών της Ορθοδοξίας.  Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με. .

Το αίτημα της Νοεράς Προσευχής για το έλεος του Θεού καλύπτει όλα τα αιτήματα. Αυτός ίσως είναι ο λόγος που στην Ορθόδοξη Παράδοση η Εκκλησία δεν προτρέπει τους πιστούς να προσεύχονται με αυτοσχέδιες προσευχές, εκτός από τις προσευχές της Εκκλησίας μας, στις ιερές Ακολουθίες της.

Η Νοερά Προσευχή παραφράζοντας τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, "διετάγη δι' αγγέλων εν χειρί μεσίτου, ο δε μεσίτης ενός ουκ εστιν" (Γαλ.3:19) (δόθηκε με τη μεσολάβηση αγγέλων στα χέρια ενός μεσίτη, ο δε μεσίτης δεν μεσιτεύει για έναν). Η ΝΟερά Προσευχή δόθηκε για να προσευχόμαστε μεσιτεύοντας και για τους άλλους, ως μέλη του σώματος του Χριστού. Άλλωστε η επίκληση για το έλεος του Θεού, γίνεται υπέρ σύμπαντος κόσμου, με τα λόγια "ελέησον ημάς". 

Με το ίδιο πνεύμα κάνουμε την Νοερά Προσευχή, σύμφωνα πάλι με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, που αναφέρονται στον πιστό ως μέλος του σώματος του Χριστού. "το αυτό υπέρ αλλήλων μεριμνώσι τα μέλη. και είτε πάσχει έν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη, είτε δοξάζεται εν μέλος συγχαίρει πάντα τα μέλη. Υμείς δε έστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους." (1 Κορ.12 26) (τα μέλη να φροντίζουν το ένα το άλλο. Πραγματικά , όταν υποφέρει ένα μέλος, συμπάσχουν όλα τα μέλη κι όταν δοξάζεται ένα μέλος, συνδοξάζονται όλα τα μέλη.) 

Με ποιά άραγε έννοια χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος τη λέξη "δόξα"; Οπωσδήποτε δεν έχει την έννοια την σημερινή, της φήμης. Ο Απόστολος δίδει βαθύτερη έννοια στο ρήμα δοξάζω. Δοξάζουμε το Θεό οι χριστιανοί, όχι γιατί τον κάνουμε απλώς γνωστό στους άλλους, αλλά γιατί κατανοούμε στο βάθος την σχέση μας μαζί Του, γιατί αγαπάμε τον Θεό με όλη τη δύναμη της ψυχής μας. 

________________________

* Ο π. Ι.Ρωμανίδης έζησε στην Αμερική όπου η αναφορά στους ιερείς ως παπάδες, δεν έχει υποτιμητική έννοια. Άλλωστε η λέξη "παπάς" σημαίνει "πατέρας". 

http://moschoblog.blogspot.

Πνευματική καρδιά

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Πνευματική καρδιά λέμε τη βούληση. Αυτή είναι η πνευματική καρδιά, όταν δεν δίδουμε στην καρδιά μας σωματική έννοια. Στην πνευματική καρδιά, υπάρχει μια τυφλή παρόρμηση αγάπης. Τη λέμε τυφλή γιατί είναι σαν την αγάπη του Θεού, που βρέχει επί δικαίους και αδίκους.

Ό,τι κάνουμε, λοιπόν, με την πνευματική καρδιά, είναι με αγάπη χωρίς ιδιοτέλεια. Ό,τι και να είναι αυτό. Μπορεί να είναι πλύσιμο ρούχων ή κόψιμο ξύλων. Αν όμως βλέπουμε στις δραστηριότητές μας, το διάφορο, τα χρήματα, την ανταμοιβή, την ανταπόδοση, βλέπουμε τις δραστηριότητές μας σωματικά και όχι πνευματικά.

Η πνευματική καρδιά υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο. Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Κυρίου μας, η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστί. Αλλά δεν ενεργούμε , όλοι με την πνευματική καρδιά μας. Ου πάντων η πίστις, λέει ο Απόστολος Παύλος.

http://moschoblog.blogspot.

Τα πουλιά συμφωνούν μεταξύ τους , οι άνθρωποι δεν μπορούν

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Αναρωτιόμουν, πώς τα σμήνη των πουλιών αστραπιαία συμφωνούν ως προς την κατεύθυνση που θα πάρουν. Αυτά για τα σμήνη, γιατί υπάρχουν και "σκόρπια πουλιά". 

