Oι ευαγγελίστριες των Eυαγγελιστών!

Την δεύτερη Κυριακή -μετά το Πάσχα- τιμώνται οι Μυροφόρες, οι ευλαβέστατες εκείνες γυναίκες οι οποίες παρηκολούθησαν την Διδασκαλία κι εν γένει την δημόσια Δράση του Ιησού με χαρακτηριστικήν αφοσίωσιν, επιμελήθηκαν και άλειψαν με μύρα το Άχραντο Σώμα Του κατά τον Ενταφιασμόν.

Ήσαν Mαθήτριες του Χριστού κι έμειναν κοντά στην Κυρία Θεοτόκο κατά την Σταύρωση, θρήνησαν μαζί Της και όταν οι λοιποί είχαν κρυφθεί, εκείνες -θαρραλέες- απεφάσισαν να μυρώσουν το Σώμα σύμφωνα με όλα τα προβλεπόμενα. Έτσι αγόρασαν πανάκριβα αρώματα και πήγαν ξημερώματα στον Πανάγιο Τάφο. Πρώτες εκείνες έμαθαν ότι αναστήθηκε ο Χριστός και στην συνέχεια πρώτες Τον είδαν Eγηγερμένον εκ νεκρών κι αυτό σαν μορφή επιβραβεύσεως για την πίστη και την ανδρεία τους, στην διάρκεια των Αχράντων Παθών!.. Οι Mυροφόρες δεν πήγαν στον Πανάγιο Τάφον όλες μαζί, αλλά σε διαφορετικές ομάδες και σε διαφορετικούς χρόνους. Η Μαρία η Μαγδαληνή και η «άλλη» Μαρία έφθασαν πρώτες.

Ο Χριστός Ανέστη! Ο Πανάγιος Τάφος Του κενός!.. Εκείνες βεβαίως καθώς επήγαιναν προς τα εκεί ανυποψίαστες, ανησυχούσαν για τον πελώριο λίθο με τον οποίον είχε σφραγισθεί ο Τάφος· 

Ήτο «μέγας σφόδρα» και δεν ήξεραν πώς θα τον μετακινούσαν. Ένας Άγγελος παρίσταται, γίνεται σεισμός και ο πελώριος λίθος κυλά! Aς παρακολουθήσουμε την ευαγγελική περικοπή της Aναστάσεως:

«Καί διαγενομένου τοῦ Σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ ̓Ιακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν τὸν Ιησοῦν. Καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. Καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. Καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. Ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· μὴ ἐκθαμβεῖσθε· ̓Ιησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. Ἀλλ ̓ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. Καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ».

Και αφού πέρασε το Σάββατον, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη αγόρασαν αρώματα για να έλθουν να αλείψουν τον Iησούν. Και πολύ πρωί, την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, μόλις ανέτειλεν ο ήλιος, έρχονται στο μνήμα. Έλεγαν δε μεταξύ τους: «Ποιος θ’ αποκυλίση για μας τον λίθον από την είσοδο του μνήματος;» Αλλά μόλις κοίταξαν, βλέπουν ότι ο λίθος είχεν αποκυλισθή. Ήταν δε πάρα πολύ μεγάλος. Και αφού μπήκαν στο μνήμα, είδαν ένα νέο να κάθεται στα δεξιά ντυμένος με λευκή στολή, και τρόμαξαν. Αυτός δε τους είπε: «Μη τρομάζετε! Τον Ιησού ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον Eσταυρωμένον. Ανέστη, δεν είναι εδώ. Να ο τόπος όπου Tον ενταφίασαν. Aλλά πηγαίνετε να πήτε στους Mαθητάς Aυτού και μάλιστα στον Πέτρον ότι πηγαίνει πριν από σας και σας περιμένει στην Γαλιλαίαν, εκεί θα Tον δήτε, όπως σας είπε. Βγήκαν και έφυγαν από το μνήμα και ήσαν συγκλονισμένες και εκστατικές. Και δεν είπαν τίποτε σε κανένα, διότι εφοβούντο.

Γίνονται λοιπόν οι Μυροφόρες ευαγγελίστριες των Ευαγγελιστών και απόστολοι των Αποστόλων!

Ο Όσιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης αναφέρει αναλυτικώς ποιές ήσαν οι Μυροφόρες. 

H Μαρία η Μαγδαληνή, από την οποίαν ο Κύριος εξήγαγε επτά δαιμόνια. Εκείνη, γι’ αυτήν την ευεργεσία, Τον ακολουθούσε. Μαγδαληνή λεγόταν επειδή κατήγετο από τα Μάγδαλα. H Σαλώμη. H Ιωάννα σύζυγος Χουζά. H Μαρία η του Κλωπά. H Σωσάννα. Υπήρξαν και άλλες, οι οποίες τις βοηθούσαν. 

Ο Όσιος Νικήτας ο Στηθάτος αναφέρει: Η Μαρία η Μαγδαληνή δηλώνει την ψυχή που καθαρίζεται από τα δαιμόνια και με τον λόγο των Ευαγγελικών περικοπών.

 Η Σαλώμη -της οποίας το όνομα σημαίνει ειρήνη- δηλώνει τον άνθρωπο που απέκτησε την εσωτερικήν ειρήνην. Aφού νίκησε τα πάθη, υπέταξε το σώμα στην ψυχή και κατέκτησε την γνώση μέσα από την θεωρία και τα πνευματικά νοήματα.

 Η Ιωάννα, της οποίας το όνομα σημαίνει περιστερά, συμβολίζει την άκακη και γονιμότατη στις αρετές ψυχήν, η οποία απέβαλε κάθε πάθος με την πραότητα και είναι θερμή στο να γεννά τα πνευματικά νοήματα με πνευματική διάκρισιν. Όταν ο άνθρωπος διακρίνεται γι’ αυτές τις καταστάσεις και πλησιάζει το μνημείο της καρδιάς του, τότε θα δη τον λίθο της πωρώσεως, της ασαφείας του λόγου του να σηκώνεται, τους Αγγέλους -δηλαδή την συνείδησή του- να του αναγγέλουν ότι αναστήθηκε μέσα του ο νεκρωθείς λόγος της αρετής και της γνώσεως, αλλά θα αξιωθή να δή και την εμφάνιση του ίδιου του Θεού Λόγου στον νού, χωρίς τύπους και σύμβολα.

Οι Mυροφόρες ενέπνευσαν Πατέρες της Εκκλησίας να προβάλουν την αφοσίωση και την μαρτυρία τους, ως πρότυπο για τον ρόλο των γυναικών στην ζωή της Εκκλησίας.

Eμμανουήλ Mελινός

θεολόγος- συγγραφεύς Διευθυντής Bιβλιοθήκης I. Συνόδου της Eκκλησίας Eλλάδος

https://proskynitis.blogspot.

Ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος και οι άρχοντες κάθε εποχής

π.Παντελεήμονος Κρούσκου

 Ο Ιωσήφ ο ευσχήμων και δίκαιος, είναι ένα πρόσωπο, πού εμφανίζεται στα ευαγγέλια αμέσως την ημέρα του Πάθους και μετά τον θάνατο του Χριστού. Αιτεί το σώμα από τον Πιλάτο και θάβει τον διδάσκαλο του, σε καινό μνημείο πού προετοίμαζε για τον εαυτό του. 

 Πληροφορούμαστε επίσης πώς ήταν επίσημο πρόσωπο και πώς περίμενε και αυτός την βασιλεία του Θεού, πράγμα πού μπορεί να σημαίνει πώς ήταν ένας κρυφός μαθητής του Χριστού, διά τον φόβο των Ιουδαίων ή ένας πολύ ευλαβής και ευσεβής άνθρωπος.

 Ο Νικόδημος είναι αυτός ο νυχτερινός μαθητής του Ιησού με τον οποίο διαλέχτηκε κάποτε σε υψηλό θεολογικό επίπεδο και πού προσπάθησε εις μάτην να υποστηρίξει τον Χριστό ενώπιον του συνεδρίου. Αυτός έφερε μια τεράστια ποσότητα μύρων στην ταφή του Χριστού για να τιμήσει τον διδάσκαλο Του.Και οι δύο ήταν άνθρωποι της εξουσίας και με υπόληψη ενώπιον των ιουδαϊκών και ρωμαϊκών αρχών.Και όμως αυτή την τους την υπόληψη και κοινωνική θέση καταφέρνουν από την αγάπη την πολλή ή από την καρδιακή τους εντιμότητα και με γενναιότητα ψυχής να μην την υπολογίσουν. 

Ενώ ακόμα ο όχλος μαίνεται και οι άρχοντες της αμαρτίας επικρατούν και ο Ιησούς φαίνεται ότι νικάται και εξουθενώνεται και μαθητές και απόστολοι διασκορπίζονται και κρύβονται, τα δυο αυτά ιερά πρόσωπα δείχνουν γενναιότητα και αυτοθυσία. Περιστοιχίζουν τον ηττημένο και αποσυνάγωγο και εβδελυγμένον θεωρούμενον ως νεκρόν, ον απεδοκίμασαν οι θρησκευτικοί άρχοντες του λαού τους και τον θάβουν επιμελώς και τιμητικά με βασιλικές τιμές.

 Ζούμε σε μια εποχή πού η εξουσία ταυτίζεται άμεσα με την πνευματική και υλική διαφθορά και η διαφθορά αυτή διαχέεται ως ατομισμός και δίψα για διάκριση, επιβίωση, αυτοπροβολή, συντήρηση του ειδώλου( Image) και στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Όποιος δεν βαδίζει με τον συρμό και πολύ περισσότερο όποιος δεν αγωνίζεται να επιβληθεί εξουσιαστικά στο κοινωνικό στερέωμα όχι μόνο καταποντίζεται αλλά και αναγνωρίζεται ως περιθωριακός και μηδαμινός.

  Η στάση των ευσχημόνων ανδρών δεν είναι προκλητική μόνον για την εποχή τους. Είναι εκτός έθους και στην σημερινή ανταγωνιστική και απόλυτα εικονολατρική εποχή. Είναι πολύ γενναίο να πηγαίνεις ενάντια στο ρεύμα και στις κοινωνικές αρχές και συμβάσεις, είναι ανοίκειο να επιβάλεις εσύ το πρέπον επειδή υπάρχει προσωπική ηθική συνείδηση, γιατί η συνείδηση των πολλών είναι η μεγέθυνση της ατομικότητας τους. 

 Ιερό είναι το επιβαλλόμενο και ό,τι επικρατεί. Λοιπόν, οι ευσεβείς είναι ασεβείς για τον κόσμο και οι φειλεύσπλαχνοι μαίνονται, άρα και οι έντιμοι είναι επικίνδυνοι και κάθε αλτρουισμος τρέφει την καχυποψία.Ο νους μας δεν μπορεί να συλλάβει δύο άρχοντες να υπερβαίνουν τα νενομισμένα και να φέρονται με τέτοια ανθρώπινη τρυφερότητα και εντιμότητα σε έναν αποστάτη του γένους και της κοινωνίας. 

Αποτέλεσμα εικόνας

 Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος είναι οι ήρωες της αγάπης και της αυτοθυσίας, αυτό πού εμείς που λεγόμαστε οι πολλοί και το σύνολον έχουμε απαίτηση απο την άρχουσα τάξη να ασπαστεί και να υποδυθεί: τον ρόλο της θυσίας και της προσφοράς, το σπάσιμο κάθε αλυσίδας πού συγκρατεί την τυρρανία του φόβου, της επιβολής και της διάκρισης.

 Η φιλευσπλαχνία και η αγάπη για την αλήθεια, την έμπρακτη αλήθεια είναι το αεί ζητούμενον.Φτάνει εμείς ως σύνολο να απεκδυθούμε την διαφθορά και την προκατάληψη και να εννοήσουμε πώς οι άρχοντες δεν είναι οι ιεροφάντες του καθεστώτος και του πρέποντος και εμείς οι ακόλουθοι τους, αλλα οι ποιητές του αυτονόητου που έρχονται και να μας εκφράσουν, αλλά και να μας διδάξουν δίνοντας το παράδειγμα της γενναίας απόφασης. Αλλιώς αποτελούμε μαζί τους ένα αξιολύπητο σύνολο.

https://proskynitis.blogspot.

«Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε»

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

  Υπάρχουν γεγονότα τα οποία αλλάζουν τον ρουν της Ιστορίας. Το σπουδαιότερο από αυτά, ανεξαρτήτως αν κάποιος πιστεύει σ’ αυτό ή όχι, είναι η Ανάσταση του Χριστού, η οποία χώρισε την ιστορία σε δύο περιόδους.

 Δεν είναι η γέννηση η αυθεντική βάση του χωρισμού, αλλά η ανάσταση.

Χωρίς την Ανάσταση η γέννηση θα παρέμενε ένα συναισθηματικό επεισόδιο ερχομού στον κόσμο ενός ανθρώπου που είπε ωραία λόγια, έκανε μερικές υπερβάσεις στην φυσική πορεία της ζωής, αλλά νικήθηκε και Αυτός, όπως όλοι, από την αναπόδραστη ανθρώπινη μοίρα που φαίνεται ότι είναι ο θάνατος. 

Χωρίς την Ανάσταση το έργο του Χριστού θα παρέμενε μάταιο, διότι δεν θα ήταν λυτρωτικό. Θα υποτασσόταν στην δύναμη του χρόνου και κάθε ελπίδα για λύτρωση θα αποδεικνυόταν ανεπαρκής.

 Γι’ αυτό και η πίστη στην Ανάσταση αποτελεί σημαδιακό γεγονός. Γι’ αυτό και η αμφισβήτηση της Ανάστασης αποτελεί σημείο κατατεθέν για όσους δεν θέλουν να πιστεύουν στον Θεό. Η Ανάσταση του σκανδαλίζει. Τη Ανάσταση χλευάζουν. Την Ανάσταση θέλουν να διαγράψουν από τις καρδιές των ανθρώπων, κυρίως όσων επιμένουν να παραμένουν πιστοί.

  Αυτό γινόταν από την πρώτη στιγμή που ο Χριστός αναστήθηκε. Ο λόγος του Αγγέλου στο κενό μνημείο «ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε. Ίδε ο τόπος όπου έθηκαν Αυτόν» (Μάρκ. 16,6), («Αναστήθηκε. Δεν είναι εδώ. Να ο τόπος όπου τον είχαν βάλει») δεν ηχεί παράδοξα μόνο στ’ αυτά των Μυροφόρων γυναικών, οι οποίες με αγάπη πήγαν να αλείψουν με αρώματα τον νεκρό Ιησού. Ηχεί παράδοξα σε κάθε ανθρώπινη κατηγορία η οποία έχει θέσει την πίστη σε δεύτερη μοίρα.

    Πρώτα στ’ αυτιά των στρατιωτών που φύλαγαν τον τάφο. Αυτόπτες μάρτυρες της Ανάστασης, προτίμησαν να δωροδοκηθούν ώστε να γλιτώσουν την μήνι του αφεντικού τους, του Ρωμαίου διοικητή Πιλάτου, για το ότι δεν μπόρεσαν να φυλάξουν τον τάφο. Δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν μια δύναμη που ξεπερνούσε και τα μέτρα τους και την λογική τους και τις ικανότητές τους. Και ενώ έβλεπαν τι συνέβαινε, προσποιήθηκαν το ψέμα της κλοπής του νεκρού σώματος από τους εξαφανισμένους δια τον φόβον των Ιουδαίων μαθητές του Χριστού.

 Ανάλογη είναι και η στάση όλων εκείνων που ανά τους αιώνες γίνονται μάρτυρες μεγάλων θαυμάτων, τόσο θεραπειών από ασθένειες ή εξόδων από υλικούς κινδύνους, όσο και μεταστροφής ανθρώπων από αδιάφορους ή αρνητές σε πιστούς. Έχοντας ταχθεί ως φύλακες των δικών τους ιδεών και παραδόσεων, ως συντηρητές των αληθειών τους, πιστεύουν ότι η πίστη δεν έχει δύναμη να βγει από τον τάφο στον οποίο την κλείνουν. Τάφο της επιστήμης και της διανόησης. Τάφο της υλιστικής σκέψης. Τάφο της ματαιότητας των πολιτισμικών προτύπων. Και νομίζουν ότι μπορούν να την εμποδίσουν να αναστηθεί, να αγγίξει τις καρδιές των ανθρώπων, να νοηματοδοτήσει την ζωή τους. Και ενώ είναι πολύ μικροί, αισθάνονται τους εαυτούς τους σπουδαίους, ότι επιτελούν μεγάλο έργο, όπως ο κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου διάβολος θεωρεί ότι κάνει, αποτρέποντας όσους αγαπούν τον Θεό να έχουν ελπίδα και κάνοντας τους πάντες να πιστεύουν ότι η ζωή έχει νόημα όταν απαλλαγούμε από θρησκοληψίες και πίστεις και την πάρουμε στα δικά μας χέρια. Όταν δεν έχουμε ανάγκη κανέναν, ούτε τον Θεό. Η Ανάσταση όμως διαψεύδει και θα διαψεύσει.

  Κατόπιν όσοι έχουν επενδύσει όχι στον Θεό και την πίστη, αλλά στον εαυτό τους, στο εγώ τους, είτε είναι μέλη του σώματος του Χριστού είτε εκτός αυτού. Πρόκειται για τους θρησκευτικά υπερήφανους, για όσους έχουν συγκεκριμένες αντιλήψεις για την πίστη και δεν μπορούν να δεχτούν ότι δεν είναι το γράμμα που σώζει, αλλά το Πνεύμα. Είναι εκείνοι που μοιάζουν με τους Φαρισαίους της εποχής του Χριστού. 

Αυτάρκεις στον εαυτό τους και στον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα, δεν είναι έτοιμοι να κάνουν έξοδο από το εγώ τους. Να κενωθούν, ξεκινώντας από έναν συνεχή αυτοέλεγχο για την πορεία τους, από την μετάνοια για τα λάθη τους, από την αίσθηση ότι και ο άλλος χωρεί στην Βασιλεία του Θεού, ακόμη κι αν δεν είναι τέλειος, ακόμη κι αν οι αμαρτίες του μπορεί να φαίνεται ότι του κλείνουν το δρόμο. 

Όμως αν ο άλλος μοιάζει με τον τελώνη και την πόρνη, έχει δηλαδή επίγνωση της κατάστασής του και δεν δικαιώνει τον εαυτό του, αλλά πορεύεται εν μετανοία, τότε είναι σε θέση να κατανοήσει και να ζήσει την Ανάσταση. Διότι Ανάσταση σημαίνει επίγνωση ότι ακολουθούμε έναν δρόμο θανάτου με τα λάθη και τα πάθη μας και ζητούμε να μετανοήσουμε με αγάπη, υπομονή και αλλαγή πορείας. Οι σύγχρονοι Φαρισαίοι όμως ζούνε στην αυτάρκειά τους και αρνούνται να δούνε άλλη οδό πλην της αυτοδικαίωσής τους.

   Τέλος, το μήνυμα της Ανάστασης απευθύνεται στις μυροφόρες γυναίκες και στους μαθητές. Όλοι καλούνται να προσκυνήσουν τον Κύριο και να μην διστάσουν. Να μην σκεφτούν ορθολογιστικά. Φοβικά. Να μην λογαριάσουν τον κόσμο τι θα πει. Να μην λογαριάσουν ούτε το εγώ, το οποίο θέλει βεβαιότητες. Να εμπιστευθούν τον αναστάσιμο λόγο και το κενό μνημείο και να αφεθούν στην χαρά του. Και τότε ο Νικητής του Θανάτου θα εμφανιστεί και θα νοηματοδοτήσει την ζωή τους. 

Είτε με την προσωπική Του αυθεντική παρουσία. Είτε με το Σώμα και το Αίμα του. 

Είτε με την αγάπη μέσα από τα πρόσωπα των άλλων. Είτε με την μυστική ενίσχυση την οποία η πίστη φέρνει στις καρδιές.

 Είτε με κάθε τρόπο εσωτερικής γαλήνης που έρχεται όταν η πίστη γίνεται προτεραιότητα. Κυρίως όμως μέσα από το μοίρασμα της πασχαλινής εμπειρίας στον κόπο να ξυπνήσουμε λίαν πρωί. Να αφήσουμε κατά μέρος κάθε άλλη εργασία και να πορευθούμε προς το μνημείο, έχοντας ως αρώματα την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη. Αφήνοντας κατά μέρος κάθε δεύτερη σκέψη ότι ο αναστάσιμος λόγος είναι περιθωριοποιημένος. Ότι δεν είναι αποδεκτός. Δεν είναι μοντέρνος. Ότι κάποτε ίσχυε και τώρα έχει τοποθετηθεί στην άκρη. Σε πείσμα των καιρών, εμείς θα εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε Θεό ζώντα και όχι σε Θεό νεκρό. Διότι τελικά οι μυροφόρες γυναίκες, Ιωσήφ από Αριμαθαίας, ο Νικόδημος εκφράζουν όλους όσους δεν αισθάνονται ότι ο τάφος κατάπιε την ζωή, αλλά ότι η Αγάπη θα αναστηθεί!

 «Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε». Ας ψηλαφήσουμε τον αναστάσιμο λόγο στις καρδιές και την ζωή μας. Μέλη του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, ας αντισταθούμε στην δύναμη των στρατιωτών και των υποκριτών και με αγάπη ας στραφούμε προς τον Νικητή του Θανάτου, για να ανήκουμε στην πλευρά αυτών που αποδέχονται ότι η Ιστορία του κόσμου άλλαξε, αλλά και ότι μπορεί να αλλάξει και η προσωπική μας ιστορία. Ότι ο θάνατος δεν θα μας αγγίξει. Ότι τελικά δι’ ημάς ηγέρθη!

https://proskynitis.blogspot.