Το ίδιο απορούσα με την απόλυτη συμφωνία ως προς την κατεύθυνση των ψαριών, που ζουν κοπαδιαστά. 

 Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να εκλέξουν καθόλου τον καλύτερο για να τους κυβερνήσει και τα πουλιά, που τα θεωρούν οι άνθρωποι  "χαζά" ,  το  ίδιο και τα ψάρια, να μπορούν πάντα να διαλέγουν και μάλιστα αστραπιαία, τον οδηγό τους, χωρίς την παραμικρή διαφωνία;

Μήπως σ' αυτό ξεχωρίζουμε οι άνθρωποι από τα άλλα αισθανόμενα  όντα, στο ότι διαφωνούμε μεταξύ μας; Ευτυχώς η αγάπη καλύπτει όλα τα σφάλματα. Κι όταν λείπει η αγάπη; Όταν λείπει η αγάπη η ανθρώπινη ζωή γίνεται κόλαση.

Τα ζώα δεν γνωρίζουν την αγάπη. Ομονοούν αμέσως χωρίς πολλές συζητήσεις. Στη στιγμή, αστραπιαία. Δείτε ένα σμήνος μικρών πουλιών που κουρνιάζει σε κάποιο δέντρο στο οποίο επιτίθεται με ορμή ένα αρπακτικό γεράκι. Πώς όλα μαζί συμφωνούν στη στιγμή,  να πετάξουν προς την ίδια κατεύθυνση, μόλις συνέλθουν από την τρομάρα τους. Σε χρόνο μηδέν βρίσκουν την σωστή κατεύθυνση και την ακολουθούν όλα, με εξαίρεση κάποιο άρρωστο ή χτυπημένο. 

Εμείς γιατί δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ποιός  θά 'ναι ο αρχηγό μας και ποιά είναι η σωστή κατεύθυνση που θα τρέξουμε για να σωθούμε και χρειαζόμαστε χρόνο να βρούμε ένα τόπο συνεννόησης. 

Είναι τόσο δύσκολο για τους ανθρώπους να βρούν ένα τόπο για να ζουν ενωμένοι, που ο αρχαίος σοφός, ο Αρχιμήδης, αναφώνησε, "δώστε μου ένα τόπο να στηριχτώ και θα κινήσω τη γη." 

Και βέβαια το μοναδικό αυτό θεμέλιο είναι ο Χριστός. Ουδείς, γράφει ο Απόστολος Παύλος, μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο, από αυτό που είναι ο Ιησούς Χριστός.

http://moschoblog.blogspot.

Η πικρία του παλαιού ανθρώπου

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Αν είμαστε όλοι ψυχικά άρρωστοι, από τί είδους αρρώστια πάσχουμε; Εγώ θα την έλεγα πικρία απ΄ την εκδίωξή μας απ΄ τον παράδεισο.

Τί συνέβη άραγε τότε κι αρρώστησε η ανθρώπινη φύση; Το λέει μια κρητική μαντινάδα, που είναι καλό να εμβαθύνει κανείς στο νόημά της όσο μπορεί.

Ετσά μας εκατάντησαν οι βουρλισμένοι χρόνοι

Οι καπετάνιοι στο κουπί κι οι μούτσοι στο τιμόνι. 

Αντικαταστήστε τους "καπετάνιους"  της μαντινάδας με τον "ηγεμόνα νου" και τους  "μούτσους"  με τις αισθήσεις του σώματος  και τα πάθη και θα γίνει κατανοητό το νόημα της περίφημης αυτής κρητικής μαντινάδας.

"Νους σκεδανύμενος επί τα έξω δαιμονιώδης ή θηριώδης", λέει η ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ.

Για να βοηθήσω τον ευγενικό αναγνώστη, θα γράψω κι εγώ εδώ τη δική μου μαντινάδα , με την οποία κλείνει το τελευταίο ποιητικό βιβλίο μου "ΓΝΩΜΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ", που εκδόθηκε τον μήνα αυτόν.

Το ασυνείδητο ή το δεχόμαστε με αγάπη και το κατευθύνουμε ή το αρνούμαστε και μας κατευθύνει.

http://moschoblog.blogspot.