Πίστη και τόλμη

Κυριακή των Μυροφόρων 

Κυριακή τῶν Μυροφόρων! Μέσα στήν Πασχαλινή ἀτμόσφαιρα ἡ ἑορτή αὐτή μᾶς γυρίζει λίγο πίσω, στό πένθιμο κλίμα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ὄχι χωρίς λόγο βέβαια, ἀφοῦ τά περιστατικά τῆς ἑορτῆς ἀρχίζουν νά ἐκτυλίσσονται ἀπό τό ἀπόγευμα ἀκριβῶς τῆς Μεγάλης Παρα­σκευῆς. Καί εἶναι θαυμαστά περιστατικά, ὅπως θά δοῦμε νά μᾶς τά περιγράφει τό Εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα.

Μεγάλη Παρασκευή ἀπόγευμα. Ὁ οὐρανός κατάμαυρος. Ἡ ἀτμόσφαιρα ἀπειλη­τική. Ὁ ἕνας μαθητής προδότης. Ὁ Πέ­τρος συντετριμμένος ἀπό τήν ἄρνηση. Οἱ ὑπόλοιποι σκορπισμένοι. Ὁ Κύριος νεκρός ἐπάνω στό Σταυρό. Καί ὁ κίνδυνος νά μείνει ἄταφο ἐπί ἡμέρες τό πανάγιο Σῶμα Του προφανής. Διότι σέ λίγες ὧρες, μέ τή δύση τοῦ ἡλίου, ἄρχιζε ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου καί κάθε κίνηση γιά τούς Ἑβραί­ους ἦταν ἀπολύτως ἀπαγορευμένη. Μπο­ροῦμε νά φανταστοῦμε τώρα τήν θλίψη τῆς Παναγίας μας...

Σ' αὐτήν τήν κρίσιμη στιγμή κάνει τήν ἐμφάνισή του ἕνας ἄγνωστος, κρυφός μαθητής τοῦ Κυρίου, ὁ Ἰωσήφ, πού καταγόταν ἀπό τήν Ἀριμαθαία καί ἦταν βου­λευτής, ἐπίσημο δηλαδή μέλος τοῦ Ἰουδαϊ­κοῦ Συνεδρίου. Αὐτός τόλμησε νά πάει νά ζητήσει ἀπό τόν Πιλᾶτο τήν ἄδεια νά ἐνταφιάσει τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Μιά κίνηση, πού φαινόταν ἀπελπισμένη, καταδι­κασμένη σέ ἀποτυχία.

Καί ὅμως πέτυχε! Ὁ Πιλᾶτος, ἀφοῦ διαπίστωσε τό θάνατο τοῦ Κυρίου, ἔδωσε τή σχετική ἄδεια στόν Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος βοηθούμενος ἀπό τό Νικόδημο ἐνταφί­ασε τό σῶμα τοῦ Διδασκάλου, βεβιασμένα μέν, ἀλλά καί μέ πολύ σεβασμό καί τιμή καί εὐλάβεια. Τό ἐνταφίασε σέ ἕνα μνῆμα σκαλισμένο σέ βράχο καί ἔκλεισε τήν εἴσ­οδο μέ μιά μεγάλη πέτρα. Ὁ κίνδυνος νά μείνει ἄταφο τό Σῶμα τοῦ Κυρίου εἶχε ἀπροσδόκητα ξεπεραστεῖ.

Οἱ μαθήτριες τώρα τοῦ Χριστοῦ μας μέ ἐπικεφαλῆς τή Μαρία τή Μαγδαληνή, δέν ἔμειναν ἱκανοποιημένες ἀπό μιά τόσο βιαστική ταφή καί θέλησαν νά ἀναπληρώ­σουν αὐτή τήν ἔλλειψη.

 Ὅταν λοιπόν πέρασε ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου, ἀγόρα­σαν ἀρώματα, καί τό πρωΐ τῆς ἑπομένης ἡμέρας παίρνουν τόν δρόμο γιά τό μνη­μεῖο. Ἀλλά ἡ βαρειά ἐκείνη ταφόπετρα πιέζει τίς ψυχές τους περισσότερο ἀπ' ὅ,τι τόν Τάφο τοῦ Κυρίου. Μπροστά τους βλέπουν ἀδιέξοδο. Ποιός θά μᾶς κυλήσει τήν πέτρα ἀπό τήν εἴσοδο τοῦ μνημείου; Αὐτό εἶναι τό ἐρώτημα πού τίς βασανί­ζει. Ἀλλά δέν τίς ἀποθαρρύνει. Προχωροῦν! Προχωροῦν μέ τόλμη καί πί­στη. Καί σέ λίγο γίνονται μάρτυρες τοῦ πιό μεγάλου θαύματος. Ἡ βαρειά πέτρα εἶναι ἀποκυλισμένη καί ὁ ὁλόλαμπρος ἄγ­γελος τούς μεταδίδει τό συγκλονιστικότατο μήνυμα. Ὁ Κύριος ἀνέστη! «Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ᾦδε».

Τά γεγονότα, τό βλέπουμε, φωνά­ζουν μόνα τους. Γιά τό Θεό δέν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα! Πίστη χρειάζε­ται. Πίστη καί τόλμη! Ὁ Ἰωσήφ καί οἱ Μυροφόρες ἔβλεπαν μπροστά τους σκοτάδι, ἀπειλές, κινδύνους. Ὅμως δέν ἔκαναν πίσω· προχώρησαν. Καί τελικά οἱ δυσκολίες ἐξαφανίστηκαν καί τά ἀδιέξοδα ἔγιναν πλατειές λεωφόροι.

Ἀσφαλῶς ὅλοι μας σέ κάποιες πε­ριόδους τῆς ζωῆς μας βρισκόμαστε σέ ἀνάλογες καταστάσεις. Οἱ δοκιμασίες ἀπα­νωτές, οἱ κίνδυνοι πολλοί, ἡ καταστροφή αἰσθανόμαστε νά μᾶς πλησιάζει σέ ἀπό­σταση ἀναπνοῆς. Τότε ὁ πειρασμός, νά ἐγκαταλείψουμε τό καθῆκον μας, νά χαλα­ρώσουμε τόν ἀγώνα μας γίνεται μέγας, μᾶς πιέζει ἀσφυκτικά. Αὐτό εἶναι τό κρί­σιμο σημεῖο. Ἐδῶ παίζονται ὅλα. Εἶναι ἡ ἀποφασιστική στιγμή, πού θά πρέπει νά δώσουμε τή μάχη μας. Νά ριψοκινδυνεύ­σουμε. Νά βαδίζουμε ἐπάνω στά κύματα. Νά προχωρήσουμε μέ πίστη καί τόλμη. Νά προχωροῦμε μέ τή βεβαιότητα πώς ὁ Θεός εἶναι κοντά μας, παρακολουθεῖ τόν ἀγώνα μας καί στήν κρίσιμη στιγμή θά ἐπέμβει διαλύοντας τά μαῦρα σύννεφα, ἀνοίγοντας δρόμο σέ ὅλα τά ἀδιέξοδα.

Ὁ ἀστραπηβόλος ἄγγελος θαμπώνει τίς ἀδύναμες Μυροφόρες γυναῖκες. Τά λόγια του τίς συγκλονίζουν. Μή τά χάνετε, τίς λέει.Ἐσεῖς ζητᾶτε «Ἰησοῦν τόν Ναζαρη­νόν τόν ἐσταυρωμένον». Ἀλλά μάθετέ το· ἀναστήθηκε, δέν εἶναι πλέον ἐδῶ! Νά ὁ τόπος, πού τόν εἶχαν βάλει. Πηγαίνετε λοιπόν νά πεῖτε στούς μαθητές Του καί στόν Πέτρο ἰδιαιτέρως, ὅτι ὁ Κύ­ριος ἀναστήθηκε καί θά τούς συναντήσει στήν Γαλιλαία, ὅπως ἀκριβῶς τούς τό εἶχε προαναγγείλει.

Κάθε λόγος τοῦ ἀγγέλου εἶναι καί μιά νέα ἔκπληξη γιά τίς Μυροφόρες. Καί φεύ­γουν ἀπό τό μνημεῖο μέ «τρόμο καί ἔκσταση». Μέ τρόμο, διότι ἀντιλήφθηκαν πώς κάτι μοναδικό, πρωτοφανές, συγκλονιστικό συν­έβη στό Σύμπαν. Κάποιος, πού τόσο καλά Τόν γνώριζαν, κι ὅμως τούς ἦταν τόσο ἄγνωστος, γιά πρώτη φορά εἶχε νικήσει αὐτοδύναμα τό θάνατο! Τώρα μόλις ἄρχισαν νά καταλαβαίνουν ποιός πράγματι ἦταν ὁ Διδάσκαλος, κοντά στόν ὁποῖο γιά τρία ἔτη εἶχαν ζήσει. Τώρα μόλις ἄρχισαν νά ὑποψιάζονται τίς ἄπειρες δια­στάσεις Του. Νά διαισθάνονται τήν κατα­γωγή Του, τήν πηγή τῆς ὑπάρξεώς Του. Ὁ νοῦς τους ἀδυνατοῦσε νά τό χωρέσει: Ὁ Θεός εἶχε γίνει καί ἄνθρωπος, εἶχε περπατήσει κοντά τους, εἶχε ζήσει μαζί τους. Ἡ συγκίνηση ἔπνιγε τίς ψυχές τους! Κι αὐτό ἦταν πού τούς προκαλοῦσε καί τήν ἔκσταση, τήν ἀπέραντη ἔκπληξη, τόν χωρίς ὅρια ἐνθουσιασμό. Ὁ ἄπειρος Θεός ἦταν ό Διδάσκαλός τους, ἐκεῖνος πού τόν εἶ­χαν ἀγαπήσει μέ τόσο μεγάλη ἀγάπη.

Γι' αὐτό καί δέν ἔλεγαν τίποτε σέ κανέ­ναν στό δρόμο. Τί νά ποῦν; Σέ ποιόν νά μιλήσουν; Τά πόδια τους εἶχαν βγάλει φτερά, ἀλλά τά στόματά τους ἔμεναν βουβά. Θά ἤθελαν νά φωνάξουν μέσα ἀπό τά τρίσβαθα τῆς ψυχῆς τους:

Ἄνθρωποι, ἀνέστη ὁ Κύριος. «Ἑάλω ὁ θάνατος θανάτῳ»! Χαρῆτε, ἄνθρωποι! Λουλούδια καί πουλιά κι ἀστέρια μακρινά, χαρῆτε! Ναί, χαρῆτε, ἄς χαροῦμε ὅλοι, ἀδελφοί! 

Χ ρ ι σ τ ό ς Ἀ ν έ σ τ η!

https://proskynitis.blogspot.

Κάτι ψυχές απλοϊκές...

 Κάθε χρονιά , προσμένοντας των Μυροφόρων , η σκέψη πάει στις απλές και πολλές φορές και απλοϊκές εκείνες ψυχές, πού θα περάσουν από τον ναό ή κάποιο παρεκκλήσι και θα ακουμπήσουν με αγάπη και διακριτικότητα, ένα κεράκι, ένα λουλούδι, λίγα σπειριά λιβάνι σε κάποιο εικόνισμα του Χριστού ή της Παναγίας.

 Και βαθιά βαθιά τους δεν γνωρίζουν τίποτα από το ότι ο Θεός δεν έχει ανάγκη τίποτα από αυτά, αλλά τούτο είναι το μεγαλείο της αγάπης τους, η προσφορά τους η καρδιακή πού Τον βλέπουν σαν πρόσωπο υπερβατικό και συνάμα αγαπημένο και κοντινό πού δέχεται την λατρεία τους απλώνοντας την παλάμηΤου την θεϊκή και δεχόμενος τα δώρα τους.

 Είναι η προσευχή τους και η ευγνωμοσύνη τους, πολλές φορές το αίτημα τους, πού παίρνει μορφή και ύλη σε κάτι τόσο ταπεινό και ευτελές, πού μεταμορφώνεται σε αρχοντικότατη προσφορά. Και αυτο το μικρό είναι τα δώρα των μάγων, το αλάβαστρο της πόρνης, τα μύρα των γυναικών πρωΐ της μιάς των σαββάτων και το θυμίαμα των αγγέλων.

Τέτοια αγάπη! Ελάχιστη για τον κόσμο, πού δεν αντισταθμίζεται όμως με χιλιάδες διακηρύξεις πίστης και τα μεγάλα λόγια των σπουδαίων της κάθε εκκλησιαστικής κοινότητας.

 π.Παντελεήμων

https://proskynitis.blogspot.

«Απόρριψον το πένθος της αθυμίας»

Ιερός Χρυσόστομος ΕΠΕ 38, 242

Αναμφίβολα, στην πνευματική αλυσίδα των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας ανήκει και ο Ιερός Χρυσόστομος.Μελετώντας το βίο του I. Χρυσοστόμου διαπιστώνουμε ότι είχαν καταγραφεί εναντίον του σαράντα συνολικά συκοφαντίες.Συκοφαντήθηκε, καθαιρέθηκε και εξορίστηκε από επισκόπους, αρχιεπισκόπους και Πατριάρχες, που συμμάχησαν με την έπαρση της κοσμικής εξουσίας ενώ πίστευαν ότι είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού».

Ένας αγιορείτης μοναχός γράφει σχετικά: «Οδηγείται στην εξορία, μετά από την προσφορά της πληρέστερης ερμηνείας των Γραφών. Εκεί βιώνει με το πνεύμα της αισθήσεως την αναίτια οδύνη, αίροντας το βάρος της αδικίας και του φθόνου, τα οποία εισέδυσαν στα εκκλησιαστικά δρώμενα της εποχής. Κοινώνησε έτσι τους οδυνηρούς τρόπους της θεομητορικής ρομφαίας, η οποία τον κατέστησε μάρτυρα τελειότητας».

Η αρχική θλίψη των πιστών για τη δοκιμασία του Χρυσοστόμου, μετατρέπεται σιγά-σιγά σε προσευχητική κίνηση για ενίσχυση του, ώστε να μένει ατάραχος και ασύγχυτος ο νους και η καρδιά, οτιδήποτε και αν υποφέρει στο σώμα από τις κακουχίες της εξορίας.

Η διακόνισσα όμως Ολυμπιάδα έζησε τη θλίψη της εξορίας του πνευματικού της πατέρα στην περιοχή της άκρας ευαισθησίας ψυχής και σώματος. Η ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία της κλονίστηκε από το άδικο αυτό γεγονός. Όλη η ύπαρξή της καλύφθηκε από το γκρίζο πέπλο της κατάθλιψης. Γι' αυτό και ο Ι. Χρυσόστομος υποδύθηκε σ' ένα σκληρό αγώνα προσευχής και συμβουλών για να γκρεμίσει την αρχιτεκτονική της καταθλίψεως, που έσφιγγε την άγια Ολυμπιάδα στα όρια του θανάτου.

Από το κελί της εξορίας της έγραψε δεκαεπτά παραμυθητικές επιστολές, με τις οποίες διέλυσε την αθυμία της.

Το άγχος και η κατάθλιψη δεν οφείλονται μόνο σε κάποια υπερεγρήγορση, σε μια υπερβολική ευερεθιστότητα κάποιων νευρωνικών κυκλωμάτων στον εγκέφαλο, γι' αυτό και τα φάρμακα δεν θεραπεύουν από μόνα τους και οριστικά τις ψυχικές καταπονήσεις.Ο I. Χρυσόστομος, αν και δεν γνώριζε τη σύγχρονη φαρμακολογία, γνώριζε πολύ καλά την εμπειρίατης Εκκλησίας.

Ως πνευματικός και πολύπειρος ποιμένας γνώριζε ότι η επίδραση της θείας δυνάμεως διά των Μυστηρίων και ο θετικός προσανατολισμός της θελήσεως του ανθρώπου, έχουν θεραπευτική επίδραση στην ψυχοσωματική υπόσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τονίζει στην Ολυμπιάδα ότι η ένωση, οντολογικά, με το Χριστό είναι ο πρώτος παράγοντας της καλής ψυχικής υγείας, ενώ ο πρώτος παράγοντας καταστροφής της είναι η αμαρτία. Την βοηθά να κάνει ποιοτικά άλματα στη βίωση της ορθόδοξης πνευματικότητας, που είναι η αυθεντικότητα του ανθρώπινου ήθους.

Την προτρέπει να γίνεται συνδαιτυμόνας της Αγ. Τριάδας, ομοτράπεζος του θεού, «εσθίων και πίνων επί της τραπέζης του» (Λουκά 22,30).

Το γεγονός αυτό πραγματώνεται κυρίως με τη θεία Κοινωνία, με την οποία «πάσα ψυχή ζωούται…» και εξασφαλίζει στον άνθρωπο την αιώνια ύπαρξη και ζωή.

Στην 9η επιστολή του προς την Ολυμπιάδα, ο ιερός πατήρ με απόλυτη κατηγορηματικότητα υπογραμμίζει: «Η σκοτεινή νύκτα της αθυμίας δεν προέρχεται από φυσικό νόμο, αλλά από το σκοτισμό της διάνοιας. Κυριεύει την ψυχή όταν αυτή δεν ακολουθεί την κατά Θεόν φιλοσοφία».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

https://proskynitis.blogspot.

Το άγιο Βάπτισμα μας δίνει κάτι, που τίποτ’ άλλο πάνω στη γη δεν μπορεί να μας δώσει.

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Το άγιο Βάπτισμα μας δίνει κάτι, που τίποτ’ άλλο πάνω στη γη δεν μπορεί να μας δώσει: Ενώνει και συνδέει τη φύση μας με τη θεία χάρη. 

Έτσι, ο άνθρωπος βγαίνει από την κολυμβήθρα όπως ένα αντικείμενο από το εργαστήριο. Πάρε, για παράδειγμα, μια χάλκινη καμπάνα, στην οποία έχει προστεθεί και ασήμι. Μια όμοια χάλκινη καμπάνα χωρίς ασήμι δεν διαφέρει εξωτερικά από την προηγούμενη, αλλά η σύνθεσή της είναι διαφορετική, ο ήχος της διαφορετικός, η ποιότητά της διαφορετική, η αξία της διαφορετική. 

Όμοια διαφέρουν και δύο άνθρωποι, από τους οποίους ο ένας είναι βαπτισμένος και ο άλλος αβάπτιστος. Στην περίπτωση αυτή η διαφορά τους είναι ότι ο πρώτος έχει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ενώ ο δεύτερος δεν την έχει. 

Η χάρη του Αγίου Πνεύματος συμπράττει με το βάπτισμα, αφού ο άνθρωπος βαπτίζεται τόσο με το νερό όσο και με το Άγιο Πνεύμα. Βαπτισμένος και αβάπτιστος είναι φαινομενικά ίδιοι.

Στην πραγματικότητα, όμως, ως προς τη σύνθεσή τους είναι εντελώς διαφορετικοί....

Κατά το άγιο Βάπτισμα ένα νέο στοιχείο, στοιχείο υπερφυσικό, προστίθεται στη σύνθεσή μας. Και αφότου προστεθεί, παραμένει κρυμμένο και ενεργεί μυστικά στη φύση μας. Βαπτιζόμαστε νήπια ή και βρέφη. Μολονότι αγνοούμε τι συμβαίνει μέσα μας, η χάρη ενώνεται μαζί μας και αρχίζει να ενεργεί στην ύπαρξή μας κατά την άπειρη αγαθότητα του Θεού και κατά την πίστη των γονιών και των αναδόχων μας. 

Μεγαλώνοντας, δεν μπορούμε να διακρίνουμε τι σ’ εμάς είναι από τη φύση και τι από τη χάρη, η οποία, από την ώρα ακριβώς του βαπτίσματος, βρίσκεται και ενεργεί μέσα μας με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο. 

Στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, όταν οι άνθρωποι βαπτίζονταν σε μεγάλη ηλικία, η ενέργεια της χάριτος στους νεοφώτιστους ήταν άμεσα αισθητή από τους ίδιους και αντιληπτή από τους άλλους. 

Ιδιαίτερα εντυπωσιακές ήταν οι αλλαγές στα ήθη και το βίο των νέων χριστιανών.

Ένας οργίλος άνθρωπος, λ.χ., γινόταν πράος, ένας υπερήφανος ταπεινός, ένας φιλάργυρος γενναιόδωρος, ένας ακόλαστος αγνός κ.ο.κ.

Κάτι τέτοιο έγινε, αναμφίβολα, και μ’ εμάς στη κολυμβήθρα του αγίου βαπτίσματος.Μεγαλώνοντας, όμως, και συνειδητοποιώντας τα χαρίσματα μας -όποια και όσα έχει ο καθένας μας-, περηφανευόμαστε και ξιπαζόμαστε, γιατί τα αποδίδουμε στον εαυτό μας. Κάθε χάρισμά μας, ωστόσο, πρέπει να το αποδίδουμε στη χάρη του Θεού, που αναδημιουργεί ό,τι φυσικό έχουμε μέσα μας, αλλά και μας δίνει πολλά νέα δώρα.

Η χάρη ενεργεί μυστικά στον άνθρωπο από τη νηπιακή ηλικία, αμέσως μετά το βάπτισμα. 

Ανανεώνεται με τη μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων του σώματος και του αίματος του Χριστού. 

Το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουμε, και πρώτιστα η οικογένειά μας, αν έχει πίστη και ευσέβεια, αφήνει ελεύθερη τη χάρη να ενεργήσει σ’ εμάς μέσω της χριστιανικής ανατροφής. Έτσι περνάμε την παιδική και εφηβική ηλικία σε συνθήκες εντελώς ανόμοιες μ’ εκείνες των αβάπτιστων. Δεν σου δίνει ευχαρίστηση η ιδέα ότι είσαι πολύ ευνοημένη από τη θεία πρόνοια; Δόξασε γι’ αυτό τον Κύριο.

Η χάρη ενεργεί μυστικά, αλλά συχνά εκδηλώνεται ανοιχτά σε ιερά έργα. 

Όσο πιο πολύ ασκείσαι, όσο πιο πολύ τρίβεσαι, όπως λέμε, στη χριστιανική ζωή, τόσο πιο έντονα θα δοκιμάζεις την ενέργεια της χάριτος. 

Μέσα στα ξύλα υπάρχει φωτιά, μα είναι κρυμμένη- τρίψε δύο ξύλα, και θα δεις να εμφανίζονται πρώτα καπνός κι έπειτα φλόγα.

Στο κεχριμπάρι και στο ισπανικό κερί υπάρχει ηλεκτρισμός, μα δεν φαίνεται· τρίψε ένα κομμάτι, και θα το δεις να σπιθοβολάει και να έλκει μικρά σωματίδια. 

Ο τηλέγραφος είναι σιωπηλός, αλλά με την τριβή η συσκευή του παράγει ηλεκτρισμό και τον ενεργοποιεί.

«Τρίψε», λοιπόν, κι εσύ τη ψυχή σου, θέρμανε την με τη χριστιανική ζωή, για να εκδηλωθεί μέσα σου η ζωντανή ενέργεια της θείας χάριτος. 

Μόνο, μη λυπάσαι τον εαυτό σου...

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής», εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου

https://proskynitis.blogspot.

Εκεί που δεν φαίνεται o Θεός

Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός,στη πραγματικότητα υπάρχει!

Εκεί που νομίζεις ότι είσαι μόνος,εκεί είναι που σε περιτριγυρίζει ο Θεός.

Εκεί που λες ότι κανείς δεν σε ακούσει, μάθε ότι ο Θεός διαβάζει τη σκέψη σου.

Εκεί που δεν φτάνει η πίστη σου,φτάνει το χέρι του Θεού.

Εκεί που εσύ φτάνεις στα όριά σου, Εκείνος τα έχει προσπεράσει και σε περιμένει κοιτώντας σε στα μάτια.

Εκεί που νομίζεις ότι δεν σε βλέπει, Αυτός κοιτάζει την παλάμη Του και φαίνεται η ζωγραφιά σου.

Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός, δες Τον εσύ με τα μάτια της ψυχής σου !

ΑΝ Τον ζητάς, θα Τον βρεις, αυτό θέλει Εκείνος να φαίνεται παντού στη ζωή σου!

Απο το βιβλιο του Μητροπολιτου Μεσογαιας και Λαυρεωτικης Νικολαου- «Εκει που δεν φαινεται ο Θεος»
https://proskynitis.blogspot.

Μπορεί η επιστήμη να μας πει ...

Μπορεί η επιστήμη να μας πει πώς ο μεγάλος προφήτης Ησαΐας 700 χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού προείπε τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής Του; 

Να μας εξηγήσει την διορατική χάρη που έχουν οι άγιοι και να μας πει, με ποιες φυσικές μεθόδους απέκτησαν οι άγιοι αυτή την χάρη και πώς μπορούσαν μόλις έβλεπαν έναν άνθρωπο άγνωστο αμέσως να καταλαβαίνουν την καρδιά του και να διαβάζουν τις σκέψεις του; 

Χωρίς να περιμένουν από τον επισκέπτη ερώτηση έδιναν απάντηση σ' αυτά που τον προ­βλημάτιζαν. Ας μας εξηγήσουν με ποιον τρόπο προέλεγαν οι άγιοι τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα τα οποία με τον καιρό πραγματοποιούνταν ακριβώς όπως τα είχαν προφητέψει. 

Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της. 

Εσείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό. 

Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώ­ριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

http://inpantanassis.blogspot.

Το Ευαγγελικό και Αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής

† Κυριακῇ 30 Ἀπριλίου 2017 (τῶν Μυροφόρων)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Μάρκον

Κεφ. ιε' : 43-47, ιστ' : 1-8

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν ᾿Ιωσὴφ ὁ ἀπὸ ᾿Αριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ. Ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν, εἰ ἤδη τέθνηκε· καὶ προσκαλεσάμενος τὸν Κεντυρίωνα, ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε. Καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ Κεντυρίωνος, ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ ᾿Ιωσήφ. Καὶ ἀγοράσας σινδόνα, καὶ καθελὼν αὐτὸν, ἐνείλησε τῇ σινδόνι, καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μημείου. Ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ, καὶ Μαρία ᾿Ιωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται. Καὶ διαγενομένου τοῦ Σαββάτου, Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ, καὶ Μαρία ἡ τοῦ ᾿Ιακώβου, καὶ Σαλώμη, ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν. Καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς Σαββάτων, ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου·καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; Καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν, ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. Καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον, εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. Ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· Μὴ ἐκθαμβεῖσθε· ᾿Ιησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. Ἀλλ᾿ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. Καὶ ἐξελθοῦσαι ταχύ, ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.

Ὁ Ἀπόστολος

Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα

Κεφ. στ' : 1-7

Ἐν ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν ῾Ελληνιστῶν πρὸς τοὺς ῾Εβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν. Προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον· Οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις. Ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος ῾Αγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης· ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν. Καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους· καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον, ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος ῾Αγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον ᾿Αντιοχέα, οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας. Καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν ῾Ιερουσαλὴμ σφόδρα, πολύς τε ὄχλος τῶνἸουδαίων ὑπήκουον τῇ πίστει.

Η εορτή της ημέρας

Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων

Μυροφόρες εἶναι οἱ γυναῖκες ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸν Κύριο μαζὶ μὲ τὴ Μητέρα του, ἔμειναν μαζί της κατὰ τὴν ὥρα τοῦ σωτηριώδους πάθους καὶ φρόντισαν νὰ ἀλείψουν μὲ μύρα τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Ὅταν δηλαδὴ ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος ζήτησαν κι’ ἔλαβαν ἀπὸ τὸν Πιλάτο τὸ δεσποτικὸ σῶμα, τὸ κατέβασαν ἀπὸ τὸ σταυρό, τὸ περιέβαλαν σὲ σινδόνια μαζὶ μὲ ἐκλεκτὰ ἀρώματα, τὸ τοποθέτησαν σὲ λαξευτὸ μνημεῖο καὶ ἔβαλαν μεγάλη πέτρα πάνω στὴ θύρα τοῦ μνημείου. Παρευρίσκονταν, κατὰ τὸν Εὐαγγελιστὴ Μᾶρκο, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία ποὺ καθόταν ἀπέναντι τοῦ τάφου. Ἄλλη Μαρία ἐννοοῦσε ὁπωσδήποτε τὴ Θεομήτορα. Δὲν παρευρίσκονταν μόνο αὐτές, ἀλλὰ καὶ πολλὲς ἄλλες γυναῖκες ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Λουκᾶς.

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνανέωση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καὶ ἀνάπλαση καὶ ἐπάνοδος πρὸς τὴν ἀθάνατη ζωὴ τοῦ πρώτου Ἀδὰμ ποὺ καταβροχθίσθηκε ἀπὸ τὸ θάνατο λόγω τῆς ἁμαρτίας καὶ διὰ τοῦ θανάτου ἐπανῆλθε πρὸς τὴ γῆ ἀπὸ τὴν ὁποία πλάσθηκε.

Ὅπως λοιπὸν ἐκεῖνον στὴν ἀρχὴ δὲν τὸν εἶδε κανεὶς ἄνθρωπος νὰ πλάττεται καὶ νὰ παίρνει ζωή, ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχε κανεὶς ἄνθρωπος ἐκείνη τὴν ὥρα, μετὰ δὲ τὴ λήψη τῆς πνοῆς ζωῆς μὲ θεῖο ἐμφύσημα πρώτη ἀπὸ ὅλους τὸν εἶδε μία γυναίκα, γιατί μετὰ ἀπὸ αὐτὸν πρῶτος ἄνθρωπος ἦταν ἡ Εὕα. Ἔτσι τὸν δεύτερο Ἀδάμ, δηλαδὴ τὸν Κύριο, ὅταν ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, κανεὶς ἄνθρωπος δὲν τὸν εἶδε, ἀφοῦ δὲν παρευρισκόταν κανεὶς δικός του καὶ οἱ στρατιῶτες ποὺ φύλαγαν τὸ μνῆμα ταραγμένοι ἀπὸ τὸ φόβο, εἶχαν γίνει σὰν νεκροί. Μετὰ δὲ τὴν ἀνάσταση πρώτη ἀπ’ ὅλους τὸν εἶδε μία γυναίκα.

Ὑπάρχει κάτι συνεσκιασμένο ἀπὸ τοὺς εὐαγγελιστές, τὸ ὁποῖο θὰ ἀποκαλύψω στὴν ἀγάπη σας. Πραγματικὰ πρώτη ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως ἦταν σωστὸ καὶ δίκαιο, εἶδε τὸν ἀναστάντα καὶ ἀπόλαυσε τὴν ὁμιλία του καὶ ἄγγισε τὰ ἄχραντα πόδια του, ἔστω καὶ ἂν οἱ εὐαγγελιστὲς δὲν τὰ λέγουν φανερά, μὴ θέλοντας νὰ φέρουν ὡς μάρτυρα τὴ μητέρα, γιὰ νὰ μὴ δώσουν ἀφορμὴ ὑποψίας στοὺς ἀπίστους. Ἐπειδὴ τώρα ὁμιλῶ πρὸς πιστοὺς θὰ διευκρινίσω τὰ σχετικά.

Ἀφοῦ λοιπὸν οἱ μυροφόρες ἑτοίμασαν τὰ μύρα καὶ τὰ ἀρώματα, κατὰ τὴν ἐντολή, τὸ Σάββατο ἡσύχασαν. Ὁ Λουκᾶς ἀναφέρει: «Τὴν πρώτη τῆς ἑβδομάδος, ὄρθρο βαθύ, ἦρθαν στὸ μνῆμα, ἡ Μαρία Μαγδαληνή, ἡ τοῦ Ἰακώβου, ἡ Ἰωάννα καὶ ἄλλες μαζί τους». Ὁ Ματθαῖος λέγει: «ἀργὰ τὸ Σάββατο, ξημερώνοντας τὴν πρώτη τῆς ἑβδομάδος καὶ δύο μυροφόρες προσῆλθαν». Ὁ Ἰωάννης λέγει: «Τὸ πρωί, ἐνῶ ἦταν σκοτεινὰ καὶ ἦταν μόνο ἡ Μαρία Μαγδαληνή». Ἐνῶ ὁ Μᾶρκος ἀναφέρει: «Πολὺ πρωὶ τῆς πρώτης τῆς ἑβδομάδος καὶ ἦταν τρεῖς οἱ προσερχόμενες μυροφόρες».

Πρώτη τῆς ἑβδομάδος ποὺ ἀναφέρουν ὅλοι οἱ εὐαγγελιστὲς εἶναι ἡ Κυριακή. Ἀργὰ τὸ βράδυ, ὄρθρο βαθύ, πολὺ πρωὶ καὶ πρωὶ σκοτεινὰ ἀκόμη, ὀνομάζουν τὸ χρόνο γύρω ἀπὸ τὸν ὄρθρο, ἀνάμικτο ἀπὸ φῶς καὶ σκοτάδι. Φαίνονται βέβαια νὰ διαφωνοῦν κάπως οἱ εὐαγγελιστὲς μεταξύ τους τόσο γιὰ τὴν ὥρα, ὅσο καὶ γιὰ τὸν ἀριθμὸ τῶν γυναικῶν.

Οἱ μυροφόρες ἦταν πολλὲς καὶ ἦλθαν στὸν τάφο ὄχι μιὰ φορά, ἀλλὰ καὶ δύο καὶ τρεῖς φορές, συντροφιὰ μέν, ἀλλὰ ὄχι οἱ ἴδιες, κατὰ τὸν ὄρθρο μὲν ὅλες, ἀλλ’ ὄχι τὸν ἴδιο χρόνο ἀκριβῶς.

Ὅπως ἐγὼ ὑπολογίζω καὶ συνάγω, ἀπὸ ὅλους τοὺς εὐαγγελιστές, πρώτη ἀπ’ ὅλους ἦλθε στὸν τάφο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἡ Θεοτόκος, ἔχοντας μαζὶ τὴ Μαγδαληνὴ Μαρία. Τὸ συμπεραίνω ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο. Γιατί λέγει, «ἦλθε ἡ Μαγδαληνὴ Μαρία καὶ ἡ ἄλλη Μαρία», ποὺ ἦταν ὁπωσδήποτε ἡ Θεομήτωρ, «γιὰ νὰ δοῦν τὸν τάφο. Καὶ ἔγινε μεγάλος σεισμός, γιατί ἄγγελος Κυρίου ἦλθε, σήκωσε τὴ μεγάλη πέτρα ἀπὸ τὸ μνημεῖο καὶ κάθισε πάνω της. Ἦταν ἡ μορφή του σὰν ἀστραπὴ καὶ τὸ ἔνδυμά του λευκὸ σὰν χιόνι καὶ ἀπὸ τὸ φόβο τους ταράχθηκαν οἱ φύλακες καὶ ἔγιναν σὰν νεκροί». Νομίζω ὅτι γιὰ τὴ Θεοτόκο ἀνοίχθηκε ὁ ζωηφόρος τάφος (γιατί γι’ αὐτὴ πρώτη καὶ μέσω αὐτῆς ἔχουν ἀνοιχθεῖ σ’ ἐμᾶς ὅλα, εἴτε στὸν οὐρανὸ εἴτε στὴ γῆ) γι’ αὐτὴν ἄστραψε ὁ ἄγγελος νὰ δεῖ τὸν ἄδειο τάφο καὶ τὸ μέγα θαῦμα τῶν ἐνταφίων χωρὶς τὸν ἀναστάντα Κύριο. Καὶ προφανῶς ὁ εὐαγγελιστὴς αὐτὸς ἄγγελος ἦταν ὁ Γαβριήλ, ποὺ ἀνάφερε τὴν ἀνάσταση δείχνοντας τὸ κενὸ μνημεῖο καὶ λέγοντας στὶς μυροφόρες νὰ τὴν ἀναγγείλουν στοὺς μαθητές. Καὶ τότε «ἐξῆλθαν μὲ φόβο καὶ χαρὰ μεγάλη». Ἐγὼ νομίζω καὶ πάλι ὅτι τὸν φόβο ἔχει ἀκόμη ἡ Μαρία Μαγδαληνὴ καὶ οἱ ἄλλες γυναῖκες, ἐνῶ ἡ Θεομήτωρ ἀπέκτησε τὴ μεγάλη χαρά, γιατί κατενόησε τὰ χαρμόσυνα λόγια τοῦ ἀρχαγγέλου τὰ ὁποία πίστεψε καὶ ἀπὸ τὰ τόσα ἀξιόπιστα γεγονότα, τοῦ σεισμοῦ, τῆς μετάθεσης τοῦ λίθου, τοῦ ἄδειου τάφου, τῶν ἄλυτων ἐνταφίων ἀδειανῶν ἀπὸ τὸ σῶμα.

Καὶ τέλος πρώτη ἡ Θεοτόκος ἀναγνώρισε τὸν ἀναστάντα καὶ προσέπεσε στὰ πόδια του καὶ ἔγινε ἀπόστολος πρὸς τοὺς Ἀποστόλους, ὅταν ἐπιστρέφοντας ἐμφανίσθηκε ὁ Ἰησοῦς στὶς μυροφόρες, λέγοντας τό: «Χαὶρετε».

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος β’.

Ὅτε κατῆλθες πρὸς τὸν θάνατον, ἡ ζωὴ ἡ ἀθάνατος, τότε τὸν ᾍδην ἐνέκρωσας, τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος· ὅτε δὲ καὶ τοὺς τεθνεῶτας ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησας, πᾶσαι αἱ δυνάμεις τῶν ἐπουρανίων ἐκραύγαζον· Ζωοδότα Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Αὐτόμελον.

Τὸ Χαῖρε τοῖς Μυροφόροις φθεγξάμενος, τὸν θρῆνον τῆς Προμήτορος Εὔας κατέπαυσας τῇ Ἀναστάσει σου Χριστὲ ὁ Θεός· τοῖς Ἀποστόλοις δὲ τοῖς σοῖς, κηρύττειν ἐπέταξας· ὉΣωτὴρ ἐξανέστη τοῦ μνήματος.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις Μυροφόρων θεῖος χορός, Ἰωσὴφ εὐσχήμων, καὶ Νικόδημος ὁ σεπτός, οἱ μύροις τὸ σῶμα ἀλείψαντες Κυρίου, καὶ τούτου τὴν ἁγίαν, ἰδόντες ἔγερσιν.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Τα μικρά αμαρτήματα ο διάβολος τα δείχνει μηδαμινά επειδή διαφορετικά δεν μπορεί να φέρει τον άνθρωπο στα μεγαλύτερα κακά.

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής

12 χρόνια χωρίς τον Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας Κύριλλο

Την Κυριακή των Βαΐων 24 Απριλίου 2005 το βράδυ στις 8.45΄ ο Μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας Κύριλλος εκοιμήθη εν Κυρίω στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου.

Του Ζαχαρία Καψαλάκη

Συμπληρώνονται 12 χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή ο Μακαριστός Μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας Κύριλλος.

Ο Μητροπολίτης που αγαπούσε το λαό, που αγαπούσε τους ιερείς, που ήταν δίπλα σε όλους και σε όλα με αγάπη…

Το “e-mesara.gr” τιμώντας τη μνήμη μου Μακαριστού Ποιμενάρχη της Μεσαράς, ετοίμασε αφιέρωμα με τα γεγονότα του θανάτου του, μεταφέροντας το ρεπορτάζ των ημερών εκείνων που συγκλόνισαν την περιοχή μας!

Το βράδυ της Κυριακής

Η ώρα ήταν 8.45 το βράδυ της Κυριακής 24 Απριλίου 2005, Κυριακής των Βαΐων, όταν η καρδιά του Μητροπολίτου Κυρίλλου σταμάτησε πλέον να χτυπά, στη Γαστρεντερολογική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου.

Ήταν η ώρα που σε όλες τις εκκλησίες της Μητροπόλεως ετελείτο η ακολουθία του Νυμφίου. Οι καμπάνες στην έδρα της Μητρόπολης, τις Μοίρες, άρχισαν να χτυπούν πένθιμα στις 9:07 το βράδυ, ενώ αποφεύχθηκε παρόμοια κίνηση ένδειξης πένθους σε όλες τις ενορίες της Μητρόπολης λόγω του προχωρημένου της ώρας. Στην Ιερά Μονή Πανάγιας Καλυβιανής όταν έφτασε η είδηση του θανάτου του Μακαριστού Ιεράρχου, ετελείτο ακόμη η ακολουθία του Νυμφίου. Στο τέλος της, ο π. Νεκτάριος τέλεσε τρισάγιο στη μνήμη του.

Το ανακοινωθέν

Το ιατρικό ανακοινωθέν που εξεδόθη και διάβασε ο καθηγητής κ. Ηλίας Κουρούμαλης ο οποίος σημείωσε  ότι «τις τελευταίες μέρες ο μακαριστός παρουσίαζε σοβαρή καρδιακή δυσλειτουργία. Η καρδιά του Ιεράρχη δεν άντεξε τη δραματική επιβάρυνση του οργανισμού του και σταμάτησε να χτυπά. Είχε σταθεροποιηθεί πάλι για σημαντικό χρονικό διάστημα, αλλά στις 8:45 εκοιμήθη εν Κυρίω. Να έχουμε την ευχή του όλοι».

Το πρωί της Κυριακής

Αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία των Βαΐων το Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας Κύριλλο είχε επισκεφτεί στο Νοσοκομείο ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Τιμόθεος, κρατώντας του αγιασμό και βάγια.

Έμεινε λίγη ώρα στο δωμάτιο του, όπου και προσευχήθηκε και ακολούθως μίλησε με τους δικούς του.

Στη συνέχεια η πίεση του άρχισε να πέφτει και η κατάστασή του να επιδεινώνεται.

Στις 8.45 το βράδυ κοιμήθηκε εν ειρήνη.

Η μάχη με την αρρώστια

Πριν 13,5 μήνες άρχισε η μάχη του Μακαριστού Μητροπολίτου Γορτύνης και Αρκαδίας Κυρίλλου με την επάρατο νόσο.

Στο νοσοκομείο ΝΙΜΙΤΣ όπου είχε εισαχθεί διαπιστώθηκε όγκος στο έντερο και υπεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση. Μια μέρα μετά την επέμβαση υπέστη καρδιακή προσβολή, γεγονός που επέφερε επιπλοκές στην υγεία του και που είχε ως αποτέλεσμα να μείνει στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου για τρεις ολόκληρους μήνες.

Στο ΝΙΜΙΤΣ δέχθηκε την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, παλιού του γνώριμου από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Όμως η κατάσταση της υγείας του συνεχώς επιβαρυνόταν, καθώς η τραχειοτομή στην οποία είχε υποβληθεί δεν έκλεινε, καθώς είχε δημιουργηθεί συρίγγιο.

Έτσι αποφασίστηκε η μεταφορά του στην Αμερική, ταξίδι που ήταν χωρίς θετικά ιατρικά αποτελέσματα.

Μετά από 9 μήνες επιστέφει στην Κρήτη όπου συνεχίζει τη θεραπεία του στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο ηρακλείου. Στις 19 Νοεμβρίου επιστρέφει στις Μοίρες, αφού η κατάσταση της υγεία του το επιτρέπει.

Όμως πριν λίγες βδομάδες η υγεία του επιδεινώθηκε και πάλι και μεταφέρθηκε ξανά στο ΠΑΓΝΗ, όπου και άφησε και την τελευταία του πνοή.

«Ιώβειος υπομονή»

«Καθ’  όλη τη διάρκεια της αρρώστιας του επέδειξε Ιώβειο υπομονή», είπε μιλώντας στους δημοσιογράφους στον Ι. Ν. του Αγίου Νεκταρίου ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας κ. κ. Χρυσόστομος. «Δεν γόγγυξε, δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε προς το Θεό, ούτε προς τόπους ανθρώπους, καθ’  όλη τη διάρκεια της δοκιμασίας του.  Τη δέχτηκε με καρτερία. Ως το τέλος, δοξολογικά προς το Θεό, την υπέμεινε. Γι’  αυτό πιστεύω ότι ο Θεός θα τον κατατάξει στη Βασιλεία του».

Μεγάλη Δευτέρα 25 Απριλίου

Πένθιμες χτυπούνε από το πρωί οι καμπάνες στους Ιερούς Ναούς της Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας, καθώς η είδηση του θανάτου του Μητροπολίτου Κυρίλλου, έντυσε πένθιμα την περιοχή μας. Είναι η πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, που  η Μεσαρά κηδεύει Ιεράρχή της, καθώς οι Ιεράρχες της, σύμφωνα με μια άτυπη παράδοση εκλεγόταν Αρχιεπίσκοποι  Κρήτης.

Η σωρός του εκλιπόντος Ιεράρχη μεταφέρθηκε το μεσημέρι της Δευτέρας στον Ιερό Ναό του Αγίου Νεκταρίου στις Μοίρες, συνοδευόμενη από αντιπροσωπεία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης, όπου και τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα.

Στο τρισάγιο που τελέστηκε αμέσως μετά στον Άγιο Νεκτάριο χοροστάτησε ο τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας και Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, Καστελίου και Βιάννου κ. κ. Ανδρέας, ενώ παρέστησαν οι Μητροπολίτες Λάμπης, Σφακίων και Συβρίτου κ. Ειρηναίος, Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Ευγένιος και Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Ειρηναίος.

Στο Ηράκλειο

Νωρίς το πρωί η σωρός του Μακαριστού Μητροπολίτου είχε μεταφερθεί από το ΠΑΓΝΗ στον Άγιο Μηνά, όπου και τελέσθηκε τρισάγιο από το Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας κ. κ. Ευγένιο.

Στις 12.15 το μεσημέρι η σωρός μεταφέρθηκε στις Μοίρες, όπου και τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στον Ιερό ναό του Αγίου Νεκταρίου.

Τοποτηρητής

Εν τω μεταξύ η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης όρισε ως Τοποτηρητή της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας τον Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου Καστελίου και Βιάννου κ. κ. Ανδρέα, ενώ ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως κ. κ. Χρυσόστομος προέβη στη σφράγιση της Μητροπόλεως, προκειμένου να παραμείνουν ανέπαφα τα πράγματα και τα αρχεία της Μητρόπολης μέχρις ότου εκλεγεί ο νέος Μητροπολίτης.

Η Μεσαρά αποχαιρέτησε το Μητροπολίτη της

Ήταν μουντό το μεσημέρι της Μεγάλης Τρίτης, όταν κλήρος και λαός της Μεσαράς κλήθηκε να αποχαιρετήσει το Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας Κύριλλο, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νεκταρίου στις Μοίρες.

Από νωρίς το πρωί άρχισε ο κόσμος να συγκεντρώνεται στην εκκλησία και να προσκυνά το Σεπτό Μητροπολίτη. Γύρω στις 10.30 έφτασαν και οι εκπρόσωποι της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Κρήτης, καθώς και οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές του νησιού.

Το Οικουμενικό πατριαρχείο εκπροσωπήθηκε από το Μητροπολίτη Ρόδου κ.κ. Κύριλλο, ενώ το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας από τον Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας κ. κ. Ευγένιο. Παρόντες ακόμη ήταν και ο Μητροπολίτης Μυτιλήνης κ.κ. Ιάκωβος, ο βοηθός επίσκοπος Διαυλείας Δαμασκηνός Καρπαθιωτάκης, όλοι οι Ιεράρχες της Κρήτης με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ.κ. Τιμόθεο, οι ηγούμενοι και οι ηγουμένισσες των μονών του νησιού, καθώς και αρκετοί αρχιμανδρίτες απ’  όλη την Κρήτη.

Την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας κ. Μανόλης Κεφαλογιάννης, ενώ το παρόν έδωσαν οι Ηρακλειώτες βουλευτές όλων των κομμάτων, καθώς και ο βουλευτής Χανίων του ΠΑΣΟΚ κ. Μανόλης Σκουλάκης. Παρόν ήταν και οι Νομάρχες Ηρακλείου και Λασιθίου κ. Σαρρής και Στρατάκης και ο πρώην Νομάρχης και στενός φίλος του εκλιπόντος κ. Γιάννης Γαρεφαλάκης.

Δίπλα στο φέρετρο στάθηκε ο Μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου κ.κ. Ειρηναίος, που σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας, “έφερε” το πένθος της Ιεραρχίας, καθώς και ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας κ.κ. Χρυσόστομος Παπαδάκης, από μέρος του κλήρου της περιοχής, καθώς και ο γέροντας μοναχός της Ιεράς Μονής Επανωσήφη κ. Κάλλιστος.

Σύσσωμος ήταν και ο κλήρος της Μητροπόλεως, αλλά και δεκάδες άλλοι ιερείς που χειροτονήθηκαν από το Μακαριστό Ιεράρχη, καθώς και αρκετοί πιστοί.

Αποχαιρετισμός

Αρκετοί ήταν οι επικήδειοι λόγοι που ακούστηκαν πάνω από το φέρετρο του Μακαριστού Ιεράρχη.

Στους στενούς δεσμούς που είχε με το Οικουμενικό Πατριαρχείο ο Σεβαστός ιεράρχης, αναφέρθηκε ο Μητροπολίτης Ρόδου κ.κ. Κύριλλος, ο οποίος και τον αποχαιρέτησε από μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

«Ρομφαία οδύνης διαπερνά την καρδιά μας για τον προσωρινό χωρισμό», σημείωσε ο Μητροπολίτης Ιεραπύτνης κ. Ευγένιος, ο οποίος και μίλησε εκ μέρους του Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου.

Εκπροσωπώντας την Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας της Κρήτης, ο Μητροπολίτης Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων κ. κ. Ειρηναίος, εκφώνησε λαμπρό επικήδειο, τονίζοντας τη μεγάλη προσωπικότητα του εκλιπόντος, την έντιμη ζωή του, μα και την αγάπη του στους κληρικούς.

Με φωνή τρεμάμενη και μη μπορώντας να κρύψει τη συγκίνησή του, αποχαιρέτησε το Μακαριστό Ιεράρχη, από μέρος του κλήρου της Μητροπόλεως του, ο Πρωτοσύγκελος κ. Χρυσόστομος Παπαδάκης, τονίζοντας τις αρετές του, την Κρητική του λεβεντιά, μα και την καλοσύνη του.

Από μέρους της πολιτείας μίλησε ο περιφερειάρχης Κρήτης κ. Σεραφείμ Τσόκας, ενώ επικήδειο εκφώνησε και ο Νομάρχης Ηρακλείου κ. Δημήτρης Σαρρής.

Επικήδειους λόγους εκφώνησαν επίσης:

Ο Δήμαρχος Μοιρών κ. Παναγιώτης Σφακιανάκης.

Ο ιερέας του Πύργου, γενέτειρα του εκλιπόντος π. Εμμανουήλ Μαυριτσάκης.

Ο εκπρόσωπος της Εστίας Θεολόγων της Χάλκης και προσωπικός φίλος του Μακαριστού Ιεράρχη π.  Μιχ. Κανιαδάκης.

Και πρόεδρος του Συνδέσμου Θεολόγων Κων. Νεονάκης.

Στον Άγιο Γεώργιο

Με το τέλος της νεκρώσιμης ακολουθίας, το φέρετρο του Μακαριστού Κυρίλλου, πήραν στους ώμους τους οι ιερείς της Μητροπόλεως και ξεκίνησε μια τελευταία «πορεία» στον κεντρικό δρόμο των Μοιρών, σε χώρους ιδιαίτερα αγαπητούς για τον εκλιπόντα Μητροπολίτη.

Μπροστά πήγαινε η φιλαρμονική του Δήμου Ηρακλείου, οι μοναχές της Ιεράς Μονής Καλυβιανής, οι ιερείς της Μητροπόλεως,  ενώ  στρατιωτικό άγημα της ΣΕΑΠ συνόδευε το φέρετρο με το σκήνωμα του εκλιπόντος, ενώ ακολουθούσαν οι αρχιερείς και ο κόσμος.

Οι κάτοικοι της πόλης των Μοιρών περίμεναν σιωπηλοί στα πεζοδρόμια για να τον αποχαιρετίσουν, ενώ τα καταστήματα της πόλης ήταν κλειστά την ώρα της κηδείας.

Η πομπή έφτασε στο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου, όπου και τελέστηκε τρισάγιο χοροστατούντος του  Τοποτηρητού της Μητροπόλεως κ.κ. Ανδρέα.

Ακολούθως το φέρετρο τοποθετήθηκε στη νεκροφόρα, κάτω από τους ήχους των όπλων του αγήματος, η οποία και τον μετέφερε στη Μονή του Επανωσήφη.

Στον Επανωσήφη

Ήταν λίγο μετά τις 3 το μεσημέρι όταν έφτασε στο μοναστήρι του Επανωσήφη  το φέρετρο του μακαριστού Μητροπολίτου. Μουντό το τοπίο, με τη θλίψη ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων των παρευρισκομένων.

Η καμπάνα χτυπούσε πένθιμα, τον τελευταίο της αποχαιρετισμό στο Σεπτό Ιεράρχη, που διάλεξε ως τόπο της τελευταίας του κατοικίας το μοναστήρι της μετανοίας του.

Ο δρόμος απ’  όπου πέρασε το φέρετρο ήταν στρωμένος με δάφνες, ενώ οι μοναχοί έραναν με ροδοπέταλα το φέρετρο.

Με πολύ συγκίνηση το νεκρό σώμα του Μακαριστού Κυρίλλου ενταφιάστηκε στο χώρο δίπλα στο Μουσείο της Μονής, ενώ η μίτρα, η ποιμαντική ράβδος και τα εγκόλπια του, τοποθετήθηκαν στο Μουσείο, στην προθήκη δίπλα στα παράσημα τα οποία του απονεμήθηκαν ως αναγνώριση για το σπουδαίο έργο του.

«Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ Σεβασμιώτατε»

Μεγάλη Βδομάδα, Βδομάδα των Παθών, διάλεξε ο Θεός να σε καλέσει κοντά του, Μακαριστέ μας Ιεράρχη Κύριλλε.

Την ώρα που στις Εκκλησιές της Μητροπόλεώς σου, κλήρος και λαός έψαλαν «ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός», εσύ έκλεισες τα ματιά και έφυγες από κοντά μας, για να συναντήσεις και να προσκυνήσεις τον Κύριο Ιησού Χριστό μας, στον οποίο είχε αφιερώσει όλη σου τη ζωή.

Θα σε θυμόμαστε πάντα σαν τον Ηγέτη μας. Τον Ηγέτη που πόνεσε και αγάπησε τη Μεσαρά. Τον τόπο του.

Σαν τον Ηγέτη που έμπαινε μπροστάρης στα τοπικά προβλήματα, που αφουγκραζόταν τον πόνο και την εγκατάλειψη του Νότου και που έδωσε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του για την πρόοδό του, υπηρετώντάς τον!

Θα σε θυμόμαστε πάντα σαν τον Ηγέτη που η λαλιά του σκορπούσε ρίγη στις Εκκλησιές μας, που η φωνή του ακουγόταν παντού, που τα  λόγια του έπιαναν τόπο.

Σεβασμιώτατε! Θα είστε πάντα στην καρδιά μας…

http://poimin.gr/

Ἡ λαμπάδα τῆς πνευματικῆς ἀγάπης

«Ένας μοναχός του παλαιού καιρού, μεταξύ των μεγάλων αγωνιστών, δέν ήθελε νά μνημονεύσει πατέρας, αδελφούς καί άδελφάς.

Καί ήταν στο μοναστήρι τάξις γιά τούς λειτουργούς νά μνημονεύουν καθημερινά μέ τό γένος των τους μοναχούς.

«Απέθανα γιά τούς συγγενείς», απαντούσε συχνότατα, όταν του ζητούσαν νά μνημονεύη οι άγιοι Λειτουργοί.

«Ας μπορέσω νά φροντίσω γιά μένα καί γιά τούς άλλους δέ προσεύχομαι δέν έβαλα εγώ γιά τούς άλλους μαλλιά στό κεφάλι μου γιά ενέχυρο!

Κατά τήν τάξη της Λαύρας ήλθε καί ο καιρός γιά νά πάη μέ υπακοή ένα καλοκαίρι στό Μετόχι.

Λοιπόν, όταν εβράδιασε σταμάτησε στόν δρόμο στό σπίτι ενός δάσκαλου, πού αγαπούσε τόν Θεό.

Αφού τόν φιλοξένησαν, τόν ανέπαυσαν στό κρεββάτι των κι αυτοί σωριάσθηκαν στήν γωνιά κοντά στήν σόμπα.

Αλλά στά ξένα ο μοναχός μή όντας συνηθισμένος από ντροπή καί από σπουδή όλη τήν νύχτα δέν κοιμήθηκε. «Όπως ήταν τά μεσάνυκτα άγρυπνος ο μοναχός, βλέπει στό πίσω μέρος της σόμπας φλόγα πυρός νά εξέρχεται!

Μετά από μιάμιση περίπου ώρα η πύρινη φλόγα έσβησε, αλλά περνώντας λίγη ώρα δυνατώτερα άναψε.

Του φάνηκε ότι άναψαν οί τρεις στό κηροπήγιο λαμπάδες, πού είχαν φλόγες θαυμαστές καί ύψώνοντο ψηλά.

Τήν φωτοχυσία αυτή μέχρι τά χαράματα έβλεπε καί άπ’ αύτή ο όσιος πάρα πολύ εθαύμαζε.

Τό πρωί έζήτησαν καί οί δύο τους χωριστά νά κάνουν τήν προσευχή κατά τήν συνήθειά των.

Δίκαιο είναι νά σου πω (του είπε ο άνδρας) ότι από μικρός συνήθισα νά σηκώνομαι τά μεσάνυκτα νά κάνω τα πνευματικά μου!

Αλλά πές μου (του είπε ο Αββάς) πώς προσεύχεσαι τότε! Δέν ζητώ, πάτερ, τίποτε παρά μόνο νά λυτρωθώ από τά βάσανα!

Κατόπιν αφού ερώτησε γιά τήν τάξη της τήν γυναίκα, εκείνη του απάντησε: Πάτερ, έχω αυτή τήν συνήθεια:

«Οταν ο σύζυγος αναπαύεται σηκώνομαι ανεπαίσθητα γιά νά κάνω τόν κανόνα χωμένη σέ μιά γωνιά.

Στέκομαι εκεί κουβαριασμένη καί προσεύχομαι καί ‘γώ σιγανά γιά τόν σύζυγο, τόν σύντροφο μου, γιά τό παιδί μας καί γιά μένα.

Ακούοντας αυτά ο μοναχός κατάλαβε στόν νου του ποιές ήταν οι λαμπάδες αύτές πού του εφαίνοντο μυστικά.

Κατάλαβε λοιπόν ο μοναχός ότι αυτό ήταν ουράνιο σημείο πού ο Θεός του φανέρωσε γιά τήν προσευχή της αγάπης.

«Ετσι από ‘κείνη τήν ημέρα μνημόνευε νεκρούς καί ζωντανούς διότι ήθελε κι αυτός νά του ανάψουν της αγάπης οι φωτεινές λαμπάδες.

από το βιβλίο: «Ό Βίος καί τά ποιήματα του Όσίου Ιωάννου του Χοζεβίτου 1913-1960» – 

Μετάφραση Μοναχός Δαμασκηνός, 1984

http://inpantanassis.blogspot.

Εγκαταλείπει ο Θεός τον άνθρωπον;…

Ο Θεός διά τον άνθρωπον δεν είναι πάντοτε εύκολος. Το επαναλαμβάνομεν, αλλ’ ο χαρακτήρ του θέματος ημών απαιτεί την επανάληψιν.

Δεν είναι πλούσιος, ούτε ποικιλόμορφος ο κύκλος των σκέψεων του ασκητού, αλλ’ αι σκέψεις αύται ανήκουν εις την ύπαρξιν εκείνην, ήτις δυσκόλως αφομοιούται. Αιώνες διέρχονται, και εν τη μακρά αυτών ροή η αυτή πείρα επαναλαμβάνεται σχεδόν απαραλλάκτως, και παρά ταύτα ολίγοι γνωρίζουν την ακολουθίαν της χριστιανικής ασκήσεως, οι δε πλείστοπι απόλλυνται εν τη οδώ ταύτη. Ο Κύριος είπε: «Στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. ζ’ 14).

Θέλομεν πάλιν να ομιλήσωμεν περί εκείνου, όπερ ήτο ωσαύτως το αντικείμενον των μακρών συνομιλιών του Γέροντος Σιλουανού μετά του πατρός Στρατονίκου. Η οδός του χριστιανού εν γενικαίς γραμμαίς είναι τοιαύτη: Εν τη αρχή ο άνθρωπος ελκύεται προς τον Θεόν διά της δωρεάς της χάριτος, όταν δε προσελκυσθή, άρχεται η μακρά περίοδος της δοκιμασίας. Δοκιμάζεται η ελευθερία του ανθρώπου και η εμπιστοσύνη αυτού εις τον Θεόν, και δοκιμάζεται «σκληρώς». 

Κατ΄ αρχάς, αι προς τον Θεόν αιτήσεις, μικραί και μεγάλαι, αι μόλις εκφραζόμεναι παρακλήσεις, συνήθως εκπληρούνται ταχέως και θαυμαστώς υπό του Θεού. Όταν όμως επέλθη η περίοδος της δοκιμασίας, τότε το παν αλλάσσει και ο ουρανός φαίνεται ως να κλείηται και να γίνηται κωφός εις όλας τας δεήσεις. 

Εις τον θερμόν χριστιανόν τα πάντα εν τω βίω γίνονται δύσκολα. Η προς αυτόν συμπεριφορά των ανθρώπων επιδεινούται’ παύουν να εκτιμούν αυτόν’ ό,τι εις τους άλλους λογίζεται ανεκτόν, εις αυτίον δεν συγχωρείται’ η εργασία αυτού αμείβεται, σχεδόν πάντοτε, κάτω του κανονικού’ το σώμα ευκόλως προσβάλλεται υπό ασθενειών. Η φύσις, αι περιστάσεις, οι άνθρωποι, το παν στρέφεται κατ’ αυτού. 

Παρά τα φυσικά αυτού χαρίσματα –ουχί μκρότερα των άλλων- δεν ευρίσκει ευνοϊκούς όρους προς αξιοποίησιν αυτών. Επί πλέον υπομένει πολλά ς επιθέσεις των δαιμονικών δυνάμεων’ και το έσχατον, η ανυπόφορος οδύνη της θείας εγκαταλείψεως. Τότε κορυφούται το πάθος αυτού διότι πλήττεται ο όλος άνθρωπος εφ’ όλων των επιπέδων της υπάρξεως αυτού.

Εγκαταλείπει ο Θεός τον άνθρωπον;… Είναι άρα γε τούτο δυνατόν;… Και εν τούτοις, εις την θέσιν του βιώματος της εγγύτητος του Θεού έρχεται εν τη ψυχή αίσθημα ότι Εκείνος είναι απείρως, απροσίτως μακράν, πέραν των αστρικών κόσμων, και πάσαι αι προς Αυτόν επικλήσεις εκλείπουν αβοηθήτως εις το αχανές του κοσμικού διαστήματος. 

Η ψυχή εσωτερικώς εντείνει την προς Αυτόν κραυγήν αυτής, αλλά δεν «βλέπει» ούτε βοήθειαν, ούτε προσοχήν εισέτι. Το παν τότε αποβαίνει επαχθές. Το παν κατορθούται μετά δυσαναλόγου κόπου. Ο βίος γίνεται πλήρης μόχθων και αναφύεται εις τον άνθρωπον το αίσθημα ότι επ’ αυτού βαρύνει η κατάρα και η οργή του Θεού. Ότε όμως παρέλθουν αι δοκιμασίαι αύται, τότε θα ίδη ότι η θαυμαστή πρόνοια του Θεού εφύλαττεν αυτόν προσεκτικώς εν πάσαις ταις οδοίς αυτού.

Πείρα χιλιετής, παραδιδομένη από γενεάς εις γενεάν, μαρτυρεί ότι, όταν ο Θεός βλέπει την εις Αυτόν πίστιν της ψυχής του αγωνιστού, ως είδε την πίστιν του Ιώβ, τότε θα οδηγήση αυτόν εις απροσίτους δι’ οιονδήποτε άλλον αβύσσους και απροσπέλαστα ύψη. Όσον πληρεστέρα και ισχυροτέρα η πίστις και η εμπιστοσύνη του ανθρώπου προς τον Θεόν, τοσούτον μεγαλύτερον και το μέτρον των δοκιμασιών και το πλήρωμα της πείρας, ήτις δύναται να φθάση εις ύψιστον βαθμόν. Τότε γίνεται καταφανής η προσέγγισις εκείνων των ορίων, πέραν των οποίων ο άνθρωπος αδυνατεί να προχωρήση.

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης – 

ΚΕΦ. Ι -ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΙ (σελ,259, αποσπάματα)

http://inpantanassis.blogspot.